Rozdział pięćdziesiąty siódmy

Mama powtarzała jej nieskończenie wiele razy, kiedy jeszcze pamiętała, że ma córkę, że koniec roku, sama noc sylwestrowa, wskazuje w jaki sposób rozpoczyna się nowy rok. Jeśli wkroczysz w rok ze smutnym zalążkiem w sercu, rok będzie podobnego nastroju. To samo się tyczyło odwrotnej sytuacji. Witając nowy rok z uśmiechem i kieliszkiem szampana w dłoni — a może z ukochaną osobą u boku, jeśli to jest nasz wyznacznik szczęścia — zaczniemy rok dobrze i on sam w sobie też będzie dobry. Jean Granger miała rację, ale zdarzyć się mogły wyjątki. Może też chodziło o nastawienie do całej sprawy, ale Hermiona nie wierzyła w przesądy.

Tylko to ,,ale…”.

Tak nie miało się stać w tym przypadku. A przynajmniej nie mogło. Los nie był skory do dyskusji, a Hermiona czy też Snape, nie mieli nawet ochoty na nic nieznaczące potyczki słowne z czymś, co nie ma bezpośredniej materii. Los miał im nie sprzyjać. Oboje byli nawet zdania, że nie powinien.

Kiedy ich usta się złączyły, a Severus spełnił jej prośbę, zatracając oboje w tym szalenie ważnym geście — to nie miało prawa się dobrze skończyć. Byli jak ogień i woda, nie pasowali do siebie. Niewiele miało się w takiej sytuacji zmienić, nawet gdy na moment jej zdrowy rozsądek zgubił się w jego oczach, które zamknął, gdy tylko zarzuciła mu ręce na szyje i przyciągnęła do siebie, a już żadna odległość nie miała przy nich miejsca. Osoba trzecia mogłaby z brzegu stwierdzić, że to Hermiona się na niego rzuciła. Ale to nie była prawda. On czekał na potwierdzenie, dając jej szansę na pierwszy ruch, aby potem całkowicie zmienić swoją silną wolę i dominować, choć Granger nie dawał się tak łatwo. Znowu walczyli, tak jak w tańcu, a nawet w słowach.

Gdy fajerwerki puszczone przez bliźniaków, rozbiły się na niebie, tworząc różnorakie mozaiki, czy urywki noworocznych życzeń, oni ani na chwilę nie oderwali się od siebie. Nie złożyli sobie życzeń, umierali, topili się — już wszystko stracone, przechodziło obojgu przez myśl. Nie mogli tak po prostu się od siebie oderwać, zdążyli przez te miesiące zatęsknić, zrozumieć… I w pewnym sensie zabić. Bo skoro Hermiona coś do niego czuła i go od siebie nie odepchnęła, nie będąc pewną, czy on tylko nie korzysta z okazji, z góry skazała na siebie cierpienie — jednak to przecież była ta spontaniczność, dlatego przyciągnęła go do siebie jeszcze mocniej. A on nie zaprotestował. Wręcz przeciwnie, był bierny. Całował tak, że na chwilę zapomniała oddychać, a jego usta przyprawiały ją o ciche jęki zadowolenia, których nie mogła opanować, ale też nie potrafiła się ich wstydzić. Tak jak w ich własnym tańcu, tango, który był lata świetlne za nimi, czuła podniecenie, będące całkiem nowym uczuciem. I pierwszy raz się do tego przyznała, rozchylając bardziej usta, aby pogłębić pocałunek i mieć Severusa na wyłączność.

Ale i to musiało nastąpić.

Płynne Szczęście miało działać przez całą, sylwestrową noc, ale najwyraźniej Hermiona wykorzystała już cały zapas we krwi, prosząc eliksir o upragniony, noworoczny prezent. Eliksir spełnił jej prośbę. Było im dobrze, ale nie kiedy Severus odepchnął ją delikatnie od siebie. Cierpieli tak samo i Felix nie mógł już w to ingerować, bo został zignorowany. Szeptał obojgu właściwe formułki słów, których nie mogli zrozumieć.

Dalej czuła jego rozgrzany oddech na swoich ustach, a czarne oczy błądziły po jej twarzy, zapamiętując każdy skrawek skóry. A nawet piegi. I oczy, piękne, czekoladowe oczy z miodowymi refleksami, które go urzekały, choć nigdy by się do tego nie przyznał. Ona też nie, choć patrzyła otwarcie w czarną otchłań.

— To się nigdy nie powtórzy — wyszeptał, głęboko docierając do jej podświadomości, jego głos był spokojny. Wolałaby, żeby krzyczał. To wszystko byłoby może łatwiejsze.

Nic nie powiedziała, jedynie kiwnięciem głowy zasygnalizowała, że go słucha. Nie spodziewał się po niej łez, nie było za czym płakać, a Hermiona była też na to za silna. Była inna i chociaż Severus nie miał wielkiego doświadczenia z kobietami, wiedział, że ona nie należy do standardowych kobiet.

— Więc mam udać, że ta noc nigdy się nie zdarzyła? — zapytała twardo, nie strzepując własnych dłoni z jego szyi. Oparła brodę o jego obojczyk, wdychając subtelny zapach ciała i drogich perfum. Czekała na odpowiedź, ale on jej nie udzielił. Nie lubił się powtarzać, ani też żegnać. Jedynie przycisnął ją jeszcze mocniej do siebie, delikatnie gładząc jej roznegliżowane udo. Ledwo powstrzymał uśmiech triumfu i satysfakcji, gdy czuł, jak pod jego palcami ciało Hermiony drży.

