Rozdział sześćdziesiąty pierwszy

— Hermiono…? — usłyszeli tylko mruknięcie w odpowiedzi, że szatynka w ogóle ich słucha. Harry i Ron spojrzeli niepewnie na siebie, aż w końcu to Harry przejął inicjatywę. Westchnął bezgłośnie i zebrał się w sobie po raz kolejny. Miał niewielką nadzieję, że to coś da. — Może coś zjesz? — wymamrotał znad swojego kubka z herbatą. 

— Nie, dziękuję — odpowiedziała znad zwoju pergaminu, na którym kreśliła starannie wypracowanie na numerologię. Patrzyła czasami na ogromny wolumin przed sobą, czy aby na pewno nie zrobiła błędu; była tak skupiona, że nie pomyliła się ani razu. Pracowała jak maszyna przez ostatni tydzień, odkąd wrócili do szkoły, miała skończone wypracowania i zadania domowe na następne dwa tygodnie, niewiele jadła, rozmawiała z nimi sporadycznie. 

— Nie pamiętam, kiedy ostatnio jadłaś… — zaczął Ron, ale mu przerwała, a żaden mięsień na jej twarzy nawet nie drgnął. Uśmiechnęła się pobłażliwie, to ich trochę uspokoiło. Może tylko Neville, który siedział niedaleko widział, że uśmiech nie sięga oczu. Longbottom spytał się cichutko Marietty, czy uważa tak samo. Blondynka spojrzała na Hermionę dyskretnie i po kryjomu kiwnęła głową. Oboje zamilkli, czekając na rozwój wypadków.

— Och, Ron, często jem z Blaisem w naszym salonie. — Jak ona doskonale wiedziała, że ta wiadomość go zezłości na tyle, aby zakończył drążenie tematu. Harry ze złości zmarszczył brwi, dostając nagłego olśnienia.

— Widzimy, że coś jest nie w porzą… 

— Ach, wybaczcie! — rzuciła z teatralnym westchnieniem, wskazując na wychodzącego Dracona. Oczy miała rozbiegane, jak uciekające z klatki zwierze. — Muszę go złapać, nie wiem, kiedy mamy się stawić na… korepetycjach? — jej głos był pod koniec piskliwy. Zebrała swoje rzeczy i wepchnęła je pod pachę, odchodząc od stołu prawie biegiem. Chłopcy zacisnęli usta, nie odzywając się do siebie; kolejna próba okazała się bezskuteczna. Od kilku dni tak się kończyła każda rozmowa, gdy choć okazali malutki skrawek zmartwienia o Hermionę. Jej stan był taki podobny, gdy okazało się, że Hermiona była prześladowana… Harry i Ron pomyśleli dokładnie o tym samym, przestając jeść — zrobiło im się niedobrze. Odkąd zawiedli samego dyrektora, że nieodpowiednio się nią opiekowali, byli bardziej czujni, niż to było mile widziane. Harry i Ron czasami rozmawiali o Hermionie, zazwyczaj gdy byli przed snem, po odrobieniu prac domowych w Pokoju Wspólnym Gryffindoru, gdzie Hermiony z nimi nie było. Upierała się, że będzie spać w swoich kwaterach, szukając, co nowszych wymówek, aby być sama, o czym jeszcze Potter i Weasley nie wiedzieli. Harry znowu… obawiał się użyć imienia Hermiony, znowu była tylko ,,ona”, ,,ją” i podobniejsze formy. Czuł, że zawiódł. Nie był dobrym przyjacielem.

