Rozdział pięćdziesiąty szósty

Zróbcie sobie herbatkę, jakieś ciasteczko do tego, bo rozdział ma prawie dziesięć stron. Myślę jednak, że warto go przeczytać. 

***

Czarne szaty wyjściowe, które były nieodłącznym elementem jego stroju, powiewały złowieszczo na wietrze. Był tu, bo go zmusili. Był tu, bo Dumbledore znowu go przekonał. Masz ją chronić, warczał Albus w jego stronę, nie wiem, jak chcesz to wykonać skoro tak ją potraktowałeś — trzeba było nawet powiedzieć, że jesteś w niej do szaleństwa zakochany, może po prawdzie by cierpiała, ale dalej by była bezpieczna. Bezpieczna i żywa.

Krzywy grymas powrócił mu na twarz, kiedy bez pukania wszedł do Muszelki, marnej, jego skromnym zdaniem, imitacji Nory. Angielski domek z francuskimi dodatkami — Merlinie! — ratuj nas przed czasami, jakie nastały.

Salon był wielkości połowy Wielkiej Sali, aby był… parkiet. Myślał, że zwymiotuje, kiedy Dumbledore i McGonnagall tańczyli ze sobą do jakiś szybszych rytmów. Musiał się napić, dużo, dużo whisky, byle tego nie oglądać, a przynajmniej na drugi dzień tego nie pamiętać.

Najwyraźniej cały Zakon zawitał, łącznie z obcokrajowcami, którzy siedzieli przy jednym, ogromnym stole i mówili łamaną angielszczyzną, aby kuzynki Fleur chichotały słodko, jak dzikie hieny,  ale chyba najwyraźniej to tylko jego zdanie, nie lubił tych ptasich pokrak. Za to obcokrajowcy czuli się dumni, wręcz puszyli się przed ptactwem.

W tym samym czasie, kiedy on próbował się upić do błogosławionej i wybłaganej nieprzytomności, Ginny próbowała porozmawiać z Hermioną, co było o wiele lepszym dla Severusa widowiskiem niż sztywny, francuski humor.

̶  Daj mi spokój — odwarknęła Hermiona. Snape uśmiechnął się, zapowiadało się ciekawie, była chyba w swoim wyjątkowym stadium złości, bo nawet do niego nie kierowała tak zabójczego spojrzenia, które cięło na wskroś. Była z niej dobra uczennica; wychował ją i teraz zachowywała się jak rasowa Ślizgonka. Na jego twarzy pojawił się diaboliczny uśmiech, który niejednego ucznia wprawiał w strach.

— Czyli wracamy do punktu wyjścia? — zdenerwowała się Ginny i zaciągnęła ją na dwór, gdzie Snape już ich nie mógł słyszeć. — Hermiono, nie wiem, o co się wściekasz. Oczekiwałam od ciebie większej wyrozumiałości, a masz jej tyle, co Ron. Chociaż nie, tyle co Snape!

Hermiona zacisnęła pięści, że paznokcie wbijały jej się boleśnie w skórę. Momentalnie podniosła na nią rozbiegane oczy, nie wiedząc czy się przesłyszała, ale to było złudne uczucie. Samo wspomnienie Severusa Snape'a było dla Hermiony dziwnym uczuciem. Jakby jej klatka piersiowa zapaliła się żywym, ale jednak znośnym, ogniem.

̶  Przepraszam — Ginny pokręciła głową i głęboko odetchnęła, aby się uspokoić i nie palnąć w złości kolejnej gafy. Nie chciała się kłócić, obie były osobami temperamentnymi, ale ona chciała tym razem to przeskoczyć. — nie powinnam tego mówić…

̶  Niby czemu? — zapytała chłodno, siadając z założonymi rękami na ławce. Na dworze było zimno, jej czarna do kolan sukienka powiewała na porywistym, grudniowym wietrze, który smagał jej gołe nogi i twarz. Pięć metrów od ławki stała świąteczna choinka, o której już każdy zapomniał. Srebrne bombki za pomocą wiatru bujały się delikatnie, wprawiając w ruch jeszcze jedną, ale tym razem białą bombkę, należącą do niej. Zacisnęła dłonie w pięści jeszcze bardziej, nie zważając na ból.

̶  Dalej mam oczy i dalej uważam, że ty i Snape znaleźliście nić porozumienia. Nie wmówisz mi, że jest inaczej. Siedziałaś u niego przez połowę świąt, wychodziłaś od niego z tym dziwnym uśmiechem…

— Ach, no tak, śledziłaś mnie — sarknęła.

— Widzę, że jego humorki przechodzą na innych — mruknęła pod nosem. — Nie robiłabym tego, gdybym nie musiała; przecież wiesz. — Ginny próbowała mówić spokojnie, co przychodziło coraz łatwiej, gdy Hermiona już przestała siedzieć z kwaśną miną, a zaciśnięte pięści się rozluźniły, kiedy tylko temat Severusa został opuszczony. — Hermiono, wiem, że nie jest teraz łatwo. Wiele się w twoim życiu dzieje, ale nie możesz tak reagować, to nie ten czas, rozumiesz? Musisz być silna, bo inaczej to… wszystko cię zniszczy. I, żeby nie było, już cię nie szpieguję, robi to ktoś inny.

— Co masz na myśli? Dlaczego cały czas mówisz, jakbyś o czymś wiedziała? O czym chcesz mi powiedzieć? — zapytała, nie siląc się na delikatność. Dość już czekała na wyjaśnienia. — Gdzie jest dawna, energiczna i pełna życia Ginny, którą ja znałam?

