Rozdział sześćdziesiąty ósmy

Hermiona musiała zostać w szpitalu do soboty. Draco, Severus i Dumbledore oczywiście to zrozumieli. Mieli razem opracować konkretny plan działania, ustalić idealną wersję wydarzeń dla Dracona, która go będzie stawiać w dobrym świetle. Ale musieli to przełożyć na inny termin, Madame Pomfrey była nieugięta i zdania, że w jej krwiobiegu dalej krąży narkotyk. Kasztanowłosa o bujnych lokach już nawet nie bała się tej rozmowy z dyrektorem, mogłaby ją odbyć pięć razy, byle tylko wyjść ze Skrzydła Szpitalnego, z daleka od tej kobiety. Hermiona odwiedzała ją w tym roku więcej razy niż w ciągu sześciu lat (spetryfikowanie w drugiej klasie liczyła jako jeden raz, tylko długoterminowy).

Oczywiście, przyjaciele ją odwiedzali, ci bliżsi i dalsi, a nawet znalazło się kilka przypadkowych osób, jak np. dziewczyna Neville’a, która coraz rzadziej rzucała w jej stronę swoje śmiercionośne spojrzenia — czas nie leczył tu ran, tylko uśmiechnięty, rumiany Neville. Hermiona musiała przyznać, że Marietta miała bardzo ładną twarz bez usłanych pryszczy na całym czole. Tylko jej oczy przerażały. Koloru stali, wpadający czasami w przezroczystą toń. Hermiona łapała ją na tym, że Marietta na nią patrzy w taki odmienny, współczujący sposób. Jakby swoim spojrzeniem dotarła w miejsce, gdzieś w jej podświadomości, do którego sama Hermiona nie miała dostępu. Marietta wiedziała coś, czego Hermiona nie mogła dostrzec. A ona nie lubiła nie wiedzieć, a zapomniała, że o niektórych sprawach sama nie chce myśleć.

— Przepraszam, Hermiono, ale musimy już iść. — Powiedział ze zbolałą miną Neville, patrząc na swój zegarek, który dostał na siedemnaste urodziny od Harry’ego. Hermiona pamiętała, że wysłała mu wiekowy tom o Zielarstwie na tą okazje. To był oczywiście unikat, za który do dzisiaj jej dziękował. Mogła sobie na to pozwolić, była w końcu jedną z głównych, ważniejszych postaci w wojennym czasie. Order Merlina pierwszej klasy, nagroda pieniężna… nic to Neville’owi nie mówiło. Dalej jej dziękował, uznając taki prezent za coś o wiele bardziej wyjątkowego. W końcu wysłała mu sowę z listem i prezentem, gdy tylko wybiła północ. Chociaż Hermiona nigdy się nie dowiedziała, że Neville płakał nad urodzinowym listem i tak się cieszyła z wielkiego uścisku, gdy tylko się spotkali. Była pierwszą osobą, która o nim pomyślała w ten dzień. Marietta nawet spotkała się z nim rankiem i gdy dowiedziała się o prezencie, nie pokazała po sobie, że ją to zezłościło; to był dzień Neville’a. Ale Hermiona od tamtego czasu wydawała się konkurencją.

Może i Hermiona nie była pięknością, Marietta to wiedziała. Szatynka miała nawet ładną twarz, słodkie piegi, zarumienione policzki, te duże, niczym dziecko, miodowe oczęta, które zawsze tak paliły spojrzeniem osoby, które lubiła, a nawet kochała. Sylwetkę miała chudą, ale już kobiecą, ostatnie oznaki dziecinności zniknęły. Hermiona nie była kanonem piękna, burza loków o kasztanowym odcieniu to potwierdzała. Marietta śmiała się w myślach, że wyglądem skosztują ją tylko koneserzy. I bardzo dobrze, że Hermiona do teraz nikogo sobie nie znalazła; ona zaczęła umawiać się dopiero w szóstej klasie, kiedy jej skalana twarz była znośnym widokiem. Dopiero Neville zwróciła na nią uwagę, ale sama się o to prosiła. Czasami nie mogła oderwać od niego wzroku, jakoś samo wyszło, że się go prosiła o spotkanie. Pierwszy raz prosiła o to mężczyznę! I podziwiała Neville’a, że nie odrzucały go blizny na jej twarzy, tylko jej nielojalność w piątek klasie... Przez Neville’a miała wyrzuty sumienia, ale to naprawdę nie była jej wina. Ta różowa flądra wmusiła w Mariettę eliksir prawdy! Ale nikt nie chciał słuchać jej wyjaśnień. Nawet Cho Chang nie chciała jej znać, bo straciła swoją  w i e l k ą  szansę z Potterem, choć nie oszukujmy się, pomyślała, nie pasowali do siebie.