— Może powiemy komuś, że znowu jest… taka? — zapytał niepewnie Ron, gdy Hermiona wybiegła z Sali, omijając Dracona szerokim łukiem. Obaj ciężko westchnęli, cała sytuacja ich uwierała, powoli tracili nadzieję, że kiedykolwiek już będzie dobrze; że znowu będą Świętą Trójcą, Złotym Trio. Kiedyś nie rozumieli, jak można za takimi przezwiskami tęsknić, ale Hermiona rozwiała ich wątpliwości. — Dyrektor? — dodał Ron, spoglądając na Albusa, który właśnie rozmawiał o czymś z profesor McGonnagall. Oboje uśmiechali się niemrawo i jedli z talerzy, które były naładowane naleśnikami. Flitwick patrzył na nich wściekle krzesło dalej, gdzie, jak zwykle, siedział na stosie książek.

— Sam nie wiem — jęknął Harry, przeczesując nerwowo swoje kruczoczarne, niesforne włosy. Wyglądał, jakby dopiero co zsiadł z miotły, swojej Błyskawicy, która wyciągała niewyobrażalną prędkość, niszcząc (a może naprawiając) jego fryzurę. — Pewnie ma dużo na głowie... Może Snape?

— Ten stary nietoperz miałby nam pomóc? — zadławił się zaskoczony, pokasłując. Jego twarz nabrała czerwonych kolorów, ale Harry nie wiedział, czy to przez zastałą w gardle jajecznicę, czy przez Snape'a. Och, czyżby mu się przypomniała rozmowa z Susan po sylwestrze... a potem mu się przypomniał ich zbyt odważny taniec? Zniewagą było prosić wroga o pomoc. — Jasne, już to widzę! On nas nienawidzi, stary… 

— Ale Hermionę nie nienawidzi. — Harry spotkał się ze zrezygnowanym przyznaniem racji. Oboje zaczęli kalkulować sobie, czy powinni kierować się z tym problemem do Severusa Snape’a, ich znienawidzonego nauczyciela eliksirów, który w pełni ich uczucie podzielał. Skrzywili się na tą wizję.

— Dwadzieścia punktów za brak szacunku, Potter, Weasley — usłyszeli za swoimi plecami znany syk, przez który prawie podskoczyli ze strachu i zaskoczenia. Nawet Dean, który siedział obok potrącił łokciem herbatę. — Niemiłego dnia. — Dodał Snape i odszedł z kpiącym uśmiech, w akompaniamencie wściekłych spojrzeń Gryfonów, które były jak miód na jego nieistniejącą duszę.

— Nawet z kijem do niego nie podejdę — warknął dumnie Harry, a Ron pokiwał głową, nadziewając brutalnie swoją jajecznicę i pakując ją do swoich ust. Był zdenerwowany, nie zasmucony i też nie rozgoryczony stanem Hermiony, jak Harry, tylko autentycznie wściekły; dopiero się pogodzili, święta przebiegły dobrze, nawet powstrzymał się od wyrzutów za ten jej… taniec ze Snapem, tango czy coś podobnego — Susan go przekonała, że oni tylko improwizowali. A mimo to Hermiona i tak wracała do swojego paranoidalnego kokonu, jeszcze bez żadnego powodu, jakby to miało go dobić.

Do Sali weszła Ginny, która wyglądała na chorą. Nie podeszła do swoich koleżanek, z którymi czasami rozmawiała, kiedy Blaise albo Hermiona byli zajęci. Usiadła obok zaskoczonego Harry’ego, który udawał, że przyjął to obojętnie. Do Rona nawet się nie zbliżała, gdy jadł i miał wyraz twarzy niczym morderca, który właśnie znalazł następną ofiarę; tym razem była to biedna jajecznica. Pomachała na przywitanie Neville’owi i jego dziewczynie oraz Lunie, która żywo próbowała im wmówić, że chrapak krętorogi naprawdę istnieje. Żywo przy tym gestykulowała. Marietta była otwarcie przeciwna, ale Ginny dobrze wiedziała, że nie lubi byłej dziewczyny Longbottoma. Nawet gdy Luna odeszła do stołu Ravenclowu po budyń, Marietta nie szczędziła wściekłych spojrzeń na jej plecy, które były przykryte białymi, platynowymi do pasa włosami, lekko powykręcanymi przy końcach.