Rudowłosa nie sądziła, że padnie takie pytanie, więc milczała, próbując się opanować. Zamrugała kilka razy i potrząsnęła głową. Jej rude, pofalowane zaklęciem włosy, przysłoniły jej twarz, zakrywając skupioną minę i brązowe oczy, które wyrażały niezrozumienie. A nawet bezgraniczny wstyd; spuszczenie wzroku na kiedyś zieloną trawę, która teraz była zmarznięta i przerzedzona, było łatwiejszym ruchem. I przede wszystkim bezpieczniejszym. Dalej czuła na sobie miodowe oczy, które wyczekiwały na odpowiedź, ale Ginny nie potrafiła jej udzielić, więc z ust Hermiony padło następne pytanie. Tym razem łatwiejsze. 

— Gdzie jest Ginny, która powiedziałaby mi o Blaisie?

Hermiona miała cień uśmiechu na twarzy, a Ginny zacisnęła usta, aby się nie roześmiać. Czy Granger tylko wydaje się tą samą osobą, jakby wojna ją ominęła, jakby dalej była ciekawską i przemądrzałą dziewczynką, jedenastolatką, która ujarzmiła diabelskie sidła i potem przez tydzień się tym faktem chwaliła? Tak, to tylko iluzja, Hermiona miała złamane serce.

— Wiesz, Blaise to chyba najlepszy facet, jakiego spotkałam. Harry to przy nim nic…

Chrząknięcie, dochodzące z otwartych drzwi na tarasie spowodowało, że obie się odwróciły i napotkały spojrzenie zielonych, pociemniałych od żalu oczu. Severus przyglądał się tej scenie z zaciekawieniem, wręcz szaleńczym rozbawieniem, gdy Potter, jego znienawidzony uczeń i syn Lilly, pobiegł w swoim kierunku.

— Harry — szepnęła zszokowana Ginny, a kiedy Potter wrócił bez słowa do środka, Weasley na przemian otwierała i zamykała usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale głos uwiązł jej w gardle. To był naprawdę żałosny widok, Severus musiał to przyznać.

— Później dokończymy — stwierdziła Hermiona, wstała z ławki i czekała, aż to samo zrobi Ginny. Ponagliła ją. — Chodź, chyba musisz z kimś porozmawiać.

Wróciły razem do środka, a Ginny pożegnała ją smutnym uśmiechem i pobiegła na górę, gdzie właśnie zniknął Harry. Wszystko szlak trafił, pomyślała Hermiona, kręcąc nerwowo głową, jakby w zaprzeczeniu, że nic już nie ma najmniejszego sensu; upiła przy tym łyk taniego, skrzaciego wina, które smakowało wyjątkowo ohydnie. Chociaż było porzeczkowe.

— Granger. — Usłyszała głos Severusa, który właśnie do niej podszedł z dwoma szklankami, były do połowy wypełniony czarnym, jak mniemała, alkoholem. Był ubrany w swoje nieśmiertelnie czarne szaty, a włosy od wiatru miał zmierzwione i zaczesane delikatnie do tyłu. Jego kości policzkowe były jeszcze bardziej widoczne, może to ten widok ją na tyle urzekł i dlatego nie uciekła, byle być od niego jak najdalej. — Trochę wyrachowania w alkoholu, jest tu wiele innych, ciekawszych mikstur — podniósł wysoko jedną ze szklanek, wcześniej podając jej drugą — to najlepsza z nich. Bez względu na wszystko, jest to ulubiony alkohol każdego, kto wcześniej go pił. Jest w tym składnik, który uzależnia. Poznajesz go?

Upiła łyk, nie spuszczając wzroku z jego czarnych, pociemniałych od upojenia oczu. Nie wiedziała, gdzie zaczyna się źrenica, a gdzie zaczynała tęczówka, jakby spoglądała w otchłań. Pierwszy raz widziała go na tyle pijanego, że jego ton nie był szorstki czy despotyczny, choć z pewnością dalej ociekający chłodem. To dalej był Severus Snape, tylko w innej krasie, tej niepoznanej przez nikogo.

Z pewnością była to nalewka, spirytus palił ją w gardle, ale zaraz doszedł do tego łagodzący smak kawy, innej niż tej hogwarckiej, ta była idealnie zmielona; choć dalej obrzydliwa. Jedynie pięknie pachniała.

— Kawa — powiedziała. Pokiwał głową i czekał, aż powie coś jeszcze. — spirytus — powąchała wywar jeszcze raz i prawie zaniemówiła — waleriana… i werbena.

Pokiwał głową i uśmiechnął się sarkastycznie, choć pod tym uśmiechem chowało się kwaśne uznanie, którego nie potrafił pokazać, czy ubrać w słowa. Bo nie potrafił i nie chciał tego robić, miał w sobie zbyt wiele wyrachowania.

— To składnik, który odstrasza wampiry — parsknęła przy następnym łyku i nie mogła mu spojrzeć w twarz, bo zaczynała się jeszcze bardziej śmiać. Zrobił niezadowoloną minę.

— Z czego się śmiejesz, idiotko? — warknął, choć brzmiało to łagodniej niż zwykle, a on też nie wydawał się zdenerwowany z tych niewymówionych porównań.

— Niczego, profesorze, niczego — chichotała cicho; tak, że przy muzyce nie było to aż tak słyszalne. Właśnie leciał powolny takt walca. Hagrid i Madame Maxine tańczyli, dziękując sąsiedniej parze — Molly i Arturowi — że podwyższyli dla nich sufit. Harry tańczył z Ginny, rozmawiali z poważnymi minami, a Blaise udawał, że wcale nie jest zazdrosny, wirując z jedną z wil, zapewne aby zrobić Ginny na złość, bo i tak już co chwilę zerkała w ich stronę. Z uśmiechem stwierdziła,  że Harry śmiał się z zazdrosnej Ginny, więc musiało wszystko pójść dobrze. Może wszystko jeszcze wróci do normalności.

