Rozdział sześćdziesiąty

Bo maski muszą czasem opaść. 

Z hukiem, ale opaść, Anai.

***

[Muzyka?]

— A więc to już jutro? — szepnęła z uśmiechem w swój kieliszek. I to nie był szczęśliwy uśmiech, pojawił się tylko przez skrzacie wino. Porzeczkowe, jej ulubione, jak Severus zdążył zapamiętać, a wspomniała o tym tylko raz. Severus w tej samej chwili pomyślał o winie, które trzymał; jeśli ona już jutro odejdzie, jakby nigdy nic… Nigdy już nie tknie tego rozwodnionego alkoholu. To, że był słaby, miał niewiele procentów, to swoją drogą.

— Zadajesz głupie pytania, Granger. — Odparł, nawet nie patrząc na nią znad woluminu ze swojej biblioteczki. Przekładał między długami palcami papier, pożółkłe strony, czasami mrużąc oczy, odnajdując ciekawszy fragment, który może wcześniej pominął. A może znał na pamięć. Czarne kosmyki opadły mu na policzki, gładził w zastanowieniu ledwo widoczny zarost, pewnie nawet nie zdając sobie sprawy ze swoich ruchów. Były naturalne, Hermiona uśmiechnęła się na ten widok z jakąś czułością, której Severus nie zdążył zauważyć. Ale mieli przecież wiele godzin przed sobą, tyle czasu. Nie śpieszni byli, nie śpieszyli się czuć. Hermiona obserwując go przez większość czasu, wdychając milczenie i czując jak jej ciało rozpada się na miłe kawałki, po czym wraca do normalnej formy, a potem ponownie się tłucze, jak szkło; musiała przyznać, że była głupia.

— Wiem, Severusie — roześmiała się, wygodniej usadzając się na skórzanym fotelu, który wyczarował, kiedy przyszła do niego po raz pierwszy. Ten wieczór był ostatnim ich dwojakiej wolności. Koniec podróży, proszę wysiadać, proszę wracać; Hermiona chciała zaprotestować, ta brzydka droga, na samym końcu okazała się warta zachodu — chcę zostać!; krzyczała rozdzierająco i histerycznie, ale też cicho. I tak musiała zawrócić, zostawiła gdzieś po drodze swoje walizki. 

Jutro mieli wrócić wszyscy uczniowie, a jego imię nigdy już nie miało przecisnąć się jej przez usta. Na samą myśl gula stawała Hermionie w gardle, ale jakoś ją przełknęła, wysoko zadzierając głowę. Za to pewnie fotel pozostanie odesłany w niebyt. Szkoda, był wygodny, pomyślała, trochę bardziej się opatulając ramionami. Może i miała na sobie gruby sweter, ale na oschłe lochy to było za mało.

— Czyli tak po prostu… koniec? — zapytała, kiedy Severus z niewzruszoną miną przeglądał czarnomagiczny tom.

— Żeby był koniec, musi być początek — parsknął szyderczo z jej upojonego głosu, ale zamilkł, kiedy uparcie chciała przyciągnąć jego spojrzenie. Z wielką łaską podniósł na nią wzrok, a widząc jej błagalne oczy, miał ochotę wyrzucić ją za drzwi. Nie zrobił tego, bo było mu i tak wszystko jedno. Obojętności, ma miłości, wróciłaś?

— Czego chcesz?

— Dobre pytanie.

— Kobiety — zakpił.

— Ha! Czyli jednak uważasz mnie za kobietę — krzyknęła tryumfalnie. Przewrócił oczami i w dalszym ciągu wertował niespiesznie tom. Usiadł tak, że nie mogła spojrzeć nawet na tytuł księgi.

— Może pożyczyłbyś mi jakąś książkę? Trochę się nudzę, kiedy jestem ignorowana — zapytała słodko, a kiedy znowu jej nie odpowiedział, tylko wpatrywał się ze skupieniem w jakąś wzmiankę, po prostu wstała z fotela i podeszła do biblioteczki. Wszystkie woluminy hipnotyzowały swoją niedopracowaną, starą fakturą. Na niektórych księgach kurz zarastał, że tytuły mogłyby być ledwo widoczne. Jej serce trzepotało z podekscytowania. Spojrzała na każdy tom z osobna, czasami przeglądając książki, które jej udostępnił. Czyli wszystkie, nie licząc tych czarnomagicznych. Severus siedział na swoim miejscu, myślała, że nie zwraca na nią uwagę. Ale on był czujny, kiedy jej oczy zawiesiły się dłużej na tytule ,,Diabły piętnastego wieku", obitym w twardą, czarną skórę. Z bliska czuła magię. Oddychała nią, była uwięziona we własnych płucach, które mogłoby zastąpić na tę chwilę serce i by tego nie dostrzegła.

