Rozdział pięćdziesiąty dziewiąty

Severus i Hermiona wrócili do zamku w ciszy. Czasami przerywaną westchnieniami Granger, która wskrzeszała ostatnią rozmowę z Neridą gdzieś na krańcu świadomości. Wiele by dała, żeby nic z jej słów nie zapamiętać. Myśli tłukły się w niej, przelewając się na wszystkie strony i na siłę szukając ujścia; była w martwym, głęboko zakopanym pod ziemiom punkcie.

— Granger — usłyszała cichy syk i mocne szarpnięcie — gdzie się wybierasz? — zapytał, tasując ją wzrokiem. Nie zabrał dłoni z jej przedramienia, za które chwilę wcześniej ją boleśnie pociągnął.

— Do pokoju…? — wyszarpała się z uścisku, odpowiadając na jego wyzywające spojrzenie. Prychnął w odpowiedzi.

— Kretynko… mamy eliksiry do skończenia. — Powiedział, a właściwie wydał kolejny ze swoich rozkazujących dekretów; pokiwała głową, nie mając sił, aby narażać się na kłótnie akurat z nim, w tym momencie. Pozwolił jej wlec się w drodze do lochów, bądź po prostu nie chciał iść tuż obok niej.

Widziała jego powiewające szaty, nagle pragnąc, aby znaleźć się w laboratorium, gdzie Severus się ich pozbędzie, zostając jedynie w białej koszuli i czarnych spodniach. Zniecierpliwiła się. Przyspieszyła kroku, idąc z nim ramię w ramię, przy akompaniamencie ich kroków i szelestu jego złowieszczych szat, a czasami nawet trzasku ognia. Zapalone na ścianach pochodnie wprowadzały półmrok, gdyby była sama, może przeszedłby ją niemiły dreszcz po plecach, ale idąc tuż obok Snape’a, musiała kontrolować oddech, aby nie zacząć ciężko dyszeć przez wygórowane tempo, jakie narzucały jego długie nogi. W ten sposób nie miała czasu na myślenie o egipskich ciemnościach.

Znaleźli się w laboratorium, a rozczarowanie kopnęło ją w twarz, tak samo jak nieprzystępna mina Severusa. Nie zdjął szat. Ten widok jej nie smucił… tylko ta linia, która ich dzieliła, wyznaczając jego osobistą przestrzeń. Pragnęła ją przekroczyć, czysty absurd, ta bariera była od zawsze. Czasami ją naruszała, ale gdy już teraz nie mogła tego zrobić, poczuła się nieswojo. Jakby wyszła z siebie i stanęła obok, spoglądając na Hermionę i Severusa, z których nie dało się nic wyczytać. Byli tylko woskowanymi ciałami, ustawionych twarzami do siebie. Czarne oczy przypominały niewoskowanej Hermionie guziki, jak u pluszowego misia. Martwe i bez wyrazu. Takie zabawki zawsze musiały nadrabiać uśmiechem, aby dzieci nie przestraszyły się nieżywych oczu. Co jednak z tego, jeśli Severus się nie uśmiechał.

— Dokończ, co zaczęłaś — uciął, choć nie musiał się bawić w przypominajkę. Doskonale pamiętała wszystko, każdą godzinę, którą spędzili w te święta. To są takie wspomnienia, za którymi człowiek chce czy nie chce, musi tęsknić. Przymus wywodzi się z tego, że to są prawdziwe uczucia, które zamiast zachwycać, wywoływać gorąco i drżenie, kopią leżącego, aż nic z niego nie zostanie.

Kiedy skończyła Veritaserum i pozostawało jej, tylko czekać czterdzieści sześć minut, aż mikstura odpowiednio się zagotuje. Obecność Severusa nie pomagała w czekaniu, ani też w oczytaniu sytuacji, w jakiej się właśnie znajdowała. Niby myślała, że po prostu pracuje nad eliksirem, ale mijało to się z prawdą o kilka przecznic.

