Rozdział dziewięćdziesiąty

Doznała niemiłych uczuć. Nie było nic gorszego od upokorzenia i straty. Nie zabijali szybko, może nawet nie chcieli tego robić. Pragnęli ją złamać. Dopóki traciła wolno przytomność, mieli ogromną uciechę. Nie widziała ich twarzy, były zamazane pośród ostrych kontur męskich i żeńskich sylwetek. Nie potrafiła rozpoznać też słów i zaklęć, które w nią mierzyli. Byli czarodziejami, choć częściej wybierali ręczne zabawy. Kobiety preferowały pozostać przy różdżkach, częściej się wtedy śmiały. Czasem tylko bała się, że zamazana twarz i męska sylwetka może równać się jego długim palcom. Twarz Severusa... Jego najdroższa twarz! Myślała: ,,Kiedyś chciałam i nawet planowałam zobaczyć cię ostatni raz, teraz twoje wspomnienie trzyma mnie przy życiu! Ironia i nic więcej’’.

Przez cały czas była związana sznurami. Krew, ropa? Nie. Była umyta. Chcieli, żeby każdy raz był pierwszym. Walczyła, wstrząs za wstrząsem, ale to nic... Myśl o jego twarzy, oczach i cieple ramion. Pozostać przy zmysłach, to jedyne co musisz. Krzycz, jeśli chcesz, ale oddychaj. Uratują cię, przecież masz tylu prawdziwych przyjaciół. Przypomnij sobie ich twarze, chronili cię podczas wojny. Ale głos, który trzymał ją w ryzach, był coraz cichszy. Aż zamilkł całkowicie — i na wieki.

Hermiona była pogrążona wpół śnie, kiedy drzwi celi zaskrzypiały, a do środka wlało się światło i ciepłe powietrze. Gość pozostawił drzwi otwarte. Twarz jak zawsze rozmazana. To był mężczyzna, szerokie barki ledwo przecisnęły się przez wąską framugę. Westchnął ciężko, niemal żałośnie, i usiadł na wilgotnych kamieniach, które od wielu tygodni robiły Hermionie za sypialnię.

— Nie wyglądasz na szlamę — odezwał się, a dziewczyna drgnęła tylko. Spięta i oszołomiona, wcisnęła się jeszcze bardziej w zimną ścianę. Szukała w niej ratunku, a skradła jedynie chłód. Mężczyzna na nią patrzył, nie widziała jego twarzy, ale głos dobrze znała ze szkolnych korytarzy. Zawsze był jej obojętny, ten Ślizgon nigdy nie wyzwał Hermiony od szlam — nie pamiętała nawet jednego skrzywionego spojrzenia z jego strony.

— Nie przyszedłem cię zabić — szepnął.

— To czego chcesz? — odważyła się odezwać. Głos miała przesiąknięty chrypą od ciągłych wrzasków, od których zaczynała każdy dzień. Dzień za dniem, zawsze tak samo boleśnie. Trudno było nawet jej powiedzieć, ile spędziła tutaj czasu; wszystko zlewało się w jedną, nieporuszoną taflę.

— Nie powinienem tutaj być... Chciałem sprawdzić, jak sobie radzisz. W końcu, choć tylko z widzenia, znaliśmy się.

— Chodziliśmy do jednej klasy — potwierdziła. Widziała, jak poruszył się niespokojnie. Sama wykonała spłoszony, instynktowny ruch. Wtedy Nott skamieniał i do końca ich długiej rozmowy siedział w takiej samej pozycji. — Czy teraz jest noc?

Potwierdzające kiwnięcie.

— Oni cię nie zabiją. Skrzywdzą, doprowadzą na granicę z tamtym światem, ale nie zabiją. Jesteś tylko środkiem do celu...

Odchrząknął i dodał:

— Sama jesteś sobie winna.

— Jesteś bezczelny — wysapała z obrzydzeniem. 

— Granger — powiedział ostrym, ostrzegającym tonem, podkreślając, kto jest czyim więźniem. — To ty kręciłaś się wokół Ślizgonów... Dracona i Blaise’a jeszcze rozumiem, ale Snape?