— Nawet o tym nie myśl — warknął w jej stronę i ponownie znalazła się na fotelu, a Severus trzymał w dłoni różdżkę. Posłała mu mordercze spojrzenie.

— Świetnie, w takim razie będę po prostu tu bezczynnie siedzieć — zaplotła ręce na piersi, wpatrując się w sufit. Czuła na sobie jego wzrok, ale to nie miało znaczenia.

— Zachowujesz się jak rozwydrzony bachor.

— Tak, to ja się zachowuję jak dziecko, oczywiście.

— Granger! — syknął i machnął ponownie różdżką, że kieliszek, który trzymała, zniknął. — Nie pijesz więcej. — Prychnęła, doskonale widząc jego wyraz twarzy.

— Kim ty jesteś, żeby o tym decydować?!

— Twoim nauczycielem…? — ta odpowiedź zniszczyła humor obojgu. Hermiona ułożyła się wygodniej na fotelu i myślała o jutrzejszym dniu. Ona i Severus dalej mieli codziennie się widywać, tylko że w towarzystwie Dracona. Już nie było mowy o spoufalaniu się, o mówieniu do siebie po imieniu (w jej przypadku, w każdym razie), czy wypiciu razem gorzkiej kawy. Nie było mowy, a gdy fotel zaczął stawać się wygodniejszy, a powieki coraz cięższe, trudno było się jej rozstać z myślami, że też koniec jest tak blisko. I mimo wszystko nie zgadzała się z Severusem. Mieli swój trudny początek, który był też łatwym końcem.

— Severus — przywitała się Nerida skinieniem głowy, nawet nie zerkając na śpiącą Hermionę w sąsiednim fotelu. Wyczarowała swój własny. Kiedyś próbowała usiąść na jego łóżku, ale prawie ją wtedy udusił gołymi rękami, więc dała sobie spokój z prowokowaniem go, przynajmniej na ten dzień. Wyglądał fatalnie.

— Czego chcesz? — zapytał znad książki. — Miałaś przyjść przed samym wyjazdem.

— Wyjeżdżam wcześniej — dopiero zaszczycił ją spojrzeniem, mrużąc w skupieniu oczy. — Nie patrz tak na mnie, nic mnie tu już nie trzyma — jej wzrok powędrował mimochodem do śpiącej uczennicy. Nerida uśmiechnęła się na jej widok. Zwłaszcza, kiedy miała na sobie koc, który raczej nie był jej; czarna bawełna.

— Dobrze, że nie muszę się z tobą więcej użerać. — Wzruszył ramionami, a cudzoziemka zaśmiała się perliście, odsłaniając rząd białych zębów. Severus uważał ją za piękną, ale Nerida miała coś w sobie z wili, tylko że dziwnej odmiany. Ona była zbyt idealna, ale nie zawracał sobie nią głowy, nie obchodziły go kobiety. W ogóle nie przepadał za ludźmi, w większości (czyli w całości) była to banda imbecyli.

— I tak będę cię odwiedzać… Może mi też nalejesz? — wskazała na meksykańską whisky, którą zwykli się upijać w czasie wojny. Severus uniósł kpiąco brew, ale machnął różdżką, a przed jej twarzą, prawie miażdżąc nos, pojawiło się wypełnione do połowy szkło.

— Dalej masz tą ohydną zastawę po matce. — Zauważyła, kwasząc się.

— Przyzwyczajenie. — Uniósł nieznacznie kąciki ust. Miał nadzieję, że Nerida wyjdzie stąd jak najszybciej. Przywołał zastawę po swojej matce, której nie używał od dłuższego czasu, a właściwie od chwili, kiedy Nerida była tu po raz ostatni. Nie pamiętał, kiedy to dokładnie było, ale, jego zdaniem, odwiedziła go i tak za wcześnie.

— Co chcesz z nią zrobić? — wskazała głową na Hermionę, upijając łyk bursztynowego alkoholu i mrużąc przy tym błogo oczy. Jak za starych, dobrych czasów. — Proszę o szczegółowy plan działania.

— A więc — chrząknął — poćwiartować, ważniejsze organy dodać do eliksiru, a resztę szczątków zakopać w Zakazanym Lesie. Będę miał nadzieję, że zakuty pies Hagrida nie będzie się bawił w detektywa…

— Jesteś okropny.

— Staram się.