— Cześć, Ginny — uśmiechnął się Harry. Kiedy okazało się, że Ginny jest bezpieczna, że wróciła z misji… z jego serca uleciał ciężar… który wrócił, oplatając jego wnętrzności jak potwór z przyssawkami na mackach, gdy Ginny odpowiedziała promiennie na jego uśmiech. Ron mruknął tylko coś, ale całkowicie go pochłonęła własna gorycz. Dean próbował posprzątać herbatę, ale miał problem z zaklęciem czyszczącym. Zdenerwował się w pewnym momencie i stukał w rozlane miejsce różdżką jak oszalały, warcząc Chłoszczyć! No, Chłoszczyć, do cholery… CHŁOSZCZYĆ! Dopiero Parvati pokazała mu, jak to poprawnie robić, ale spotkała się tylko z szowinistycznym żartem o sprzątaniu i kobietach. Oberwał za to zaklęciem Chłoszczyć od Parvati, że z ust wylatywały mu bańki mydlane, a wargi pokryły się toczącą pianą.

— Cześć — jej brązowe oczy nagle nabrały blasku, Harry myślał, że może… ale nie, to tylko Blaise wszedł do Sali, obdarzając ją uśmiechem pełnym przekory. Ginny z a c h i c h o t a ł a. — Wiem, że wyglądam okropnie — już zwróciła się do chłopaka obok. — Dumbledore kazał mi upozorować i rozesłać plotkę, że byłam bardzo chora. Mam dosyć pytań, co mi się działo, czy już jestem zdrowa. Kłamanie nie jest trudne, ale męczące…

— Miło to słyszeć, Panno Weasley — powiedziała Minerwa zza jej pleców, Ginny obróciła się, posyłając jej żywy, temperamentny uśmiech. Nie wyglądała nawet na speszoną swoimi słowami. — Oto twój plan na cały semestr, poprzedni już jest nieaktualny. — Posłała jej przypominające spojrzenie, a Ginny pokiwała w zrozumieniu głową. McGonnagall odeszła szybko, widząc kilku Gryfonów, którzy wodzą za Ginny ciekawskie spojrzenia, przypatrując się, a nawet wyciągając szyję, aby zobaczyć, co się dzieje z najmłodszą siostrą Rona.  

— Czyli wracasz na stałe? — wtrącił się Dean z promiennym uśmiech, jeśli ktoś pytałby Harry’ego, to jego uśmiech był przesadnie entuzjastyczny. Ale Ginny tylko pokiwała głową, zbywając go. Wróciła do szeptu, przyglądając się Potterowi.

— Gdzie Hermiona? — zmarszczyła brwi, ignorując gniewne pomruki Rona, gdy pytanie padło. Myślała, że to pytanie utonie między ich krzywymi, smutnymi minami, ale Harry w końcu jej odpowiedział.

— Wyszła, ale to bez znaczenia. I tak nie była rozmowna — Harry machnął zrezygnowany ręką, naprawdę chciał z nią porozmawiać o czymś przyjemniejszym, tak dawno nie miał jej po prostu obok. Zastanowił się chwilę, jak smakują jej usta, a opary z kociołka, które były wypełnione Amortencją, zapiekły go w nozdrzach, jakby był właśnie na lekcji eliksirów. Frezje, dopiero teraz poczuł jej zapach. Od razu zrobiło mu się gorąco, zaczerwienił się.

— Nierozmowna? Mówisz o naszej Hermiona? — zaśmiała się, kręcąc głową, jakby to wydawało jej się abstrakcyjnym pomysłem.

— Naprawdę! Jest taka, odkąd skończyły się święta… — Ginny opluła się dyniowym sokiem i dopiero, gdy Harry podał jej chusteczkę, wytarła sok z brody. Na jej twarzy malował się szok i niedowierzanie. Zabrała szybko tosta z talerza Pottera i wyszła z Sali, mimochodem zakładając torbę na ramię, nie dziękując za chusteczkę i nawet się nie żegnając. Harry miał nadzieję, że jeszcze ją dzisiaj złapie.