Hermiona zastygła, Teodor to zauważył — prychnął ze swą skłonnością do wszechwiedzy. Na pewno, kiedy tylko się dowiedział o Hermionie i Snapie, nie negował tej śmiesznej (pozornie) hipotezy. Zapewne szukał pierw argumentów przeciw! Może je znalazł, a może nie, ale... Hermionie nagle coś się przypomniało. Czy jeśli do zamku w dzień balu, w Hogwarcie, do środka mogli wejść członkowie Zakonu, to czy również inni ludzie… niekoniecznie z przyjemnymi planami? Hermiona odważyła się zapytać.

— Owszem. Oni tam byli. Może nawet by cię oszczędzili, bo nie byli co do ciebie pewni. Ale ten taniec ze Snape’em — pokręcił głową — wszystko już wtedy było jasne. Ten bal po prostu był jak gwiazdka z nieba. Jeszcze Dumbledore usunął bariery z zamku, oni to prawie uznali za zaproszenie.

— Teraz rozumiem — jęknęła. — Chcecie, żeby potraktowali moje zniknięcie jak kartę przetargową, jak okup. Ale muszę cię zmartwić — dodała jadowicie — oni mogą nawet nie dostrzec mojego zniknięcia. Wiedzieli, że chcę wyjechać zaraz po skończeniu Hogwartu.

— Ach — westchnął teatralnie — pewnie dlatego Snape cię szuka po całym kraju, a trzy dni temu do nas zawitał. To wiele wyjaśnia.

Poczuła, jak jej wzrok nagle się wyostrzył, a zapach zgnilizny stał się intensywniejszy. 

— Był  t u t a j?! — Hermiona podniosła się do pozycji siedzącej, mimo krępujących sznurów. Poczuła, że pierwszy raz od tygodni nabiera prawdziwego, chociaż śmierdzącego, oddechu. Przypomniała sobie Severusa, jego twarz i oczy, a świadomość, że ją szukał...

— Taak — mruknął, widać, że dobrze się bawiąc całą sytuacją. Może dostrzegł w niej desperację, bo zaśmiał się pod nosem. Jego gładki głos wypełnił celę, która zapewne nigdy śmiechu nie usłyszała. Hermiona z powrotem przygwoździła plecy do ściany. Może wcale Severusa tu nie było, może Nott chciał tylko dostrzec, potwierdzić domysły… Spojrzała na niego z pogardą.

— Skoro sugerujesz — zaczęła, nie patrząc mu w oczy. Zacisnęła palce na sznurze, który oplatał jej nadgarstki. —… że przeżyję. Ile jeszcze zamierzacie mnie tu trzymać?

— To wie tylko mój ojciec i Snape… no i, zakładając, że Snape jest wiernym pieskiem Dumbledore’a, to jeszcze on.

— T-twój ojciec? — nie kryła zdziwienia.

— Ta — rzekł posępnie — jesteśmy w moim domu.

Mijały kolejne dni… Pomoc nie nadchodziła. Nadzieja ponownie ulokowała się na dnie serca. Starała się trzymać dzielnie jako karta przetargowa Śmierciożerców — 0 ile dalej nimi byli — i spokojnie znosiła tortury. Czasami nawet udawało jej się nie krzyczeć. Wtedy ludzie bez twarzy nudzili się szybciej.

Teodor Nott zaczął przychodzić każdej nocy. I choć chciała się zregenerować na tyle, na ile było to możliwe, czekała na niego i nie spała. Wyjawił jej wiele rzeczy, nie do końca wiedziała dlaczego i po co, ale słuchała w skupieniu, spijając z jego ust każde słowo. Pewna rozmowa szczególnie utkwiła w jej pamięci.

— Tak — pokiwał głową, widziała, jak jego niewyraźne usta rozciągają się w uśmiechu. — Blaise był szpiegiem Dumbledore’a od początku wojny. Giermek wielkiego rycerza jasnej strony — warknął pod nosem. — Ta cała powojenna historia jest tak pogmatwana, że…

— Proszę… — szepnęła desperacko. Tylko jego opowieści utrzymywały ją przy zdrowym rozsądku. Nott spojrzał w kierunku drzwi, ale ostatecznie zaczął mówić spokojnym, dystyngowanym tonem.

— Dobra. Blaise był szpiegiem Dumbledore’a od początku wojny, donosił mu z ciemnej strony. Tak samo jak Snape — parsknął sarkastycznym śmiechem — Czarny Pan był naprawdę potężnym czarodziejem, ale jego ignorancja do ludzkich uczuć, do szczegółów i do… miłości — dodał, jakby wspominał o czymś obrzydliwym. Pokręcił zdegustowany głową.