Nerida pokręciła głową, spoglądając na śpiącą dziewczynę. Była taka młoda… a swoimi słowami i elokwencją prawie ją zmiażdżyła wtedy, w Muszelce. Nerida bawiła się świetnie w tej słownej potyczce oczywiście, ale jeszcze chwila i by użyła różdżki, aby Hermiona się wreszcie zamknęła. O jej wiedzy chodziły legendy, nawet w krajach skandynawskich, Nerida wiedziała od początku, z kim ma przyjemność, ale zapytała jak jej na imię, aby się upewnić. Od razu zapała do niej cieplejszym uczuciem, gdy tylko zauważyła, jak Severus na nią patrzy. Może trochę jak na jeden ze swoich składników. Ale za to rzadkich składników i niezwykle cennych.

— Dobrze wybrałeś — powiedziała z cwanym uśmiechem i podnosząc szklankę na wysokości swojej głowy. — Chciałabym wznieść toast za Severusa Snape’a, który raz w swoim marnym, pieprzonym życiu wybrał właściwie! — krzyknęła, szczerze ucieszona. Alkohol jeszcze nie zdążył się jeszcze wchłonąć, a ona już zachowuje się, jak kompletna wariatka.

Snape prychnął, a Nerida wypiła swój toast w samotności. Uwielbiała go denerwować.

— Na swoim koncie mam wiele udanych decyzji, więc z łaski swojej, pilnuj własnego interesu… I przestań się szczerzyć, jutro wszystko wróci do normy.

Kobieta zakrztusiła się.

— Co masz na myśli?

— Jutro kończą się święta — Snape przewrócił oczami.

— Nie widzę związku.— powiedziała i odstawiła szklankę z hukiem. Spojrzała szybko na Hermionę, ale ta nie drgnęła. — Jesteś cholernym masochistą i okłamujesz samego siebie. Gdybyś chciał jej do siebie nie dopuszczać i pilnować jednocześnie, po prostu zrobiłbyś to siłą — Nerida wstała, przechadzając się nerwowo po sypialni, żywo gestykulując. Nigdy nie potrafiła opanować swoich emocji. — Zawsze tak robisz… Kogo ty chcesz oszukać? Mnie? Siebie… A może ją? — wskazała na Granger, która przez sen zgarnęła swoje kasztanowe loki z twarzy.

— Przestań mi matkować. Już się swojego nasłuchałem od Minerwy i jej elitarnego kąciku ,,och, chodźcie, pomożemy Severusowi!”. To żenujące.

Nerida nagle się rozpromieniła i z powrotem usiadła na swoim miejscu.

— Czego się boisz?

Widziała, jak rzuca jej mordercze spojrzenie i zamierza protestować, że on i strach nie idą ze sobą w parze, że nie ma rzeczy, której by się bał, ale w efekcie czego nie powiedział absolutnie nic. Spojrzał na zaróżowione policzki Hermiony, która uśmiechnęła się delikatnie przez sen. Może ten widok na chwilę poruszył jego serca i dlatego nie odpowiedział — a właściwie nie zaprzeczył. Nie rozumiał, dlaczego jeszcze jej nie wyrzucił za oślinienie mu fotela. Chociaż, jak się bardziej nad tym zastanowił, to był jej fotel. Poprawił mankiet swojej białej koszuli, aby dalej wyglądać istnie pedantycznie, wszystko musiało być na swoim miejscu. Już nie patrzył na skuloną, z kolanami pod brodą szatynką o istnym gnieździe na głowie. Nerida śledziła jego ruchy, w pewnym sensie poczuł się obnażony. Widział, jak na nią patrzy. Jak patrzy na Granger… Czy to naprawdę tak źle brzmi, czy to tylko jego starcza demencja i powojenna paranoja daje o sobie znać?

— Mówiłaś, że się spieszysz — wrócił do swojej obojętności, której Nerida w nim nie lubiła. Już wolała te jego wrzaski, pogardliwe spojrzenia i takie inne, niż po prostu chłodne podejście do sprawy. Może i był maszyną do zabijania, ale… Cholera, przecież nie powinna tak o nim myśleć. Westchnęła. Najgorsze w tych myślach było to, że myślała prawidłowo, to była prawda, Severus był zabójcą i mordercą w jednym.

— Zmieniłam zdanie — machnęła ręką, przyglądając mu się badawczo. — Nie rozumiem cię, Severusie. A jestem jedyną osobą, która powinna być do tego zdolna, prawda? W końcu cię kochałam — została obdarzona przelotnym, ponurym spojrzeniem, a przez jego twarz przeszedł błysk jakiegoś okropnego uczucia, które mu się spod swojej maski wymsknęło. — Myślałam, że nie potrafisz kochać. Mój błąd — parsknęła. — Ty nie kochasz mnie.

