Rozdział pierwszy

Zakichany obowiązek — zaszczyt cię kopnął, Hermiono! Jak ona nie lubiła, wręcz nienawidziła tych patroli w towarzystwie Zabiniego — największego dupka wszechczasów. Malfoy był przy nim mnichem, wręcz ascetą, który wypleniał z siebie każdą wojenną zbrodnię.

Westchnęła.

Dobrze, już dobrze, uspokajała się. Malfoy wcale może nie był lepszy od Zabiniego. Po prostu w tym roku nie za wiele się odzywał, w szczególności do niej. Broń Merlinie, nie zamierzała z tego powodu narzekać. Oni tak jakby się pogodzili. Tylko jakby; przez wzgląd na Harry’ego, który Draconowi wszystko wybaczył.

Hermiona nie wiedziała, jakiego Malfoy dokonał cudu. Myślała, że lata nienawiści między Harrym a Malfoyem będą sowitym argumentem, żeby ich relacja nie miała prawa się poprawić.
A jednak się myliła. Winy przebaczone, niech nasta pokój. Hermiona wiele razy próbowała się dowiedzieć — a każdy wie, jaka potrafi być dociekliwa — jak to się stało, bo przecież Harry to Harry, a Malfoy to dalej Malfoy...
Niestety, tu był pies pogrzebany, bo ani jeden, ani drugi, nie był skory do pogaduszek. Malfoy miał świetne wytłumaczenie. W końcu on i Hermiona się nienawidzili, więc dziwne, gdyby chciał jej powiedzieć, jaka będzie dzisiaj pogoda, ale Harry? Nie miał przed nią tajemnic, zwłaszcza tak nietypowych.

Nawet Zabini, gdy się dowiedział o cudownym, złotym pogodzeniu, pobiegł do blondyna po wyjaśnienia. Ale Malfoy go zbył, bo Blaise wrócił rozdygotany do swojego dormitorium. Fakt, oni się przyjaźnili, ale po ślizgońsku. Ślizgońska przyjaźń to zło wcielone, Zabini wytłumaczył jej kiedyś, na czym to polega i szczerze wątpiła, aby kiedykolwiek się zaprzyjaźniła z jakimkolwiek Ślizgonem. I to nie tylko ze względu na status krwi. To była naprawdę kwestia poboczna, choć może brzmi to z jej strony idiotycznie.

Status krwi dalej istniał i Hermiona nie łudziła się, aby kiedyś zniknął. Jego namiastka zawsze gdzieś będzie, to miało się nigdy nie zmienić — o tym była przekonana.

Cholerny Malfoy. Cholerny Zabini. Cholerny Harry. Cholerny świat.

I Ron, który nie rozumiał, że nic z naszego związku nie wyniknie, pomyślała z nutą goryczy. Oglądał się za innymi dziewczynami, a że był zbawcą świata i wiele zdesperowany dziewczyn do niego lgnęło, nieraz był przyłapywany na flircie. Hermiona odetchnęła z ulgą, gdy w końcu przestał ją namawiać. Niech sobie robi, co chce. Chciała tylko świętego spokoju.
Jego fizyczne potrzeby były jej... obce.

Wzięła do ręki kubek i jednym machnięciem różdżki napełniła go kawą, która niebezpiecznie ubywała. Czekało ją następnego dnia naprawdę wiele — święto zmarłych. Bal na rzecz ofiar poniesionych podczas Bitwy o Hogwart. Musiała tam być, jeszcze jako partnerka drugiego prefekta w postaci Blaise’a Zabiniego. Partnerka w tańcu. 
Po pierwsze, nie lubiła tańczyć, a po drugie — Blaise. Nie lubiła go z całego serca, co nie zostawiało pola do zastanowienia.

Łzy zamazały jej obraz, ale szybko się z nimi pożegnała i przełknęła z zaciśniętymi zębami. Po wojnie jeszcze zbyt wiele bólu w sobie miała. Między innymi, dlatego z Blaisem w jednym dormitorium było tak ciężko. Wbrew sobie, naprawdę pałała skrywaną nienawiścią do każdego, kto ma Mroczny Znak i tak, jak w przypadku Zabiniego, jest winny zarzuconym zbrodniom. Nie chciała zniżać się do tak ordynarnego poziomu, jak nienawiść, ale inaczej byłoby jej ciężej. 
Taka droga była z zasady łatwiejsza. Lepiej znienawidzić, niż zrozumieć.

