Rozdział czwarty

Dla Pani Mery, która jest jedyną i najlepszą czytelniczką. Karmisz moją wenę. Dla Ciebie wcześniej.

– Granger.

– Malfoy.

Powiedzieli na swój widok, jako zamiennik zwykłego cześć.

Co tu robić, co powiedzieć, jak się zachować; głowa ją rozsadzała od myśli, ale gdy spojrzała w te szare, puste, zmarnowane oczy, omal nie zachłysnęła się powietrzem. Czuła, jak płonie w środku, a zaczęło się od maleńkiej iskry. Przypomniała sobie Dracona z szóstej klasy, zaraz przed – niby – śmiercią Dumbledore’a. Wyglądał tak samo źle, miał podkrążone oczy i czujny wzrok, chociaż smutek był wszechogarniający, gdy na nią patrzył.

– Czego chcesz? – zapytała obojętnie (obojętność nigdy  nie przychodziła Hermionie z takim trudem, jak tego dnia).

– Pomocy – rzucił ozięble – i to twojej pomocy, Granger. – Nie był miły, nawet gdy prosił o pomoc.

– Na żarty ci się zebrało, fretko?

Wspomnienie o jego transmutacji w fretkę dawała dziewczynie ogromną satysfakcję. Uśmiechnęła się wrednie, ale on, niestety, powstrzymał się od komentarza. Jednak bojowego nastroju wcale w obojgu nie ubyło.

– Snape wyznaczył cię, aby mi pomóc.

Zaśmiał się, widząc żywe zainteresowanie w jej czekoladowych oczach.

– Oczy ci się zaświeciły – mruknął, próbując się opanować. Nie podobało jej się to. Dziwnie się zachowywał, niby nie był miły, ale ten śmiech... powstrzymywał się od wyzwisk i obelg. Kto zabił mojego kochanego Malfoya? – nie muszę mówić, że Hermiona zarumieniła się od tej myśli, prawda?

Odkaszlnęła.

– O co konkretnie chodzi?

– O projekt z eliksirów – nawet nie udawał, że jest zdegustowany. Prychnęła, gdy on mówił dalej. – Muszę zdać Eliksiry na Wybitny, a ty mi w tym pomożesz...

– Chyba żartujesz, nie będziesz mi wydawać poleceń, co mam robić, a co nie – warknęła, krzyżując ręce na piersi. Może i zachowywała się nieuprzejmie, ale, Merlinie, to było już apogeum jej złości, a Malfoy wcale nie wyglądał, jakby miał właśnie zacząć zachowywać się przyzwoicie. 

– Założysz się?

Chciała zamknąć mu drzwi przed nosem, ale okazało się, że ma on większy refleks, niż myślała, co dodatkowo ją zirytowało, bo przez ostatnie dni nic nie szło po jej myśli.

– Spadaj, Malfoy! 

– Nie – syknął, wyszarpując ją za ramię do Pokoju Wspólnego –pomożesz mi, to polecenie Snape’a – dodał dobitnie.

Puścił ją dopiero, gdy zamknął drzwi od sypialni Hermiony różdżką i usiadł wygodnie na kanapie. Była zszokowana, że był w stanie jej dotknąć, jej, mugolaczki z nieczystą krwią; ale szok szybko minął, a przyszła furia, w której zapomniała o tym irracjonalnym odczuciu.

– Możesz usiąść – powiedział blondyn, najwyraźniej nie wiedząc, że właśnie skazał na siebie wyrok długiej, bolesnej śmierci.

– Ty… ty… – mruczała, zaciskając pięści. Malfoy pierwszy raz ją w takim stanie widział i mimowolnie skulił się w sobie, ale tylko trochę.

– Granger, uspokój się – powiedział, nieświadomie kopiąc sobie grób coraz głębiej, centymetr po centymetrze.