— Nie marnuj swojej szansy — dodała po chwili.

— Do tanga trzeba dwojga — mruknął szyderczo Severus, odłożył książkę na drewniany stolik, który wyczarował, gdy wtargnęła tu wszędobylska Granger. I została na dłużej, musieli mieć miejsce na swoje drinki.

— Właśnie — pokiwała głową — ja byłam jedna, ale wy po prostu musicie nauczyć się kroków. — Odłożyła szklankę i wstała powoli, obdarzona zdziwionym spojrzeniem swojego najlepszego przyjaciela. — Daj spokój, widziałam, jak ją całowałeś… — Snape schował twarz za kurtyną włosów, a kobieta znała go na tyle, aby wiedzieć, że się zarumienił. Nerida zachichotała nerwowo. — Tak nie całowałeś nawet jej, Severusie. Jestem tego pewna.

Spiął się, ale musiała to powiedzieć i sprowadzić go na ziemię. Dla Neridy Severus był bardzo ważny i nie pozwoli mu stoczyć się na samo dno. Hermiona była… w pewnym sensie… jej ostatnią nadzieją dla Severusa Snape'a. — Nie zmienisz zdania? — zapytała w końcu, a uśmiech zniknął z jej twarzy.

— Nie.

Nerida pokiwała głową i wyszła, doskonale wiedząc, że nawet Severus nie jest w stanie tak bardzo udawać. Zaznając innego rodzaju emocji, ta jego ,,norma” będzie już tylko wiązała mu ręce. A z kajdankami nigdy nie potrafił długo wytrzymać — pomyślała ironicznie, przypominając sobie jedno z ich wspólnych wspomnień.

— Obudź się — usłyszała głośny syk tuż koło swojego ucha i przebudziła się z krzykiem. — Przestań mi kaleczyć uszy, wstawaj, do ciężkiej cholery.

— Miła pobudka. — Wymruczała, śmiejąc się cicho pod nosem.

— Niewątpliwie… a teraz wstawaj!

— Tak jest — mruknęła, otwierając od razu oczy. W pokoju panował znany jej pół mrok. — Która godzina?

— Kolacja — odpowiedział, dalej stojąc przed Hermiony fotelem. Podał jej chusteczkę, którą przyjęła i nie za bardzo wiedziała, co ma z nią zrobić. — Jesteś cała mokra od zimnego potu. Krzyczałaś przez sen, Granger… — przełknęła ślinę i poczuła, że sen naprawdę ją wymęczył. — Często miewasz koszmary?

Pokiwała tylko głową, przecierając policzki i czoło. Spojrzała na niego spod zmrużonych oczu; miał mokre włosy i… nie miał na sobie szat. Biała koszula miło prześwitywała, jak na Hermiony gust.

— Rozumiem, że… — zaczęła.

— Choć na sekundę bądź cicho, chcę się skupić. — Warknął w jej stronę i poszedł gdzieś do swojego gabinetu. Przewróciła oczami i oczyściła różdżką haftowaną chusteczkę. Czuła, że zaraz zemdleje. Uspokajanie oddechu nie działało, a jej dłonie drżały, że nie była w stanie trzymać różdżki. 

Severus wrócił szybciej, niż się spodziewała.

— Skarpetka zaraz przyjdzie z kolacją… Wyglądasz strasznie, Granger. Zabiję cię, jeśli zwymiotujesz na  m ó j  dywan. — Wykrzywił usta w uśmiechu. Jej policzek zadrgał, opuściła wzrok, aby się nie roześmiać. Severus nie miał dywanu.

— Czyli wyglądam jak zawsze, to chciałeś powiedzieć.

— Wiem, co chciałem powiedzieć.

— Perfekcjonista. — Mruknęła konspiracyjnie, ale ją usłyszał, unosząc nieznacznie kąciki ust, pierwszy raz tego dnia. Nie tylko jej udzielał się wisielczy nastrój — ostatni wieczór. Ostatni, ostatni, ostatni, ostatni... Powtarzała to nieskończenie wiele razy. Gdyby w tym momencie przestała się uśmiechać, rozpłakałaby się jak dziecko. Spojrzała na stolik, gdzie chwilę przed jej obudzeniem stała jeszcze szklanka Neridy, ale Hermiona spała w kompletnej nieświadomości, budząc się w tej samej, błogiej niewiedzy. Nerida zdążyła po sobie posprzątać.

