Rozdział siedemdziesiąty piąty

— Hermiona Granger proszona na salę rozprawy w celu przesłuchania świadka. — Powiedział Kingsley, obecny minister magii. Severus obrzucił go nieprzychylnym spojrzeniem, ale kiedy Hermiona weszła do środka, Shacklebolt był ostatnią osobą, o której myślał. Snape zastanawiał się z kwaśną miną, czy Granger weźmie sobie wszystkie jego rady do serca. Jeśli nie, uzna ją za kompletną idiotkę i będzie zmuszony po niej sprzątać. Spartaczenie sprawy byłoby trudne do odwrócenia. Hermiona przelotnie spojrzała na siedzącego obok Severusa Dracona i usiadła na krześle, stojącym na samym środku sali. Cały Wizengamot przyglądał się jej ruchom, ciekawość i chłód bił z oczu urzędników. Snape zmarszczył jedynie brwi, widząc jej strój. Nie zwróciłby na niego uwagi, gdyby Hermiona nie odkryła swoich licznych ran i blizn. Draco spojrzał na swojego ojca chrzestnego w osłupieniu, ale, tak jak on, nic nie powiedział. Szlama; najbardziej widoczna z zasklepionych ran wywołała u niektórych członków rady poruszenie. Snape uśmiechnął się sarkastycznie w swój charakterystyczny sposób, który towarzyszył mu przez całe życie, Granger wszystko przewidziała. Blizna po starciu z Bellą wyglądała jak dopiero zrośnięta i jeszcze zaczerwieniona.

Żelazne łańcuchy zadźwięczały, gdy Hermiona usiadła na miejscu do przesłuchań. Severus nie raz widział, jak kajdany oplatają się wokół nóg i rąk skazańców. Na szczęście Granger nie musiała przez coś takiego przechodzić, była tylko świadkiem. Sam raz doświadczył tego uczucia i nie należało do przyjemnych. Ubezwłasnowolnienie było upokarzającym przeżyciem, choć nie najgorszym, jakie zdążył przejść.

Drzwi za Hermioną zamknęły się z hukiem i dopiero wtedy wróciła cisza między członkami rady, którzy wcześniej cicho ze sobą rozmawiali. Zapadło decydujące milczenie, przerwane dopiero przez ministra. Draco oparł łokcie o kolana i ułożyć dłonie jak do modlitwy. Przez resztą przesłuchania nie zmienił pozycji, wpatrywał się w ścianę naprzeciwko siebie.

— Jest pani gotowa? — zimny głos dobiegł ją z najwyższej ławy. Shacklebolt przyglądał się Hermionie bez cienia emocji, jednak to on pierwszy opuścił z niej wzrok, udając, że jakiś dokument przykuł jego uwagę. Granger uniosła jeden kącik ust, ale po sekundzie znów wpatrywała się w członków ze skupieniem i bez uśmiechu. Severus przyjrzał się jej uważniej, miała nienagannie spięte włosy, nad którymi zazwyczaj nie panowała. Plecy były wyprostowane, a mina wyczekująca, niezestresowana.

Zimna i pewna siebie.

Snape kąta oka widział, jak Draco stopniowo zielenieje, a z jego naturalniej bladej twarzy schodzą resztki kolorów. Dumbledore natomiast siedział prawie przy ministrze magii i jakby nic uśmiechał się wesoło do Hermiony. Inni pracownicy ignorowali jego brak profesjonalizmu, przyzwyczajeni najwyraźniej do nietypowego zachowania członka prawie najwyższej rangi.

— Oczywiście. — Odrzekła, a jej głos potoczył się echem po sali rozpraw.

— Mafaldo? — Kingsley spojrzał na niżej siedzącą, myszowatą kobietę. Pisnęła coś cicho, odpowiadając najwyraźniej twierdząco. — Świetnie. — Mruknął pod nosem, znowu patrząc Hermionie w oczy.

— Trzynasty marca, przesłuchanie śledcze — zagrzmiał minister twardym głosem. Mafalda, protokolantka, natychmiast zaczęła pisać, prawie łamiąc pióro. — Hermiona Granger, lat dziewiętnaście, uczennica, stan wolny… czarownica mugolskiego pochodzenia? — minister spojrzał się w jej stronę z pytaniem w oczach, choć w rzeczywistości udawał prawdziwe znudzenie.