Zabini nie zabijał, i chwała mu Merlinowi za to. Torturował, raz nawet Hermiona odczuła to na własnej skórze, ale ból był do zniesienia. Odkryła, że Blaise musiał mieć w sobie naprawdę niewielki strzępek nienawiści, żeby użyć zaklęcia niewybaczalnego. To nie było na tyle mocne uczucie, aby umierała w męczarniach.

Został uniewinniony, podał każde śmiercionośne nazwisko. Zgodził się na Veritaserum i wyśpiewał wszystko; próbował przejść na dobrą stronę, ale ku zdumieniu wszystkich, powiedział, że Dumbledore się nie zgodził.
Mógł i został jedynie szpiegiem, jak Snape, ale dyrektor na nic więcej nie przystał. Dumbledore musiał mu nie ufać, Hermiona też nie zamierzała. Nawet jeśli niektórzy uważali, że jest już po wszystkim, czyli po wojnie. Teraz miałby nastąpić moment tęcz, jednorożców, miłości? Bardzo chciałaby takie zakończenie, ale ono miało nie nadejść i Hermiona zdawała sobie z tego sprawę. 
Tak już w życiu bywa, a Granger nie wiedziała, czy jest z tego rada, czy wręcz przeciwnie.

— Co, szlamo, patrol się nie podobał? — zapytał ponuro Zabini, najwyraźniej w tak samo paskudnym humorze jak ona. Odpłaciła się jedynie nienawistnym spojrzeniem i nic nie odpowiedziała. On też już nic nie pisnął. I tak powinno zostać do końca dnia.

Kiedyś ta cała szopka z wyzwiskami i obelgami miała dla Ślizgonów jakiś chory cel. Mieli w tym swoje ideologie i wzory od rodziców. Czasami im naprawdę współczuła. Nie wyobrażała sobie rodziny, która w podstawie nie ma ciepła i ogniska domowego, a tylko samą nienawiść i śmierć. Wzdrygnęła się z obrzydzenia. Coraz bardziej była przerażona swoimi myślami.

— Hej, Hermiona. — Wbiegła wprost na kanapę, torpedując jak zawsze gwałtownością. Ginny. Ta niezwykle żywa, ognista i czasami irytująca przyjaciółka, która od zerwania z Harrym cieszyła się życiem.
W końcu uwolniła się od tego okropnego uczucia, jakim darzyła Pottera, jak sama podkreślała. Ginny czuła chorą fascynację, gdy tylko go widziała, ale kiedy to minęło… Poczuła wolność, która przelewała się w jej ciele, jakby stała przy ognisku, a fala ciepła przechodziła przez jej skórę mroźnego wieczora, powodując ulgę.

— Mogłaś mnie uprzedzić… — zauważyła Hermiona. Rudowłosa pokręciła głową, naprawdę w jednej chwili potrafiła się zdenerwować i przypominać w ułamku sekundy Molly Weasley.

— Nie możesz wiecznie się tu przede mną ukrywać.

— Nie ukrywam się. — Hermiona skrzywiła się i odłożyła opasłą księgę na stolik do kawy. — Po prostu nie mam ochoty nikogo widzieć.

— Czyli również mnie… Więc mam rację.

Uśmiechnęła się triumfalnie, a Hermionę zalała złość, co niewielkie wrażenie robiło na tym rudym, nieznośnym chochliku.

— Potrzebny ci facet — stwierdziła, patrząc na nią beznamiętnie. Och, co za ironia — w końcu była w oficjalnym związku z jej bratem, niejakim Ronaldem Weasleyem.

— A Ron? — Ginny roześmiała się, ale Hermionie nie było do śmiechu.

— Powiedziałam facet — rzuciła od niechcenia, wygodnie się rozsadzając na kanapie. Nie spuszczała wzroku z szatynki, wierciła w niej dziurę swoimi brązowymi oczami, które przeszywały na wskroś nawet najtwardszych. Umiała okropnie manipulować człowiekiem —  Ginny była słodka i niebezpieczna.

— Czy jest ktoś w twoim życiu, poza Ronem? — odezwała się po chwili milczenia.

