Rozdział czterdziesty drugi

— Zostajesz na święta w Hogwarcie? — zapytał Draco, a w jego oczach zobaczyła coś, czego zdecydowanie nie powinno być. Ten wzrok został mu zapewne z poprzedniego popołudnia, które w trójkę spędzili w Hogsmeade... Z Terencem.

Większość stolików Pod Trzema Miotłami była oblężona przez zarumienionych od kremowego piwa uczniów, zwłaszcza tych młodszych, którzy zachowywali się, jakby ktoś ich zerwał z łańcucha czy też smyczy. 

— Nawet o tym nie myśl — Draco spojrzał na nią z naganą. — Ty też w ich wieku lubiłaś się napić czegoś mocniejszego. Nie myl tych dzieciaków ze skrzatami, z tą swoją WSZĄ... Oni mają mocniejszą głowę — spostrzegł jednak, jak jakiś uczeń z czwartej klasy idzie chwiejnie w stronę drzwi. — Przynajmniej mam taką nadzieję. — Mruknął jeszcze, marszcząc brwi.

Terence dołączył do nich, przysiadając się obok Hermiony, a jego zapał nie gasł, nawet gdy się wymownie odsunęła.

— Dla siebie i Draco zamówiłem Ognistą, a dla ciebie, Hermiono, skrzacie wino — posłał jej szelmowski uśmiech, przez który powinna się zarumienić niejedna dziewczyna, ale Hermionie przeszedł tylko nieprzyjemny dreszcz po plecach.

— Skąd wiesz, że lubię… no tak — palnęła się teatralnie w głowę — wiele dziewczyn za nim przepada — dodała zjadliwie, Draco zakaszlał, maskując śmiech. Nie często był świadkiem, gdy Terence Higgs nie może rozpracować uczuć jakiejś dziewczyny. Terence byłby chociaż zadowolony, gdyby Hermiona odwzajemniła jego uśmiech, ale jej twarz przypominała marmurowy posąg bez ani jednej zmarszczki.

Jego czarujący wyraz twarzy wcale do niej nie przemawiał.

Kiedy podeszła młoda kelnerka (Madame Rosmerta zatrudniała często kogoś do pomocy, zwłaszcza po wojnie, kiedy doskwierały jej problemy zdrowotne), zlustrowała Dracona i Terence, stawiając zamówione napoje.

Wybrała ostatecznie Dracona.

— Wołajcie, jeśli będziecie czegoś potrzebować — dziewczyna uśmiechnęła się delikatnie, a na jej policzkach pojawiły się słodkie dołeczki. Zawiesiła swoje spojrzenie na Draconie, jakby Hermiona i Terence już nie istnieli.

 Obróciła się, sugestywnie kołysząc biodrami, a brązowe pasma huśtały się na jej plecach.

— To naprawdę działa na mężczyzn? — zagadnęła, parskając śmiechem. Upiła łyk wina porzeczkowego, co dodało jej choć trochę ciepła. Ówczesna złość na Terence’a minęła na chwilę, choć chłopak dalej ją irytował; był nadęty, puszył się. Draco też taki był, ale… w nim umiała to zaakceptować.

— Nie — odpowiedział Draco, nawet nie spojrzał na zerkającą w jego stronę kelnerkę. — To jest po prostu zaproszenie, które faceci czasami przyjmują — upił łyk alkoholu. Nawet się nie skrzywił. Hermiona westchnęła, przysięgając sobie, że porozmawia z nim na temat poprawnego spożywania alkoholu… o ile taki w ogóle istniał.

Terence spojrzał się na nią, gdy westchnęła, ale zignorowała jego natarczywy wzrok. Nie rozumiała swojego zachowania, ale coś jej podpowiadało, może to była podświadomość, a może sam instynkt; że to nie jest odpowiednia osoba do… nieodpowiednich rzeczy? Nieprzyzwoicie to w jej umyśle zabrzmiało, lecz konkretnie.

— To zabawne, jak kobiety postrzegają mężczyzn — mruknął Terence, a jego czarujący uśmiech zniknął z twarzy i pozwoliła sobie, aby na niego spojrzeć.

Draco uśmiechnął się, widząc Hermiony zainteresowanie.

— Co macie na myśli? — odpowiedział dopiero, gdy zapytała. Irytujące.

— Och, sądzicie, że nie widzimy tych waszych sztuczek, kręcenie biodrami, machanie rzęsami. To dosyć zabawne, fakt — odpowiedział Terence, choć nie uśmiechnął się, przecząc swoim słowom.

— Kobiety również widzą, jak je adorujecie — zauważyła Hermiona, a jej rumieńce od wina przybrały na czerwieni. Gdyby nie piła, nie wciągnęłaby się w konwersację z Higgsem.

