Rozdział dwudziesty dziewiąty

— Snape — Draco wbiegł do jego gabinetu, nie przejmując się bezczelnością, z jaką wparował do środka, bo nawet Severus tego nie dostrzegł. Obaj byli zbyt pochłonięci.

— Gdzie jest Granger? — powiedział z opanowaną furią, ale w środku czuł, jak płonie — nie zdziwiłby się, gdyby Draco wyczułby od niego żar. Przeklinał tą cholerną Gryfonkę, nie zdawał sobie sprawy, że ktokolwiek będzie w stanie przełamać się przez jego bariery — ale zapomniał, że teraz Granger była pod panowaniem czarnej magii, a sama też była inteligentna, co zbagatelizował — powinien był rzucić więcej barier... tylko czy ją i jej własną ciemność by to powstrzymało; przecież doskonale wiedział, jak człowiek jest silny, kiedy zawiąże pakt.

— Nie jest z tobą? — zapytał z niedowierzaniem Draco, nerwowo wyłamując palce. Zaczął swoją nerwową wędrówkę po gabinecie, aż w końcu kopnąć drewniane krzesło ze złości. Czuł taką irytację, przeklinał swoją głupotę i bezpodstawne domysły, którymi się w nocy kierował.

— A dlaczego miałaby być? — syknął wściekle, wyraźnie gestykulując.

— W nocy powiedziała, że do ciebie idzie, sądziłem… Merlinie… co ja zrobiłem — złapał się za głowę, przeczesując nerwowo białe włosy.

— MIAŁEŚ JEJ PILNOWAĆ, KAZAŁEM CI! — wrzasnął, a jego ręka zacisnęła się niebezpiecznie na różdżce, prawie ją łamiąc na pół. Jeszcze chwila, jedno zaklęcie, a Draco mógłby leżeć martwy u jego stóp… to twój chrześniak, przypomniała mu podświadomość, a raczej głos rozsądku. Powróciło chłodne opanowanie, dłonie zacisnął na kancie biurka, aby nie wystawiać się na pokuszenie.

Obłęd powoli tężał w jego żyłach.

— Przykro mi — burknął ponuro, chociaż naprawdę czuł się głupio. Jak kompletny kretyn, ale myślał, że ona… po tym, jak Snape… nie. To by było nie podobne do Severusa, do zresztą Granger też — co on sobie myślał? Merlinie! — podświadomość podsunęła mu odpowiedź; myślałem sobie wiele rzeczy.

— I dobrze — sarknął — idź jej szukaj, Draco, a jeśli znajdziesz…

— Dzień dobry — przywitała się Hermiona, wchodząc do środka, jak gdyby nic.

— Granger — warknął Malfoy, podchodząc do niej. — Gdzie ty, do jasnej cholery, byłaś przez cały dzień?! — jego chłodne oczy próbowały przybrać morderczy, jadowity ton, ale wewnątrz siebie… Poczuł ulgę.

— Jak to gdzie? Na zajęciach — odpowiedziała zdziwiona. Draco chciał coś jeszcze powiedzieć, ale Snape uciszył go jednym ruchem ręki. Severus przybliżył się do Hermiony i Dracona. Wokół niego uchodziła ta dziwna aura zamyślenia, tajemniczości, którą się odczuwało intensywniej niż zwykle, gdy był na wyciągnięcie ręki.

— Granger, nie było cię na zajęciach — jego głos wydawał się Hermionie zbyt odległy.

— O czym wy mówicie? — uniosła wysoko brwi, szukając w tym jakiegoś żartu — ona miałaby nie iść na zajęcia? — ale Mistrz Eliksirów przemilczał jej bezczelność. — Byłam na zajęciach, chorzy jesteście?

— Wyszłaś z dormitorium w nocy i teraz widzę cię po raz pierwszy od tego czasu, a przecież każde zajęcia mamy razem — zauważył Draco, rozplatając ręce z torsu i opuszczając je bezwładnie, poprzednia ulga, że jednak Hermiona się znalazła, została zastąpiona zaniepokojeniem i zrezygnowaniem.

Hermiona jakby zignorowała ostatnią uwagę, wpatrując się w oczy Snape’a, który miał nieprzenikniony wzrok, a jednak tak dla niej obezwładniający. Nie była jednak tak otumaniona jego czarnym spojrzeniem, że nie dostrzegła, jak sięga po różdżkę i w porę krzyknęła:

— Protego!

Wokół niej wytworzyła się ciemnozielona tarcza, ale dziewczyna jakby zadbała, aby Draco i Snape nie zostali odrzuceni na najbliższą ścianę. Hermiona była zdezorientowana, ale nie zdjęła zaklęcia. Tarcza jakby uformowała się wokół jej ciała.

— Jak ona to zrobiła? — zapytał szeptem Draco, zszokowany.