— Nie — odpowiedziała mechanicznie, bo była to prawda. Ale Ginny pokręciła tylko głową, wzdychając z irytacji.

— Mi możesz powiedzieć — powiedziała czule, co wywołało u szatynki to samo uczucie. Ale nie było ono częste w ich relacjach, nie skupiały się na nich. Obie były nierozłączne, oczywiście, mówiąc metaforycznie. Kłótnie były częste, ale to nie to samo, co kłótnia z Harrym czy Ronem. Była pewna, że Ginny jej nie zostawi, gdy w przypływie gniewu powie o słowo za dużo (a robiłam to wielokrotnie, jej długi jęzor). Harry i jego przyjaciel robili to nieustannie; zostawiali Hermionę, raniąc i ponownie się godząc. Święta Trójca była toksyczną przyjaźnią, dlatego nie potrafiła ich zostawić.

— Nie mam nikogo innego, poza twoim bratem — dopiero to ją uciszyło.

Zaczęła wykręcać palce i nerwowo je wyłamywać; teraz policzki idealnie wpasowywały się w jej ogniste włosy.

— Hermiono, nigdy, ale to przenigdy nie chciałam cię zranić… — wymamrotała.

— Wiem.

— Nic nie mów, muszę się w sobie zebrać — odetchnęła głęboko i mówiła dalej — obiecaj mi, że to, co teraz powiem, wbije się w twój mózg i nigdy nie zapomnisz tego, co ci powiem — plątała się. ¾ Obiecaj… to bardzo ważne.

Szatynka pokręciła głową w niezrozumieniu, ale Weasley spojrzała na nią tak błagalnie, jakby od tego zależało jej życie; Hermionie zmiękło serce. Westchnęła głęboko i odwróciła wzrok, mając dość tej błagalnej słodkości w oczach Ginny.

— Dobrze.

— Słuchaj głosu serca, bo może się on okazać w pewnym momencie istotne. Bardzo istotny. Wiem, że twoje racjonalne myślenie wyklucza coś takiego, ale musisz mi zaufać, bo od tego może wiele zależeć. Przyjdzie taki czas, kiedy będziesz musiała się poważnie zastanowić, kto jest twoim wrogiem, a przyjacielem. Z grubsza — dodała, gdy Hermiony czoło zmarszczyło się w malowniczym geście niezrozumienia. Malowniczym, bo Granger patrzyła na Ginny, jak na wariatkę… — mam na myśli Malfoya. Jest pewna sprawa, o której ci nie mówiłam. Teraz też tego nie zrobię, ale po prostu mi zaufaj.

— Ginny, nie mam czasu na takie głupoty — sarknęła, bo myślała, że czeka ją jakaś poważna deklaracja, ale to…

Jaki znowu Malfoy?

— Błagam, Hermiono, tu chodzi mi o coś więcej, niż tylko jakąś głupią deklarację — warknęła, a Hermiona nigdy nie widziała jej w podobnym stanie. Granger wyszarpała się z uścisku, który miażdżył jej ramię.  

— Hermiono, wiem wiele rzeczy, o których ty nie masz zielonego pojęcia i raz wyjrzyj znad swojej dumy i mnie posłuchaj.

— I co, może mam się zakochać w Malfoyu? — prychnęła wściekle. — Większych bzdur nie słyszałam.

— Nie powiedziałam, że masz się w nim zakochać. Zaufaj mi, po prostu. Niedługo mogą się zdarzyć dziwne sytuacje…

— Zwariowałaś i zachowujesz się, jak Trelawney. Twoje wewnętrzne oko woła o pomstę.

Nic więcej nie powiedziała. Ta rozmowa była dla Hermiony skończona.

— Ufasz mi?

— Wiesz, że tak — powiedziała chłodno szatynka i zobaczyła cień uśmiechu na twarzy cholernej i okropnej Ginny.

— Ładnie syczysz.

— Ja nie syczę — burknęła, ale ona nie speszyła się jej srogą miną i pogłębiła swój uśmiech. Rudowłosa skierowała się do drzwi, ale za nim cokolwiek zrobiła, powiedziała jeszcze:

— Zaufaj mi.
I wyszła. Nie pożegnała się, a Hermiona siedziała obrażona na kanapie, nie wiedząc, że już nigdy nie będzie w stanie się pożegnać.