Minerwa dosłownie tonęła w objęciach zagranicznego czarodzieja, młodszego od niej o jakieś dziesięć lat, najwyraźniej nie tylko Severus tego sylwestrowego dnia użył sobie przy wszystkich. Dumbledore tańczył samotnie, podrygując wesoło, choć muzyka szła w stronę poważniejszego stylu tańca. Czekał, aż któraś z dam się zwolni, ale każdy mężczyzna pilnował jak oka w głowie swojej zdobyczy.

Bill i Fleur jako zorganizowani gospodarze, szli właśnie na górne piętro. Mieli jeszcze dwie godziny do nowego roku. Neville nie odstępował swojej dziewczyny na krok, Marietty, która miała już idealnie gładką cerę, bez napisu DONOSICIEL usłanego z pryszczy na czole, którego się nabawiła przez Hermionę, na piątym roku.

Fred i George bajerowali jakieś francuski, a jedna, ta bardziej wyzywająco ubrana, była, o zgrozo, siostrą Fleur. Gabrielle (którą Hermiona pamiętała jako małą dziewczynkę) śmiała się z żartu Freda i aż „ze śmiechu” złapała go za ramię. Subtelnie rozegrane, Hermiona musiała jej to przyznać i była pełna podziwu, że Gabrielle nie użyła czaru wili, aby utorować sobie drogę do mężczyzny. Szło jej i tak świetnie.

Kingsley spał w kącie, a Lupin próbował go dobudzić, śmiejąc się przy tym z Dorą. Mały Teddy został najwyraźniej z dziadkami. Padma próbowała przekonać do tańca Rona, ale on tak, jak w trzeciej klasie, tylko ją zbył. Za to jej siostra tańczyła z błyszczącymi, rozmarzonymi oczami, wtulając się w wyraźnie znudzonego Dracona, który wpatrywał się sufit, błagając niebiosa o cierpliwość.

Ernie, Hanna, Susan, Justin, Zachariasz, Dean, Angelina i Kate (które były śmiertelnie obrażone na bliźniaków), mały profesor Filtwick (który machał do Severusa, aby do nich dołączył, trzymając w drugiej dłoni butelkę Ognistej, która była niewiele mniejsza od niego), wiecznie samotna Sybilla i wielu innych tańczyło w ogromnym kółku, nie zważając na wolną piosenkę i łamiąc stereotyp, że wolna piosenka jest tylko dla par. Świetnie się przy tym bawili.

Nagle kapela ucichła, a Hermiona miała złe przeczucia, kiedy Fred wszedł na podium z cwanym uśmieszkiem, który zawsze wskakiwał na jego twarz, gdy miał jakiś ciekawy pomysł albo właśnie robił komuś żart.

— Panie i panowie, chłopcy i dziewczęta, dzieci — tu spojrzał wrednie na Minerwę, która jako ostatnia zorientowała się, że muzyka ucichła — chciałbym zaprosić każdego na parkiet, do wspólnej zabawy; tak, Kingsley, ciebie też. — Kobiet i mężczyzn nie jest po równo, ale profesor Dumbledore zgodził się być sędzią, razem z Madame Maxine i Kate Bell (która prychnęła, gdy Fred spojrzał na nią z zawadiackim uśmiechem, a kilka osób zachichotało). — Ee… no dobrze. Zabawa polega na tym, że każda kobieta na Sali, nieważne czy jest zamężna, czy innego statusu, wylosuje karteczkę z imieniem faceta, z którym będzie musiała przetańczyć dziesięć piosenek, starając się wygrać konkurs taneczny. Każda piosenka będzie reprezentowała inny rodzaj tańca, do którego para będzie musiała się dostosować. Gwarantujemy nagrody, więc przyłóżcie się, stare pierniki!

Cała sala zaśmiała się tubalnie, a Fred zszedł z podium w towarzystwie oklasków i już mniej entuzjastycznych spojrzeń, ale nikt się tym nie przejmował. George wyczarował urnę, a w niej znalazły się małe karteczki, roześmiane kobiety ustawiły się w kolejce. Hermiona już chciała się wycofać na podwórko, ale ktoś ją popchnął w stronę urny, George ją chwycił i z zadziornym uśmiechem i wymownym gestem czekał, aż weźmie jedną z białych karteczek. Czuła się, jakby czekała na ścięcie, a kiedy rozchyliła karteczkę…

— Zrobiłeś to specjalnie — warknęła do George’a, kiedy przeczytała nazwisko: Severus Snape.

— Idź już, torujesz drogę innym, zachwyconym paniom — krzyknął Fred, kiedy muzyka znowu zabrzmiała i było na powrót głośno. Wróciła niechętnie do rozbawionego Snape’a, który stał w tym samym miejscu, ale już z inną zawartością w szklance.

— Nawet tutaj muszę się z panem użerać — mruknęła, stając obok niego. Parsknął szyderczo, nie wiadomo dlaczego, zadowolony z siebie. — Co w tym zabawnego?

— Udajesz, że tego nie chcesz — powiedział z krzywym uśmiechem. Zatkało ją.

— C—co?

— Nie pamiętasz, jak w święta prosiłaś o jeden taniec ze mną? Teraz masz ich dziesięć — odpowiedział i dostrzegła błysk w jego oczach, był niemożliwie cyniczny.

— Ach, o to chodzi — mruknęła z ulgą, rumieniąc się.

— A o co by innego? — zapytał, a tylko drgnięcie policzka utwierdziło ją w przekonaniu, że jest zaskoczony. Machnęła tylko ręką, nawet nie wyobrażając sobie, jak miałaby mu to wytłumaczyć. Severus pamiętając ostatni raz, kiedy wkradł jej się w myśli, ostatkiem sił zrezygnował z planu, aby zrobić to ponownie. Miał budować zaufanie; polecenie Dumbledore’a. Szkoda, że jego podświadomość śmiała się z niego do rozpuku, gdy tak o tym myślał.