— Mamy teraz transmutację. — Dodał Marietta, spoglądając na Neville’a ponaglająco. Wstała ze swojego miejsca, a Neville tuż za nią, wysyłając Hermionie przepraszający uśmiech, jakby przez niego znalazła się w Skrzydle Szpitalnym.

— Idź — ponagliła go, gdy spojrzał na nią przez ramię. Machnęła na niego ręką, aby już sobie poszedł. McGonnagall była wymagającą nauczycielką, a Neville nie może się spóźniać, nie był orłem z tego przedmiotu. Hermiona sama musiała przyznać, że wolałaby już iść z nimi, niż dalej leżeć bezczynnie. Nawet rozważała taką opcję, ale gdyby Madame Pomfrey dostrzegła, że nie ma jej w łóżku, wszczęłaby alarm na całą szkolę,  a ją uziemiła na następny tydzień, wcześniej zaciągając ją za ucho z powrotem do łóżka. Hermiona zaklęła pod nosem, nie wiedząc nawet na co skierować myśli. Wszystkie książki przeczytane, zadania domowe odrobione — pierwszy raz naprawdę miała na to czas, bo nie musiała ślęczeć do nocy przed kociołkiem. Choć i za tym coraz bardziej tęskniła. Na widok eliksiru pieprzowego robiło jej się niedobrze. Cały czas myślała o zbliżającym się procesie, o Draconie, czasami o Blaisie, Ginny. Kiedy miała na to nagle czas, wszystko na nią tak gwałtownie spadło. Mogła poukładać myśli. I z bólem serca, po kilku dniach zauważyła tylko jedną rzecz. Zasadniczą, o której starała się nie roztrząsać, ale starania nie były aż tak… żelazne. Próbowała się przekonać, że nie chce o tym myśleć, a to odbiegało trochę od prawdy.

Czy Severus — bo tak dalej o nim myślała, o Severusie, nie o profesorze Snapie — faktycznie wypowiedział jej imię. I to z takim uczuciem. Głupawe były te myśli, bardzo prozaiczne. I oczywiście uczuciowe, czego próbowała się wyrzekać. Musiała się uczyć do Owutemów, a nie zajmować wszystkim innym, co ich nie dotyczyło. Sporządziła sobie notatki powtórkowe, mając nadzieję, że będzie miała coraz więcej czasu, aby to wszystko sobie poukładać. Zostało jej zaledwie pół roku. Styczeń, luty, marzec, a w końcu wybije i czerwiec. A musiała wypaść przecież nienagannie. Inaczej uzna to za życiowe niepowodzenie, a jednocześnie nie dostanie się na wymarzone studia. Dalej się wahała między magomedycyną, a Eliksirami. Na szczęście Severus Snape miał rozwiać jej wątpliwości. W końcu będzie musiał wygłosić swój werdykt, czy na Mistrzynię Eliksirów się kwalifikuje. Jeśli tak, wtedy dopiero będzie miała dylemat.

