Rozdział pierwszy (dziewięćdziesiąty pierwszy)

Rozdział dedykuję Anai, która mnie nigdy nie zawiodła.

∞

Odetchnęła głęboko, czując miły zapach świeżej pościeli, którą zmieniła poprzedniego popołudnia. Wystawiła świeżą kołdrę za okno, a rześki zapach wiatru utrzymał się do samego rana. Takie pobudki uwielbiała najbardziej, chociaż była rannym ptaszkiem. Spojrzała zaspanym wzrokiem na zegarek — ósma rano. Uśmiechnęła się, oczekując od świata miłego dnia. Jej humor emanował i przenikał przez świeżą pościel. Czuła magię unoszącą się w powietrzu. Sięgnęła po różdżkę i rzuciła najprostsze zaklęcie, jakie jej wpadło do głowy. Lumos, wyszeptała, choć w pokoju świeciło wiosenne słońce. Światło lamp jednak nie zalśniło. Westchnęła głęboko, przypominając sobie o tym, co ją trapiło każdego ranka. Jej dobry humor wygasł, gdy spojrzała na ścianę przed sobą. Wielki, najnowocześniejszy, mugolski telewizor. Nie musiała patrzeć na oprawiony w ramkę kawałek pergaminu, który już trochę pożółkł i głosił: ,,Włącz telewizor, zanim wstaniesz’’. Rozpoznała pochyłe pismo Severusa i mimowolnie zacisnęła usta. Jeszcze nie wrócił.

Instynktownie wiedziała, że musi to zrobić, że musi go włączyć — to była codzienna monotonia ranka. Zapomniała, dlaczego ma go włączyć, choć odtwarzała ten sam film od dwudziestu lat. Pokręciła głową i wyciągnęła się, aby podnieść z ziemi pilota. Spojrzała na puchaty dywan i stwierdziła, że naprawdę czas na gruntowne porządki.

Włączyła telewizor.

Na ekranie pojawiła się kobieta. Piękna kobieta… Miała nadzieję, że Severus nie znał jej osobiście, chociaż to mogło być prawdopodobne, stwierdziła z żalem. Kobieta przedstawiła się imieniem Nerida. Miała niesamowite, zielone oczy, jak dwa rubiny i włosy ścięte do ramion, czarne niczym węgle. Wyglądała jak wila, tylko jakby innego rodzaju, bardziej skandynawskiego.

— Na imię mi Nerida. Jest pierwszy września tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego ósmego roku. Witaj, Hermiono. — Nerida niepewnie uśmiechnęła się w stronę ekranu, choć coś w jej ruchach pozostawało dostojne i ironiczne. — Opowiem Ci dzisiaj twoją historię, powojenną historię, której nie będziesz pamiętać. Dumbledore mnie prosił o tą przynależność, zanim umrę.

Hermiona zmarszczyła brwi, a ten film coraz mniej jej się podobał. Nerida nie żyje? Ale kim jesteś, co ty mówisz? Spróbowała sobie przypomnieć siódmy rok w Hogwarcie, ale… nie pamiętała nic. Spojrzała uważniej na telewizor. Wzięła pilota do ręki i sprawdziła; film trwał całą godzinę.

— Jestem w stanie opowiadać ci o przyszłości, a dla ciebie przeszłości, dzięki twojej przyjaciółce, Ginny Weasley.

Ginny?

— Została ona proszona przez profesora Dumbledore’a, aby przenieść się do przyszłości i poznać jej tajniki, aby sprostować pewne fakty — powiedziała kobieta o dziwnym akcencie. Miała w dłoniach plik notatek, z których czasami korzystała. Hermiona zacisnęła palce na białej kołdrze ze zdziwienia, niepewności, te uczucia się ze sobą mieszały, a również przychodziły nowe, antagonistyczne uczucia — ciekawość. Severus chciał, żeby to obejrzała i choć kobieta na ekranie ją irytowała, nie wyłączyła telewizora.

— Nie pamiętasz siódmego roku w Hogwarcie, prawda? — rzuciła sarkastycznie kobieta, a zielone oczy przeszywały Hermionę na wylot! Miała wrażenie, że Nerida żyje i, co więcej, stoi tuż obok, patrząc się na nią w tak przenikliwy sposób. — Zacznę od samego, samego początku, czyli pierwszego września.

Nerida spojrzała na zegarek, który miała na nadgarstku.