— Co im dzisiaj odbiło? — zdziwił się Ron, wracając do świata żywych. — Dziewczyny są dziwne. — Zebrał sobie tymi słowami aprobatę Gryfonów, co miło łechtało jego niedopieszczone ego. Kiedy złapał kontakt wzrokowy z Susan, a ona się zarumieniła i spojrzała na niego z takim uwielbieniem, już przestał myśleć o Hermionie i jej dziwnym zachowaniu. Wolał skupić uwagę na kimś, kto go doceniał.

Ginny przejechała sobie otwartą dłonią po twarzy. Lekcja pieprzonych Eliksirów trwała w najlepsze, minęło już pięć cennych minut lekcji, a oni jeszcze nic nie zaczęli robić. Oczywiście, oprócz wgapianiu się to w Severusa i to w Granger, którzy prowadzili zawziętą, naukową oczywiście dyskusję.

— Pani wybaczy, Panno Granger, może pani powtórzyć odpowiedź, nic nie słychać przez pani dźwiękoszczelne gniazdo — Ginny nigdy nie widziała tak sadystycznego uśmiechu na jego już i tak naturalnie krzywej twarzy. Rudowłosa pokręciła głową, gdy Hermionie błysnęły oczy w (następnym) przypływie furii. Zdawało się, że Severus, w każdy formalny zwrot wkładał jad, który powoli, z niewielkim opóźnieniem palił Hermionę, jak żywy ogień. Języki paleniska oplatały się wokół jej kruchego serca, powoli je topiąc. Lała się krew.

— Może pan powtórzyć? Pański nos zagłuszył to, co pan powiedział — warknęła, a Snape, cholera, Snape zacisnął usta, a jego długie palce mogłyby zaraz złamać różdżkę, którą trzymał w dłoni. Gdyby powiedziała coś jeszcze, Severus Snape oficjalnie przestałby być czarodziejem. Harry i Ron mieli szeroko otwarte oczy, Neville chował się za swoją dziewczyną, Blaise z Draconem bawili się w najlepsze, a Ginny była załamana. To nie była kłótnia, to nie była też dyskusja, tylko zwykłe przekomarzanie się, i jeśli tego zaraz nie skończą, obojgu może się coś wymsknąć. Już ona wiedziała, co tam się w święta wyprawiało; o której Hermiona codziennie wychodziła z jego kwater, o ile w ogóle wychodziła. Z ulgą stwierdziła, że w Sali są prawie sami członkowie Zakonu Feniksa. A reszcie można by zmodyfikować pamięć. Różdżka Ginny była w pogotowiu.

— GRANGER! — ryknął Snape, że wszystkim zadzwoniło w uszach, choć Hermiona jakby nie zdawała sobie z tego sprawy. Spojrzała spokojnie na twarz Snape’a, który stał przed jej ławką. Udała, że jej bębenki wcale na tym nie cierpią, a ona się wcale nie naraża na wcześniejszą głuchotę. — SZLABAN! DZISIAJ! BĘDZIESZ SZOROWAĆ KOCIOŁKI BEZ UŻYCIA ZAKLĘĆ I JEŚLI POWIESZ COŚ JESZCZE ZROBISZ TO WŁASNYMI KŁAKAMI I NIE OBCHODZI MNIE JAK TEGO DOKONASZ TY ZIDIOCIAŁA KRETYNKO! — wrzasnął na jednym wydechu.

