Rozdział siedemdziesiąty szósty

— Co teraz? — zapytał Draco. Miał nieobecny wyraz twarzy i zmęczone, szare oczy. Na jego ustach gościł wieczny, ironiczny uśmiech, który Hermiona mogła zobaczyć zawsze u jeszcze jednej osoby. Westchnęła głęboko i zwolniła, zrównując z nim krok; szedł wolno, zaplątany w jeszcze wrzących myślach.

— Wolność — odszepnęła i oplotła ich dłonie. Dopiero wtedy zwrócił na nią uwagę. Pociągnęła go w stronę jej dormitorium. — Chodź, wszyscy czekają. — Posłała mu słodki uśmiech i zaśmiała się, gdy jęknął niezadowolony. Był zmęczony rozprawą, która miała miejsce zaledwie dwie godziny temu. Marzył o tym, aby zdjąć uwierający garnitur i wskoczyć do świeżo zasłanego przez skrzaty łóżka. Jednak nie chciał się siłować z Panną-Wiem-To-Wszystko. Zawdzięczał jej To Wszystko. Łącznie z wątpliwościami. Wszystkie jego myśli nie odstępowały odbytej rozprawy, zawsze myślał o niej pesymistycznie, wolał nie robić sobie żadnych planów, celów, bo mogłyby one nie mieć miejsca, gdyby przegrał. Spojrzał na Granger, na jej błyszczące ze szczęścia oczy, gdy próbowała biec w stronę dormitorium, aby wcześniej zobaczyć przyjaciół. Spojrzał na ich złączone dłonie, zaciskając ciaśniej palce, czując się nagle na miejscu. Hermiona była jego przyjaciółką, ale był tylko mężczyzną i czasami nachodziły go różne, abstrakcyjne myśli. Miał ochotę ją pocałować. Ze szczęścia, ignorując konsekwencje.

— O czym myślisz? — znów zwolniła kroku, szli opustoszałym korytarzem, sami, wolni od plotkarzy i wścibskich spojrzeń. Draco spojrzał jej w oczy, jak to robił kiedyś, gdy kobiety go interesowały, a zdobywanie ich względów było dla niego jak wyścig szczurów. Oprzytomniał, gdy zrozumiał, kto jeszcze startowałby w tym wyścigu. Nie liczył się przez chwilę z uczuciami Granger, ale zbyt szanował Snape’a. Hermiona niczego w nim nie dostrzegła.

— O konsekwencjach. — Odpowiedział, zdegustowany nagłą chwilą słabości. Odwrócił wzrok, przeklinając w myślach własne, chore, męskie, pieprzone instynkty łowieckie. Zainteresował się Granger…

— Pomyślisz o nich jutro.

— I powiedziała to osoba, która nie potrafi żyć bez poczucia kontroli?

Hermiona zacisnęła usta, ale była rozbawiona. Puściła jego dłoń, gdy doszli do Pokoju Wspólnego Prefektów. Wypowiedziała hasło na głos.

— Z Blaisem zamontowaliśmy dziś hasło jednodniowe, aby wszyscy zaproszeni mogli wejść. — Uniósł brwi na jej słowa. Ilu ludzi ta kobieta zaprosiła? — Nie martw się, będzie tylko kilka osób.

Kiedy weszli do salonu, zobaczył dosłownie kilka osób i odetchnął z ulgą, gdy dostrzegł dużo butelek Ognistej Whisky na szklanym stoliku. Nie wiedział, ile mililitrów brakuje mu do tytułu alkoholika, ale widok whisky naprawdę go uradował. Mógł się odprężyć po godzinnym gapieniu w ścianę, gdy przesłuchiwano Granger. Spojrzał na ludzi, którzy swoimi szczerymi uśmiechami wprawiali go w dziwny, lżejszy nastrój; oni i alkohol oczywiście.

— Jesteście wreszcie — Blaise rozłożył szklanki i nalał wszystkim po połowie. Ginny wzniosła toast i usiadła obok swojego chłopaka. Draco pierwszy raz widział, jak Zabini obejmuje swoją dziewczynę, nigdy nie lubił publiczności; Malfoy był zresztą taki sam.

— Może teraz dostaniemy trochę spokoju — szepnęła Ginny, wtulając się w Blaise’a, który robił jej za poduszkę.

— Podróże w czasie są takie męczące… — rzucił kąśliwie Draco. Zaśmiali się wszyscy, nie dostrzegając nowoprzybyłego gościa. Astoria oparła się o framugę i przyglądała, jak Draco uśmiecha się w swój najbardziej malfoyowski uśmiech, który był jego charakterystycznym znakiem rozpoznawczym. Sama próbowała unieść kąciki ust, ale była na to zbyt obolała i niespokojna. Przyszła tylko, aby napić się z nimi szklankę czy dwie i zmyć do własnego pokoju. Nie miała ochoty na niczyje towarzystwo, ale obiecała Hermionie, że będzie.

— Astoria, siadaj, co tak stoisz — pierwszy zauważył ją Blaise. — Ja nie gryzę.

— Jasne — burknęła Ginny. Zabini skarcił ją spojrzeniem. Astoria szła powoli do kanapy, siadając obok Hermiony, która przyglądała się jej z okropną ciekawością. Astoria każdy swój ruch wykonywała powoli, choć starała się wyglądać normalnie. W pokoju było jeszcze gorąco, a Greengrass opatuliła się swetrem, którego ani myślała zdjąć.

— Co powiecie na przekąski? — zapytała nagle Granger, wstając z miejsca. Wszyscy nie zdążyli nawet odpowiedzieć, a ona spojrzała się na Astorię. — Pójdziesz ze mną do kuchni?

