Rozdział czterdziesty trzeci

— Czy Hermiona wie, dlaczego byłeś zmuszony ją zatrzymać w szkole? — zapytał Dumbledore znad okularów—połówek, wystukując nerwowo palcami kocią melodię. Jego magicznie zmniejszone instrumenty próbowały naśladować jego poczynania, doprowadzając Severusa do szału.

— Co to za durne pytanie? — skrzywił się Snape, całkowicie ignorując jego poważny ton i czujny wzrok. Nie przypominał tego pogodnego staruszka; przy Severusie nie musiał udawać, on najbardziej przekonał się, ile Albus posiada twarzy. — Zabroniłeś mi.

— Mogłeś mnie nie posłuchać — zauważył władczo, a jego ton kolidował ze słowami, które wywierały posłuszeństwo. Albo, jak w przypadku Pottera, ślepe zapatrzenie w potęgę Albusa Dumbledore’a.

— Wolę się nie narażać na nabuzowaną hormonami nastolatkę, służenie Voldemortowi miało więcej zalet, niż pilnowanie Granger — prychnął szyderczo, zakładając ręce na torsie, niczym małe, obrażone dziecko.

Dumbledore ledwo zdusił chichot, czego Faweks, który właśnie wrócił z nocnych łowów, sobie nie żałował. Zapiszczał wesoło, a Snape zgromił go morderczym spojrzeniem, choć zawsze lubił tego ptaka. Faweks, płomienny feniks miał więcej ludzkich odruchów niż on, szpieg idealny.

— Nie bagatelizuj tego, Severusie, ta dziewczyna jest w niebezpieczeństwie — wrócił na moment do śmiertelnie poważnego tonu, ale zaraz rozchmurzył się, aby dodać: — poza tym, chyba trochę przesadzasz. Gdy była w trzeciej klasie odniosłem wrażenie, że nie jest przeciętną czarownicą. Teraz jestem tego pewny. Jest złotą osobą…

— Jest niewinna, Albusie, to chciałeś powiedzieć. Ta jej cholerna dobroć ją w tym momencie niszczy — Snape przestał stroić fochy, a jego mina, myśli i oczy pozostawały nieodgadnione. Albus nawet nie próbował się przedzierać przez mur, który zbudował wokół siebie Severus z własnych umiejętności Oklumencji. 

— Dopóki będziemy blisko niej, będzie bezpieczna — Albus westchnął i zdjął okulary, aby przetrzeć sobie ze zmęczenia oczy. Wyglądał teraz na swój sędziwy wiek. — Chroń ją.

— Ale mnie zaskoczyłeś — zadrwił — nie jestem idiotą. Nie uśmiecha mi się z nią cackać, robię to tylko na twoje polecenie.

— Wiem i doceniam to, Hermiona też doceni…

— Ona mnie nie obchodzi — zlekceważył błękitne, sceptycznie nastawione oczy. Kpił, jakby właśnie usłyszał obelgę, zarzucającą, że nie umie ważyć eliksirów, a jego zdolności w tej dziedzinie są mierne.

— Severusie, nie możesz żyć w takim odizolowaniu. Nie — powiedział ostro, kiedy Snape już otwierał usta — posłuchaj mnie. Już po wojnie, jesteś wolny, a Hermiona jest nieprzeciętnie inteligentna i wierzę, że jest zdolna, aby udźwignąć twoje intelektualne wymagania. Nie mówię, że masz od razu ją lubić, po prostu porozmawiaj bez swojego… — przerwał na chwilę, nie wiedząc jak się do tego odnieść. Powiedzenie przestań być sobą nie wypadało. Dodał w końcu. — To ci dobrze zrobi.

— Skończyłeś, droga swatko? — na jego usta wypłynął sarkastyczny uśmiech, jeszcze wredniejszy niż poprzedni. — Próbujesz mi, każdego wcisnąć. Z gronem pedagogicznym ci się nie udało, więc teraz zabierasz się za niewinne uczennice…

— Skończ z tą niewinnością, ona jest dorosłą kobietą — zaprzeczył szybko dyrektor. — Powiedziałbym coś jeszcze, ale jest już późno, a ty z pewnością masz coś do zrobienia. Pamiętaj, Severusie, od ciebie zależy jej życie. 

— Kpisz sobie? Może mam jej zastąpić Pottera? — rzucił kąśliwie. Albus nie mógł dostrzec jego zaciśniętych dłoni na oparciu fotela, nie widział jak barki, ramiona, wszystko się napina. Ból rodził ból.

— Nie mówię tego, po prostu miej ją na oku — Albus wyglądał na zrezygnowanego, nie znał nikogo, kto jest bardziej uparty niż Severus. — Oczywiście, nie przez dzień i noc, od tego jest ktoś inny — machnął ręką, kiedy Snape chciał się dowiedzieć, o kogo chodzi — nieważne, to zaufany człowiek, jednak kiedy jest z tobą, jestem spokojny. Tak więc — powtórzę — miej ją na oku, a raczej nie spuszczaj jej z niego… nie rób takich kwaśnych min, jakoś będziesz musiał się do niej przekonać; bez jej zaufania będziesz miał ograniczone pole manewru.

— Jasne, zamknę ją w swoim laboratorium i będzie spokój…

— Przypominam ci, że pewne perwersje nie są w zamku mile widziane — zagadnął Albus, rozluźniając się i ponownie wkładając okulary na nos. Jego błękitne i przeszywające na wskroś oczy iskrzyły się wesoło.

Severus prychnął, wstając z drewnianego fotela. Opuszki palców miał skostniałe od zaciskania ich wokół oparcia.

— Bardzo śmieszne.

— Wybacz mi tą nieprzyzwoitość, Severusie, ale sam fakt, że od razu zgodziłeś się, chronić Pannę Granger, mnie zaciekawił. Przyznaj, nie jest wcale taka okropna — uśmiechnął się w jego stronę, przeczesując palcami siwą brodę, jak mędrzec lub grecki filozof.

— Jest przemądrzała — odparł chłodno — postradałeś zmysły? To chyba oczywiste, że gdybym się nie zgodził, wierciłbyś mi dziurę w brzuchu, aż zmienię zdanie, a na twoje nachalne perwersje nie mam czasu.

— Oczywiście — odpowiedział krótko, jawnie nie wierząc w ani jedno słowo.

— Och, zamknij się — warknął w jego stronę, znikając w zielonych płomieniach kominka. Albus westchnął topornie, a miniaturowe instrumenty przestały wystukiwać melodie, kiedy jego palce również ucichły, skupiając się na trzymaniu wietrznego pióra. Nie znał odpowiedzi na każde pytanie.

Tylko czy cisza nie była odpowiedzią? Cisza była tylko nieprecyzyjna, ale za to nie powinno się jej winić. Ludzie nie potrafią się wzajemnie słuchać, a co dopiero odczuwać... ciszę.