Rozdział trzydziesty szósty

— Nareszcie się zjawiłeś — powiedział Dumbledore, nawet nie patrząc na swojego jedynego szpiega wśród uczniów. — Zastanawiałem się, młodzieńcze, czy dostałeś moją wiadomość.

— Jasne, że dostałem — uśmiechnął się sardonicznie, siadając na swoim stałym miejscu — postarałeś się już o to, Dumbledore… Och, witam profesorze Black, znowu mam przyjemność pana widzieć — dodał dostojniejszym, ale pełnym szacunku, głosem. Czuł więcej respektu do Blacka, niż Dumbledore’a.

— Dobry wieczór, przyjacielu — przywitał się, ocierając oczy po głębokim śnie. — Dziwię się, że godzisz się na tak późne pory… — zamaskował ziewnięcie. — To nie do wytrzymania…

— Przywykłem — machnął ręką, a tym razem zwrócił się do obecnego dyrektora: — czemu mnie wzywałeś? Nie mam nowych informacji i nie, nie wiem, kto prześladuje Hermionę Granger. Ta niewiedza jest męcząca… — dodał, mrucząc pod nosem przekleństwa. Z jednej strony był na siebie zły, że jeszcze nie wpadł na rozwiązanie, a z drugiej strony wiedział, że ma wobec siebie godnego, zamaskowanego przeciwnika, po dwóch stronach barykady dawali z siebie sto procent. Musiał być równie inteligentny jak on.

— O tak, z pewnością. Zwłaszcza, że dziewczyna okazała się tak miłą osobą, prawda? — rzucił od niechcenia, wprawiając ucznia w delikatne zakłopotanie. — Jej niewinność mnie też czasami poraża.

— Z tą niewinnością polemizowałbym… — odparł pewniej.

— Och, nie rozumiesz — Panna Granger poczuła smak czarnej magii, owszem, ale nigdy nie spotkałem osoby, która tego smaku by żałowała… no może jest jeden wyjątek… — westchnął cicho, najwyraźniej przypominając sobie jakieś przykre wydarzenie. — A nawet ja nie mam wyrzutów, choć powinienem.

— Niby tak — zaczął siódmoklasista — ale to jeszcze nie świadczy o jej niewinności. Nie widziałeś jej oczu, kiedy jest rządna wiedzy… — zauważył złośliwie. Obaj spojrzeli na siebie. Modre oczy dyrektora przeszywały na wylot, miały w sobie tyle mocy... oczy szpiega natomiast pozostawały niewzruszone na cokolwiek.

— Ty też taki jesteś — powiedział Albus z tajemniczym uśmiechem, a młodszy mężczyzna pod mocą tego uśmiechu odwrócił wzrok. Chłopak prychnął szyderczo. — Panna Granger jest najprawdziwszą Gryfonką w historii… a jednocześnie jest wzorem Krukonki. Cała ta dziewczyna jest niezwykła — dodał po chwili namysłu. — Jej spryt czasami wydaje się ślizgoński. Nie mówiąc o gołębim sercu, godny Puchona.

— Weź, jeszcze pomyślę, że się zakochałeś — prychnął chłopak, a Dumbledore zaśmiał się, po czym otarł łzy rozbawienia z kącików oczy, ściągając wcześniej okulary połówki.

— Masz spaczony humor po Severusie — rzekł starzec, odzyskując poprzedni ton głosu i pozycję ciała. Jego nagły wybuch wesołości wydał się szpiegowi taki nienaturalny… nie znał dyrektora od ludzkiej strony, nie był pewien czy chciał to zmieniać, wydawało mu się to nieformalne. Niewłaściwe, zwłaszcza że ze sobą pracowali.

— Jak każdy Ślizgon, który wytrzymał jego ścisłe nauki etykiety. Czasami obserwowałem Dracona — przyznał z goryczą — a wiadome jest, że on lubi i szanuje Snape’a. To jego ojciec chrzestny, a mimo to nie jest do niego ani trochę podobny…

— Wiesz przecież, że Severus lubi być unikatem w całej tej szarej masie — jak to dziwnie porównują mugolscy poeci — dodał zamyślony, zapewne wspominając ostatnio przeczytaną sztukę.

— Nie o to mi chodziło… Draco nie pełni rolę podopiecznego, a opiekuna, dyrektorze. To zabawne, kiedy patrzy się na Snape’a, postrach uczniowskiej części szkoły, z ojcowskim błyskiem w oku. Naprawdę.

Dumbledore uśmiechnął się ciepło, już w ostatnim roku zdał sobie sprawę z nietypowej relacji jaka łączyła Dracona i Severusa, ale czy nie wszystkie osoby, które mają jakiekolwiek relacje ze Snapem, okrzyknęliby je jako dziwne?

— Po co mnie wezwałeś? — zapytał po chwili ciszy. — Wiesz, że ostatnio nie mam czasu na szpiegowanie, byłem zajęty. — Rozłożył się wygodniej na fotelu, podpierając głowę o dłoń. Znudziła go ta rozmowa, czego Dumbledore zdawał się nie zauważać.

— O tak, wiem o tym. Rozumiem. W końcu jesteś tylko człowiekiem, każdy ma swoją chwilę słabości…

— Nie wykorzystasz moich słabości przeciwko mnie, Dumbledore. — Zagroził mu palcem, zapominając się na krótką sekundę. — Nie wykiwasz mnie, za dużo sekretów w sobie mam, abyś teraz mówił mi coś takiego — syknął wściekle, powoli wstając ze swojego miejsca.