Nagle na stoliku pojawiły się różne dania, po przebytych koszmarach Hermiona nie potrafiła nawet spojrzeć na mięso i wybrała sałatkę. Tym razem z herbatą, (zero kofeiny, ktoś powiedział w jej stronę z przekąsem, gdy sięgała po filiżankę), dzięki której poczuła się lepiej, już nie miała mroczków przed oczami. Powoli nabierała kolorów na twarzy, bycie bladą nigdy jej nie pasowało. Wyglądała jak topielec w trakcie rozkładu.

— Dziękuję za eliksir, czuję się lepiej — powiedziała Hermiona, wskazując na herbatę. Uśmiechnęła się, bo wszystko już była tak surrealistyczne; dbał o nią, na jakiś swój dziwny sposób, ale dbał. Dlaczego dopiero teraz.

— Szkoda, że nie wyglądasz. — Parsknięciem zignorowała jego przytyki, chciała najpierw nabrać sił na dalsze potyczki słowne z tym człowiekiem. Później miało być tylko gorzej, ale na razie nie miała do tych myśli głowy, jeszcze nią targały mdłości. 

— Jutrzejszy dzień będzie dziwny — szepnęła, gdy talerze wyparowały, a ona poczuła się lepiej. Snape nie rzucał gromów jednym spojrzeniem, po prostu nie pokazał, że cokolwiek czuje, jak bezduszna maszyna. Gdy nie był głodny, był spokojniejszy.

— Idiotyzm — mruknął pod nosem.

— To słowo, które idealnie opisuje obecny stan emocjonalny, w jakim się znajduję.

— To jest nas dwoje.

Zaśmiała się, ale coś rzuciło jej się w oczy.

— No wie pan? Mnie nie poczęstować? — wskazała oskarżycielsko palcem na jego kubek, z którego mocny aromat rozchodził się już po całej sypialni. Zrobiła na pozór zagniewaną minę.

— Masz słabą głowę, Granger. Nie ma mowy. — Spojrzał na nią złośliwie, ale i ze zwycięską nutą, podnosząc specjalnie swój kubek do wąskich ust. Wzniosła oczy do nieba, błagając niebiosa o cierpliwość, której ciągle jej brakowało do Severusa Snape’a. Spojrzała na niego, jakby był jej osobistym skaraniem, co tylko wprawiło go w lepszy nastrój. 

— Znasz grę ,,nigdy”? — zapytała po chwili ciszy, przyglądając się jego twarzy. Pokręcił niechętnie głową. Tak jak ona, nie lubił nie wiedzieć, to ograniczające.

— Obie osoby piją i na przemian mówią… nigdy… np. nienawidziłem transmutacji. I jeśli to się zgadza u obu osób, piją. Jeśli tylko u jednej się zgadza, pije tylko jedna. Czyli jeśli ktoś się nie zgadza ze stwierdzeniem, po prostu nie pije. Nie musi wysuwać żadnych argumentów i zasad. Samo picie i wyznawanie siebie.

— Brzmi rozsądnie — przyznał.

— Naprawdę? — szepnęła, ale zaraz chrząknęła, temperując zdziwienie. — Chcesz zagrać?... ze mną?

— Tak, Granger — był rozbawiony i machnął ręką, aby zaczęła. Kiwnęła głową i z rumieńcami zażenowania zastanowiła się dłuższą chwilę pod jego bacznym spojrzeniem. Rozpraszał ją z lekka tym firmowym uśmiechem, który może miał ją zdenerwować. Zarumieniła się bardziej, nie mogąc zebrać myśli.

— Żeby było na początku spokojnie… — Severus spojrzał na nią z zainteresowaniem… niech ją Merlin kopnie… to było dziwne spojrzenie. — Nigdy nie sądziłam, że będę siedzieć w pańskiej sypialni — czasami wyrywało jej się per pan, ale to ignorowała, zwłaszcza kiedy rzucał jej krzywe spojrzenia — i będziemy razem pić. — Roześmiała się, bo to faktycznie była absurdalna, czysto abstrakcyjna prawda. Severus pokiwał głową, tak samo rozbawiony, choć próbował to ukryć. Oboje wypili wyczarowane szklanki ze skrzacim winem, które miało mniej procentów niż Ognista Whisky. Wypili na znak, że nigdy by im to nie przyszło do głowy.

— Nigdy nie sądziłem, że będę  z m u s z o n y  brać udział w jakimś cholernym sylwestrze w towarzystwie przeklętych idiotów — tylko on przechylił swoją szklankę do ust, siedziała naburmuszona, zanim nie wymyśliła idealnej riposty. 