Już teraz miała ogromną wiedzę o sporządzaniu eliksirów. Co prawda, dopiero niedawno poczuła, że wydobyła z siebie minimalny instynkt twórcy. Wiedziała, kiedy książkowa wersja jest myląca, bo… po prostu to nie pasowało, proporcje powinny być inaczej zachowane, wyczuwała to. Czasami się myliła i musiała słuchać tyrad swojego wielkiego Mistrza, Mentora, ale to było nie tylko dobre, co też i motywujące. Chciała pokazać, że jest więcej warta, a jego monologi czy wrzaski wcale nie są słuszne, jak jemu się wydaje. Gdyby kto inny na nią wrzeszczał… może nie rozwinęłaby się tak szybko. Z bólem serca musiała przyznać, że Severus Snape wiedział, co robi. Nie miał podejścia do uczniów, ale umiał wydobyć z człowieka taką złość i chęć pokazania, że jest się pożyteczniejszym człowiekiem, niż taki, w jaki elokwentny sposób nas profesor ujął. Dzięki temu pomyłki były coraz rzadsze. Nawet, cholera, to stworzenie narkotyku było jakimś przełomem. W końcu zadziałał, byłaby niepocieszona, gdyby się okazało, że nic nie stworzyła. Co prawda, zazdrościła Draconowi użyteczności eliksiru leczniczego, jaki ostatnio stworzył, ale to też mógł być tylko szczęśliwy traf. Większość twórców stworzyła coś z przypadku. Severus dalej mówił, że powinni myśleć głową, a nie szczęśliwym trafem — tworząc swoją własną odmianę heroiny, tych słów się właśnie trzymała.

— Cześć — w drzwiach stanęła Ginny, uśmiechnięta od ucha do ucha. Może widziała się chwile wcześniej z Blaisem, jej policzki były różowawe, a brązowe oczy błyszczały jak u kota, który właśnie dobrał się do śmietanki. Hermiona ucieszyła się, że na tym jej głęboka zaduma została przerwana. I tak zaczynała się odchylać od eliksirów, zaczynając swoje rozważania, całkiem wbrew jej woli, o Mistrzu Eliksirów.

— Nie masz lekcji? — Hermiona spojrzała na nią z naganą, ale Ginny nie wyglądała na zrażoną i usiadła na miejscu, które chwilę wcześniej zajmowała Marietta Edgecombe. — Ginny, przypominam, że ciebie też czekają w tym roku Owutemy.

— Obiło mi się o uszy. — Pokiwała głową, jakby to była co najmniej plotka pierwszej świeżości. Hermiona pokręciła zrezygnowana głową, zastanawiając się, dlaczego tylko ona jest taka przejęta. Fred i George często im wspominali o omdleniach przed egzaminami, kiedy to ich rocznik zdawał Owutemy. Czy wpływ miał na to, że teraz, rocznik Hermiony, był tym powojennym? Możliwe. Ledwo uszli z życiem — ba! — ledwo wygrali ostateczne starcie z Czarnym Panem. Uczniowie nauczyli się żyć teraźniejszością, a przynajmniej ci, którzy nie wyszli z tej wojny, z całą rodziną i przyjaciółmi.

— Co teraz masz?

— Mugoloznawstwo, ale nie mam teraz do tego głowy — przyznała Ginny, choć wcale nie wyglądała na chorą czy czymś strapioną. Wręcz przeciwnie. — Och, nie patrz tak na mnie. Ciesz się, że dotrzymuję ci towarzystwa. Blaise też gdzieś wybył, chyba miał Numerologię. Chciałam, żeby przyszedł, ale oboje uznaliśmy, że go wyrzucisz.

— Macie połączone wewnętrzne oko, jak Trelawney? — zakpiła, a z twarzy Hermiony opadły wszystkie kolory. Ginny westchnęła ciężko.

— Nie musimy rozmawiać o Blaisie. I o niczym, co jest związane z Draco… ta rozprawa musi być dla ciebie przytłaczająca. — Hermiona spojrzała na nią z odrętwieniem. Nie miała pojęcia, że Ginny wie tak wiele. Rudowłosa spojrzała na nią pobłażliwie, uśmiechając się figlarnie. — Skoro byłam w przyszłości, muszę być chyba wmieszana w tą sprawę, prawda?

— Opowiedz mi, co się dzieje w przyszłości.

— Wolnego! — zaprotestowała Ginny z przerażeniem wypisanym na twarzy. — Zwariowałaś? —  szepnęła, a torba sunęła się z jej kolan, zwalając z hukiem na podłogę. — Dobrze wiesz, że nie mogę. Czasoprzestrzeń mogłaby zostać naruszona… I musiałam złożyć Dumbledore’owi coś, jak Wieczystą Przysięgę. — Dodała od niechcenia.