— Jak widać — Hermiona wymownie spojrzała na swoje zgięcie w łokciu, gdzie zaczynał się pięknie wyryty napis na jej skórze — autor: Bellatrix Lestrange. Uśmiechnęła się skromnie, przenosząc wzrok na mężczyzn i kobiety. Niektórzy mieli współczujące oczy, stanowili większą część sali, ale inni… wyglądali na zniesmaczonych, co Hermionie dało do myślenia. Usta Severusa zamieniły się w wąską kreskę, ale widział to tylko Draco, a on żył w swoim własnym świecie.

— Zarzuty wobec oskarżonego, Dracona Malfoy, brzmią następująco: wstąpienie w szeregi Lorda Voldemorta, niegdyś znanego pod nazwiskiem Tom Riddle — po Sali przeszedł nerwowy pomruk, lecz Kingsley mówił dalej, niewzruszony tym nagłym poruszeniem. — Czynne śmierciożerstwo, udział w napadach i rozbojach na mugolskie wioski, uprawianie czarnej magii oraz liczne zabójstwa. — Minister skończył i odłożył niedbale pergamin. — Co pani wiadomo w tej sprawie, panno Granger?

— Zapomniał pan wspomnieć, że Draco Malfoy zmienił front jeszcze przed końcem Voldemorta. — Parę osób na jej słowa zmarszczyło brwi. Hermiona udawała, że nic podobnego nie zauważyła, choć miała ochotę krzyknąć z radości. Chwila wątpliwości jest kluczem, aby owinąć sobie ich wokół palca; głos Severusa zagrzmiał w jej głowie, to dało jej pewność siebie; to i świadomość, że Snape nie spuszcza z niej wzroku. — Byłam aktywną członkinią Zakonu Feniksa, ruchu założonego przez profesora Albusa Dumbledore’a, założonego jeszcze w czasach pierwszych ataków Riddle’a, dwadzieścia lat temu. Moje członkostwo jest oficjalnie zatwierdzone. Draco Malfoy był członkiem Zakonu, zmienił strony kilka miesięcy przed ostateczną bitwą o Hogwart.

Kingsley pokiwał głową, znajdując właściwy dokument na swojej ławie.

— Jakie zadanie miał oskarżony i z jakiego powodu nie opuścił szeregów Toma Riddle’a, choć został nieoficjalnie przyjęty do tajnego stowarzyszenia przeciw śmierciożercom?

Hermiona westchnęła, jakby sama odpowiedź była zbyt oczywista.

— Dla własnego bezpieczeństwa; czy to nie jest jasne? — zdziwiła się. — Nie można było dać Voldemortowi pisemnego wypowiedzenia — po sali przeszedł szmer. —  Deklaracja była jasna i jedna na całe życie. Nie było możliwości, aby z niej zrezygnować. Albo czynny udział, ale jeśli to ci przestało odpowiadać, czekała cię śmierć. Oczywiście donosił nam o planach Voldemorta, z tego ci mi wiadomo. Dzięki niemu mieliśmy jako takie pojęcie, co się tam dzieje. Pełnił tą samą rolę, co profesor Snape, tylko oczywiście mniej ryzykowną.

— Oczywiście, Severus Snape… — mruknął minister, spoglądając na Hermionę. Oni wiedzieli. Zachowała spokój na twarzy, jednak jej pewność siebie zdecydowanie upadła. Spojrzenie Kingsleya było współczujące, to nie jego wina, Hermiona to wiedziała, on był tylko marionetką w rękach rządu, ale nie miała świadomości, że wszystko już wyszło na jaw. Miała ochotę obrócić się do Severusa i spojrzeć mu w oczy, chciała wiedzieć, co czuł w tym momencie. Czy mu też osuwał się grunt pod nogami? Wszystko było wokół nagle dziwne, ledwo była w stanie dosłyszeć następne pytanie od Shacklebolta. — Skoro Draco Malfoy zmienił  n a g l e  stronę barykady… po co wstąpił w szeregi… dokładnie na pół roku? Dziecinne niezdecydowanie?

Hermiona próbowała odzyskać rezon, ale szło jej topornie.

