Rozdział sześćdziesiąty dziewiąty

— ,,Prawdziwa miłość zniesie największą stratę”, niby to takie pieprzenie o niczym, aby tylko pisarz o czymś napisał, a jednak… kurde, w teorii się sprawdza. Zwłaszcza w romansach! Gorzej z praktyką. Serio, człowiek to z natury egoista. I jak jest taka prawdziwa miłość, to egoizm — puf! — znika. Albo twój egoizm przechodzi na drugą osobę, którą kochasz i dalej wtedy sobie jesteś egoistą. Jak tak właśnie masz, o ile zrozumiałeś, co właśnie napisałem, to wiedz, żeś się dobrze w życiu ustawił. Rodzice mogą być z ciebie dumni.

∞

Hermiona pisała jeden z testów profesor McGonnagall; robiła to spokojnie, żadne pytanie nie sprawiło jej specjalnego problemu, mimo kilkudniowej nieobecności. Żadna informacja jej się nie prześlizgnęła. Ginny, która siedziała niedaleko, jeszcze pisała, skrobiąc przy tym głośno piórem. Hermiona już odłożyła swój test na prawym brzegu ławki i czekała na dzwonek. Starała się nie myśleć o tym, że wyszła ze Skrzydła Szpitalnego po kryjomu. Czekała, bawiąc się łabędzim piórem, aż Madame Pomfrey ją znajdzie i znowu uwięzi w tamtym okropnym miejscu, w którym czas płynął inaczej. Myśli tam kłóciły się ze sobą, wymuszając pierwszeństwo; nuda nią miotała i musiała o czymś myśleć. Serce podpowiadało, co powinna wręcz przeanalizować, bo co odwlecze to nie uciecze, więc wolała uciec do szkolnego trybu życia, niż rozpamiętywać.

Głowa ją bolała jeszcze.

Drzwi otworzyły się z hukiem, a Hermiona, zanim się gwałtownie, zbladła odwróciła, przeczuwając, że to może dotyczyć jej, zbladła. Ale w drzwiach stał Severus Snape, a ciężkie, drewniane drzwi jeszcze drgały po spotkaniu z poobijaną ścianą.

— Panna Granger ma się zgłosić do dyrektora. — Powiedział lodowato, gdy jej żołądek przewrócił się na drugą stronę. Czyżby Madame Pomfrey zgłosiła dyrektorowi ucieczkę?; to nawet sensowne, pielęgniarka zawsze była histeryczką. McGonnagall pokiwała, niestety, twierdząco głową, ale Hermiona wiedziała, że zaraz po lekcji będzie chciała się dowiedzieć, co się stało. Bo Severus nie dawał się tak łatwo wrabiać w sowę, pomyślała Hermiona i z prędkością karabinu maszynowego wyszła razem z nauczycielem. Jej przyjaciele, czy też byli przyjaciele, marszczyli z zastanowieniem brwi, a ludzie jej bardziej obojętni posyłali współczujące spojrzenie, jakby sama obecność Snape’a miała być dla niej skaraniem boskim. Spojrzała na Snape’a, ale on nawet na nią nie zerknął. Może miała tylko głupie przeczucia, ale czuła, że on nie chce jej spojrzeć w oczy.

— Co się dzieje? — szepnęła Hermiona, próbując pędzić tak samo szybko, jak Severus; on sunął swoimi czarnymi płatami szaty po kaflach. Była coraz bardziej przerażona, gdy on zamilkł, nie wydobył z siebie nawet kpiny, zmarszczył czoło. — Profesorze, o co chodzi? — zamrugała zdziwiona i gdyby tylko mogła, powiedziałaby do niego po imieniu, aby zwrócił na nią uwagę. Severus spojrzał na nią z westchnieniem i zwolnił trochę kroku. Trudno było dostrzec w czarnych oczach współczucia, bólu czy żalu. Było tylko coś innego, drobny, ciemny blask. Nic nie rozumiała i sama nie wiedziała, kiedy stanęła w miejscu i czekała, aż coś powie.