— Nigdy nie sądziłam, że usłyszę pański śmiech. — Zachichotała, mówiąc o sytuacji, która powtórzyła się dwukrotnie. I to w tak krótkim czasie. Na samo wspomnienie jego śmiechu, przypomniała sobie o planie, jaki miała wykonać w te święta; plan, który sama sobie narzuciła. Że go pozna. Udało jej się to, aż za dobrze.

— GRANGER!

— Jasne. — Sarknęła, próbując się opanować, kiedy oboje się napili. — Twoja kolei.

Grali przez dłuższą chwilę jeszcze spokojnie, a po wypiciu jednej butelki wina… słowa były coraz odważniejsze. Przynajmniej w wykonaniu Hermiony, która nigdy nie miała mocnej głowy do alkoholu. Severus przyglądał jej się ze złośliwym rozbawieniem, czekając na jej reakcję… w końcu napiła się ze swojej szklanki, a Severus… roześmiał się. Szczerze, spokojnie, dźwięcznie. Musiała to powtórzyć w myślach: roześmiał się. Trzeci raz, Merlinie. Jestem cudotwórczynią. 

— Co w tym śmiesznego, że jestem… Merlinie, to nieprzyzwoite… Wiesz, o co mi chodzi — burczała pod nosem. — Jak sformułowałeś to pytanie, abym się przyznała do dziewictwa? — była pełna podziwu dla jego doboru słów i inteligencji, ale naprawdę mógł ją zachować do innych stwierdzeń. A nie takich!

Severus śmiał się jeszcze przez kilka chwil, spijając z niej całe zażenowanie, była czerwona na twarzy jak piwonia. Ten kolor miał nie zejść przez przynajmniej kilka minut, dobrze o tym wiedział.

— Śmieszne — warknęła, ale zaraz jej humor się polepszył. — Moja kolej, świetnie — Snape posłał jej niezadowolone spojrzenie, ale i tak powiedziała, co jej ślina na język przyszła. — Nigdy nie spałam z kobietą — szepnęła podnosząc szklankę do ust. Zacisnęła usta, gdy on tego nie zrobił. Nigdy specjalnie nie interesowała się życiem seksualnym nikogo, a już zwłaszcza swojego nauczyciela, nie lubiła wchodzić ludziom do łóżka i portfela, ale zawsze uważała, że Severus nie ma większego doświadczenia z kobietami. Poczuła w sercu ukłucie, tylko czy to już wtedy była zazdrość?

— Granger… — parsknął, obracając szklankę między palcami. — Bądź grzeczna. — Powiedział tonem, który nie znosił sprzeciwu.

— Nerida? — usłyszała prychnięcie i spojrzała w te ironicznie zimne oczy, które nie wyrażały absolutnie niczego, do czego jeszcze nie zdążyła przywyknąć. Ron i Harry mieli zawsze wymalowaną paletę uczuć na swojej twarzy, nie było trudne zrozumieć, co im chodzi po głowie. Gdy w głowie Harry’ego ziścił się jakiś plan zbawienia świata, miał ten swój wzrok i kiedy jeszcze nie zdążył się z nią tym planem podzielić, mówiła od razu ,,nie ma mowy” i wracała do czytania.

— Miało chyba być bez zbędnych argumentów. — Przypomniał jej. Hermiona pokiwała pogardliwie głową, mrucząc tylko pod nosem ,,pana kolei”.

— Nigdy nie byłem zakochany… — Hermionie wyrwał się okrzyk zdziwienia, szoku i wszystkiego, co mogłoby jej się wyrwać niespodziewanie. Zasłoniła sobie usta dłonią, a Severus nie spuszczał jej z czarnych oczu. Naiwna nie mogła przecież wiedzieć, że zrobił to z premedytacją.

— To takie szokujące? — zapytał retorycznie.

— A co z… matką Harry’ego? — jej głos był pewniejszy, przeczesała nerwowo włosy, zrywając czekoladowo—czarne połączenie, słodko gorzkie, które powoli swoimi iskrami wzniecało ogień. Jej wyobraźnia szła w złym kierunku, musiała się uwolnić. Szkatułka ze zdjęciem Lily Evans dalej stawała jej przed oczami, ta zieleń, ta łudząco podobna zieleń, którą uwielbiała w oczach Harry’ego. To zdjęcie było dowodem.

