Rozdział drugi

Jedna wielka burza rozsadzała jej głowę, była jak chodzący wulkan, a lawa powoli zaczęła się w niej przelewać. Zbyt wiele zwaliło jej się na głowę, choć była przecież otoczona zwykłym dniem, nawet pogoda za oknem była wyszarzała. Zabini znalazł się w nieodpowiednim miejscu i czasie.

– Ojej, Granger pokłóciła się z przyjaciółką? – zapytał niewinnie, posyłając jej pozornie smutne spojrzenie. W oczach szalały mu iskry zadowolenia i te iskry wytworzyły wybuch, którego Hermiona starała się nie wywoływać przez cały dzień. W ułamku sekundy stała z różdżką, wymierzoną prosto w klatkę piersiową Blaise'a, on był w takiej samej pozycji. Wiedziała, że w walce był dobry, nieraz widziała, jak sobie radzi. Nie mówiąc już o pewnym incydencie z Cruciatusem, który został wymierzył w Granger przez oczywiście Zabini. Nie rozmawiali o tym ani razu, choć nienawistne stosunki, jakie ich łączyły, były sprzyjającymi warunkami, aby to z siebie wyrzucić.

– Retinaculum – mruknął chłopak, ale Hermiona zręcznie uniknęła zaklęcia, tworząc srebrzystą tarczę.

– Czarna magia, Zabini? Żałosne, doprawdy. 

Zaklęcia latały, w każdą możliwą stronę, ale radzili sobie równie dobrze. Nie doprowadzali do sytuacji, gdzie jedno przegrywało lub wygrywało. To nie było tak, że chcieli się nawzajem pozabijać, choć osoby trzecie mogłyby to dwojako zinterpretować. Chcieli walczyć i wyrzucić z siebie całą żółć, jaką gromadzili w sobie przez jakiś czas. Mieli różne problemy i choć wzajemnie się nie lubili, tą walką sobie pomogli. W pewnym momencie Blaise pozwolił jej wyjść na prowadzenie. Nie wysłała w jego stronę zaklęcie, które miało go doprowadzić do stanu agonii. Rzuciła w jego stronę Expelliarmus. Oboje byli zmęczeni. Zabini ciężko dyszał i ledwo utrzymywał się na nogach, chociaż nieudolnie próbował to ukryć; a Hermiona wcale nie była w lepszym stanie, przeciwnie.

– Niezła jesteś – przyznał niechętnie, sapiąc ciężko.

– Daruj sobie i następnym razem nie rzucaj zaklęć, które mogą mnie pozbawić rąk – powiedziała wściekle, czując jak włosy powoli stają jej dęba i puszą się. Przysiadła na czarnej kanapie, nie mogąc już ustać na nogach.

– To instynkt, Granger – odpowiedział. Pokiwała głową w zrozumieniu i podała Zabiniemu jego różdżkę, którą zdążyła złapać, gdy go rozbrajała. Oboje byli wyprani z emocji, wyładowali się i rozeszło się to po kościach, bo powyższa sytuacja nigdy już nie została wypomniana, ani nikt o niej nie wiedział. To była ich wspólna tajemnica.

Mój sekret, bo straciłam na chwilę kontrolę, pomyślała Hermiona.

Mój sekret, bo użyłem zaklęć, których przysięgałem już nie używać. Obiecałem przed Wizengamotem, pomyślał Blaise Zabini, były Śmierciożerca.