Hermiona zrobiła wielkie oczy, a Ginny pośpieszyła z wyjaśnieniami.

— Jeśli ci zdradzę cokolwiek, co jest dalej… — Hermiona zrozumiała, że dalej musi być przyszłością. Może to była już przyjęta, potoczna wersja, jaką używała razem z Dumbledorem. Szatynka miała ochotę ich wszystkich przekląć za te tajemnice. — …mogłoby się skomplikować wiele spraw, Hermiono. Nie umrę, jeśli ci powiem, ale myślę, że kara byłaby jeszcze gorsza. — Ginny spojrzała na swoje buty, ale zaraz się ożywiła, a właściwie jęknęła i położyła głowę na białej pościeli, zrezygnowana.

— Czemu to wszystko jest takie skomplikowane? — szepnęła Hermiona z westchnieniem, bardziej opatulając się kołdrą, jakby do snu. Przymknęła miodowe, strute oczy. Ginny usiadła po drugiej stronie łóżka, krzyżując nogi po turecku. —  Miało być tak kolorowo po wojnie, zero zła, zero problemów… — mruknęła.

— Na problemy się zapowiadało od dłuższego czasu — zachichotała Ginny — tylko to miały być zwykłe problemy, a nie czarnoksiężnik, którego nie można zabić, bo sobie powsadzał części duszy do słoika. — Obie parsknęły. Hermiona otworzyła oczy i w zamyśleniu spojrzała na swoją przyjaciółkę, która oparła głowę na dłoni i również zamknęły oczy. Może tak jak Hermiona sobie powtarzała: tylko na sekundę. Hermiona była bliska, żeby wyznać, jak zdążyła zatęsknić za tym widokiem przez ostatnie, ciężkie miesiące. Za jej rudymi włosami, które były o wiele dłuższe, niż we wrześniu. Miała je do talii, ciągnęły się prostymi jak drut łunami, łącząc w kosmyki. Zastanowiła się, kto by padł ofiarą Ministerstwa Magii, gdyby nie namowy Ginny, aby razem, całą czwórką, wrócili do Hogwartu. Harry zgodził się bez wahania, w końcu to Ginny go prosiła, a Ron uznał, że byłoby sympatycznie; nawet dla niego Hogwart był domem. Największe opory miała Hermiona, z jakiegoś dziwnego przeczucia, że już to, co minęło, nie wróci. Że jej dziecięce lata przygasły, razem z jej zaginionymi rodzicami. Dalej tak uważała, że jest zbyt doświadczona, aby czuć tą beztroskę, co kiedyś. Ale nie żałowała powrotu, niech ją słodki Merlin kopnie, nie żałowała.

— Opowiedz mi o nim, Hermiono. — Szepnęła Ginny. Hermiona nie zauważyła, kiedy otworzyła oczy i przypatrywała się jej z bardziej czulszym uśmiechem. Szatynka wzdrygnęła się, nieprzyzwyczajona do takich nagich, obnażonych spojrzeń. Nawet czuła te bijące ją boleśnie emocje przyjaciółki. Otaczając się wcześniej Ślizgonami, musiała kombinować, a i tak rozumiała dopiero po miesiącach, co ich drobne ruchy znaczą  — nie mówiąc o uczuciach, to był kompletnie inny poziom. Te czułe spojrzenia przyjaciółki były krępujące. Nawet w listopadzie, kiedy Ginny jeszcze była, nie pozwalały sobie na częste chwile zwierzeń. Nie mówiły sobie dobrze, że jesteś, nigdy.

— O kim? — zapytała, zdając sobie dopiero po jakimś czasie sprawę, że nie odpowiedziała Ginny w żaden sposób. Ale rudowłosej to nie przeszkadzało, czekała spokojnie, cały czas obserwując, jak myśli nią targają, Hermiona nigdy by się z nią nie podzieliła tymi przemyśleniami, widziała to po jej minie.

— O Snapie. — Uśmiechnęła się w jej stronę ze znudzeniem. Hermiona zakrztusiła się swoją śliną i przez minutę opierała się atakom kaszlu. Spojrzała zaskoczona na Ginny.