— Tak, ale my się z tym nie ukrywamy — posłał jej kpiący uśmieszek. Może miała w sobie coś masochistycznego, lecz za pomocą tego uśmiechu od razu się rozluźniła.

— Oczywiście i tak by się wam nie udało. Kobieca intuicja — obaj mężczyźni prychnęli, a Hermiona chętnie podjęła się kolejnym drwinom. Spojrzała prosto w zielone oczy Terence’a, które na chwilę przypomniały jej o Harrym. Ale to nie był Harry, tylko dalej Terence Higgs, który najwyraźniej próbował z nią flirtować; nie wiedziała tylko dlaczego.

— Kobieca intuicja? — zakpił Higgs, chcąc coś powiedzieć, ale przerwała mu, ściskając w napięciu dłoń na swoim kieliszku.

— Myślisz, że nie zauważyłam, co chwilę wcześniej wyprawiałeś? — szepnęła konspiracyjnie, z lubością przeciągając każdą głoskę. Draco się już nie uśmiechał, czekał w skupieniu na reakcję swojego przyjaciela, który nie speszył się jej wyznaniem.

— Czasem i cnota w wadę się przemieni, wada w cnotę; tak bywa na ziemi* — powiedział cicho, zapierając jej dech w piersiach, przez chwilę zapomniała jak się oddycha, a Terence doskonale zdawał sobie z tego sprawę.

Szepcząca prawda, ułagodziła jej rozsądek. Terence nie miał złych intencji.

— Skąd? — zapytała, wyprowadzając swoje ciało ze spazmatycznych dreszczy.

— Czasami widzę cię w bibliotece. Lubię mugolską literaturę, bynajmniej nie dlatego, by imponować — odpowiedział, nie odsuwając się. Zapomnieli na sekundę o czyjejkolwiek obecności. Terence ściszył swój głos, aby tylko ona mogła go usłyszeć. — Nigdy nie będę cię już adorował, Hermiono Granger.

— Dziękuję — zaschło jej w gardle, a w chwili, gdy to powiedziała, ktoś upuścił coś szklanego na podłogę, większość gości spojrzała w prawą część Sali, gdzie Ron już zbierał szkło, z dłoni leciała mu krew, a ale on dalej zbierał… Harry stał nad nim, kręcąc głową. Zielone oczy na moment na nią zerknęły, ale szybko odwrócił speszony wzrok.

Ron ją zobaczył z Terencem, opuściła głowę, spoglądając na swoje czerwone od zimna dłonie.

To było nie do zniesienia. Każda chwila, w której powinna im towarzyszyć, była inna niż przez ostatnie kilka lat. Powinna się pogodzić, powinna pierwsza wyciągnąć rękę… ale nie chciała znowu wracać z podkulonym ogonem, jak bezpański pies. Teraz, nawet jeśli było to niestałe towarzystwo, nie musiała udawać, że coś ją interesuje, aby nie podpaść złości Rona; teraz nie musiała się martwić, czy dobierze odpowiednie słowo, czy dość miło się uśmiechnie, aby nie zostać źle odebraną.

Czuła siebie, o ile jest to możliwe, choć cały czas miała problem z oddychaniem.

Kiedy siedziała ze spuszczonym wzrokiem, każda kolejna sekunda wydawała się gorsza od poprzedniej. Natarczywy wzrok Terence’a mówił jej, że nie powinna jeszcze się podnosić. Miała ochotę wyjść i trzasnąć drzwiami. Nie zrobiła tego, nie wypadało, ale pozwoliła, aby coś w niej już na zawsze zamarło. Nie umarło, tylko zamarło w szoku.

Spojrzała ukradkiem na Dracona. Miał zaciśnięte usta, a oczy świdrowały niegdyś jej przyjaciela, który właśnie krwawił. Ron krzywił się, najwyraźniej rana była głęboka.

Mimo upartej chęci, aby mu coś powiedzieć, opatrzyć ranę, obiecać, że już nigdy go nie zostawi, Hermiona nie zrobiła nic. Tak było lepiej.

Albo łatwiej.

Ale na pewno nie jedno i drugie.

— Muszę, ten stary dupek uparł się, że to będzie dla mnie idealna kara — powiedziała na jednym wydechu, dalej wściekła na samo wspomnienie jego osoby. Przeklinała Snape’a na wszelkie sposoby, nawet te najbardziej niekonwencjonalne. Tylko Severus potrafił bardziej zaprzątać jej myśli, niż poprzednie popołudnie.

Severus…

Z drugiej strony powinna być jednak wdzięczna losowi — jej wina, że nazywała Severusa przyjacielem?; czemu nie miałaby obchodzić świąt w towarzystwie swojego znienawidzonego przyjaciela? Dlaczego nie miałaby zacząć czcić Severusa, jako jej osobistego Boga i zostać ascetką?; warknęła w myślach.