— Dlaczego Blaise nie przeszedł na jasną stronę… przecież był w ogromnym niebezpieczeństwie! — oburzyła się. Nott machnął niespodziewanie różdżką, a jej jedna ręka… uwolniła się z więzów. Ponownie machnął różdżką, a przed nią stanął talerz z kanapkami i kubkiem czarnej kawy. Spojrzała niepewnie na Teodora i niemal natychmiastowo przypomniała sobie słowa Moody’ego: Stała czujność!

— Nie opowiadałbym ci tego wszystkiego, gdybym chciał cię otruć — syknął i sam wziął w dłonie drugi kubek, jak sądziła, gorzkiej herbaty. Aromat niesamowicie różnił się od zapachu pleśni i wilgoci. Wzięła ostrożnie kanapkę, a Nott ponownie zaczął opowiadać o rzeczach, o których nie miała pojęcia. — Dumbledore nie pozwolił Snape’owi i Zabiniemu wstąpić do Zakonu. Myślałem, że to jasne — sarknął. — Czarny Pan ścigałby ich, w końcu Śmierciożercy nie mogą wystąpić z jego szeregów. Albo służysz, albo czeka cię pewna śmierć… Dodatkowo, Granger, myślisz, że Dumbledore zrezygnowałby z planów Czarnego Pana z pierwszej ręki, bo jakiś Zabini i Snape mogli stracić życie?

Prychnął, pokazując, co myśli o dyrektorze Hogwartu. Hermionie ścisnęło się gardło na myśl, że przez wojnę nie miałaby szansy na zaprzyjaźnienie się z Blaisem i poznanie prawdziwego Snape’a. A to wszystko przez osobę, która wpoiła jej ideę przyjaźni, męstwa… Dumbledore zawsze wydawał jej się prawdziwym Gryfonem. Zaczynała się zastanawiać, czy w swojej bezwzględności nie zaczął przypominać swojego wroga, Lorda Voldemorta. Odłożyła kanapkę na bok, nagle tracąc apetyt. Wiedziała, że miłosierdzie Notta może się nie powtórzyć, więc od razu porwała kubek z ciepłą kawą. Odepchnęła myśli, że gorzką, czarną kawę potrafiła pić tylko w jednym towarzystwie. Jej skupienie przeszło na Teodora.

— W każdym razie Zabini dzielnie znosił bycie szpiegiem. Nie był takim wysokim rangą Śmierciożercą. Snape miał o wiele gorzej — jego ton stał się surowszy — nieraz widziałem, jak Czarny Pan albo Bellatrix go torturują. Karanie było normą u Czarnego Pana i nie zastanawiałam się nad tym. W końcu to tylko Snape, prawda? Ale kiedy myślę, że dzięki jemu poświęceniu wygraliśmy wojnę — pokręcił w niedowierzeniu głową i przez dłuższą chwilę milczał. — Niebywałe — dodał.

— A-a Draco? Co się działo z Draco? — Czuła, że jeśli jeszcze chwilę będzie słuchać o Severusie, pęknie jej głowa. Nie chciała już o nim myśleć.

— Zabawne, że pytasz — jego głos wcale nie był rozbawiony, tylko jadowity. Nie lubił Dracona?, przeszło jej przez myśl. — Ten szczur cały czas krył się w Hogwarcie albo u swojej ciotki… żałosne. Po śmierci Dumbledore’a Czarny Pan znudził się dręczeniem jego rodziny. Przynajmniej robił to okazjonalnie.

Hermiona słuchała go, mając wrażenie, że to wszystko jest abstrakcją.

— Kiedy Święta Trójca hasała sobie po lesie, szukając horkruksów… był tu niezły kocioł — przyznał, odkładając pusty kubek na poczerniałe kafle. Wyciągnął nogi przed siebie, wspominając z rozkoszą tamten czas? Hermiona wzdrygnęła się. Wojna to sama śmierć, nie rozumiała, jak można ten czas wspominać dobrze albo chociaż neutralnie. Tyle ofiar, bólu.

— Nott, czy wiesz, kim jest Nerida? — zapytała cicho, niepewnie. W odpowiedzi usłyszała ponownie gładki jak lód śmiech. Nie prawdziwy śmiech, ale drwiący, który przyprawiał Hermionę o gęsią skórkę. Nie odrywała wzroku od jego zamazanej twarzy, choć była w środku przerażona.