Hermiona zacisnęła usta, tylko Ginny widziała jak wbija sobie paznokcie w skórę, żeby mu nie odpowiedzieć z tą samą szykownością w słownictwie. Zachowywali się jak dzieci. Severus wrócił do swojego biurka i bez słowa machnął różdżką (jeśli ktoś siedziałby w pierwszej ławce, komuś by z pewnością wydłubał różdżką oko), jaki eliksir mają sporządzić w ciągu dwóch godzin. Co nie było dobrym pomysłem. Gdy okazało się, że tylko Draco i Hermiona poradzili sobie z zadaniem, zawartość fiolki z próbką Granger… nagle wyparowała, zostawiając ją z najgorszą oceną w całej klasie. Ginny widziała wiele etapów jej wściekłości, ale to, co zobaczyła po zdobyciu miernej oceny, pchało ją do współczucia. Ogromnie współczuła Severusowi, który był w jakimś masochistycznym humorze.

— Imperio… — Severus machnął różdżką na jakiegoś pierwszoroczniaka. — Przekaż to Hermionie Granger — uśmiechnął się zawistnie, gdy dzieciak odchodził nienaturalnym, kaczkowatym chodem. Nie miał wyrzutów sumienia. Czarna magia miło pulsowała w jego żyłach, a serce znowu wydawało się skamieniałe. Od jakiegoś czasu miał wrażenie, że ten narząd już nie służy mu tylko do pompowania krwi w organizmie. Doszedł do takich wniosków, gdy był w towarzystwie Granger. Na szczęście, teraz, trzymając różdżkę między opuszkami palców, zapragnął dawnego stanu rzeczy, który tak czy inaczej miałby nastąpić. Znowu był sam.

— Widziałam. — Usłyszał za sobą rozbawiony głos. Odwrócił się powoli, z godnością, jakiej się powinna po nim spodziewać. Nie miało to nawet znaczenia z jego arystokratycznymi zwyczajami. — Może rzuć na mnie Obliviate? Mogę komuś powiedzieć… — dodała szeptem, konspiracyjnie posyłając mu słodki jak miód uśmiech.

— Wolałbym Avadę, przestałabyś mnie nękać. — Nerida wyszczerzyła się do niego w zabójczym uśmiechu, którego niejednego mężczyznę przyprawiłby o miękkość kolan, a raczej twardość innego narządu. Nienawidził tego uśmiechu, znaczył, że to ona górowała nad sytuacją. Spojrzał pogardliwie, z delikatnym błyskiem dawnego szaleństwa w oczach, na jej coraz poważniejszy wyraz twarzy. Nerida założyła ręce na piersi, oczekując rzewnych wyjaśnień.

— Po poprzednim popisie chyba nie będę miała nawet czasu, aby pożegnać się z życiem. — Wskazała na korytarz, którym poszedł mały chłopiec, poddany zaklęciu. — Czy ty tak samo jak Voldzio, zapytasz, jakie jest moje ostatnie życzenie, a potem mnie bezczelnie wyśmiejesz, że i tak swojego ostatniego życzonka nie dostanę? — zaśmiała się ze swoich miłych doświadczeń z Czarnym Panem, który tak właśnie zrobił. Nawet śmierciożercy wyśmiewali go za nieudane próby zapowiedzi o rychłej śmierci swojej ofiar. Nerida zaśmiała mu się wtedy w twarz — co prawda, cudem przeżyła, ale mina Czarnego Pana nadawałaby się do oprawienia w ramkę.

— Nie, ja cię po prostu zabiję. — Severus bez cienia uśmiechu obracał w swoich palcach różdżkę, nie wiedziała, czy jest znudzony, czy może naprawdę się zastanawia nad zaklęciem, które wypowiadał setki razy. — Nie jestem taki melodramatyczny.

— Ty nie jesteś melodramatyczny? — zakpiła, choć zdecydowała się na drwinę w ostatniej chwili. Gdy czarna magia jest jeszcze w Severusie, a adrenalina nałogowca krąży w całym ciele, nawet Nerida była przy nim w niebezpieczeństwie. A przecież przyjaźnili się od wielu, wielu lat. Nawet nie pamiętała dokładnie od kiedy; ich historia poznania zaczynałaby się od słów — dawno, dawno temu, za siedmioma górami, za siedmioma lasami… w przydrożnym barze...