— Przestań — rzucił spokojnie, znad swojego kociołka, kiedy wypalała w jego karku dziurę. Jego słowa spłynęły po niej, nie przestała wpatrywać się w jego napięte plecy, które były przyzwyczajone do żmudnej pracy i jej spojrzenia, sama nie wiedziała co gorsze; praca czy ona. Odwrócił się w jej stronę. Przez sekundę na jego twarzy jeszcze panował spokój, który zawsze od niego bił, gdy chodziło o eliksiry. Praca nie pozwalała mu otwierać się, potrzebował w tym skupienia, a nie sarkazmu.

Spokój po sekundzie, może dwóch, nie liczyła, ale zniknął, gdy tylko na nią spojrzał. Przewróciła oczami, gdy opanowanie Severusa rozpłynęło się z jego twarzy, nie zostawiając po sobie śladu. Każda chwila zwłoki w jego towarzystwie przyprawiała ją o mozolne obrzydzenie, miała serdecznie dosyć pogardy, którą pakował do swoich słów i spojrzeń, jak nieznośny, znienawidzony prezent.

— Skończyłaś? — warknął,  a ona zaprzeczyła gniewnie głową, wskazując tylko kiwnięciem na parujący kociołek. Jego oczy zaświeciły się. — Odjęło ci nareszcie mowę? — zapytał z udawaną, szorstką nadzieją.

— Nie — odpowiedziała ochryple. Nie da się wyprowadzić z równowagi, nie da mu satysfakcji. Jak ja go nienawidzę, jak ja cię nienawidzę, Severusie, czasami nawet sobie nie wyobrażasz jak bardzo, nawet ja nie mogę sobie tego wyobrazić. Podobno kłamstwo powtarzane pięćdziesiąt razy staje się prawdą, tylko czy w każdym przypadku?; miała się jeszcze przekonać.

Święta. Czas pojednania. Jakie to było słodkie, naiwne podejście. Nic nie było gorsze od tak banalnego kłamstwa. Większość Zakonu, a nawet jej przyjaciele, nikt nie widział tej zmiany; powojennej, wewnętrznej przemiany, z jaką musiała się uporać. Do pewnego stopnia wyglądała tak samo… Dawno nie patrzyła w lustro, ale nie do tego zmierzała. Nic już nie potrafiło być beztroskie. Kolorowe. Idealnie dobre. Książki, choć optymistyczne, nie potrafiła tak na nie spojrzeć. Większość swojego życia myślała, że coś jest czarne albo białe. Że coś jest złe albo dobre — innych opcji nie przyjmowała pod uwagę, bo i nie musiała tego robić. Nie zmierzyła się z niczym, co by wymagało refleksji. Nie potrafiła z siebie wykrzesać tej dziecięcej naiwności, choć potrzebowała jej teraz, nie chciała wkraczać w ten dorosły świat. Nie miała nawet domu, do cholery. Kiedy tylko w czerwcu opuści Hogwart, straci swoje jedyne miejsce zamieszkania. Owszem, pokaźne konto w banku Gringotta gwarantowało stabilizację, ale tylko finansową. Nie miała rodziców, nie miała ciepłego domu, była sama. Otoczona przyjaciółmi, znajomymi, których traktowała jak drugą rodzinę. Była sama.

I nieważne, ile by się nad tym zastanawiała, ile łez wylała. To miało już takie pozostać, więc nawet nie myślała, aby nad tym rozpaczać. Jej rodzice wyparowali z powierzchni ziemi, nigdzie nie mogła ich znaleźć. Przekopała pół Australii, gdzie powinni spokojnie sobie żyć. Rzucała zaklęcia na mugoli, wyuczyła się Oklumencji i Leglimencji, aby atakować ludzi, którzy mogli cokolwiek wiedzieć. Nienawidziła siebie za tą prymitywność. Ale tam była tylko pustka. I kangury.