— Wszyscy są na nią napaleni… znaczy, byli napaleni.

— Byli?

— Och, tak, zabili ją jakieś dwa miesiące temu

— CO? — szepnęła chrapliwym głosem. Jej usta i oczy były szeroko otwarte. Słyszała znajomy, mglisty głos Notta, ale nie rozumiała, a raczej nie słuchała tego, co mówi. Nerida nie żyje? Na pewno mówili o tej samej osobie? Może nie mówili szwedce. Może, może… Chociaż Nott napomknął o jej idealnym wyglądzie. Nie, to niemożliwe. Ta żelazna kobieta? O n a miałaby umrzeć.

— Słuchasz mnie? — warknął. Hermiona, choć dalej zszokowana, spojrzała na niego. — Ta wielka pani-szpieg i obrończymi uciśnionych — spojrzał na nią dwuznacznie — przeszkadzała mojemu ojcu i tej jego bandzie. Myślałem, że Dumbledore się domyślił… wysłali mu nawet list, który był napisany jej krwią. Prymitywy.

Teodor widocznie nie mógł przeżyć głupoty całego świata. Wziął jedną kanapkę z jej talerza i znowu milczał. Cisza była okrutna, a Hermiona zastanawiała się, podobnie jak mężczyzna obok, jak wszyscy mogli nie zauważyć śmierci… Jak Snape mógł nie tego zauważyć? Nerida była przecież jego przyjaciółką.

— Ale wiesz, że ona cię szpiegowała, odkąd mój ojciec się tobą zainteresował? Miała cię pilnować czy coś takiego.

Hermiona skinęła głową.

— To chyba było tak: zabili ją, bo składała raporty Dumbledore’owi. Ludzie ojca potem wysyłali w jej imieniu te raporty o twoim bezpieczeństwie. Pamiętam, jaką mieli z tym zabawę… W każdym razie zabili ją, żeby cię poznać. — Hermiona uniosła w zdziwieniu brwi, a jej twarz dalej wyrażała szok przez wieść o śmierci Neridy. Zamazana twarz Notta zmieniła swój wyraz, chociaż nie wiedziała z jakiego, na jaki. Coś zawisło w powietrzu. — Tak, mój ojciec chciał poznać twoje przyzwyczajenia, całą ciebie, aby w jakiś sposób zwabić cię w swoje tłuste łapy — powiedział ze zgorszenie. Hermiona nie rozumiała, dlaczego mówi o swoim ojcu w taki sposób. Była przez cały czas głupio pewna, że jest po stronie rodziny, że… też jest jednym z nich.

Hermiona odważyła się w końcu zapytać. Pytanie to nękało ją od samego początku:

— Dlaczego ja?

— Nie rozumiem — odpowiedział zirytowany. — Dlaczego się na ciebie uwzięli? Przez przyszłość. Gdyby Dumbledore nie węszył w Ministerstwie o zmieniacz czasu, nigdy… Rozumiesz? Jeśli Dumbledore nie chciałby poznać przyszłości, ojciec również nie wpadłby na taki głupi pomysł. Dyrektor, stary głupiec, przez swoje łakomstwo posłał…

— Ginny — szepnęła Hermiona, ale Nott ją usłyszał.

— Tak, młodą Weasleyównę, żeby poznała przyszłość. Nie chciała tego robić, nikt przy zdrowych zmysłach by nie chciał. Ale ona nie miała wyboru. Dumbledore sprytnie dał jej do zrozumienia, że jeśli ona tego nie zrobi, wyśle do przyszłości Zabiniego — parsknął niespodziewanym śmiechem. — Wpajał wam, że miłość przezwycięży wszystko… szkoda tylko, że miał na myśli opór. Sprytnie manipulował każdym z was, bo znał wasze największe słabości. Co prawda, Dumbledore późno zorientował się, że twoją słabością jest Snape, a nie Draco.

Hermionie zaszkliły się oczy z nadmiaru informacji. Jej wszystkie wartości, Snape, Dumbledore, chciała prosić go, nawet błagać, aby przestań mówić, żeby się w końcu zamknął! Merlinie.