— Granger — usłyszała warknięcie, pomieszane z dźwiękiem tłuczonego szkła. Szkło rozbłysło w świetle lamp, a potem każdy drobny kawałek poleciał w swoją stronę. Hermiona założyła nogę na nogę, bardziej wciskając się w fotel. Nie uniknęła jego wściekłego spojrzenia nawet w takiej pozycji.— Kto…

— Harry, tuż po wojnie.

Severus pokiwał głową. Był bliski furii, jego palce drżały, wystukując nerwowo jakiś rytm na skórze fotela. Ona siedziała w bezruchu, a szkło ucichło, znajdując sobie własne miejsce na drewnianych panelach.

— Nie miał do tego prawa, ale jeśli już musisz wiedzieć; nigdy nie kochałem jego matki. Miłość jest słaba, Granger…

— Ale…

— Tak, tak… — parsknął ironicznie, a jego śmiech zabrzmiał w je przekonaniu smutno — kiedy świat jest pozbawiony miłości, jednorożce płaczą coraz rzewniej. Słyszałem różne przekonania, że jestem dupkiem, Granger, wystarczy mi to bez twoich ale — powiedział w jej stronę. Machnął różdżką, siadając z powrotem na swoje miejscu, znowu ze szklanką w dłoni. Szkło i jego pyłki zniknęły z podłogi. Jego szklanka już była wypełniona pełną porcją wina na następną turę. Hermiona uśmiechnęła się, choć po chwili jej twarz wyglądała jak zarumienionej nastolatki, gdy zauważyła, że koszula Severusa odpięła się delikatnie. Miał na szyi tuziny blizn, a widziała zaledwie skrawek jego mlecznej skóry. Szrama, jedna na drugiej, różnej głębokości. Poczuła, że właśnie naruszyła jego przestrzeń. Odwróciła wzrok, nie dając po sobie niczego poznać.

— Czego się śmiejesz? — zapytał jeszcze rozeźlony, upijając łyk.

— Ci który cię znają, uważają za drania, a ci którzy nie znają, uważają za bohatera wojennego, który zasłużył na Order Merlina pierwszej klasy.

— Tylko kretyn by tego nie wykorzystał — roześmiała się, on jedynie spojrzał na nią z błyskiem w oku, pijąc przy tym dobre, porzeczkowe wino, które podchmieliło ich bez reszty i przyprawiło Hermionę o słodkie rumieńce, które razem z piegami wyglądały, oczywiście zdaniem Severusa, zbyt uroczo, a to słowo nie powinno mu przejść przez myśl, za co się karcił następnym łykiem.

— Nigdy nie byłam wierząca — nie wiedziała, co powiedzieć. Bała się wyznać więcej. Pociągnęła ze szklanki, ale uniosła brwi, kiedy Severus tego nie zrobił.

— Po swojskich, kilkudniowych torturach Czarnego Pana, objawił mi się Bóg, coś tam gadał, a to nie tylko w mugolskim świecie słyszenie głosów świadczy o złym stanie zdrowia. Jeśli rozmawiasz z Bogiem, jesteś religijny, jeśli on ci odpowiada, jesteś chory psychicznie. Mi taki układ odpowiada.

— Więc ma pan nie po kolei w głowie i się tym raduje?

— Tak. A mówię ci to dopiero teraz, bo już cię zaciągnąłem do swojej siedziby, gdzie nie ma wyjścia. — Spojrzał na nią dziko, jakby z żądzą i nieodpartym głodem. O tak, chciał ją przestraszyć; i udało mu się.

— Nie mam nic przeciwko. — Odpowiedziała i usłyszała, tylko fuknięcie szklanką, co oznaczało koniec ich wspólnej gry i rozmowy. Uśmiechnęła się delikatnie, spoglądając na wściekłego Severusa Snape’a, który wstał ze swojego miejsca. Może nawet nie był świadomy, że jest już na nogach. Zazwyczaj opanowany, ale gdy przychodzi co do czego, jest bardziej porywczy, bardziej ludzki. 

— G r a n g e r — warknął, wskazując na nią oskarżycielsko długim palcem. Niczego nie dodał, ale obwiniał ją o wszystko, co zresztą było ich wspólną normą. Wstała ze swojego wygrzanego fotela, na którym nie miała już usiąść i podeszła do niego. Nawet na nią nie spojrzał, ale już nie miał wyboru, gdy dzieliła ich odległość zaledwie paru centymetrów. Spojrzał na nią z góry, była zadziwiająco niska. 