— Usiądź, proszę — Albus wskazał mu miejsce,  na którym on ponownie zasiadł. Chociaż złość z niego nie uleciała, a pięści pozostawały zaciśnięte u obu mężczyzn. — Nic takiego nie chciałem sugerować. Wezwałem cię, aby dodać do twoich raportów pewną informację — powiedział, a w oczach chłopaka zamigotało zainteresowanie — Hermiona Granger przyszła niedawno do mnie prosić o chwilę wolnego przed świętami.

— Jasna cholera, chyba się nie zgodziłeś, prawda? — niepotrzebnie się zdenerwował, wyłamując z trzaskiem palce. Po poprzedniej nonszalancji i teatralnym zdziwieniu nie było śladu.

— Nie do końca — uznałem, że ta decyzja należy do Severusa, zresztą naprawdę tak uważam…

— To dobrze! Przecież Snape nie zgodzi się… — chłopak wyraźnie się uspokoił, czując dziką ulgę w klatce piersiowej.

— Jesteś tego pewien? — zapytał niewzruszony Dumbledore.

— Oczywiście, a ty nie? — zdziwił się, spoglądając na niego spode łba. — Chyba znasz Snape’a o wiele dłużej niż ja. Owszem, jest nieprzewidywalny i dziki w pewien sposób, ale nie w takiej kwestii.

— Tak, twój tok myślenia jest prawidłowy — jednakże — dodał unosząc rękę ku górze, wyraźnie zniecierpliwiony — pomijamy jeden znaczący fakt w tej całej układance, którą prowadzi… ktoś.

— Co takiego?

— Lily Evans, zmarła matka Harry’ego i wielka miłość Severusa…

— I co ma do tego zmarła matka Pottera? — zdziwił się, unosząc brwi.

— Odkąd zmarła Lily, Severus był w dole. O tak, to coś, jak mugolska depresja — tylko Potter i misja w pokonaniu Voldermorta trzymała go przy życiu. Kiedy Voldemort umarł, a Harry był już bezpieczny, a w każdym razie był w stanie zatroszczyć się o siebie… Snape stawał się coraz bardziej dziki — po prostu nieludzki — pokręcił zbolały głową. —Ten cały proces zaczął się, kiedy wojna dobiegła końca — teraz powinna osiągnąć apogeum.

— Czyli jeśli dobrze rozumiem… — nie dowierzał.

— Jestem pewny, że dobrze rozumiesz — Severus powinien przypominać bezduszną istotę, a tym czasem… jest inny niż przez ostatnie kilkanaście lat. Jedyną zmianą w jego życiu jest Projekt z Eliksirów twojego autorstwa…

— Czy ty próbujesz mi powiedzieć, że… — zawiesił zszokowany głos, a Dumbledore chętnie skończył za niego.

— Tak, próbuję ci powiedzieć, że Hermiona Granger powiela się w tej układance. Jest elementem, który nie pasuje do niczego, a mimo to występuje wiele razy… rozwiązanie — wymyka mi się — jakie to irytujące! — ale wiem, że już nie długo wszystko się wyjaśni.

— Jasne, że się wyjaśni. Jak tylko się dowiem, kto chce zabić twoją przykładną Gryfonkę. Rozwiązanie jest na wyciągnięcie ręki.

— Na wyciągnięcie ręki — powtórzył rozmarzonym tonem — a mimo to go nie ma.

— Dalej nie wiem, jaką rolę mają w tym Terry Boot i Astoria Greengrass… oni tu nie pasują — syknął rozeźlony, waląc pięścią w oparcie krzesła, które zaskrzypiało pod tym brutalnym aktem.

— Nie zaprzątaj sobie tym głowy, sądzę, że są oni przypadkowymi ofiarami, które zostały wykorzystane do tych zabójczych prób.

— Slytherin i Ravenclaw… — szepnął nagle chłopak. — To przecież jasne, jak mogłem na to nie wpaść!

Krzyknął, zrywając się ze swojego miejsca i szybkim krokiem przemierzając gabinet.

— Przecież Hermiona od początku roku większość swojego czasu spędza z Krukonami i Ślizgonami — kiedy pierwszy atak miał miejsce, Granger chodziła wszędzie za rączkę z Cassie i Anthonym… kiedy zaczęła bardziej przywiązywać wagę do Ślizgonów — Astoria ją zaatakowała…

— Uważam, że to mało prawdopodobne, ale na razie innej alternatywy nie mamy. Sądzisz więc, że sprawca czeka na chwilę, w której Hermiona wróci do Gryffindoru, a następnie do Hufflepuffu? Przecież Puchoni nie są jej bliscy, prawdopodobieństwo jest naprawdę niskie…

—  Dzisiaj się pogodziła z Potterem i Weasleyem... — mówił do siebie, aż w końcu jego oczy powiększyły się — Dumbledore… jeśli mam rację, wkrótce dojdzie do kolejnej… Ktoś chce, żeby zginęła z rąk osób trzecich, ale jednocześnie osób, które nic w jej życiu nie znaczyły. Ktoś chce, żeby czuła się winna, co doprowadzi, że odrzuci swoich przyjaciół…

— A gdy to zrobi, będzie mógł zaatakować swobodnie — dokończył Albus.

— Powiedź Snape’owi…

— Masz rację, już czas.