— Severusie… — powiedziała cichutko. Snape rozejrzał się, czy nikogo na korytarzu nie było. Mistrz Eliksirów dalej milczał, dalej się nią bawił, nie wydobywając z siebie ani słowa; jak on kochał ją nienawidzić. Ale Severus czuł się po prostu oszukany. Nie wiedział, czemu akurat on ma wykonać czarną robotę. Mógł torturować, zabijać z rozkazu, ale nie wyznawać takie rzeczy. Przewrócił oczami.

— Chodź, Granger. — Odezwał się w końcu, całkowicie wyprany z emocji. Twarz miał kamienną.

— Powiedź mi, o co chodzi! — zaprzeczyła ruchem głowy i dalej stała w tym samym miejscu, na jakimś wyjątkowo zimny korytarzu. Na ścianie nie wisiał ani jeden obraz, byli prawie sami. Pochodnie były zgaszone, słońce gdzieś schowało się za chmurami. Padał śnieg.

— Znaleźli twoich rodziców.

Rzucił spokojnym głosem  w przestrzeń, w otchłań czarnej materii, aż w końcu wiadomość do niej dotarła, słowo przychodziły do niej powoli, jakby za sprawą dyfuzji, każda cząsteczka musiała przekazać drugiej, nie łamiąc szyku, aby Hermiona zrozumiała, aby jęknęła żałośnie i opatuliła się własnymi ramionami i płakała, płakała, płakała… Dużo łez wylała, torba szkolna gdzieś spadła w kąt, aby jej nie przeszkadzać. Ukryła twarz w drobnych dłoniach – dlaczego płacze tak sama, pomyślałby kto. Hermiona miała świadomość, że jej rodzice… że jest taka możliwość. Ale zawsze miała nadzieję, zawsze, a Severus tak po prostu przyszedł i tak po prostu jej to powiedział, nawet na nią nie spojrzał. Podeszła do niego i uderzyła go w tors, dalej zalewając się krwawymi łzami.

— Nienawidzę cię — wysapała między łzawym szlochem, a spazmami. — Nienawi-i-dz-ę… — głos uwiązł jej w gardle i po prostu przywarła do jego ciała w poszukiwaniu ciepła i wsparcia. Severus odsunął się od razu.

— Chodź — złapał ją za przedramię i pociągnął w stronę lochów, dbając, aby wyglądało to okropnie, w razie gdyby ktoś ich spotkał. Mieli iść do dyrektora, ale to teraz nie miało żadnego sensu,ona go prosiła, żeby jej powiedział, więc to zrobił. Dlaczego? Chciał widzieć jak cierpi? Bezsensowne, ale możliwe, choć teraz, gdy Hermiona faktycznie ma ochotę umrzeć, on chce się powiesić razem z nią. Przeklął wszystko naokoło, począwszy od projektu edukacyjnego, który im przypadł, skończywszy na czarnej materii jego płaszcza, mimo że zazwyczaj na niego złego słowa nie dał powiedzieć.

Poczuł uścisk, uścisk ciepłej dłoni w swojej własnej, zimnej i twardej. Drobne palce oplotły się silnie, łącząc ich dłonie. Strzepnął rękaw szaty, aby ten gest nie był widoczny. Severus poczuł, jakby sobie tą dłoń odciął. Spojrzał przelotnie na Granger. Próbowała iść tym samym tempem, co on, już nie płakała, była odrętwiała. Miodowe oczy wpatrywały się zmrużone w jasne kafle, które biegły pod ich stopami. Kafle gniecione przypatrywały im się od czasu do czasu, spomiędzy roześmianych twarzy od… siedmiu, może sześciu lat? Odpowiedzi nikt nie znał, ale kafle czasami brudne, nie zawsze mogły widzieć, jak nieśmiertelna czerń pogłębia się z biegiem lat. Po tych siedmiu znaczących, odbiegających rysach, czerń spadła w ciemniejszą toń, a pod nią już była tylko ciemność samej ciemności, od której odbić się można było o wiele, wiele łatwiej. Severus właśnie odbił się od dna.

— Wypij — wrócił do laboratorium, gdzie czekała milcząca i przygaszona kobieta, bo skąd mógł wiedzieć, że wyczekująca; odszedł tylko na minutę. Wypiła grzecznie podany eliksir, nawet nie próbując go rozpoznać z głupoty serca i ufności, wypiła go jednym haustem, przypatrując się Severusowi z uporem.