Ale ona nie chciała się uspokoić i starała się z całych sił, aby go nie trzasnąć w platynowy łeb. Najwyraźniej jego opóźniony instynkt dopiero zdecydował się mu pomóc, bo zaczął wymachiwać niewinnie rękami, mówiąc:

– Dobra, wybacz, że uraziłem twoją dumę... – powiedział to naprawdę niechętnie, a również te słowa nie brzmiały jak przeprosiny. Pewnie nawet nimi nie były.

Na końcu pokoju oboje usłyszeli głośny śmiech, który wcale nie zwiastował końca burzy.

– Widzę, że współpraca idzie pełną parą... czy też wrze – Blaise krztusił się ze śmiechu.

– Pieprzcie się, wszyscy – mruknęła Hermiona i już miała wychodzić, ale łagodny głos, jakiego nigdy nie słyszała, zatrzymał ją wpół kroku:

– A co powiesz na pakt z diabłem?

Atmosfera stała się nie tyle co napięta, a zwyczajnie dziwna – Zabini przestał się śmiać i kulić z uciechy, Hermiona była zdezorientowana, a Draco jedynie uniósł kąciki ust, przyglądając się obojgu.

- Pakt? – zapytała, a Malfoy pokiwał głową, widząc jej unoszącą się w zdziwieniu brew.

– Pakt. Oboje na tym skorzystamy.

– Nie – dziewczyna pokręciła pospiesznie głową. – Ślizgoni nie dotrzymują obietnic.

Draco i Blaise wypieli się dumnie i gorąco zaprotestowali. Hermiona westchnęła, bo doskonale wiedziała, jaka będzie reakcja; tacy przewidywalni.

– Nie wiesz, o czym mówisz, Granger. Jesteśmy najbardziej honorowym domem z całej tej… reszty.

– Tak? – odparła wyzywająco, marszcząc czoło i zakładając ręce na piersi – była wściekła.

– Tak. Wy, Gryfoni, ślepo oddajecie się odwadze, choć nieraz i nie dwa widziałem, gdy tchórzycie jak zwykłe kurczaki, a nie… lwy.

Ostatnie słowo wypluł przez usta, jakby była to co najmniej obelga.

– My, nigdy – a to ci powie każdy Ślizgon – nie obiecujemy, gdy nie jesteśmy pewni, że tej obietnicy dotrzymamy. Dlatego robimy to tak rzadko… Nigdy też nie twierdzimy o swojej uczciwości i ślepej odwadze…

Blaise dokończył:

– Jakby nie patrzeć, to my, Ślizgoni, pokazujemy się tacy, jacy ludzie są naprawdę. Prawdziwą naturę. A nie… durną imitację człowieka – tu spojrzał wymownie na rumianą ze złości Hermionę. – Twierdzicie, że jesteście odważni, a czysta przyjaźń jest najważniejszą z świętości; w takim razie, czy pobudki Weasleya względem Pottera są czyste? Wątpię. On chce władzy, którą Potter mu daje.

– Nieprawda – powiedziała wściekle, a jej skóra twarzy była już koloru purpury. Włosy zaczęły się niebezpiecznie elektryzować, przez co obaj mimowolnie się cofnęli. – Ron przyjaźni się z Harrym nie dla władzy. On jej nie pragnie.

Ślizgoni wzdrygnęli się, bo głos miała podobny do rugającej ich McGonnagall. Spojrzeli na siebie wymownie. Ale dziewczyna już się opanowała, tylko jej oczy rzucały w ich stronę naostrzone sztylety.

– Nie oczekuję, że zrozumiecie. Skąd możecie wiedzieć, co to przyjaźń, prawda? – wyszła z ich prywatnych kwater, zostawiając tą rozgoryczoną dwójkę samą.

– Merlinie, ona jest bardziej uparta od Snape’a – zirytował się Zabini.

– No… nie przesadzajmy…

Obaj parsknęli jak podlotki, gdy pomyśleli o tym samym, po czym spojrzeli na siebie z przerażeniem i w milczeniu poszli we własną stronę; nie mówiąc na głos, że ta rozmowa nigdy nie powinna mieć miejsca, bo z tego doskonale zdawali sobie obaj sprawę.