— Szkoda — mruknął tak, że była w stanie uwierzyć, że jest mu przykro. Albo że rozważa czy nie skrócić jej języka, żeby zamknęła się do końca świata, i jeden dzień dłużej.  Nienawidziła Severusa i nierozsądnej niepewności. Przegryzła wargę do krwi zanim zapytała. Metaliczny smak wymieszany ze śliną nie potrafił zrobić na niej jakiegokolwiek wrażenia. Nie po tym, jak przed chwilą myślała o swojej zaginionej rodzinie, która mogła równie dobrze być martwa.

— Zakładam, że po skończeniu eliksiru mam iść do siebie? — smak krwi w ustach był coraz wyrazistszy. Przegryzła wargę mocniej.

— Oczywiście. — Odparł chłodno, marszcząc brwi.

Oczywiście, że tak… Oczywiście, że nie?

Pokiwała głową, wracając do eliksiru, choć do uzyskania odpowiedniej formy miała jeszcze trochę czasu. Pozostawało jej wpatrywać się w parujący kociołek, który wydzielał świeży zapach, choć substancja miała formę wody. Eliksir prawdy pozwolił jej zachować trzeźwość umysłu, choć tylko na chwilę. Zacisnęła dłonie na drewnianym blacie, wpatrując się tępo w nic konkretnego. Przed oczami zastąpił jej obraz wojny, dźwięk ciał, które padały na ziemię z martwymi oczami, w których jeszcze sekundy temu było życie. Zielone promienie, chrzęst łamanych kości i pełne agonii krzyki śmierciożerców, i członków Zakonu Feniksa. Dobrzy i źli krzyczeli tak samo, ich głosy błagające o litość pokazywało to samo człowieczeństwo. Z mugolaków i czystokrwistych czarodziei lała się tak samo czerwona krew, w ostateczności umierali zupełnie też tak samo. Znowu zielony promień, oczy Collina Creevy, który pojawia się znikąd przed Fenirem Greybackiem. I Lavender Brown, która leżała martwa, z rozerwaną na wpół szyją. Krew ciekła jej z szyi, spływała spomiędzy jej nóg na posadzkę i Hermiona łkała w jej ciało, próbując zakryć jej gołe nogi własną szatą. Na Colina nie potrafiła spojrzeć. Severus Snape pojawiający się znikąd, zaczął walczyć z Greybackiem. Powalił go w trzydzieści sekund. Hermiona nie potrafiła się cieszyć ze śmierci mordercy, kiedy sama się nim stała. Łkała w koszulę martwej Lavender, dopóki ktoś jej nie odciągnął.

Uniosła różdżkę i machnęła nią krótko, aby w następnej chwili pić kawę, czarną, taką której najbardziej nie lubiła przez gorzki smak. Ale stojąc w laboratorium, niedaleko Severusa, nie mogłaby pić niczego innego. To był jak przymus, rytuał i tradycja większa niż pierwsza gwiazdka na niebie w wigilijny wieczór. Kawa odgoniła myśli.

— Severusie — szepnęła, ale usłyszał. Odwrócił się z szelestem szat. — Kim jest Nerida?

— O ile mnie pamięć nie myli, zdążyłaś ją przesłuchać. — Odparł, wyczarowując sobie również kawę, a w powietrzu czuć było jej świeży aromat. Oparł się o swoje stanowisko, przyglądając się jej w skupieniu. Hermiona zagapiła się na jego palce, które kreśliły kuliste wzory na kubku.

— Tak, ale…  — zawiesiła na moment głos, a na jej ustach pojawił się sztuczny uśmiech, którego Severus nie zrozumiał. — Kim jest Nerida… dla ciebie?

Upiła łyk i cierpliwie czekała na odpowiedź.

— To raczej nie twoja sprawa. — Warknął, co sprowadziło ją na ziemię. Uśmiechnęła się.

