Rozdział czternasty

— Czy to było konieczne? — Dumbledore potarł skronie, zdejmując przy tym okulary—połówki z nosa.

— Nie, ale bardzo satysfakcjonujące — odpowiedział, przypominając sobie, jak Zabini atakuje Boota. Sam chętnie wyładowałby się na Krukonie, ale jednak zdawał sobie sprawę, że nie byłby w stanie się opanować. Zabiłby go na miejscu; a sama chęć rozprawienia się z uczniem nie miała nic, oczywiście, wspólnego z Granger.

Bez wojny jego życie było zbyt spokojne.

— Od kiedy stan Panny Granger cię obchodzi, Severusie? — zapytał miękko, życzliwie, jak miał w zwyczaju. Chociaż profesor eliksirów dostrzegał w tym ironię.

— Mnie nie obchodzi — prychnął — ale najwyraźniej Malfoya i Zabiniego wręcz przeciwnie, będę musiał z nimi o tym pomówić — mruknął pod nosem, wpatrując się w Zakazany Las, gdzie Hagrid właśnie wracał ze spaceru z Hardodziobem.

— Wyjdzie im to na dobre. Towarzystwo przyjaciółki Harry’ego Pottera dla byłych śmierciożerców może się okazać łaskawe, niektórzy nie uznali ich szpiegostwa tak, jak twojego... Zostaw tą sprawę, powinieneś się skupić na czymś ważniejszym — mówił, coraz bardziej poważnie, coraz bardziej nie jak Dumbledore, którego znali uczniowie. — Eliksiry, Severusie.

— Panaceum jest już w połowie gotowe, nie musisz się dopominać, Albusie.

— Wiem, ale czas nas nagli — podniósł rękę, ucinając tym temat. — Jak sobie radzą? Draco i Hermiona.

— Nie wysadzili mojego laboratorium, co i tak powinno zaliczać się do ich życiowego sukcesu. Nie licząc oczywiście zniszczonego kociołka, który dzisiaj, a właściwie wczoraj, jest po północy, Panna Granger zrzuciła.

Dumbledore westchnął.

— Gdyby nie Panna Granger nie byłoby tego wszystkiego, co jest teraz.

— Na niej opiera się cały projekt z Eliksirów, chociaż dalej uważam, że Potter posłuchałby się ciebie, jest twoim pupilkiem i dobrze odnajduje się w tej roli — zauważył, kpiąco unosząc kąciki ust. Jego wychudzona twarz na moment rozświetliła się, ale to był raczej chory blask.

— Nie, Severusie, to nie możliwe… — stwierdził sucho i wstał z drewnianego fotela o czarnym obicia, które aż zaskrzypiało ze starości. Wyjrzał za okno, co miał w zwyczaju, gdy gorączkowo myślał o tym, co mu cały czas ciąży na starych barkach. 

— Więc masz zamiar bawić się uczuciami tej dziewczyny? — Severus ze złości fuknął ręką o biurko. — Robiłeś gorsze rzeczy, Albusie, ale nie ma już wojny i Czar… — zaklął siarczyście i się poprawił — Voldemorta.

— Oczywiście, ale… — dyrektor obrócił się w jego stronę z szelestem swoich fiołkowych szat.

— Ale co? — sarknął Severus — Nie chcesz mieszać w to Pottera, żeby nie zaprzątał sobie tym główki? To śmieszne i, nawet jak na ciebie, egoistyczne. Wystarczy, że Potter pstryknie palcami, a ministerstwo całuje go po stopach, więc po co Panna Granger…

— Severusie, dosyć — powiedział twardo, a jego głos nie przypominał głosu poczciwego staruszka. Snape prychnął. — Mam swoje powody.

— Wsadź sobie te powody. Nie chce patrzeć na kolejną rozhisteryzowaną dziewczynkę w moich prywatnych kwaterach.

— Przesadzasz — dyrektor machnął ręką, już normalnym głosem i szybko zmienił temat, bo wiedział, że Snape może wytykać jedno w nieskończoność — Minerwa jest twoją przyjaciółką, raz mogłeś ją pocieszyć…

— I pocieszyłem — powiedział wrednie, wspominając chwile sprzed roku, i nie żegnając się; wszedł do kominka, aby wrócić do lochów.

Dumbledore ciężko westchnął, gdy zniknął w zielonych płomieniach.

— Za dużo od niego wymagasz, Albusie, nie ma już Czarnego Pana, a on ma prawo ułożyć sobie wreszcie życie, jak każdy z nas — powiedział oburzony profesor Black. Dumbledore obrócił się w stronę jego srebrnej ramy, gdzie łypał na niego były dyrektor. 

Odkąd jedenastoletni Severus Snape pojawił się w progu Hogwartu między Albusem, a Blackiem trwała zażarta walka o dobro małego chłopca, a konflikt nie został zażegnany, gdy Snape postanowił wykonywać, każde, nawet to najbardziej absurdalne, zadanie od Dumbledore'a, jak szpiegowanie Czarnego Pana i narażać się na śmierć. Profesor Black był bardziej niechętny do tych zadań, niż Severus, który wykonywał je bez sprzeciwów — to było dla byłego dyrektora najgorsze. Nikt nienawidził Snape'a bardziej niż on samego siebie, więc skazał się na śmierć... Ale jednak przeżył, udało mu się wygrać tą bitwę. Black myślał, że teraz czeka go spokój i należna chwała, ale jednak nie. Albus nie skończył swojego planu, który miał się ciągnąć do śmierci jego albo Snape'a, co denerwowało go jak jasna cholera — Albus nie miał umiaru, gdy chodzi o ,,większe dobro".

— Wiem, Fineasie.

— To daj mu spokój, stary durniu — warknął portret, obrzucając go jeszcze bardziej okropnym spojrzeniem. Dumbledore zachichotał, a były dyrektor w końcu położył się spać — nikt go już nie obudził tej nocy, zazwyczaj, nawet o późnych porach, przewijało się tu dużo dziwnych ludzi.