— Biała magia w połączeniu z czarną magią wytworzy harmonię, której większość czarodziei nie będzie w stanie udźwignąć  — odpowiedział, również szeptem. Był niewzruszony, ale szok, jaki ściskał jego wnętrzności w supeł, równał się temu, który czuł, gdy dowiedział się o śmierci Lily. — Granger, opuść tarczę.

Spojrzała mu ponownie w oczy, chwilę myśląc, ale w końcu wykonała polecenie, a ciemnozielona poświata jakby wsiąkła z powrotem do jej różdżki.

— Co pamiętasz z wczorajszej nocy? — zapytał spokojniej, że już Draco i Hermiona nie mogli odgadnąć, co o tym wszystkim myśli. Czy jest zły, czy zaciekawiony, pozostała pustka.

— Nic, spałam — odparła, a on pokiwał głową.

— Muszę wejść w twój umysł, Granger, czy tego chcesz, czy nie — jesteś w wielkim niebezpieczeństwie — powiedział wypranym tonem, ale ona pokręciła przerażona głową.

— Nie, nie pan… niech Draco to zrobi, jeśli już jest tak potrzeba — zaprzeczyła, wskazując na zaskoczonego Malfoya. On znał jej sekret, a jeśli nie, będzie milczał, już ona się o to postara. Jednak nie Snape, nie on.

Blondyn pokiwał po chwili głową, a niezadowolony Snape stanął z boku — jak zwykle obrażony na cały świat. Draco wyciągnął różdżkę zza paska od spodni, a milczenie obojga mówiło mu, że powinien się pospieszyć. Legilimens; pomyślał, wpatrując się w czekoladowe, załzawione oczy. Stopy jakby oderwały mu się od ziemi, chociaż dalej czuł, że stoi w miejscu — jego dusza zaczęła wirować w umyśle Hermiony.

Wrócił do rzeczywistości, opadając na kolana i ze świstem nabierając powietrza. Nie powinien był oglądać wspomnień Granger, która miała teraz zaciętą minę.

— Cokolwiek to było, Draco, powiedz, co wam potrzebne, a resztę… po prostu o niej zapomnij — powiedziała Hermiona, która dobrze wiedziała, co wywarło na Malfoyu takie wrażenie… błysk zielonego światła z jej różdżki, a może coś jeszcze.

— Ona była… to znaczy Hermiona… poszła… — plątał się, patrząc z tym samym niedowierzaniem na szatynkę, która po kryjomu ścierała łzy rąbkiem szaty. Była zanadto świadoma, czego się przestraszył.

— Weź się w garść — warknął Snape, łapiąc go za ramię i stawiając do pionu. Draco zachwiał się, ale w końcu złapał równowagę, a z ust słowa same zaczęły się układać, nie miał już nad nimi kontroli. Był jedynie świadomy jej spojrzenia; czekoladowe oczy z pozoru tak niewinne…

— Hermiona wyszła z dormitorium w nocy i poszła do biblioteki… szukała księgi — w jej umyśle była ona oprawiona w jakąś czarną tkaninę, nie zauważyłem tytułu… nie znalazła jej… i… przyszła tutaj — Draco wskazał na gabinet Snape’a. — Znalazła tą księgę, ale nie mogła jej dotknąć, potem… — spojrzał się na Hermionę dziwnie — potem chciała zrezygnować, bo targnęły ją wyrzuty sumienia, ale… w końcu zdecydowała się, że weźmie tą książkę. Złamała twoje zabezpieczenia i poszła do Pokoju Życzeń — mówił coraz bardziej przerażony —widziałem jakiś rytuał, ale nie chce tego opowiadać to było… Snape ja… nie mogę, to było gorsze od śmierci… ja… ja… to było, jak jedna z twoich misji. — Skończył zielony na twarzy, zapewne bliski wymiotów.

— Czy to była ta książka? — zapytała z przerażeniem Hermiona. Tajemnice najczarniejszej magii. Draco pokiwał głową, odsuwając się na jeden krok od dziewczyny —dalej nie mógł uwierzyć w to, co zobaczył.

— Skąd to masz? GRANGER, PYTAM SIĘ, SKĄD TO MASZ?! — syknął Snape, wyrywając jej tom z rąk. Hermiona przełknęła łzy, choć dalej spływały jej po policzkach, a ciało drżało w spazmach.

— Nie wiem, obudziłam się i znalazłam to obok poduszki — powiedziała, po czym zacisnęła usta w wąską kreskę, aby się opanować i przestać płakać, ale z marnym skutkiem.

Snape wpatrywał nią, wściekły, a Draco miał wrażenie, że jego ojciec chrzestny zaraz urwie jej łeb — nie było w nim ani grama współczucia dla przerażonej dziewczyny, która wpatrywała się tępo w podłogę. Oczy miała jakby zamglone.