— Wiesz, ten cały projekt z eliksirów — mówił Nott, nie zauważając jej łez i strachu w oczach. — Dumbledore to sobie ukartował. Chciał cię chronić pod skrzydłami nietoperza i miał nadzieję, że ty i Draco się w sobie, no wiesz. Miałby dwie pieczenie na jednym ogniu.

— Ja i Draco?

— Tak, Dumbledore widział w przyszłości ten proces o Śmierciożerstwo Malfoya. Najwyraźniej uznał, że tylko twoje słowa są w stanie go wyciągnąć z tego bagna. Problem był tylko jeden: nienawidziliście się. Postanowił więc zagonić was do jednej klatki i czekać na rozwój wydarzeń. Tresował was i wasze uczucia. Ale najwyraźniej nie przewidział, że twoja przyjaźń wystarczy, aby go uratować.

— Nie rozumiem — dodała już silniejszym głosem. Jej serce płonęło z nienawiści, strachu i wewnętrznej potrzeby, aby się stąd uwolnić i osobiście potrząsnąć całym światem. Nabrała pewności, że jeszcze kiedyś wyjdzie na zewnątrz, spotka się z dyrektorem i… powie mu. Tylko co mu powie? Nienawidzę cię? Już słyszała śmiech dyrektora, podobny do głosu Voldemorta.

Nott westchnął rozeźlony i wyczarował im po kubku herbaty. Noc najwyraźniej zapowiadała się na długą.

— Bo widzisz, Dumbledore’owi zależy na Malfoyu… ochronił go przed Ministerstwem i Azkabanem, bo najwyraźniej sądził, że będzie potrzebny mojemu ojcu. Bo jest mu potrzebny, ale Albus chce go jako szpiega.

— Ta historia jest...

— Tak, powojenna historia powinna być bez tego całego gówna. I pomyśl, że gdyby Dumbledore nie spojrzał w przyszłość, najprawdopodobniej żyłabyś w spokoju. Mogłabyś spokojnie opłakać żałobę rodziców i tak dalej… Pewnie wyszłabyś za mąż za Weasleya — dodał zjadliwie: — Chociaż uważam, że lepiej siedzieć w tej celi, niż wyjść za takiego półgłówka.

— Nie obrażaj moich przyjaciół! — syknęła, chociaż jej policzki się zaróżowiły. Bo Nott miał rację.

Teodor nagle zerwał się z miejsca. Myślała, że ją ukarze. Ale on podszedł do otwartych drzwi celi. Odwrócił się do niej, a ich kubki zniknęły. Hermiona znowu była całkowicie związana. Sznur wbijał się w jej nogi, ręce.

— Jest obchód — szepnął Nott i wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Następnej nocy nie przyszedł. Hermiona na niego czekała również trzeciej nocy, jednak nie zjawił się. Dopiero czwartej nocy drzwi celi zaskrzypiały, a do środka wlało się oślepiające światło z korytarza. Hermiona uchyliła zaspane oczy. Tamtego dnia ją wyjątkowo torturowali, dalej czuć było zapach przypalonej skóry i ten ból w czaszce. Nott zostawił drzwi otwarte i podszedł do niej tak blisko, jak jeszcze nigdy wcześniej. Hermiona spojrzała w jego już niezamazaną twarz. Dostrzegła ostre kontury jego arystokratycznej twarzy. Czarne, tak podobne do tych, oczy jak węgle i obojętność. Ściągnął gniewnie brwi i ją uleczył.

— Przykro mi, ale zostały blizny po oparzeniach — powiedział suchym głosem i kiedy skończył, wrócił do swojego kąta, gdzie zawsze siadał. Uwolnił jej jedną rękę z więzów i wyczarował jedzenie oraz herbatę. Hermiona upiła łyk i od razu, czując dziwny smak, wypluła wszystko. Spojrzała ze wściekłością na Notta.

— Ogarnij się — warknął. — Wlałem ci Eliksir Wzmacniający. Chyba że tak bardzo śpieszy ci się umrzeć, wtedy nie pij.

Wypiła cały kubek bardzo szybko. Przez jego ciągłą obecność miała pewność, że jej nie otruje. Z tak głupiego powodu mu zaufała, a każde słowo brała za prawdziwe. Nigdy o tym nie myślała, ale po czasie zrozumiała, że Teodor Nott był bardzo samotnym i rozdartym na pół człowiekiem, chodź nigdy nie powiedział o sobie ani słowa. Nie była pewna, czy jest po jasnej stronie, chociaż trudno było uwierzyć, że pracował dla swojego ojca z własnej woli. Mówił o nim z takim obrzydzeniem.

