Rozdział trzeci

Listopad to był najgorszy miesiąc od zawsze. Każdy wyczekiwał świąt, które były gdzieś hen daleko, a nauczyciele zawsze – nagle – dostawali zastrzyku energii, aby uwinąć się z materiałem przed świętami Bożego Narodzenia. Hermiona była wykończona, a w jej oczach Owutemy zbliżały się wielkimi krokami. Razem z Harrym i Ronem próbowała się uczyć, ale oni nic sobie nie robili, że zostało  zaledwie kilka miesięcy.

– Jeszcze dużo czasu, Hermiono – uznał Ron i dalej zaczął maltretować swojego kurczaka, który, gdyby mógł i żył, uciekłby z talerza, gdzie pieprz rośnie.

– Właśnie – poparł go Harry i zignorował Hermionę, zatapiając się w nowym wydaniu Proroka Codziennego, w rubryce sportowej. Nieważne, ile by jej krzyków usłyszeli – oni i tak wiedzieli swoje, a Hermiona z utęsknieniem czekała, aż przyjdzie, co do czego i zaczną się uczyć tydzień przed egzaminami – błagając ją na kolanach o pomoc i najlepsze, hogwarckie notatki.

Pomiędzy nauką, a nauką, Hermiona zerwała z Ronem. Oboje westchnęli z ulgą, stwierdzając, że to jednak nie to. Byli uradowani – w końcu ich przyjaźń wcale na tym nie ucierpiała. Prawda?

Zostawała jeszcze sprawa zniknięcia Ginny, która nie dawała nikomu z całej trójki spokoju. Nikt z Zakonu Feniksa nie chciał puścić pary z ust. Ron pytał się niejednokrotnie Państwa Weasleyów o córkę, ale oni uparcie milczeli i nie odpowiadali na jego listy lub jawnie omijali temat. Przepytali cały Zakon, poza Snapem, który ich unikał (od siedmiu lat), o Ginny, ale każda osoba nagle interesowała się swoimi butami, uciekając się do milczenia i zostawiając ich bez żadnej informacji.

– Dumbledore wysłał ją na misję – powiedział Harry, wbiegając do Pokoju Wspólnego Gryffindoru i rzucając na trójkę  Muffiato. –Wyciągnąłem to z niego siłą.

– Przecież już nie ma wojny – Hermionie zaschło w gardle. Ta pewna doza informacji nie uszczupliła jej niepokoju. Misja była czymś tak normalnym w czasie wojny, jak to, że jadło się rano śniadanie, a nie kolację. Ale misja w czasie powojennym nie była czymś normalnym i dawała pole do obaw.

– Dumbledore powiedział, że nie wie, kiedy wróci, ale ma pewność, że żyje. Podobno stale się z nim kontaktuje… ale przecież to dziwne, że w połowie semestru ma misję, prawda? – nikt mu nie odpowiedział, on też się bał. Każdy jego gest, ruch ręką, drgnięcie policzka był pełen goryczy. Kochał ją, dalej ją kochał; pomyślała Panna Granger, kręcąc zrezygnowana głową i wracając myślą do wspomnień.

Pozostawało im czekać, aż Ginny wróci, choć Hermiona próbowała działać na własną rękę. I  tak wszystko sprowadzało się do ostatniej rozmowy o Malfoyu i zaufaniu, której dalej nie mogła zrozumieć, aż do pewnego wieczora. Ktoś głośno zapukał do dormitorium Prefekt Naczelnej Hogwartu, wyciągając ją z książkowego letargu, czego nie przyjęła z radością. Otworzyła drzwi i prawie się nie zdziwiła, gdy zobaczyła w nich Malfoya.

– Tak zaczęła się moja historia – wtrąciła Hermiona, chociaż doskonale wiedziała, że to ja jestem narratorem. Panna–Wiem–To–Wszystk0–Granger nawet po dwudziestu latach musi się wtrącać. Pozostaje tylko współczuć jej mężowi, który… nie, no dobra, to jej trzeba było współczuć, bo to mąż był nieprzyjemnym chamem. Taki buc jakich mało, wytknął jej narrator, co przecież i tak Hermiona wyczytała w jego myślach.

– Przymknij się – warknęła prawie czterdziestoletnia szatynka (nawet gdzieniegdzie widać było siwe kosmyki, których się nabawiła przez niebezpieczne wyskoki swojego męża).

Echh – dalej go broniła i zachowywała się jak siedemnastolatka z burzą hormonów.

– Przeliterować ci: przymknij się? – dodała, zgrzytając zębami.

Histeryczka.