— Przepraszam. — Szepnęła, odkładając fiolkę na najbliższe biurko. Spojrzał na nią spod zmarszczonych brwi. — Nie powinnam mówić, że cię nienawidzę. To nieprawda… — chciała coś jeszcze powiedzieć, ale przerwał jej głęboki śmiech, którego tak dawno nie słyszała. Od razu zapragnęła więcej i więcej. Spojrzała na niego smutna, lekko zdezorientowana tym nagłym obnażeniem uczuć, który był kompletnie nieadekwatny do jej uczuć. To wyglądało, jakby cieszył się z jej cierpienia. I to nie były myśli, a przeczucia, które mogły się okazać prawdziwe, to chyba zabolało najbardziej. Że mu nie zależy, że robi to wszystko z polecenia Dumbledore’a.

— Granger, właśnie zginęli twoi rodzice, a ty mnie przepraszasz, że poniosły cię emocje? Jesteś... — pokręcił głową i zdusił kolejny wybuch śmiechu, przytrzymując sobie dłoń na ustach. Odchrząknął, gdy spojrzała na niego z czułością, omal się nie uśmiechając.

— Zawsze wiedziałam, że ich już nie ma. Tylko czasami myślałam, że może szukałam niedokładnie, że popełniłam błąd. — Dalej patrzyła na niego, jak na najważniejszą osobę w swoim życiu, ale oczy szybko zaszły jej łzami. Załkała żałośnie i spojrzała w sufit, nabierając rozpaczliwie powietrze, ale dalej łkała, z powietrzem czy bez. Severus podszedł do niej szybko i tak jak przy jeziorze Sceleri, podniósł jej brodę, aby na niego spojrzała. Była przerażona i dalej nie dowierzała, że to wszystko dzieje się naprawdę… właśnie do niej doszło, że nigdy nie zobaczy uśmiechu matki i kręconych włosów swojego ojca, załkała, wylewając jeszcze więcej łez. Wtuliła się w niego, korzystając, że jest tak blisko. Znieruchomiał, ale pozwolił przemoczyć swoją czarną szatę na wysokości obojczyka. Hermiona ukryła się w zagłębieniu jego szyi. Szeptał do jej ucha, pocieszał ją… Na Merlina, nigdy się na to nie zdobywał. Pogładził ją po plecach, czerpiąc przyjemność z tego, jak drży.

— J-już nigdy… — zawodziła coraz ciszej i rzadziej. Wtulił twarz w jej miękkie loki i tak trwali, choć Severus chciał ją odepchnąć. Nie zrobił tego, a powinien od razu, kiedy pierwszy raz weszła do jego sypialni... rozumu, niby-serca? Hermiona była jak wrzód na wiadomej części ciała. Z czasem trawiła jego ciało coraz bardziej. Rakowe przerzuty powstały w ciągu kilku miesięcy i były... prawie... wszędzie. Hermiona całkiem się uspokoiła i zasnęła w jego ramionach. Na stojąco. Zaniósł ją do swojego łóżka i nie wypuszczał, dopóki się nie obudziła. Chciał nią cisnąć na łóżko, ale mrucząc groźby pod nosem, położył ją delikatnie. Ale nie przykrył jej! To był progres w jego brutalności. Niech marznie. 

Kiedy się obudziła, sama też nie była skora do wyjścia. Potem znów płakała, a on znów próbował ją pocieszać. Nie udawało mu się, postanowił więc milczeć, przestać się na marne starać. Był z niego marny pocieszyciel. I nie chciał robić z siebie sentymentalnego ćwoka. Hermiona leżała na jego łóżku, wpatrując się tępo w sufit, a Severus siedział na swoim fotelu, czytając czarnomagiczną książkę. Ona przestała płakać, a on uświadomił sobie dziwną, niezrozumiałą mu dotychczas rzecz.

Nie chciał, żeby cierpiała.

Może dlatego teraz leżała na jego łóżku. A w jego sypialni stały aż dwa fotele, należące tylko do nich.