Ginny stała z Charliem, który śmiał się z żartu swojej siostry. Był chyba jako jedyny trzeźwy w całej Muszelce, brał stałe leki na smoczy jad, którego nie można mieszać z alkoholem. Hermiona mu nie współczuła, Ginny jako partnerka była jedynie władcza, a Snape… miała się przekonać. Wystarczyło, że otworzy usta i wyzwie ją od idiotek, bo zbyt głośno oddycha. W tańcu spodziewała się tego samego.

Ron i Susan patrzyli na siebie nieśmiało. Puchonka udała, że nie widzi, jak Ron wyciera spoconą dłoń o spodnie, za co Hermiona przyznałaby jej medal. Sam widok ją odrzucił. Blaise i Gabrielle śmiali się z jakiegoś żartu George’a, który przestał zajmować się obruszoną Angeliną. Fred i Fleur najwyraźniej rozmawiali o kimś, możliwe, że Fleur rugała go za to, jak traktuje Katie, wyglądającą teraz tak, jakby miała się rzucić na niego z pięściami (większość dziwiła się, że Fred mógł doprowadzić do takiego stanu tak spokojną dziewczynę, ale Hermiona była zdania, że Katie nabiera wiatru w skrzydła właśnie przy Fredzie). Lee Jordan wpatrywał się z zachwytem w wilę, a Ernie i Hanna udawali, że nie jest im niezręcznie, byli przyjaciółmi od pierwszej klasy, a jednak ich drogi zeszły na inny tor, tuż po wojnie, choć każdy, prócz ich samych, się tego spodziewał.

Hagrid wskazywał na swój zielony, włochaty krawat, eksponując go Molly; ta uśmiechała się ciepło, ale kątem oka spoglądała, jak Artur próbuje utrzymać pijaną Minerwę. Rozanielony Dean topił się w ramionach francuski, a Hermiona stała przed Snapem, bojąc się wykonać pierwszy ruch.

— Czas zacząć! — rzucił wesoło Dumbledore, a pierwsza piosenka, zdecydowanie za wolna, zaczęła wybijać spokojny rytm. Snape złapał ją apodyktycznie za biodro, nie czekając na zaproszenie i przyciągnął ją do siebie. Położyła mu rękę na ramieniu, a druga pozostawała spleciona z jego. Miał chłodną dłoń, czuła to nawet przez cienką sukienkę.

— Ja prowadzę — warknął jej do ucha, że Hermionie przeszły ciarki po całej długości pleców; był zdecydowanie za blisko. Przełknęła ślinę. Może i miała wysokie buty, ale i tak musiała zadzierać głowę, aby spojrzeć mu w oczy, w których można było utonąć.

— Nie lubi pan tańczyć? — zapytała zdziwiona, bo robił to zdecydowanie zbyt dobrze, o wiele lepiej niż ona. Miała raczej ubogą praktykę. — Jest pan… dobry.

— Kolejna, arystokratyczna tradycja, którą wpoiła mi matka, kiedy jeszcze żyła — odpowiedział zdawkowo, a jego ręka na jej biodrze zacisnęła się trochę mocniej. Wspomnienia dalej żywe i bolesne. Ostatnią siłą woli nie uśmiechnęła się; mimo powrotu do formy grzecznościowej, mimo widocznego zahamowania całej ich relacji… Ufał jej na tyle, aby to powiedzieć. Domyślała się, że robi to wszystko na polecenie Dumbledore’a, naprawia ich relację, aby pełnić funkcję ochroniarza, ale nie musiał tego mówić, aby z powrotem chciała go obok.

— Wszystkie czynności, które siłą zostały w pana wpojone, są tymi dla pana nielubianymi? — zapytała, a on nie okazał zdziwienia, wykrzywił twarz w grymasie; dobrze wiedziała, że nie lubi rozgrzebywać tak dalekich czasów. Może i był cynicznym dupkiem, ale była niemal pewna, że kochał swoją matkę. Ojca nie, Hermiona sama nienawidziła tego człowieka, chociaż tylko z opowieści, ale nie przyszłoby jej na myśl, że powodem tak chłodnego i skrytego charakteru może być własny ojciec.

Może Snape miał rację, mówiąc, że jest niewinna.

— Co to za głupie pytania? — mruknął, ale cierpliwie odpowiedział, chociaż przybrał minę męczennika. Zaczął mówić dopiero, kiedy wróciła z impetem w jego ramiona po szybkim, i wymuszonym oczywiście, obrocie.

Severus Snape zdecydowanie umiał tańczyć. I prowadzić partnerką, na co sobie nigdy nie pozwalała, a i nie musiała, bo tańczyła z Harrym, który ruszał się bardziej niż beznadziejnie, Ron był może trochę lepszy, ale też taniec z nim to była udręka, a nie przyjemność. Pamięta jeden taniec z Nevillem, który faktycznie był świetny; jego ślamazarne ruchy nagle zanikły, aby powrócić po przetańczonej piosence.

— Wszystkie te arystokratyczne wymogi są raczej przydatne, więc — skrzywił się — można powiedzieć, że je lubię. Ale nie wliczałbym do tego tańca, jest to raczej forma uwiedzenia kobiet.

— Gdyby pan na chwilę odrzucił swój charakter, wisielczy humor, któraś na pewno by się z panem po takim tańcu umówiła — powiedziała, a on wykonał na niej jeszcze jeden gwałtowny obrót, pokazując, jak bardzo go ta opinia zdenerwowała.

Nie zdążył odpowiedź żadnej kąśliwej uwagi, bo muzyka umilkła.

— To dopiero koniec pierwszej piosenki — rzekł wesoło Dumbledore. — Po burzliwej naradzie sędziów, odpadają Artur i Minerwa ze względu na… — chrząknął — na niedyspozycję partnerki. Oraz Harry i Nimfadora. Proszę się udać do stolika po nagrody pocieszenia.