— Oczywiście. — Zaśmiała się gorzko, odpowiadając na własne pytanie. Nie umiała nawet skupić swoich rozbieganych oczu na jego twarzy. Nie dostrzegła tym samym, w jaki sposób na nią patrzy. Na chwilę, drobną sekundę, zajęła się kompletnie sobą i swoimi myślami, a tak nie powinno być, powinna na niego spojrzeć. Chciał, żeby zobaczyła, na co się właśnie zdobył. Na czułość w swoich oczach, której dawno tam nie było. Może nie tęsknił za emocjami, ale Hermiona powinna to widzieć. Wtedy może odpowiedziałaby zupełnie inaczej, ale to tylko hipoteza, nic nie znacząca, jak to spojrzenie, które zniknęło. — Mam zapomnieć?

— A potrafisz? — wyszeptał jej do ucha i odgarniając jej niesfornego loka z twarzy. Odsunęła się, a oceaniczna woda, mimo że w rzeczywistości lodowata, paliła żywcem. Choć wrząca woda, która miała tylko kilka stopni, nie sięgała jej twarzy, ta najbardziej żarzyła się prawdziwym ogniem, zwłaszcza usta.

,,Nie.”

— Tak. — Powiedzenie tego przyszło łatwiej, niż się spodziewała.

— Więc zapomnij. — Wzruszył ramionami.

Podsumował w końcu, choć zajęło mu to dłuższą chwilę, która była wymowniejsza niż jego słowa. Spojrzała na niego w ten charakterystyczny, miodowy sposób, który był zarezerwowany tylko dla niego. Wiedział, że tak jest, że wcześniej na nikogo tak nie patrzyła, a jakieś miejsce w jej sercu ma zarezerwowane tylko dla siebie. Pierwszy raz dopuścił do siebie myśl, że faktycznie tak jest, wcześniej wolał tego nie rozgrzebywać, napełnić wannę własną depresją i się w niej utopić. Ale to pierwszy i ostatni raz, kiedy sobie pozwolił na ustępstwo, jeśli chodziło o Hermionę Granger. Irytującą, przemądrzałą, wszędobylską kobietę, dwadzieścia lat od niego młodszą — poczuł do samego siebie obrzydzenie, że pozwolił na ten pierwszy raz, że nie potrafił się dostatecznie w jej towarzystwie kontrolować. W końcu uśmiechnął się sarkastycznie, gdy zwalił brak kontroli na Esencję Szczęścia, a Hermiony oczy zmieniły się nagle w sople lodu.

— Już to zrobiłam — powiedziała stanowczo, a jej głos przybrał oschłą nutę, którą w sobie nawet nie starała zebrać, ona sama przyszła jej na ratunek. Spojrzała chłodno w jego oczy, tak samo chowając emocje, a normalność, jaka powinna być między nauczycielem a uczennicą, znowu powróciła (Zdrowy rozsądku, znowu wygrałeś).

— Severusie, — Złapała go za dłoń, gdy chciał wracać na brzeg. — Jak prezent? — zapytała, subtelnie mrużąc oczy i przyglądając się, jak Severus powoli odpowiada pełnym ironii uśmiechem, nie strzepując jeszcze jej dłoni. W pełni delektowała się tym ostatnim wzajemnym dotykiem i gdyby tylko mogła, przysięgłaby, że on tą ostatnią chwilą też się zadowala, zapamiętując jej zapach, dotyk, a nawet strach w oczach przed tym, co chciał zaraz zrobić. Koniec był coraz bliższy, a firmowy uśmiech Severusa coraz szerszy.

— A twój? — Zacisnęła usta w wąską kreskę, aby się nie uśmiechnąć, choć nie było w nic zabawnego. Kiedy w końcu zrozumiała wszystko, usłyszała trzask teleportacji. Zniknął, pozostawiając po sobie jedynie czarny cień, który i tak rozpłynął się pod mocą chwili. Ta chwila ciągnęła się w nieskończoność. Dosłownie w nieskończoność, która miała formę jej osobistego piekła.

Nie tęskniła. Nie łudziła się, że coś między nimi ulegnie zmianie, odkąd poprosiła, odkąd pierwszy raz usiadła z nim w fotelu, w prywatnych kwaterach, po prostu wszystko przewidziała; od samego początku to przeczuwała. Zawsze stąpała twardo po ziemi, a życie nie mogło jej zaskoczyć w żaden sposób, bo nigdy nie lubiła się omamiać. Może jeszcze było na to za wcześnie, może to wszystko miało przyjść z czasem — ten ból i całe zło może na nią spłynie, kiedy znowu wróci do bycia sarkastycznym dupkiem i kiedy znowu go zobaczy, gdy jego wąskie usta będą kusić, a ona nie będzie miała do nich dostępu. Chociaż, gdy się nad tym bardziej zastanowiła, przecież nigdy go nie miała, więc czemu myśli w taki sposób, czemu myśli, że kiedyś zatęskni? Bo nie zatęskni. Wybrali najbardziej odpowiedni moment, aby to wszystko mogło się skończyć, bez ogromnego bólu i skazy na sercu. Ale ten pocałunek ciągnął się latami, pięknymi latami, które spędzili wspólnie. Cieszyła się z tego, ale to nie była radość, jeśli o to chodzi. Starała się nie wybuchnąć. Złością, płaczem… nieważne. Po prostu musiała się opanować.

Z nikłym uśmiechem, ale jednak dalej uśmiechem, wróciła do Muszelki i choć ta noc nie należała do łatwych, to mogła z ręką na sercu powiedzieć, że rok zaczęła dobrze, jak księżniczka, choć nigdy nie pragnęła nią być, a nawet się tego wystrzegała. Jej życie to nie była bajka. Niektóre wątki rozciągały się bajecznie, jak z wyśnionego snu, ale w dalszym ciągu były to tylko drobne epizody. Severus Snape był jednym z nich.