— Jestem pewna, że…

— Czy gdyby Draco Malfoy nie chciał wstąpić w szeregi Czarnego Pana, nie robił by tego? W końcu był już pełnoletni, nikt nie podejmował za niego decyzji, nie był pod opieką rodziny, ani…

— Był pod ogromną presją, pełnoletność nie ma tu nic do rzeczy — Hermiona zarumieniła się ze złości i spojrzała przez ramię na Dracona, swojego przyjaciela, który przysporzył jej tak wielu kłopotów. — Z tego co wiem, rodzina jest na całe życie. Ojciec wypowiadał w stronę Dracona groźby o takim samym przekazie, co Voldemort. Albo wstępuj do nas, albo umieraj. To była jego jedyna alternatywa! Jeśli mi wiadomo, za coś podobnego nie ma wymiaru karu. Jego ojciec, gdyby oczywiście żył, odpowiadałby za szantaż, ale nie widzę tu winy Dracona w żaden sposób — ostatnie słowa powiedziała głośniej. To był niesłychany wybryk, nie powinna się unosić, a wykazać obiektywnością i elokwencją. Kingsley oparł się o krzesło, przyglądając Severusowi i Draconowi spod zmrużonych oczu. Nie wiedziała tak na dobrą sprawę któremu minister się przygląda. Nie chciała wiedzieć. Słyszała prychnięcie Snape’a z oddali… był rozbawiony. Nagle Granger poczuła się mała i samotna w ogromnej sali do przesłuchań. Ściany z pociemniałych bloków były zimne, w sukience bez rękawów nie dało się znieść przecież mrozu. Drżała. Miała ochotę ogrzać dłonie przy pochodniach, które wisiały na ścianach i rzucały na pomieszczenie mdły półmrok, ale musiała siedzieć dalej na swoim miejscu, aby tą szopkę ciągnąć do końca. Wzięła głęboki oddech i czekała na kolejny stek bzdur. Hermiona miała za zadanie ostatecznie przekonać kadrę Wizengamotu, że Draco jest niewinny; była ostatnim świadkiem, koronnym na dodatek, choć ogłoszono to pobieżnie. Jej rolą była dyskusja z szychą, która siedziała na najwyższej ławie.

— A co pani, panno Granger, powie o napadach na mugolskie wioski? Nie widzę na to żadnego usprawiedliwienia…

— Powodów jest mnóstwo. Wspominałam wcześniej o szantażu, ale najpierw ja mam pytanie. O który napad panu ministrowi chodziło? — większość sali zastygła, skupiając tym razem swoją uwagę na Kingsleyu, który może nie wyglądał, ale bawił się znakomicie. Hermiona omal nie uśmiechnęła się ironicznie.

Zapadło milczenie.

— Jeśli Draconowi nie można zarzucić niczego konkretnego, ja nawet nie widzę pola do dyskusji. Ja, jak i inni świadkowie, czy nawet szanowny Wizengamot, nie jesteśmy tu, aby rozsiewać swoje domysły. Obiektywizm jest tutaj najważniejszy…

— Nie sądzę, aby pani grzeszyła obiektywizmem, panno Granger. Draco Malfoy to dla pani przyjaciel, jest to powszechnie wiadome — odezwał się mężczyzna, nie dało się dostrzec jego twarzy. Siedział w cieniu z założonymi rękami, a głos miał rozbawiony. Jednak cała sytuacja była jakby czarnym humorem, a Hermiona bohaterem żartu.

— Nie widzę powodu, dla którego jest mi to wypominane — wycedziła Hermiona, chodź wyglądała jak oaza spokoju. — To nie ja się zgłaszałam jako świadek. To ja zostałam tutaj wezwana. A moje relacje z Draconem Malfoyem nie są tu istotne, nie kłamałam przy swoich zeznaniach.

— Czy złożyłaby pani wszystkie zeznania pod działaniem Veritaserum?

— Oczywiście — warknęła.

Severus był bliski uśmiechu. Zakamuflowany mężczyzna wypytywał Granger o jeszcze kilka rzeczy, a Snape’owi podobało się, że Hermiona traciła cierpliwość. Nie tylko zresztą on dobrze się bawił, kilka osób z niższej rangi uśmiechało się pod nosem, choć rozprawa sądowa trwała dalej i była poważnej wagi. Sprawy Dracona nie wyglądały już fatalnie i choć Snape miał ochotę zabić Hermionę, nie zrobiłby tego; za wiele zdziała w rozprawie, która powinna okazać się beznadziejna. Poparcie dziewczyny, która pomogła obalić Voldemorta, to był klucz do pomyślnego zamknięcia przeszłości na amen. To stało się najistotniejsze, choć Severus był pewny, że po rozprawie, w niedalekiej przyszłości, wyrówna swoje rachunki z pewnymi pracownikami ministerstwa. Wizengamot wtykał nos w nie swój biznes. On i Granger ukazali pośrednio światło dzienne, razem, co absolutnie nie powinno mieć miejsca. Nie dlatego, że chciał ją po cichu; uświadomienie ludzi wiązało się z konsekwencjami, które jego trafią z lekka, a Granger spadną na łeb, i już burza loków, przypominająca hełm, nic nie pomoże.