— A ty, Draco, gdzie wybywasz? — zaciekawiła się, w końcu wiedziała, że jego ojciec umarł podczas Bitwy o Hogwart. Nigdy nie poruszali tego tematu — to Draco musiałby zacząć tą trudną rozmowę. Hermiona dalej czuła się winna, a twarz torturowanego Lucjusza Malfoya nawiedzała ją w koszmarach, co noc — zmarłego ojca jej dobrego przyjaciela, teraźniejszego przyjaciela, czasami wydawało się on nawet najlepszym, uświadomiła sobie, dziwiąc się samej sobie.

— Do domu, moja matka się uparła — mruknął pod nosem, ale nie powiedział nic więcej, bo zauważył, że Hermiona przeniosła się w swój świat.

Harry i Ron… to już nie była ta sama zażyłość, co kiedyś. Dracona mogła bez wahań nazwać przyjacielem... a co o nich myślała? Wydoroślała. Jednak nie na tyle, aby całkowicie się z nimi rozstać. Zresztą i po co? Nie czas na takie trudne decyzje.

— Dziękuję ci, że nie mówisz o tym przy nich — westchnęła, ukrywając twarz w dłoniach  czterdziestoletnia Hermiona. — Nie powinni wiedzieć, że na chwilę zwątpiłam.

— Nie powinnaś wstydzić się swoich uczuć, to ich wina, że byli pomocni tyle, co sklątka tylnowybuchowa — burknął narrator. W Hermionie rozbłysnął ten sam blask rozbawienia, choć pozostawała smutna — ale miało się zmienić, bo narrator był bliski ku najbardziej komicznemu wątkowi w życiu Hermiony. Święta w towarzystwie Severusa Snape’a.

— Wyczekujcie prezentów ode mnie — powiedziała Hermiona z wrednym uśmiechem.

— Aż się boję, co ty tam wymodziłaś! — Blaise symulował przez chwilę strach, ale w końcu cała trójka wybuchnęła śmiechem. — Hermiono, ty lepiej wyczekuj prezentu ode mnie… będzie zaskakujący.

Granger przestała się uśmiechać, kiedy Draco i Blaise wymienili znaczące spojrzenia i uśmiechy, te ślizgońskie, których uczyli się od samego mistrza w tym zakresie — wiadomo o kim mowa.

— Czy będę mogła odwiedzić Cassie? — zapytała z nadzieję, gdy ściskała go na pożegnanie. Westchnął ciężko, poczuła jak jego barki spinają się.

— Wiesz, że to nie moja decyzja. Dumbledore nie zgodził się, aby ją niepokoić — zauważył Zabini, a jego twarz pozostawała obojętna na emocje. Kiedy wychodził za Draconem z ich prywatnych kwater, zabierając sprężyście ogromne kufry, rzucił do niej przez ramię, już o wiele smutniej:

— Przykro mi — wyszeptał i ledwo dało się jego słowa uchwycić, ale Hermiona nawet z ruchu warg mogłaby odczytać, co chciał powiedzieć. Sam fakt, że na chwilę obnażył przed nią uczucia był wzruszający, ale i szalenie intymny.

Szkoda, że Severus nie był tak podatny na nią i nigdy w jej towarzystwie nie pokazywał swojej prawdziwej twarzy; na tą myśl coś ją zakuło w piersi, a gdy została w prywatnych kwaterach całkowicie sama, oddała się temu bólowi; ale na krótki i nic nie znaczący moment. 

Kiedy raz w tracie jej zajęć z Draconem i Severusem wychodziła na sekundę po składniki do magazynku i wracała, Draco śmiał się do łez, a Snape miał w swoich ruchach (bo stał do niej tyłem, aby ukryć twarz) coś większego, co na moment dawało jej złudzenie, że to są typowo ludzkie ruchy i chociaż zawodziła się, a do Snape’a wracała bezduszność — zdawała sobie coraz bardziej sprawę, że on jest zagadką — i to w odstępie czasu wydaje się on o wiele bardziej ciekawszą łamigłówką, niż znalezienie Kamienia Filozoficznego, czy Komnaty Tajemnic — zagadką, którą postanowiła sobie za punkt honoru odkryć w nadziei, że przeżyje. Nie miała przecież nic do stracenia, a do zyskania bardzo wiele — zaspokojenie tak męczącej i dającej się we znaki ciekawości.

Pytali wiele razy, czy w późniejszych latach żałowała swoich decyzji, jakich się podjęła na ostatnim roku w Hogwarcie, a to dobre pytanie, chociaż ona zawsze mówiła: nie wiem. Naprawdę nie wiedziała, choć codziennie rano z jakiegoś jej nieznanego powodu budziła się szczęśliwa.

* — cytat zaciągnięty z dramatu Romeo i Julia, autorstwa, oczywiście, Williama Szekspira.