Rozdział piętnasty

— Panie Longbottom, może i pan nie ma zakazu zbliżania się do Panny Granger, ale to nie czas na odwiedziny — powiedziała wiecznie naburmuszona Poppy Pomfrey.

— Przyszedłem przekazać trochę leczniczych ziół od profesor Sprout —spojrzał nieśmiało na kobietę i wskazał na karton, który właśnie niósł.

— Cóż, to co innego. Wchodź, wchodź — zagruchała, uszczęśliwiona, że w końcu jej zapasy na dobre się zasilą. Tej Sprout nie można było się o nic doprosić, Snape zawsze z tymi swoimi perfumikami na pierwszym miejscu.

— Zaczekaj tu, muszę zrobić na to — tu spojrzała na karton, który niósł Neville, niczym sroka w swoje świecidełka — miejsce.

Weszła do osobnego pokoju, zatrzaskując za sobą niedbale drzwi. Gryfon rozejrzał się po pomieszczeniu, w którym łóżka zajmowały te same niezmienne miejsca od siedmiu lat. Wszystko było idealnie wysterylizowane i mdło—białe. Dopiero na końcu pokoju, pod największym oknem, stał szczelnie rozstawiony parawan.

Odłożył zioła, które sam zebrał pod nieobecność profesor Sprout, na najbliższe łóżko i szybkim krokiem podszedł do parawanu, aby pielęgniarka go nie zaskoczyła. Odchylił delikatnie zasłonę.

Skóra Hermiony przypominała tą idealną biel pościeli, tylko jej kasztanowe włosy odznaczały się na materiale. Twarz wtapiała się w poduszkę.

Spała, choć miała niespokojne sny, bo ręka była zaciśnięta na kołdrze, że aż jej knykcie pobielały, a ona niebezpiecznie zgrzytała zębami. Miała wykrzywioną twarz w bolesnym grymasie. Silna, mądra, odważna — taką ją pamiętał. Tylko, gdy została spetryfikowana w drugiej klasie, wyglądała równie źle. Jakby już dawno się poddała.

Neville z powrotem zasłonił kotarę i wrócił na poprzednie miejsce, ale już w o wiele paskudniejszym humorze. Wziął w obie dłonie ciężki karton w chwili, gdy pielęgniarka wróciła do Sali. Nie zauważyła niczego podejrzanego.

— Zanieś to do tamtej półki… och, nie!, do tej po lewej… o, tutaj.

Uśmiechnęła się do niego dobrodusznie, czego nie miała w zwyczaju i poklepała go po plecach.

— Dobry z ciebie chłopak — Neville zarumienił się dziko i wyszedł stamtąd jak najszybciej. Nie był przyzwyczajony do pochwał i to nie miało się nigdy zmienić.

Madame Pomfrey spojrzała w stronę jeszcze kołyszących się białych zasłon, za którymi leżała Hermiona. Uśmiechnęła się delikatnie, wierząc wgłębi duszy, że nie wszystko jest takie złe, a wojna nie strawiła całego piękna. Prawdziwi przyjaciele — zachichotała — zrobią dla siebie naprawdę wiele. Jeśli nie wszystko.

Neville, gdy wyszedł ze Szpitala nie miał, co ze sobą zrobić. Obraz trupio—bladej Hermiony ciągle mu stawał przed oczami, ale nawet to nie pozwoliło mu myśleć, że niepotrzebnie tam poszedł. Że niepotrzebnie wstał o szóstej rano, żeby zebrać, każdą ukochaną roślinę, jak należy — nie żałował. Hermiona wyglądała lepiej odkąd zobaczył, jak ją wnoszą do Szpitala na niewidzialnych noszach.

Potrząsnął głową, nie chcąc już o tym myśleć, jest niedziela, a ostatnie promyki w tym roku wyskakują, co rusz i niespodziewanie zza chmur. Uśmiechnął się blado, bo właśnie znalazł się na korytarzu, który w pierwszej klasie był tym zakazanym. To tu stał trójgłowy pies i bronił przejścia do Kamienia Filozoficznego, a przynajmniej tak słyszał.

Wyjrzał przez okno i z uśmiechem spojrzał na Błonia, gdzie ona — jak zawsze wcześniej — już na niego czekała. Czemu była przed czasem, tego nie wiedział, ale nawet się cieszył, bo ktoś w końcu na niego czekał.