Wszyscy przyglądali ze zmarszczonymi brwiami tej rozmowie, dochodząc do wniosku, że Hermiona miała w sądzie naprawdę dużo szczęścia. Jej kłamstwa miały grację słonia i nikt z obecnych jej nie uwierzył. Łącznie z Astorią, choć wstała bez słowa i wyszła z dormitorium, wlokąc się za Hermioną.

— Nic nie rozumiem, Astoria — Granger odezwała się, gdy tylko portret zatrzasnął się za salonem. Pokręciła głową i skierowała się powoli do kuchni. Na dworze zachodziło słońce, dodając całej sytuacji dramatycznej nuty. Policzki Greengrass zaróżowiły się nieznacznie, choć ona milczała, spuszczając wzrok na podłogę. Zrobiło jej się nagle gorąco. Nie zamierzała się dzielić swoją brudną tajemnicą, Granger nie była jej przyjaciółką.

— Co ma do tego wszystkiego Rookwood? — zapytała w końcu Hermiona. Nie doczekała się odpowiedzi, tylko została bezczelnie zignorowana; Astoria nawet nie spojrzała na drobną koleżankę, która zabawnie marszczyła czoło, próbując rozwikłać tą zagadkę.

— Nie próbuj, nie zgadniesz. — Szepnęła Greengrass.

— Najbardziej absurdalne myśli przychodzą mi do głowy. Strasznie się boję tego, co zrobiłaś, aby go chronić. — Odpowiedziała Ślizgonce, której na chwile zabrakło oddechu. Nie dała po sobie poznać, że słowa Hermiony wywarły na niej wrażenie.

— Wiem, że to wszystko kręci się wokół Draco…

— Nie wszystko, Granger. — Warknęła.

— Większość — poprawiła się na odczepne. — Ja nie miałam żadnego pomysłu, ale Severus miał jedną teorię, co się mogło wydarzyć. Jaką umowę zawarłaś z Rookwoodem, który jest najbardziej znanym zboczeńcem? Astoria, powiedz, że nie zrobiłaś tego, co myślę, że nie dlatego chodzisz taka obolała i opatulona po samą szyję, aby zakryć to, co ci ten okrutnik zrobił… Powiedz, że….

Oczy Astorii jednak mówiły same za siebie.

— Kocham Draco od lat, zrobię dla niego wszystko.

— To jest chore. — Hermiona zakryła sobie usta dłonią, spoglądając na obnażone oblicze Astorii. Była zimna i wyrachowana w każdym obolałym kroku. Szła cały czas naprzód, choć stała w miejscu. Sam widok bolał, kłuł oczy. Obie się zatrzymały, a Gryfonka bez słowa wskazała na łazienkę, przywołując krem na siniaki. Astoria rozebrała się do bielizny, a widok prawie jej całego, posiniaczonego ciała był okrutny. Co za bestia mogła mieć z czegoś takiego zabawę, tego Hermiona nie wiedziała, dlatego prawie płakała, gdy próbowała Astorię doprowadzić do porządku, a to ona stała spokojnie, jakby cała sytuacja jej nie dotyczyła. To nie uśmierzyło bólu Greengrass, rany miała pod skórą, ale nie miała już fioletowych sińców, czerwonych pręg od jakiegoś pasa czy pejczu. Wolała nie pytać, czym ją zdzielił.

— Gdyby nie ty, Draco by przegrał? — zapytała Hermiona dla pewności.

Astoria kiwnęła głową.

Nigdy nie widziała brudniejszej i bardziej chorej miłości, która jednak ociekałaby większym pięknem poświęcenia. Hermiona nie była pewna, czy Draco czuje do tej dziewczyny cokolwiek, ale postanowiła porządnie do niego dotrzeć, jego egoizm był nie na miejscu. Astoria była w stanie wskoczyć za nim w ogień, choć nigdy nie widziała, aby patrzyła się na Malfoya z czułością. Wszystko w tej dziewczynie było spokojne, bez emocji, jednak jakimś cudem była zabójczo zakochana w Draco, ogromnym dupku.

— Nie wiem, czy chcę tam wracać. — Powiedziała Astoria przed wejściem, najwyraźniej zawstydzona do granic swoich możliwości, choć i tak pewnie granice rozsądku miała zrujnowane i zaniechane.

— Może lepiej, żebyś odpoczęła — Hermiona pokiwała głową w zamyśleniu. — Możesz spać u mnie, jeśli nie chcesz zostać sama.

— Nie chcę go widzieć. — Astoria uśmiechnęła się smutno. Przez chwilę stała nieruchomo, aż w końcu wykonując sztywne ruchy, nie wiedząc, czy robi dobrze, podeszła do Hermiony i uścisnęła ją serdecznie. Widać było, że jest nieobyta w takim okazywaniu uczuć — to jednak nie miało większego znaczenia. Granger cieszyła się za takie próby podziękowania. Gdy Astoria zniknęła bez słowa pożegnania za zakrętem, Hermiona spojrzała pustym wzrokiem w Zakazany Las, pragnąc, by ten dzień już szybko dobiegł końca i mogła znaleźć się we własnym łóżku. Następnego dnia była sobota, dzień miała rozpocząć od projektu z Severusem, zaraz po śniadaniu. Bała się tego dnia, obfitował w nieznane uczucia. Ale to on był jedynym punktem, do którego nie bała się odnieść. Dlatego wróciła do salonu uśmiechnięta i w przekonaniu, że to małe posiedzenie pomoże jej zabić czas i potworną tęsknotę.