Potter i pani Lupin podskoczyli z radości, wymachując potem swoimi nagrodami, czyli czekoladą z Miodowego Królestwa, po czym przybili sobie piątki. Większa część zaśmiała się, ale i odetchnęła z ulgą, bo ta dwójka nie tylko deptała swoje stopy, ale i osobom wokół siebie.

Następna piosenka była o wiele szybsza i Hermiona ledwo wyrabiała z krokami, modliła się, aby nie podeptać Severusa. W pewnym momencie kilka par osunęło się bardziej na boki, a oni wirowali na samym środku. Ona była zażenowana, a on robił to umyślnie, bo miał satysfakcję, kiedy widział jej zaróżowione policzki. Kiedy tylko mogła, posyłała mu mordercze spojrzenia, których nie powstydziłby się bazyliszek. Złapał ją mocniej za biodro i spojrzał głęboko w oczy, kiedy piosenka zmieniła swój bieg na bardziej… zmysłowy.

— Niech pan przestanie — burknęła, z jej oczu nie schodził żar, co najwyraźniej Severus też zauważył.

— Jeszcze czego — parsknął do jej ucha i podkręcił tempo ruchów do końca piosenki.

— No… — zaczął elokwentnie Dumbledore.

— Było gorąci! — powiedziała Madame Maxine, dziwnie zarumieniona. — Jednogłośną decyzją było…

Hermiona już nie słuchała tego angielskiego świergotania z francuskim akcentem, była zmęczona i zakręciło jej się w głowie, jakby przebiegła właśnie maraton.

— Histeryzujesz — warknął Snape w jej stronę, ale podsunął jej szklankę wody. Następne dwie piosenki były jeszcze żywsze, ale pod naciskiem jej błagalnego spojrzenia, Severus zlitował się nad nią i podniósł, aby jej stopy umieścić na jego. Nikt tego nie zauważył, bo ich stopy i tak znikały pod czarnymi szatami Severusa. Trzymała się go mocno, bo dalej tańczył z zawrotną prędkością, ale Hermiona praktycznie nie wykonywała żadnych ruchów. Oparła się o twardy tors i przymknęła oczy. Mogłaby zasnąć, było jej naprawdę dobrze, a zapach jego piżmowych perfum był intensywniejszy, wprawiał ją w miły zawrót głowy.

Przy piątej piosence zeszła z jego stóp, odzyskała całkiem siły. A piosenka i tak była raczej wolniejsza, więc nie musiała się martwić, że znowu się zmęczy. Chociaż mogłaby udawać, żeby znowu poczuć ten zapach i się nie męczyć. Odgoniła te niepoprawne myśli, ale już rozmarzonego uśmiechu nie potrafiła tak po prostu wymazać. 

Spojrzała na parkiet, gdzie połowa par już siedziała przy stolikach i patrzyła — gdzieniegdzie śmiejąc się z własnych umiejętności — na inne pary. Zarumieniła się, co i tak nie było widoczne w kolorowym, magicznie wyczarowanym świetle. Większość jej szkolnych przyjaciół miało zdziwione miny, patrzyli prosto na nią. Ron z nieukrywaną złością, jakby sama się pchała w ramiona Severusa; Ginny wyraźnie coś do niego mówiła, mając minę jak pani Weasley, musiał najwyraźniej powiedzieć coś głupiego, bo nawet Harry wydawał się wściekły. Odwróciła wzrok; nie będzie się tłumaczyć i odrzuci poczucie winy. Nic jeszcze nie zrobiła.

Spojrzała na parkiet, gdzie Molly i Hagrid tańczyli spokojnie i nadzwyczajnie dobrze, czego by się nie spodziewała po swoim dużym przyjacielu. Fleur tańczyła z gracją, a Fred dobrze za nią nadążał, choć robił to z trudem. Nie wiedziała, gdzie się nauczył tak tańczyć, skoro George siedział przy jednym ze stolików, w towarzystwie markotnej Angeliny.

Blaise i Gabrielle patrzyli na siebie, ale mieli raczej zacięte miny, a po poprzednim świetnym humorze obojga nie było już śladu. Zmarszczyła brwi, ale jej wzrok prześlizgnął się dalej. Większa część ostatnich par była raczej młoda, choć profesor Sprout i Neville radzili sobie najlepiej. Z rozbawieniem zauważyła, że Pomona posyła Snape’owi wyzywające spojrzenie. Jakby zostali na parkiecie tylko oni, konkurując ze sobą.

— Zgaduję, że musimy to wygrać — mruknęła rozbawiona i posłała mu blady uśmiech, ignorując palące spojrzenie Rona na karku. Snape ustawił się tak, że nie mogła spojrzeć na część Sali, w której stały stoliki, a zerknięcie się przez ramię nie wchodziło w grę, bo głowa musiała być w tańcu zwrócona do… partnera. Później dowiedziała się, że zrobił to specjalnie.

— Pierwszy raz mówisz z sensem. — Uniósł delikatnie kąciki i obrócił nią w tak niespodziewany sposób, że na chwilę zapomniała jak się oddycha. Kątem oka zauważyła, że tańczący Draco przygląda im się ze zdziwieniem, a nawet satysfakcją.

Następne cztery piosenki wyeliminowały resztę tancerzy. Została ona i Snape, Neville i Sprout, Blaise i Gabrielle oraz Bill z naburmuszoną Cho Chang. Francuzka mierzyła każdego przenikliwym spojrzeniem i posłała Blaise’owi wymowny wzrok, który mówił, że jeśli nie wygrają, to go zabije gołymi rękami. Najwyraźniej nie odnaleźli wspólnego języka.

— A więc zostali tylko najlepsi — zagrzmiał wesoły głos Dumbledore’a, a tłum, który siedział przy stolikach, zasypał ich oklaskami. Hermiona nawet nie spojrzała na swoich przyjaciół. Molly posłała jej ciepły uśmiech i zaczęła klaskać, gdy Hermiona tylko na nią zerknęła. Molly nie biła brawa, bo świetnie tańczyli… ona jej… dziękowała.