Severus spojrzał na nią z morderczym błyskiem i przestał bawić się różdżką, ale nie musiała się martwić o swoje życie, tylko o Hermiony, która właśnie do nich dołączyła. Nerida spojrzała na Hermionę z zainteresowaniem, ale ona chyba jej nie dostrzegła. Brązowe loki bujały się gwałtownie, gdy dziewczyna szła w stronę Severusa mocnym, sprężystym krokiem, który zwiastował absolutnie nowo odkryte stadium wściekłości. 

— Och, tu pan jest, panie profesorze — wysyczała w jego kierunku. — Dostałam wiadomość o szlabanie. — Cynamonowe oczy przeszywały lodem i Nerida musiała przyznać, że dziewczyna jest urocza, gdy się złości. — Przekazał mi ją Edwin z pierwszej klasy, na którym było użyte zaklęcie niewybaczalne, panie profesorze. Czy mam to gdzieś zgłosić, czy może to P A N coś z tym zrobi, panie profesorze? — Nerida aż drgnęła na dźwięk jej głosu. Hermiona Granger miała pazurki, to była jedna z zaleta, jeśli obcowało się ze Snapem tak, aby się nie sparzyć jego sarkastycznym stylem bycia. Ale nie teraz, nie kiedy Severus znowu się zatracił w czarnej magii, przeszło Neridzie rozpaczliwie przez myśl. Szwedka zakryła sobie usta dłonią w chłodnym oczekiwaniu.

— Czy chciałaby pani coś jeszcze dodać, Panno Granger? — zapytał Snape z uśmiechem, który nie wróżył niczego dobrego, a co najwyżej przyprawiał Neridę o ciarki na całej długości pleców. Hermiona zaklęła pod nosem.

— Chciałabym w tym momencie wiele dodać. — Wypluła przez usta, a w jej oczach szalała burza, rzucając w jego stronę pioruny i nieprzyjemnie zimne deszcze ze śniegiem. Jej serce już i tak było nadszarpane, i poobrywane ze wszystkich stron, a teraz, na dodatek, na deser, powoli zaczęło się kruszyć, niczym szkło pod butami, które przy silniejszym stąpnięciu zamieniało się w pyłek. Wystarczyłby podmuch wiatru, aby kilka pyłków pofrunęło w nieznane i już nie wróciło. Droga była zbyt długa dla takiego małego, samotnego ziarenka.

— Proszę się nie krępować — dodał Snape, unosząc brwi w ponaglający sposób. Ręce miał splecione na plecach, niczym prawdziwy dżentelmen, który prosi damę do tańca. — Nalegam, Panno Granger. — Powiedział miękko. Nerida błagała niebiosa i niemo Hermionę, żeby ta usłyszała jej myśli i niczego nie mówiła, nawet nie pisnęła słówkiem. I nie odpowiadała na zaczepki… Nerida krzyknęła. Hermiona zrobiła coś przeciwnego, coś powiedziała cicho pod nosem, a Snape zacisnął swoją dłoń na jej gardle.

Hermionie oczy zaszły mgłą, ale nie wydała z siebie piśnięcia ani rozpaczliwego spojrzenia, jak wcześniej ją prosiła Nerida w swoich myślach. Nic, absolutna, czarna pustka. Tylko jej oddech sam się buntował i przypominał charkot, ale to mogła sobie wybaczyć. I tak była z siebie dumna, choć gardło ją paliło i po prostu umierała z niedotlenienia. Powoli, bardzo powoli, to były męczarnie, widziała z daleka nadchodzącą ciemność. Ostatnim co zobaczyła były jego onyksowe oczy, w których widziała ból i nagłe zrozumienie. Zanim zemdlała, postanowiła sobie mu wybaczyć, jeśli przeżyje.