— Dlaczego?... I po co?

— Ciekawość. —  Odpowiedziała Ginny, przywołując z sąsiedniego łóżka białą poduszkę. Hermiona leżała po jednej stronie łóżka, a rudowłosa siedziała tam, gdzie ona trzymała nogi. Obie dziewczyny wyglądały na zmęczone, choć brązowe i miodowe oczy dziwnie błyszczały.

— A co chcesz wiedzieć?

— No nie wiem — zastanowiła się, czy w ogóle chce cokolwiek wiedzieć. Czy jej wyobraźnia będzie na tyle bujna, aby te opowieści znieść. — Jaki dla ciebie jest?

— Taki jak dla każdego — zaśmiała się cichutko pod nosem, przymykając ponownie oczy. Wspominała, przypominała sobie, co zdarzyło się w ich wspólne, pierwsze święta. Czy miała mówić, jak bardzo pamięta o ich pierwszym pocałunku, choć nie chciała pamiętać. Czy Ginny wiedziała, co to za ból, skoro ją o to pytała? — Jest cynicznym dupkiem, który wykorzysta każdą twoją słabość, aby cię pogrążyć.

— Więc czemu… — zaczęła, ale Hermiona przerwała jej brutalnie, zgorszonym tonem.

— Pytasz się, jakby to zależało ode mnie. Gdybym miała wybór, nigdy bym do tego skomplikowanego człowieka nic nie czuła. — Westchnęła i potarła skronie, od samej rozmowy bolała ją głowa, była jeszcze dość słaba po narkotykach; nie to, że dalej czuła się jak na haju, po prostu to niemiłe odrętwienie, jakby pozostał jej tylko stan wegetacji. — To nie tak — szepnęła do siebie. — Nie chodzi mi o to, że… Czy na pewno musimy o tym rozmawiać?

¾ Nie. — Odpowiedziała Ginny, milknąc.

Hermiona zamknęła oczy i ułożyła się w wygodniejszej pozycji, aby móc zasnąć. Nie była zmęczona fizycznie, tylko psychicznie; przez cały pobyt w szpitalu, odganiała od siebie myśli o wszystkim, co nie jest związane z nauką. Tak było jej lepiej. Ale gdy Ginny po prostu zapytała… nie dało się jej przecież zignorować.

— Jest najbardziej skomplikowanym człowiekiem, jakiego poznałam w całym życiu. Jest przesiąknięty złem do szpiku kości, mimo że uratował nam wszystkim tyłki podczas wojny. Nigdy nie mówi tego, co ma na myśli, trzeba nauczyć się jego języka, jaki przelewa na swoje ciało. Nie słuchaj tego, co mówi, a to co chce ukryć przed całym światem... On dba o osoby, które szanuje… może kocha, nie wiem. Tylko trzy razy byłam świadkiem, jak się śmieje i jest to najpiękniejszy dźwięk, jaki kiedykolwiek słyszałam. Severus nie potrafi się sam borykać z przeszłością i jest osobą, którą da się pokochać, ale jeśli już się to zrobi, jeśli już się nauczysz go kochać, nie ma czegoś takiego jak: wyjście. Severus jest, uwaga, teraz będę wymieniać: pierwszą osobą, do której bym się zwróciła o pomoc, sarkastycznym dupkiem, pieprzonym egoistą, który dba o wszystkich, tylko nie o siebie. Severus jest moim niespełnionym koszmarem. Ale jest mój. — Powiedziała z zadziornym uśmiechem, z wolna zasypiając i zostawiając Ginny z kompletnym mętlikiem w głowie. Dodała jeszcze przed snem. ¾ I Severus bardzo dobrze całuje.

— To było pierwsze zwierzenie naszej kochanej Hermiony, która rozszalała się z miłości do swojego nauczyciela — powiedział zadziornie narrator, wpatrując się w czterdziestoletnią Hermionę, która zarumieniła się, ale towarzyszył jej słodki, błogi uśmiech. Przeszłość w jej wspomnieniach dawno wyblakła, a teraz znowu miała piękne, te same barwy. Przeżywała dawne lata na nowo, każdego dnia.