Prychnęła i zwróciła oczy ku niebu, naprawdę zaczynało to być męczące. Czemu ludzie tak bardzo lubili plotki, czy dopowiadali własne historie? Na słodkiego Merlina, to tylko konkurs taneczny, jakoś nie widziała, żeby na Sprout i Neville’a spoglądali tak wymownie!

— Gratulujemy tym, którzy okazali się wytrwalsi. — Spojrzał po czterech parach, a na niej zawiesił spojrzenie o sekundę dłużej. Zacisnęła pięść i westchnęła ze świstem powietrze, że Snape spojrzał na nią z jednym drgnięciem brwi. Nie odpowiedziała na to nieme pytanie. — Dziękuję każdemu kto zmusił się do tańca oraz tym, którzy robili to z uśmiechami. Dzięki wam każdy się dobrze bawił. A już zwłaszcza sędziowie. — Salwa chichotu. — Ale konkurs się jeszcze nie skończył, czas na ostatni taniec, a mianowicie… tango.

Hermiona zadławiła się z wrażenia. Nie! — przecież to taniec… dla par, wyrażający seksualny pociąg, zainteresowanie. Jak, do jasnej cholery, ona ma coś takiego zatańczyć ze Snapem? Och, świetnie, na dodatek nietoperz patrzy na nią, jakby była składnikiem do eliksiru.

— Granger, nie chcę przez twoje beztalencie przegrać — warknął prosto w jej twarz, owijając swoim oddechem skórę i zniżając głos na bardziej stanowczy… i na seksowny, żeby przygotować ją do tego, co miało nastąpić. — Chociaż raz w życiu pokaż swoją kobiecą stronę.

— Raz w życiu? — syknęła i zacisnęła pięści, że cała sala na nich spojrzała, ale on uśmiechał się sardonicznie, dobrze wiedząc, co nastąpi, ale muzyka zagrzmiała, a oni mieli zacząć tańczyć. Hermiona wypiła haustem całą szklankę Ognistej Whisky.

Skoro chciał, żeby… nawet nie może tego wymówić w myślach, ale dobrze. Będzie seksowna. Będzie kobieca, chociaż nikt nigdy jej nie pokazywał, że taka ma właśnie być.

Wyjęła różdżkę z jego szat, a w jego oczach zagościła wściekłość, ale ona już machnęła magicznym patykiem, a efekt osiągnęła taki, jaki chciała. Czarny, obcisły materiał opinał jej ciało, a przynajmniej jego część. Sukienka sięgała do połowy uda, była bez zbędnych świecidełek. Teraz idealnie się ze sobą komponowali. Czerń w czerń.

Kiedy inne pary zaczęły lawirować, oni dali stali na swoich miejscach, mierząc się zabójczym spojrzeniem, ale w końcu Hermiona zaczęła uciekać, tanecznym, ale jak obiecała, seksownym krokiem, przywołując tym partnera, aby za nią podążał. Rozpuściła w biegu włosy. Była Gryfonką i wiedziała, że da radę poprowadzić taniec.

Poczuła nagle na biodrach jego dłonie i odwrócił ją do siebie, jego oczy płonęły, a przynajmniej tak to wyglądało, umiał udawać na rzecz tańca, że jest dla niego pociągająca. Byli blisko, ciało przy ciele, ale pierwszy raz tego wieczora jej to nie przeszkadzało.

Była rozpalona.

Zaczęli tańczyć, a cały świat na chwilę zwolnił i po trzydziestu sekundach czuła się jak po dziesięciu minutach. Uciekała, on ją znowu przyciągał do siebie — walczyli. Jej ręka odpychała go, żeby potem głaskać z rządzą po chudym, ale umięśnionym torsie. Jego szczupłe palce na jej biodrach zaciskały się apodyktycznie, by zaraz pieścić ją po plecy z czułością… i tak w kółko, doprowadzając całą salę do milczenia i rozchylenia ust w szoku. A ich samych do szaleństwa. Udawanego do połowy szaleństwa.

Wiele razy czuła jego oddech na swoich ustach, ale odskakiwała niechętnie na potrzeby tańca, inaczej zrobiłaby coś zupełnie innego. Była kompletnie upita. Alkoholem i nim. On tak samo, inaczej nie zgodziłby się na ten cały konkurs.

Kiedy muzyka dobiegała końca podkręcili tempo i już nie uciekali, ukazując tańcem osobną, miłosną historię dla siebie, a właściwie dla własnych wyobrażonych osobowości. Czuła dziesiątki zszokowanych spojrzeń, ale w pewnym momencie był tylko on i ona, dla siebie, we własnym, trzecim świecie. Nigdy sobie nie wyobrażała, że walka może być tak przyjemna.

Przy ostatniej sekundzie piosenki on przyciągnął ją do siebie, a ona oparła rękę na jego torsie; Severus trzymał swoją na jej plecach, a drugą na policzku, że z boku wyglądało to, jakby zbliżali się do namiętnego pocałunku, jakby cały taniec był tylko przygotowaniem do tego pożądanego wybuchu.

Kiedy wszystko ucichło, odskoczyli od siebie, ale oboje zrobili to z chłodną rezerwą. Dyszeli ciężko. Spojrzała na każdego i miała rację, byli zszokowani i patrzyli prosto na nich. Nawet pozostałe pary nie mogły ukryć zdziwienia — każdy spoglądał, wiercił w nią wścibskie oczy. Niezręcznie poprawiła sukienkę, która się podwinęła zbyt wysoko. Zarumieniła się ogniście, ale Snape zdawał się nie widzieć całego zamieszania, bo posłał jej wredny uśmiech. Spojrzał się wymownie na rozbawionego Dumbledore’a, który podniósł się szybko pod mocą tego czarnego wzroku.

