Rozdział siedemdziesiąty

Rozdział jest tak wcześnie, ponieważ jest on prezentem dla mnie samej z okazji wybicia dwudziestu tysięcy wyświetleń. Wiem, to strasznie banalne, że tak to roztrząsam, ale jest mi miło, że tak dużo razy tu weszliście.  Nic mi nie odbierze takiej małej radości.

∞

— Nie wierzę —  szepnął Draco. Powtórzył to jeszcze kilka razy, dyrektor czekał, aż się otrząśnie. Czekał, czekał i czekał. Spojrzał na młodego milionera, który siedział i nie wiedział, gdzie ma się podziać. Dumbledore czuł jak wyrzuty sumienia powoli go trawią, ale nie zareagował, dopóki uczeń nie wstał.

— Draco, usiądź. — Draco usiadł ponownie, ale stalowe oczy miał utkwione w oknie. — Draco… To nie jest twoja wina. — Dopiero wtedy Malfoy zaszczycić Albusa swoim mrożącym krew w żyłach spojrzeniem.

— Czy pan sobie robi jaja? Nie wierzę — szepnął Draco. Powtórzył to jeszcze kilka razy, dyrektor czekał, aż się otrząśnie. Czekał, czekał i czekał. Spojrzał na młodego milionera, który siedział i nie wiedział, gdzie ma się podziać. Dumbledore czuł jak wyrzuty sumienia powoli go trawią, ale nie zareagował, dopóki uczeń nie wstał.

— Draco, usiądź. — Draco usiadł ponownie, ale stalowe oczy miał utkwione w oknie. — Draco… To nie jest twoja wina. — Dopiero wtedy Malfoy zaszczycić Albusa swoim mrożącym krew w żyłach spojrzeniem.

— Czy pan sobie robi jaja? — spojrzał na niego z obrzydzeniem, jeszcze bardziej sprowokowany, kiedy dyrektor nie zareagował. — Zabili jej rodziców… przeze mnie, kurwa mać! K u r w a — przeczesał sobie włosy palcami, a oddech miał nierówny, jak po kilkugodzinnym treningu na miotle, której miał już nigdy nie dosiąść. — Ja pierdole, chciałem jej tego oszczędzić, nie chciałem, żeby to była Hermiona… nie chciałem — szepnął jeszcze i wypuścił nagromadzone powietrze z płuc, momentalnie wyglądając na przytłoczonego własnym życiem. Ukrył twarz w dłoniach, nie wiedząc, co jeszcze mógłby zrobić czy powiedzieć. W przypływie wyrzutów sumienia chciałby umrzeć na froncie, nawet z ręki własnego ojca, okrywając się hańbą. Gdyby tylko wiedział, że tak wygląda ta zasrana wolność.

— Skąd mogłeś wiedzieć? — zapytał spokojnie dyrektor.

— Jak mogłem…? — powtórzył cicho, kierując na niego swoje wściekłe spojrzenie. — Wiedziałem, że Hermiona wyjdzie na tym źle. Że to ją będą chcieli zranić, nie mnie, to byłoby zbyt podejrzane — zaczął gorliwie tłumaczyć, a Albus go słuchać znad okularów–połówek. — Wiedziałem, ale nie podchodziłem do tego poważnie, kiedy powiedzieliście, że będziecie ją chronić… Mieliście ją, kurwa, chronić! — skrzywił się i ostatnie słowo brzmiało jak jęk bólu. (Dyrektor chwilę zbierał się na odpowiedź, bo nigdy by nie przypuszczał, że Draco przejmie się czymś takim. Że jest taki drobiazgowy i nie podejdzie do tego egoistycznie. Dyrektor pogładził swoją brodę i musiał się zastanowić, czy nie powinien rozegrać tego delikatniej).

— Nie mogliśmy chronić jednocześnie Hermiony i jej rodziców.

— Mogliście — pokręcił głową i kopnął krzesło obok, siadając z powrotem na swoje nietknięte miejsce. Krzesło zaprotestowało, krzyknęło piskliwie. — Ona mnie znienawidzi.

— Draco, od kiedy takie sprawy cię obchodzą? – przerwał mu zniecierpliwiony dyrektor. Gdyby wiedział od początku, co młody Malfoy próbował ukryć od września! — Hermiona zrozumie.

Ostatecznie nawet Albus nie wierzył we własne słowa. Westchnął.

— Nie wiesz tego. — Warknął chłodno. Do środka wszedł Blaise, Draco nawet na niego nie spojrzał. Nie zmiażdżył spojrzeniem, choć miał na to ogromną ochotę. Blaise postawił niedbale kopnięte krzesło na poprzednie miejsce i jakby nigdy nic usiadł.