— Jestem punktualna — odrzekła z lubością i z powrotem spojrzała na Hermionę Snape. — Właśnie jesteś w drodze do Hogwartu, wsiadasz do pociągu razem z Harrym Potterem i Ronem Weasleyem. Towarzyszy ci również Ginny Weasley. Postaram ci się przybliżyć najbardziej szczegółowo twój rok, jednak będzie to długa, kręta droga. Życie nudnej kujonki nabrało trochę kolorów.

Nerida spojrzała nagle gdzieś poza kadr, zmarszczyła gniewnie brwi.

— Dobrze, Dumbledore — prychnęła rozjuszona i dodała zgryźliwie: — Idź teraz do kuchni i przygotuj sobie śniadanie, abyś nie zgłodniała. Potrzebujesz sił. Albusie, ona nie jest już dzieckiem, wie, że może pójść do kuchni… Dobrze, niech ci będzie.

Hermiona nie ruszyła się z miejsca.

— Idź, wiem, że dalej siedzisz w łóżku, Wiem-To-Wszystko-Granger… A właściwie już Snape, no nieważne… Zawsze ciekawska — jej ton dalej był wredny. Hermiona miała już pewność, że Nerida jej nie lubiła. Miała nadzieję, że dowie się dlaczego. Wyszła z pokoju, gdzie już spokojnie mogła czarować. W sypialni były założone zaklęcia przeciw magii, aby telewizor znowu nie wybuchł w powietrze. Zeszła schodami na dół. Przystanęła w salonie, który magicznie powiększyła. Zastanowiła się nad jego wnętrzem, które tak skrupulatnie sama urządzała, odkąd się wprowadziła. Piękna, drewniana posadzka, hebanowa, jeśli któryś z gości by pytał. Długie sofy — i na życzenie męża — czarne. Stolik, pod którym leżał puchaty, bialuteńki dywan; Hermiona uwielbiała na nim siedzieć i wpatrywać się w płomienie kominka. Ścian wokół nie było… znaczy były, ale nie było ich widać przez strzeliste półki na książki. Niegdyś wyświechtane drewno, teraz stało całkiem odnowione. Książki były wiekowe, ale Hermiona nie pozwalała im się kurzyć i jeszcze bardziej psuć. Przez dwadzieścia lat przeczytała każdą z tych książek, nadrabiała to, co Severus zdążył przeczytać, gdy był dzieckiem. Każda książka należała do jego matki, bądź innych członków rodziny, którzy już nie żyli. Hermiona wzdychała z rozkoszą, kiedy przypominała sobie te liczne dyskusje z Severusem o książkach. Siadali naprzeciwko siebie, mierzyli się wzrokiem, upijając jak zawsze czarną kawę, gorzką w smaku jak ich związek. Zawsze się ze sobą nie zgadzali, gdy chodziło o książki. Odrębnie interpretowali słowa autora. Ale przez dwadzieścia lat potrafili nauczyć się kompromisu, który… był przyjemny, bo nie potrzebowali do niego słów.

Kochała rezydencję w Spinner’s End. Miejsce, które tak skrupulatnie pielęgnowała przez tyle lat. Spojrzała na jedyne zdjęcie, które stało na kominku. Ich wspólne zdjęcie z dnia ślubu. Jej dom, ich dom. Poszła do kuchni, stuknęła różdżką w radio. Magiczna audycja jeszcze nie była skorumpowana, więc w spokoju przysłuchiwała się Fatalnym Jędzą. Zrobiła szybko kanapki, herbatę z cytryną i nie wyłączając radia, poszła do sypialni. Przeskakiwała po dwa stopnie.

Usiadła na podłodze, opierając się plecami o łóżko i włączyła z powrotem Neridę.

— Świetnie, możemy już zaczynać? Od teraz będę twoim narratorem. — Szwedka przewróciła oczami i odłożyła jedną kartkę na bok. — W Hogwarcie zostaniesz ogłoszona prefekt naczelną. Zaskoczona, co? Dostaniesz własną kwaterę, którą będziesz dzielić z drugim prefektem, Blaisem Zabini…

∞

Ta noc była naprawdę produktywna, brakowało mi tego przez dziesięć dni urlopu. Rozdział pierwszy potraktujcie jako prolog (to takie wytłumaczenie, dlaczego jest on taki krótki, hyhy). Przepraszam za błędy! 

I mam nadzieję, że już rozumiecie, co znaczyło pochyłe pismo w kilkudziesięciu rozdziałach Tomu Pierwszego. :)