— Było… gorąco — powiedział z dziwnym uśmiechem. — Moi drodzy, chyba każdy się ze mną zgodzi — zachichotał, kiedy ludzie dalej nie mogli się pozbierać po tym wybuchowym tańcu. — odpowiedź kto powinien wygrać, chyba nikogo nie zaskoczy, choć sędziowie nie podjęli jej jednogłośnie. Zrobili to widzowie. Wygrał Severus Snape i Hermiona Granger, gratuluję!

— Główna nagroda — zagrzmiała Madame Maxine — jest dopasowana pod każdą osobi indywidualnie. Naturallement, przysługuje jedna nagroda na parę. Zwycięscy mają dwa opcjie… — wskazała na Dumbledore’a, aby miał kontynuować, bo Olimpia nie mogła opanować chichotu.

Każda osoba na sali poruszyła się ze zniecierpliwieniem, każdy był ciekawy, każdy był tak irytująco zainteresowany, wyczekujący na świeżą dawkę plotek. W Hermionie zebrała się nagła niechęć do całego towarzystwa, choć ich kochała i oddałaby za nich życie. Była też przestraszona, a Snape — co nikogo nie dziwiło — niezadowolony z takiego obrotu sprawy.

Fred i George, jako organizatorzy konkursu, zalewali się łzami ze śmiechu, a wkrótce miała do nich dołączyć większa część Muszelki.

— Nagrodą jest wypicie na czas całej nocy sylwestrowej Płynnego Szczęścia, czyli Felix Felicis, który uwarzył go dla zwycięzców… — Tutaj wpadł w niekontrolowany chichot, charcząc pomiędzy spazmami. — Severus Snape.

Cała Sala zaśmiała się tubalnie, ale Katie Bell pokręciła głową, a że była w komisji, dokończyła za Madame Maxine, która nie była w stanie. Poczerwieniała ze śmiechu, a jej oliwkowa cera nie wyglądała dobrze z purpurowymi plamami.

— Jeśli para zdecyduje się wypić nagrodę…

— Tak! — krzyknęła Hermiona, a Snape spojrzał na nią z chęcią mordu. — Profesorze, nigdy nie piłam Płynnego Szczęścia, niech się tak pan na mnie nie patrzy… profesorze!

— Zamknij się, Granger — warknął w jej stronę, a tłum płakał ze śmiechu. Hermiona pobiegła do stołu i wypiła podstawioną przez Katie fiolkę, a Snape nie zdążył jej powstrzymać.

— JASNA CHOLERA, TY IDIOTKO! — ryknął, a Hermiona już stała ze szczęściem wypisanym na twarzy. — Teraz ja też muszę to wypić!

— Do dna! — podstawiła mu fiolkę pod nosem.

— Ale…  — krzyknęła rozpaczliwie Katie, ale nikt jej nie słuchał, a Fred zasłonił jej usta dłonią, którą próbowała odtrącić, jednak Fred był za silny.

Snape przyjął eliksir i wypił go duszkiem, choć próbował protestować, a kiedy to zrobił, stało się coś dziwnego. Mugolskie kajdanki pojawiły się tuż przed parą, a magia zbliżyła do siebie Hermionę i Severusa (który próbował uciekać), aby potem zamknął po ich jednym nadgarstku. Dzieliła ich odległość cala, na jaki pozwalał krótki łańcuch.

— CO TO MA BYĆ?! — ryknął nie kto inny, niż Ron. Susan położyła mu rękę na ramieniu, a Harry machnął różdżką i usadził go z powrotem na miejscu, chociaż też nie miał zadowolonej miny.

— Otóż gdyby Hermiona pozwoliła Katie dokończyć, dowiedziałaby się, że po wypiciu Płynnego Szczęścia, pojawia się ta… eee… uprząż, aby dzielić się szczęśliwym wieczorem z partnerem, z którym się wygrało konkurs.

Tłum zawył z ucieszy, kiedy zobaczył minę Snape’a, która była wielce daleka od szczęścia. Ale Hermiona miała jakąś przemożną ochotę, aby przejść się na spacer, więc pociągnęła Severusa w stronę wyjścia, na co on bez słowa przystał. Nie chciał być pośmiewiskiem przed całym Zakonem Feniksa. Nienawidził, gdy stroili sobie z niego żarty. 

— Zachciało się panu wygrać — zachichotała Hermiona, kiedy znaleźli się przy brzegu i szli spokojnie, oddalając się od Muszelki coraz bardziej.

— Zamilcz — burknął ponuro.

— Czemu pan się nie uśmiecha? — zapytała, na chwilę się zatrzymując i podnosząc z piasku małże, w której znalazła różową perłę.

—  Na mnie eliksiry, które pośrednio i bezpośrednio wpływają na świadomość, nie działają. — Jego głęboki głos wywierał na niej większe wrażenie po zażyciu eliksiru. W połączeniu z alkoholem i Felixem, Severus był opanowany i nie warczał, gdy tylko otwierała usta, przez co ona też była spokojniejsza i nie miała ochoty mu wrzucić głowy do żrącego kociołka, tak w ramach tego, aby się przymknął. 

— Jest pan dobry w Oklumencji i Leglimencji, to z tego powodu, jak mniemam.

Pokiwał głową.

— To zabawne, że nie możemy się od siebie oderwać. — Zaśmiała się na widok jego unoszących się w górę brwi i dokończyła, zanim nie zaczął na nią warczeć czy krzyczeć jak opętany. — Najpierw ten felerny projekt, potem robił pan za ochroniarza, teraz też pan za niego robi, ale na dodatek ten taniec i… nagroda…

— Nie nazwałbym jej tak — parsknął szyderczo, ale mogłaby przysiąc z ręką na sercu, że jest rozbawiony. Może trochę jednak ten eliksir na niego działał. A może to jej działanie… znaczy jej szczęście, w którym się aż rozpływa.