Położyła mu dłoń na szyi i pociągnęła w dół, aby móc go pocałować. Z jego ust wydobył się pomruk zadowolenia i dzikiego pożądania, co jeszcze bardziej ich ośmieliło. Severus objął ją w pasie, a jego ręka gładziła plecy, kark, a druga policzek. Zmiana pozycji nie specjalnie ją interesowała, ważne było, że Severus się na sekundę zapominał i całował ją tak, że nie tylko usta błagały o więcej, ale i całe, rozżarzone ciało, wprowadzając ją po raz drugi w stan, który był nieznany, odkryty dopiero przy nim. Jęczała w jego usta, a on zmniejszał odległość, która ich dzieliła do minimum, całując ją jednocześnie i przyciskając do swojego twardego ciała. Poczuła, że jest naprawdę jej, a tu jest jej miejsce. Wypili zgubne krople i mieli teraz za to płacić z odsetkami, które były liczone w wylanych łzach. Choćby los miałby z niej to cierpienie wycisnąć, ona zapłaci, nie miała zbytniego wyboru.

To jednak skończyło się szybciej, niż powinno. Hermiona jęknęła z rezygnacją.

— Idealny moment — warknęła pod nosem, ale Severus nie był już skory do żartów, ani jej towarzystwa. Obojgu szumiała krew, a serce skakało, co u Severusa nie miało niczego wspólnego z wysiłkiem, ale dalej próbował sobie wmówić, że jest inaczej. Hermiona była już na tyle zrezygnowana, że nie potrafiła oszukiwać swoich myśli. Jedynej rzeczy, której się Severus wystrzegał ponad wszystko, o której nigdy nie był w stanie zapomnieć… nagle zniknęła, pocałował ją; a wystrzegał się zapomnienia, że jest potworem. Na szczęście nie upłynęło kilku minut, a pamięć mu wróciła.

— Marne pożegnanie, Severusie — spojrzał na nią z nieodgadnioną, chłodną miną, pełną rezerwy, jaką zawsze pokazywał swoim uczniom. To ją zraniło, złapała rozpaczliwie jego koszulę. Do wcześniej dwóch odpiętych guzików, dołączył jeszcze jeden. Nie miało to większego znaczenia, coś niesamowicie chłodnego opatuliło jej szyję, ramiona, a na samym, dramatycznym końcu, serce.

— Zaraz stąd wyjdziesz, Granger. I nie będziesz miała prawa znowu tu być, mówić do mnie w sposób, jaki ostatnio ci się spodobał. Już nigdy nie przyjdziesz tutaj, gdy poczujesz na to ochotę. Na zawsze, Granger. — Powiedział, tłumacząc, jak dziecku. Spokojnie, delikatnie dobierając słowa, aby dziecko nie zapłakało rozpaczliwie.

— Na zawsze.

Wyciągnęła w jego stronę rękę i chociaż zabolało, gdy on ją odepchnął, wiedziała, czego ma się spodziewać. Nie chciała tego, ale innego końca nie było. Scenariusz dobiegł końca. Przygotowywali się do tego przez cały dzień, aby nie mieć żadnej alternatywy. Ale było im trudniej, niż gdyby się pożegnali z samego ranka, a tak, odliczając każdą minutę, czując upływ każdej sekundy, coś w niej... a może w nich... powoli się łamało. 

— Jest pan dobrym nauczycielem, profesorze — przy akompaniamencie tych strasznych słów opuściła jego sypialnię, przechodząc przez gabinet, a na końcu laboratorium. Nawet nie zerknęła na swoje stanowisko, będzie miała jeszcze czas, aby się go naoglądać. Spojrzała przez ramię na otwarte drzwi gabinetu, przez które widziała biurko i łunę światła, dochodzącą z jego sypialni. Po chwili jednak światło zniknęło. Hermiona uśmiechnęła się smutno i wyszła z jego prywatnych kwater, zostawiając w środku coś bardzo cennego. Nie miała pojęcia, czego mogła zapomnieć. Torby nie miała, łzy na miejscu, szaty nie miała, może tylko serce się gdzieś zawieruszyło. Ale nie, położyła sobie dłoń na klatce piersiowej, dalej biło. Jej serce z jakimś dziwnym rzężeniem biło sobie spokojnie. Przydałaby jej się niezapominajka Neville’a, może ona by którąś poprawną odpowiedź. 

Skąd mogła wiedzieć, że zakurzona ze swojej własnej historii szkatułka była pusta, a jedyne zdjęcie Lily Evans zostało spalone poprzedniego wieczora przez Neridę. Szkatułka była wolna, nawet jeśli o tym nie wiedziała.

Szkło rozbiło się jeszcze jeden raz. Ostatni. Tym razem ostateczny.