— C-zy — zaczęła, nie patrząc mu w oczy — …dlaczego tutaj jesteś?

Jasne cela zdawała się wypełniać ciszą po brzegi. Strzęp ciężkiego powietrza spadł na oboje. Teodor na chwilę zapomniał, ile ryzykuje, będąc tutaj z Granger. A Hermiona czekała w spokoju na odpowiedź, aż jej towarzysz odpowie na jej pytanie albo zwymyśla. Wszystko było lepsze od ciszy, która dzieliła ich jak mur.

— Nie jestem jednym z nich z wyboru — odpowiedział, a jego twarz znowu stała się zamazana. Bez skrupułów już na nią spojrzał. Co miał do ukrycia? Nie wiedziała. Również nie wiedziała, czy ma mu wierzyć, czy jest po jasnej stronie duchem, a ciałem po ciemnej. Wolała nie myśleć, że znowu zaufała niewłaściwej osobie. — Mój ojciec… — zaczął, ale nie dokończył.

— Dlaczego pokazałeś mi swoją twarz?

Bała się odpowiedzi, a gdy ponownie Zaklęcie Rozmazanej Twarzy zniknęło i dostrzegła ciemną stal w jego oczach, oparła się o ścianę.

— To ostatni raz, kiedy się widzimy. Przynajmniej w takich okolicznościach — odrzekł, chociaż nie było to konieczne, zrozumiała już na początku, kiedy ją tej nocy odwiedził. Siedzieli w milczeniu przez wiele minut, powoli się żegnając.

— Do świtu trzy godziny — powiedział. Czy było mu żal? Miała nadzieję, że nie. Polubiła go to źle powiedziane. Zaufała mu. A przyjaciół poznaje się w biedzie. Nie rozumiała jeszcze wielu rzeczy, jakie zaplanował za nią Dumbledore, ale potwornie się bała przyszłości. Czy Severus uratuje ją o świcie, czy po prostu Teodor ma zamiar o tej godzinie ją opuścić? Chciała wiedzieć, ale nie chciała pytać.

— Terry Bott nie żyje? — to pytanie wyskoczyło z jej ust mimowolnie.

— Tak. Mój ojciec stwierdził, że nie jest już użyteczny. Imperius już nie działał na niego, tak jak powinien. Miał załamanie nerwowe chyba, bo ilekroć go widziałem, wyglądał gorzej niż śmierć. Ciągle się mazał. A czasami wyrywał się spod klątwy — poinformował ją mechanicznie. Spojrzał w jej oczy, a Hermiona dostrzegła w nich smutek. Teodor nie był jeszcze stracony, resztka człowieczeństwa jeszcze się w nim tliła. Hermiona uśmiechnęła się w jego stronę. Nie odpowiedział na jej uśmiech.

— Dumbledore to wszystko zaplanował? Wiedział, że tutaj będę?

— Wiedział, chociaż przyszłość jest niepewna. Jeden niewłaściwy ruch, a nigdy byś tutaj się nie pojawiła. Dlatego tak był skrupulatny. Zależało mu, żebyś się tutaj znalazła i… — przerwał, kiedy Hermionę dopadł napad krwistego kaszlu. Usunął krew, czas płynął. Zostało niewiele czasu na ostatnie pytania i odpowiedzi.

— Mam coś dla ciebie, Granger — podał jej coś zawinięte w szary, brzydki papier. Rozsądek mówił, że to pułapka. A serce podpowiadało, że coś bardzo ważnego. Coś, co powinna przyjąć od Teodora. Spojrzała czujnie na osobę, która w jakiś sposób ugasiła w tym piekle ogień. Nie postradała zmysłów. — Dziękuję i przepraszam.

— Za co?

Teodor uśmiechnął się i zniknął z celi. Nie uwięził z powrotem jej dłoni, więc mogła w nikłym świetle odpakować paczkę. Aby potem się przed nią rozpłakać. Jego oczy, pomyślała, zakrywając sobie usta dłonią, aby nikt nie usłyszał, jak łka. Straciła kontakt z rzeczywistością, kiedy bożonarodzeniowy prezent od Billa zalśnił w skąpym światle. Jak zawieszka pojawiła się na łańcuszku i mogła bez skrępowania patrzeć Severusowi w oczy. Zawiesiła sobie naszyjnik, a on stał się niewidzialny. Po chwili strzępy szarego papieru również rozpłynęły się w powietrzu. Pochodnie na korytarzu zgasły, zjawił się świt.