— Jesteś absolutnie pewny?

Spojrzała mu w oczy, które były takie, jakie były. Zimne, nieprzeniknione, bez emocji, ale to były te oczy, do których potrafiła się przyzwyczaić i jednocześnie mieć na ich widok przyspieszone tętno do nienormalnych parametrów. Przed oczami znowu widziała, jak Snape zabija Fenira i odchodzi z szelestem złowrogich, czarnych szat, które zginęły w zażartej walce tłumu. Chyba od tamtej chwili polubiła czarny kolor.

— To stara znajoma. — Posłał jej jeden ze swoich najbardziej zabójczych uśmiechów, które zwiastowały kłopoty dla każdego w zasięgu pięciu mil. — Zazdrosna?

Zakrztusiła się kawą, a kubek wylądował z łoskotem na kaflach. Severus pokręcił głową, a po stłuczonej porcelanie nie było śladu, gdy wyciągnął swoją czarną różdżkę.

— Słucham? Ja? Z a z d r o s n a? — prychnęła szyderczo i obróciła się gwałtownie w stronę swojego stanowiska. Jeszcze pięć minut wrzenia i może uciec z tego przeklętego miejsca.

— Nic podobnego. — ucięła jeszcze, ale to wcale go nie uciszyło. Zarumieniła się, nie mogąc zrozumieć tego zmiennego człowieka. Warczy, ubliża jej, a potem… pokazuje swoją prawdziwą twarz? Może, chociaż to wydaje się nieprawdopodobne. Może jej się tylko wydawało. Opary od kociołka czy coś podobnego. 

— To dobrze — odpowiedział, a po tonie wywnioskowała, że dalej ma na ustach ironiczny uśmiech. Posmutniała bardziej niż to było możliwe. — Nie masz prawa być zazdrosna.

Spojrzała na niego, stał w tej swojej nienagannej i nonszalanckiej pozie, czekając prawdopodobnie, aż ich wspólny koszmar minie i znowu przemienią się w Hermionę Granger i Severusa Snape’a, a nie… ich. Ich. I c h. Nie Hermiona i Snape, ale oni, razem.

— Wiem o tym doskonale — unieśli kąciki ust, prawie się uśmiechając i prawie bezgłośnie mówiąc, co ich tak naprawdę męczy. Chcieli tego, ale to było bez przyszłości. Chcieli tego, ale to było po prostu niemożliwe. Nic nie było powiedziane na głos, a jednak wiedzieli od samego początku. Nie robili sobie nadziei, co było nieludzkim odruchem. 

— Do końca świąt i przyjazdu uczniów jeszcze trzy dni… masz jakieś plany? — zapytała, unosząc wysoko brew. Pomieszała jednocześnie Veritaserum zgodnie ze wskazówkami zegara i wyłączyła palnik. Eliksir był gotowy.

— Granger… — zaczął Snape groźnie, ale mu przerwała, ubierając na podkoszulek swoją czarną, wyjściową szatę, która leżała zwinięta niedbale w kącie Sali.

— Świetnie, widzimy się rano. — Trzasnęła za sobą drzwiami, a przez całą drogę do swojego pokoju jej twarz przypominała kamienną rzeźbę, by w następnej chwili, gdy przekroczyła próg salonu, rozkleić się na dobre. Severus tej nocy nie wypił ani kropli. Noc była długa, zwolniła do ostatniej minuty, która formalnie jeszcze była nocą. A kolejne dni, wręcz przeciwnie, pędziły. Hermiona bardzo szybko zrozumiała, że oswojenie się z tą myślą jest trudne. Trudniejsze niż wstanie rano z łóżka po nieprzespanej nocy, trudniejsze niż wejście do jeziora Sceleri, wiedząc, że śmierć dyszy ci w kark. Ale łatwiejsze niż spojrzenie sobie w oczy i powiedzenie, co tak naprawdę nas trapi, Severusie.