— Pięknie tu — westchnęła i przystanęła, wpatrując się w delikatne fale, które smagały jej bose stopy, już dawno zdjęła z siebie szpilki i wysłała je do Muszelki. Stopy po tym tańcu ją bolały, nie była przyzwyczajona do tych szczudeł. Spojrzała na mężczyznę, przykutego do niej i niezadowolonego z tego faktu. Przyglądał się jej, jakby była nadzwyczajnym zjawiskiem lub rzadkim składnikiem do eliksirów, ale ten wzrok jej nie przeszkadzał. Spojrzał z powrotem na ciemną noc. Księżyc w pełni, przysłonięte gwiazdami niebo. To była romantyczna chwila, pierwsza i jedyna taka w jego towarzystwie. A ona nie była romantyczką.

Chciała wejść głębiej do wody, ale przystanęła, kiedy poczuła na każdym skrawku ciała ciepło. Spojrzała na Snape’a, ale on dalej miał tą swoją nieodgadnioną minę. Hermiona już nie drżała z zimna. Miała wodę do kolan, pociągnęła za sobą Severusa, a metalowe kajdanki zatrzeszczały w proteście.

— Chyba nie chcesz pływać? — zapytał, a jego onyksowe oczy świdrowały jej roznegliżowaną sukienkę. Zapomniała o niej, dalej miała na sobie czarną kreację, która opinała i była do połowy uda. Wyczarowała ją, aby jej nie wadziła podczas ich erotycznego spektaklu, po którym nie wstydziła się stać przed nim w takim właśnie stroju. Dodał nagle, a jego głos był chłodny. — Woda ma tylko kilka stopni.

— Rzuciłeś na mnie zaklęcie ogrzewające, zrób to samo z sobą — powiedziała, nie patrząc na niego. Woda, chciała już się w niej znaleźć. Zanurzyć włosy, posmakować chwilowej wolności, choć te myśli były absurdalne, skoro miała na sobie kajdanki. Ale tego mugolskiego przyrządu nie traktowała jak zniewolenia, a skłamałaby, gdyby powiedziała, że jej przeszkadza.

Zerknęła w stronę domu, gdzie światło biło nawet z takiej odległości.

Teraz to Snape pociągnął ją w stronę wody, nie miał już na sobie surduta i obszernych szat, które krępowałyby ruchy w wodzie. Biała koszula i czarne spodnie, nieśmiertelne połączenie. Lubiła je. Biło od niego ciepło, jakby znalazła się obok rozżarzonego ogniska. Nieznacznie się przybliżyła do jego ciało. Miała wodę już do bioder, Snape do połowy uda. Nie musieli iść daleko, dno szybko opadało.

Nic nie mówili, cisza przemawiała sama za siebie.

Płynne Szczęście, które podpowiadało na co może sobie pozwolić, szeptało pieszczotliwie do jej ucha, choć nie wypowiadało przy tym słów. Hermiona oplotła ich dłonie, rozkoszując się dotykiem jego twardej dłoni, o wiele większej od jej drobnej. Spojrzał na nią, ale nic nie powiedział. W jego oczach tańczyło wesoło rozbawienie. Pierwszy raz tego wieczoru tak szczere — uśmiechnęła się.

Woda sięgała jej do piersi i dopiero wtedy Snape zatrzymał się, napotykając jej zdziwienie. Wyciągnął różdżkę i zastukał nią w kajdanki. Opadły w czarne dno oceanu, zapomniane i pewnie za kilka lat znowu wyrzucone na brzeg. Może nawet zardzewiałe kajdanki znajdą jakieś dzieci i po kryjomu, przed rodzicami, będą się nimi bawić.

— Dlaczego dopiero teraz? — Nie potrafiła opanować szoku, ale eliksir nie pozwalał jej się zdenerwować, nie było na to teraz miejsca, kiedy Snape patrzył na nią z ironiczną nutą.

— A dlaczego nie?

Zdziwiła ją ta odpowiedź. Najwyraźniej chciał być przy niej, to było jedyne wyjaśnienie, które tylko radowało serce. Już nie pierwszy raz tego wieczora chciała go poczuć. Wyszarpał się z jej dłoni i zanurkował. Nie było go przez dłuższą chwilę i miała nikłą nadzieję, że się utopił. Nie lubiła takiego niestabilnego gruntu i nie mówiła tu o piasku, który smagał jej stopy. Felix na chwilę ucichł. 

Nagle się wynurzył, około dziesięć metrów od niej, w głąb morza. Chciała podpłynąć, ale kiedy nie czuła już gruntu, zrezygnowała. O ile w dzień potrafiła pływać bez potrzeby kontroli, czując zimną głębinę pod stopami, tak w nocy bała się. W czerni mogło się kryć wiele stworzeń, choć ostatnio był to jej ulubiony kolor. W nocy jej wyobraźnia działała ze zdwojoną siłą, a ten wieczór, choć nie samotny, nie okazał się inny.

— Czyżby Granger nie umiała pływać? — zadrwił, podpływając w jej stronę. Na jego ustach kryło się zadowolenie, że znalazła się kolejna rzecz, w której nie jest najlepsza. A przynajmniej, że on jest od niej lepszy.

— Umiem pływać.

— Udowodnij, Gryfonko. — Jego ton był obraźliwy.

— Samo wyzwanie mnie, żebym się przełamała i sprostowanie do jakiego domu należę, nie wystarczy, aby mnie przekonać — odpowiedziała. Jej mina była zacięta, skupiona, a Snape… był chyba nieświadomy. W innym wypadku by uciekł.

— A co jest w stanie cię przekonać? — Uniósł wysoko brwi, kiedy zarumieniła się. — Granger...

Felix nasuwał jej jedną odpowiedź.

— Pocałuj mnie — poprosiła.