Rozdział czterdziesty pierwszy

— O, witaj, Severusie — przywitała go Minerwa, gdy usiadł obok niej. — Jak mija dzień?

— Mam zacząć od twoich półgłówków, którzy nie odróżniają Amortencji od Wywaru Żywej Śmierci, a niektórzy uznają moją klasę za idealne miejsce do schadzek?

Rzucił zgryźliwie, nakładając sobie pieczeń. Profesorka transmutacji spojrzała na niego sceptycznie, bo często wyolbrzymiał niektóre fakty, ale przecież też ostatnio przyłapała Gryfonów w klasie od transmutacji — myślała, że mają trochę oleju w głowie, aby znaleźć sobie opuszczoną Salę, a nie klasę postrachu szkoły; mogłaby przysiąc, że z pokolenia na pokolenia rośnie im głupota, a nie odwaga. Nie wykluczając takiego Pottera, który uznał, że Zakazany Las to idealne miejsce na rendez—vous z Panienką Abott. Jeszcze Erniego Macmillana brakowało!; pomyślała zażenowana.

— Twoi Ślizgoni wcale nie są lepsi — powiedziała ożywiona. — Mam ci może przypomnieć z kim znalazłam Pannę Davis w krzakach?

— Nawet mi nie przypominaj, bo nie tknę kolacji… ta kretynka jest wyjątkiem w moim domu. Cały dom Slytherina jest pełen arystokracji z nienagannymi manierami…

— Jasne, wmawiaj to sobie, Severusie — sarknęła z pobłażliwym uśmiechem. — Mówiłeś ostatnim razem, że oni nie zadają się z innymi domami, bo uznają ich za hołotę… w takim razie, co powiesz na Pannę Granger i Pana Malfoya? Nie wspominając o Blaisie Zabinim…

— Nie chce tego słuchać, stara jędzo — warknął wściekły, nabierając brutalnie ziemniaków, że kilka wypadło z porcelanowej miski, ale on nawet tego nie zauważył.

Minerwa i Pomona Sprout patrzyły na niego unosząc brwi po same włosy. Nauczycielka zielarstwa musiała sobie poprawić kapelusz, aby nie wylądował jej w barszczu, ale na brodę Merlina — dawno nie widziała tak humorzastego Snape’a. Pomona posłała McGonnagall znaczące spojrzenie — obie koleżanki Mistrza Eliksirów myślały, że poprawiło mu się, ale najwyraźniej to było tylko złudzenie. Nie można od tak, w parę miesięcy, zmienić się na w miarę funkcjonującego człowieka.

Pomona wolała nie wspominać, jak wyglądał przed rozpoczęciem roku szkolnego, bo w jej oczach od razu czaiły się łzy. Był bohaterem wojennym, a po obaleniu Voldemorta nie mógł znaleźć sobie miejsca — ważył tyle, ile siedmiolatek, a wyglądał jak sama śmierć w czarnych szatach. Długo im zajęło wyciąganie go z tego dołu — prawie całemu gronu pedagogicznemu. Nigdy nie usłyszała podziękowania, ale na nie nawet nie czekała, bo samo to, że już wyglądał normalnie i zachowywał się normalnie — jak na siebie przynajmniej — było dla niej dostatecznym podziękowaniem i nagrodą w jednym.

— Co cię gryzie, Severusie? — zapytała przyciszonym głosem profesorka transmutacji, bo Sybilla zaczęła niebezpiecznie im się przysłuchiwać, nadstawiając ucho.

— A co ma mnie gryźć, do jasnej cholery? Nie mogę mieć po prostu złego humoru, żeby nie wzbudzić w was matczynych zapędów?! Znajdźcie sobie facetów i rodźcie dzieci, i dopiero tym bachorom będziecie mogły matkować…

Krzyczał coraz bardziej, nic sobie nie robiąc, że połowa grona pedagogicznego zamilkło w szoku i zaprzestało na chwilę jedzenie. Dopiero kiedy rzucił im mordercze spojrzenie, wrócili do swoich czynności.

— Jesteś kompletnym marginesem społeczeństwa, Severusie — warknęła Minerwa, a jej kocie oczy na chwilę błysnęły niebezpiecznie, dziko. — Martwimy się, a ty nas uznajesz za wrogów…

— Nie jestem dzieckiem i mam zamiaru spowiadać się wam, z każdej błahostki. Zajmijcie się swoimi uczniami, kwiatkami, czy czego wam tam potrzeba, aby dać mi święty spokój.

Wstał od stołu i skierował się w stronę wyjścia z Wielkiej Sali. Był odprowadzony wzrokiem Hermiony, który zignorował — bo wolał odjąć dwadzieścia punktów Gryfonom, a zrobił to, kiedy jeszcze nie wyszedł z Sali. Hermiona wolała nie myśleć, co się działo, kiedy wracał do swoich lochów, ale patrząc na nagle spadającą liczbę punktów u wszystkich domów, przeraziła się i poczuła jednocześnie piekielnie winna. Bo to przecież ona go wczorajszego dnia postraszyła, że te święta spędzi w jej towarzystwie. Kiedy jednak przypomniała sobie, że sam jej dał ten szlaban — wina jej minęła.