— Nie ma pytań? — to było pytanie retoryczne, nikt z członków nie zabrał głosu od trzech minut. — Świetnie, skończymy wcześniej… Czas na głosowanie — powiedział głośniej. — Niech podniosą rękę ci, którzy są za uniewinnieniem oskarżonego, Dracona Lucjusza Malfoya, byłego śmierciożercę i członka Zakonu Feniksa.

Gdy, niektórzy z wahaniem, liczni podnieśli ręce, protokolantka wstała ze swojego miejsca i zaczęła liczyć. Po wyliczeniu trzy razy, kobieta obróciła się do ministra, który również trzymał rękę w górze. Mafalda miała drżący od podekscytowania głos, nie pasujący do jej myszowatej postury.

— Remis, ministrze…

Szepty zaczęły gromić salę, a Hermiona siedziała jak na szpilkach. Ręce opadły, a gdy minister był gotów prowadzić dalsze procedury, jedna dłoń podniosła się ku górze. Śmiech rozszedł się po pomieszczeniu, odbijając od kamiennych ścian i wpadając w ucho Hermiony. Ten śmiech zadziałał na nią, jak czerwona płachta na byka.

— Wybaczcie mi proszę, zapomniałem o bożym świecie — zaśmiał się pod nosem ze swojej gapowatości; jednak większość osób zrozumiała, że zrobił to z premedytacją. Minister zrobił srogą minę, a urzędnicy byli zaciekawieni tym, co się rozgrywa przed ich oczami. Zazwyczaj rozprawy były prowadzone profesjonalnie, szybko i bez pomyłek; a tu taka gafa. Hermiona jednak była zaniepokojona wyrazem twarzy profesora Dumbledore’a, który przestał się uśmiechać. — Również jestem za uniewinnieniem.

Szczęka Hermiony opadła z łoskotem na ziemię, a gdy już zorientowała się, co właśnie się stało, sprawa została zamknięta, a minister z protokolantką wyszli jako pierwsi z sali. Mafalda nie zgadzała się z wynikiem, ostatnia osoba nie powinna być wliczona, gdy ominęła swoją kolej, ale to już było jej zdanie. Już po wszystkim, choć Hermiona w całym oszołomieniu nie wstała z krzesła do przesłuchań.

Granger spojrzała na mężczyznę, który bawił się z nią w kotka i myszkę, zadając pytania, dzięki którym prawie przegrała. W ostateczności ten właśnie człowiek zadecydował o wygranej Draco. Augustus Rookwood sztyletował ją wzrokiem na wylot, miał zamglone od alkoholu oczy i w gruncie rzeczy nie wiedziała, co ten mężczyzna tu robi.

— Granger — usłyszała głos nad sobą. Spojrzała na Severusa, bliska furii, ale gdy zobaczyła czarne oczy, surowe, ale tak jej bliskie, zmiękła i wstała z krzesła. Wyszła z sali otępiała, nie dopuszczając do siebie żadnego wspomnienia, śmierci czy pocałunku.

— Jesteś zadowolona, o pani moja? — doszedł do uszu Hermiony śmiech Augustusa. Obróciła się i zobaczyła jak Rookwood rozmawia z Astorią Greengrass, na jego ustach widniał lubieżny, obrzydliwy uśmiech. Kiedy zobaczył, jak Granger im się przygląda, członek Wizengamotu obrócił się na pięcie i odszedł, znikając za zakrętem.

— To nie przypadek, że wygraliśmy — szepnął Severus, stając tuż obok niej. Westchnęła i razem obserwowali jak Astoria znika bez pożegnania, spłoszona, że ktoś widział, co się stało. — Chodź, Granger, czas na nas.

Hermiona uśmiechnęła się smutno… czas na  n a s.

— Mamy to tak zostawić? — zapytała, szczerze zmartwiona.

— To nie jest twoja sprawa, Granger. — Powiedział Severus, ale w jego głosie nie było złośliwości, był zbyt zadowolony z przebiegu wypadków. Zeszli ramię w ramię do wyjścia, nie mogąc się powstrzymać, aby ze sobą choć przez chwilę nie porozmawiać. Rozmowa była pełna ironii, ale oboje za tym niemiłosiernie tęsknili, pomyślał Draco, który poczuł się wolnym człowiekiem i obiecał sobie, że pójdzie do mugolskiego kościoła, aby napić się mugolskiej wódki z mugolskim księdzem. Diabeł mu już nie straszny.