— Szpieg mówi, że jest u niego. — Draco skrzywił się na tą wiadomość. — Myślę, że nie przyjdą szybko. Granger wyglądała źle. — Blaise zdał raport tak bezdusznie, Albus skinął głową, a Draco był zgorszony. Spojrzał to z obrzydzeniem na jednego, a potem na drugiego, całkowicie zapominając o wyrzutach sumienia i że wszystko stało się, aby chronić właśnie jego. Próbował zganić winę, przenieść konsekwencje i wyrzuty sumienia na kogoś innego.

— Wiedzieliście. — Syknął i wstał ze swojego miejsca. — Od początku wiedzieliście, że tak się stanie, że Ministerstwo… — nikt nie zaprotestował, to było o wiele wymowniejsze, niż niejedno źle zagrane kłamstwo. — Jesteście, kurwa, siebie warci z…

— Z kim? — zakpił Blaise. — Ze śmierciożercami? — Zaśmiał się sztucznie. — To nie jest bajka, Draco, ani też żadna gra. Nie masz trzech żyć, masz jedno.

— Zamknij się — warknął, zaciskając pięści i ledwo się hamując, aby nie uderzyć czarnoskórego przyjaciela. — Po co jestem  w a m  tak potrzebny, PO CO? Dlaczego pozwalacie ginąć niewinnym, żebym był bezpieczny? — nie doczekał się odpowiedzi. Wyszedł, trzaskając drzwiami tak mocno, ich skrzyp przeszedł echem po korytarzu. Nie wiedział dokąd może iść, chciał być sam albo mieć kogoś obok… Zaczął zazdrościć Hermionie i Severusowi, nawet jeśli byli skazani na niepowodzenie. Mieli o co walczyć. On już nie musiał; wóz albo przewóz. Wyszedł z zamku i obchodził przez kilkadziesiąt minut szkolne błonie. Nie czuł zimna, nie czuł czegokolwiek. Kliknął czerwony przycisk w swojej głowie z napisem ,,stop”, wyłączył na chwilę człowieczeństwo, aby nawdychać się świeżego powietrza bez przekleństw na cały świat.

Doszedł do skraju Zakazanego Lasu, gdzie było powojenne cmentarzysko dla poległych z obu stron barykady. Śmieciożercy i członkowie Zakonu Feniksa… wszyscy obok siebie. Jak równy z równym. Draco zobaczył ducha blondynki, który okazał się Astorią. Duch nic nie mówił, tylko patrzył, jak Draco siada na ubitej ziemi, opierając się o jakiś nagrobek. Deszcz zapadał jeszcze mocniej, Astoria była pewna, że niebo go przeprasza i pozwala, aby płakał. Niebo obiecało swoimi łzami, że zakryje jego łzy. Utwierdził ją w przekonaniu fakt, że skrzywił się i załkał, ale tylko raz. Może to sobie wymyśliła. Usiadła obok niego, nieznacznie stykając się ramionami. Spojrzała na jego mokre włosy i zaciśnięte oczy. Może próbował nie wypuszczać już łez. Przybliżyła się i zaczęło być jej trochę cieplej, choć mokre włosy lepiły się do czoła. Oboje wyglądali okropnie, płaczący i przemoczeni, czekający na zbawienie, na cmentarzu.

Draco otoczył ją władczo ramionami i wtulił twarz w jej blond włosy, które przeplatały się gdzieniegdzie z siwymi drutami. Oboje drżeli przez spazmy łez i zimna, które kuło każdą część ciała. Spojrzeli na siebie. Dopiero wtedy doszło do nich, co się dzieje, ale nie oderwali się od siebie w chwili nagłej trzeźwości umysłu. Zrobili to, kiedy się nawzajem uspokoili. Draco wstał pierwszy, miał zaczerwienione oczy, Astoria tak samo. Podał jej swoją dłoń, ale wstała o własnych siłach.

— Idź już, Draco.

— A ty? — zapytał, wbijając wzrok w coś za swoimi plecami, może usłyszał czyjeś kroki i chciał uciec z tej dwuznacznej sytuacji. A może sobie te kroki wymyślił. Były wytworem jego chorego sumienia.

— Muszę jeszcze porozmawiać z Dafne — wskazała ze spokojnym uśmiechem na różowy nagrobek, a Draco odszedł bez słowa, ani razu się nie odwracając w jej stronę. Mogła bez skrupułów oglądać jego oddalającą się sylwetkę, która była tak nostalgicznym widokiem, jak zachodzące słońce. Ze wzruszeniem czekała na świt, aż zobaczy wschód. Jej uśmiech powoli bladł, a słodkie dołeczki w policzkach znikały. Wschód przyjdzie, choćby miała czekać na niego całą noc.