Rozdział trzynasty

— Zawsze uważałem was za kretynów, ale żeby czegoś takiego nie zauważyć to trzeba być skończonym idiotą i mieć mózg wielkości orzecha, o ile w ogóle go macie — powiedział Snape do Harry’ego i Rona. Draco przypatrywał się, jak czarne oczy ojca chrzestnego niebezpiecznie błyszczą, aż w końcu wypełnia je ta chora satysfakcja. Widział to spojrzenie wiele razy, zazwyczaj na lekcjach z Gryfonami, ale kiedyś na polu bitwy było czymś oczywistym, jeśli chodziło o Snape’a. Wtedy nawet on potrafił się go bać, chociaż znał Severusa od dziecka.

Ale nic nie mówił.

Potter i Weasley naprawdę ciężko sobie zapracowali na taką reprymendę.

— Gdybym mogła za coś takiego wstawić wam szlaban, pracowalibyście u Filcha do końca roku — powiedziała McGonnagall. — Jestem rozczarowana.

Severus, Blaise, Draco, Ron, Harry i Minerwa stali w gabinecie Dumbledore’a, który sam wyglądał jakby postarzał się o kolejne dwadzieścia lat. Westchnął ciężko.

— Ona nie chciała z nami rozmawiać… — zaczął Harry, mówiąc bezpośrednio do Albusa, bo czuł, że to jego najbardziej dziś zawiódł.

— I to powinno być idealnym powodem, aby to gdzieś zgłosić. Kiedy raz was potrzebowała, kiedy raz sobie nie poradziła — została sama. Dopiero pomógł jej… zbieg okoliczności — warczał Draco, pierwszy raz zabierając głos.

— A od kiedy ona cię obchodzi, Malfoy? — Ron mierzył go wściekłym spojrzeniem, odpychając od siebie poczucie winy.

— Bo wszyscy od upadku Voldemorta powinniśmy żyć ze sobą w zgodzie i sobie pomagać, Panie Weasley — powiedział spokojnie Dumbledore, a Ron momentalnie zamilkł. Zaczerwienił się po koniuszki uszu.

— Czy wiadomo, kto to wszystko robił? — zapytał Harry, gdy cisza była już nieznośna. Odsunął od siebie na chwilę to palące uczucie w brzuchu — wiedział, że nie powinien, ale teraz chciał się już skupić na Hermionie, a nie na sobie. Zacisnął pięści, a paznokcie wbijały mu się boleśnie w skórę; chciał znaleźć tego kogoś i podstawić dementorowi pod usta, to byłaby dla prześladowcy idealna kara. Tak jak Hermiona, nigdy nie odzyskałby swojej duszy.

— Tak, jest aktualnie w Świętym Mungu.

— Ale kto? — zapytał Ron.

— Sprawca, głąbie — warknął Draco, chociaż na jego ustach widniał delikatny uśmiech, który był zaadresowany do Mistrza Eliksirów.

— No dobra, ale czemu jest w Mungu?

— Bo ktoś się z nim rozliczył, Panie Weasley — powiedziała McGonnagall, dziwnie spokojna. Snape uśmiechnął się kpiąco, wiedział, że sprawa pobicia Terry’ego Boota nigdy nie będzie rozwiązana. Sam Dumbledore nie miał prawda dojść do sedna, a Snape chętnie zatuszował ślady Blaise’a Zabiniego, który prawie zabił Boota.

Najwyraźniej Minerwa też była ciekawa, jak do tego doszło.

— Skąd wiedzieli, że to on?

— Całkiem przypadkiem, gdy podnoszono torbę obok nieprzytomnego Pana Boota rozsypało się tysiące listów z pogróżkami. To dowód numer jeden, ale reszty nie będę wymieniać, nie jestem pewien, czy Panna Granger by sobie tego życzyła — odpowiedział Dumbledore, poprawiając okulary. — Myślę, że wszystko już zostało powiedziane.

— Albusie — szepnął upominająco Snape, a Draco przysiągłby, że dyrektor przewrócił oczami.

— Ach, tak… chciałbym — Panie Potter, Panie Weasley — aby przez najbliższy czas nie niepokoić Panny Granger.

— Nie możemy jej odwiedzić? — zapytał z niedowierzeniem Ron, spoglądając oskarżycielsko na Snape’a, który udał, że tego nie widzi.

— Jej stan jest nietypowy… dopóki wszystko — w miarę — się nie unormuje, proszę abyście jej nie odwiedzali. Czyli do odwołania Pani Pomfrey — co nie oznacza, że macie Poppy napastować, chłopcy... Do widzenia.