Teodor tego nie przewidział albo nie chciał jej skazywać na strach. Strach jest złym doradcą, powiedział którejś nocy. Hermiona bała się jak jeszcze nigdy. Kiedy nastał świt, a twierdza Nottów wypełniła się życiem, do celi weszli ludzie. Potwory. Kobiety i mężczyźni nigdy nie odwiedzali jej razem, zawsze dawali sobie przestrzeń, aby ją podręczyć, zabawić się Hermiony kosztem. Dostrzegła ich zamazane twarze i nierówne sylwetki, pożegnanie miało być bolesne. Głupia myślała, że od tak ją wypuszczą! Nie słuchała ich podnieconych głosów. Nie wiedziała, że kłócą się między sobą, kto ma zacząć. Czy rozpocząć delikatnie, czy powoli dawkować ból, aż osiągnie apogeum. Hermiona, gdyby mogła, przycisnęłaby dłoń do zawieszki i czekała na koniec.

Ale w życiu nie spodziewała się czegoś takiego. Mdlała i na przemian odzyskiwała przytomność, ból nie był tu najgorszy. Oni ją zamęczali psychicznie, czuła jak jej umysł powoli się łamie i traci kontakt z własnym ciałem.

Przed oczami zawisły jej wspomnienia. Jak ona i Severus wyruszyli po składniki, jak znalazła się w jeziorze i to Filip uświadomił jej, jakie uczuciami jej towarzyszą, gdy Snape jest obok. Przypomniała sobie ich święta, pełne magii i niezwykłych mocy. Pierwszy pocałunek w Muszelce, gdy oboje byli pijani, beztroscy i pod wpływem Płynnego Szczęścia. Twarze przyjaciół: Blaise’a, Dracona i Ginny, a także Harry’ego i Rona. Czas płynął powoli, śniła, odtwarzając ważniejsze rozmowy i momenty w życiu. Na końcu zobaczyła samą siebie, jak płacze nad srebrną zawieszką ze zdjęciem Severusa.

Ostatnie wspomnienie rozpływało się w powietrzu powoli, a czas się zatrzymał. Kiedy otworzyła oczy, nad nią stał mężczyzna. Jedyne, co była w stanie wykrztusić to:

— Kim jesteś?

Czuła miłość widząc onyksowe oczy, ale za nic nie mogła zrozumieć, skąd się to uczucie bierze. Dała się wziąć mężczyźnie w ramiona i czuć ich ciepło, bezpieczeństwo. Pustka w głowie nie była jej straszna, gdy patrzyła w ostro zarysowaną twarz. Zamknęła oczy i spokojnie odpłynęła w przeciwną stronę, w bezgraniczną ciemność.

*

Brakuje trzech dni do tego, aby powiedzieć: powojenna ma już siedem miesięcy. Gdybym dodała rozdział za trzy dni, byłoby bardziej zjawiskowo, oficjalnie... ale ja lubię wychodzić poza sferę komfortu, więc jestem teraz.

Może niektórzy zauważyli, że starałam się w tym rozdziale podsumować całe opowiadanie i wyjaśnić ostatnie niejasne kwestie. 

To już koniec. Oto epilog. 

Tomu pierwszego oczywiście. Czeka Was jeszcze Tom Drugi, który będzie się składał z dziesięciu rozdziałów. Takie mam przynajmniej plany. (Ale, może nie wiecie, ja często swoje plany w spontaniczny sposób zmieniam). 

A więc dziewięćdziesiąty rozdział... trudno mi w to uwierzyć. Ale jeszcze nie czas na wspominki, jeszcze trochę Was z mojej strony czeka. Jeśli chcecie zabrnąć ze mną do końca, serdecznie zapraszam. 

Pamiętajcie, że jesteście najlepszymi czytelnikami na świecie. Nawet jeśli nie komentujecie, to swoimi wyświetleniami dodajecie mi otuchy i wigoru do dalszej pracy nad sobą i pisaniem. Pisanie dla Was to męczeństwo, ale masochizm odziedziczyłam po Severusie Snapie.