— Draco — zwrócił się do niego Severus — czy to ten rytuał? — zapytał, znajdując odpowiednią stronę w tomie i pokazując tekst, który był ogłoszony tytułem, którego Draco nawet bał się wymówić.

Pokiwał głową, gdy pierwsze zdanie przypomniał mu obraz Hermiony, gdy darła się w niebogłosy w Pokoju Życzeń, a gdy jej oczy przypominały czarną powłokę — krąg, który się widzi podczas zaćmienia księżyca. Wzdrygnął się, ale to wcale mu nie pomogło, bo przed oczami dalej roztaczała się Hermiona, umazana własną krwią, bo chwilę wcześniej kreśliła dziwne znaki na swoim ciele nożem…

NIE CHCIAŁ TEGO PAMIĘTAĆ.

Snape podszedł do przerażonej i niczego nieświadomej dziewczyny.

— Wyciągnij rękę — wyszeptał tak, aby tylko ona go usłyszała. Po sekundzie, gdy dreszcze po jego aksamitnym głosie przeszły, uniosła rękę, całkowicie posłuszna. Obojętna na to, co się działo. Nie miała sił.

Severus, gdy dotknął jej skóry przez materiał, poczuł, jak dziewczyna drży, zapewne z obrzydzenia, ale zignorował to; całkowicie nieświadomy. Przeciągnął czarny materiał, aż po łokieć, odsłaniając jej mlecznobiałą skórę, która zapewne byłaby nieskazitelna, gdyby nie odznaczające się rany — różnej wielkości i głębokości, jedne chybione, a niektóre idealnie proste i odmierzone — ale najważniejsze było to, co w Snapie wzbudziło gorycz, że zrobiła je Hermiona z własnej woli, jak całą resztę rytuału.

— Tego tu nie było… — zauważyła, a jej oczy powiększyły się do wielkości złotych galeonów. — J—ja nie rozumiem…

— Może zawołać Madame Pomfery, żeby jej to… — zaczął Draco, który marzył, aby stąd wyjść albo żeby chociaż Snape zasłonił te okropne rany. Widział w swoim umyśle jej wspomnienia, jak z szaleńczym uśmiechem na ustach zadaje sobie ból, jak kreśli ostrzem wgłębienia, z których powoli wypływa krew, sądząc się i kapiąc na podłogę.

— Nie — odpowiedział od razu Snape, odchodząc od Gryfonki na pewną odległość — to uczennica, stary nietoperzu, wybij sobie z głowy te myśli; Snape usłyszał cichy syk w swojej głowie, którego nie sposób zignorować.

— Profesorze — powiedziała, dalej przerażona — co się ze mną dzieje?

Snape nie chciał tego i do ostatniej chwili wmawiał sobie, że to jednak nie ten rytuał, że to nie Granger go  wykonała… że to nie ona będzie na skraju śmierci, gdy będzie musiał odwrócić to wszystko.

— Wykonałaś rytuał Mourir ou vivre — wypowiedział nienagannym, francuskim akcentem — to klątwa, niezwykle rzadko używana i nawet nie chodzi tu o to, że jest czarnomagicza.

— Na czym ona polega? — zapytał Draco, nabierając już stalowej nuty. Jego twarz przybrała z powrotem normalnych kolorów.

— Wymyślono ją w czasie Rewolucji Francuskiej, autor jest po dziś dzień nieznany — inaczej byłby już dawno wtrącony do więzienia albo na miejscu zabity; a sam rytuał polega na połączeniu pokładów magii. Nie wiem, czy jest wam znana informacja, ale każdy ma w sobie pokład magii, której nie używa. Jest dobra magia; nazywana białą magią i zła magia; czyli czarną magia. Zazwyczaj w użytku do zwykłych zaklęć używacie dobrej… natomiast czarna pozostaje w spoczynku do czasu aż samowolnie ją obudzicie. Między innymi dlatego czarnoksiężnicy są tak potężni. Używają całej swojej siły… tak więc, gratuluję Granger, właśnie stałaś się czarnoksiężnikiem — zakpił.

— Dlaczego to zrobiłaś? — zapytał Draco, ale nie odpowiedziała. Już nie płakała.

— To nie pora na tego typu pytania, jeśli faktycznie ceremonia odbyła się wczoraj, jest odwracalna… ale wiąże się z ryzykiem — powiedział Snape, nie spuszczając uparcie wzroku z załzawionej twarzy uczennicy.

— Nieważne, nie chce być taka — szepnęła Hermiona, mówiąc o sobie, jak o czymś nic nie wartym, brudnym — skalanym złem. Pierwszy raz poczuła się, jak szlama.

— Dobrze — Snape pokiwał zdawkowo głową — idź Draco do dyrektora i wyjaśnij mu całą sytuację. Szybko… nie mamy wiele czasu.

Malfoy wybiegł z prywatnych kwater Mistrza Eliksirów, a Snape zamknął za nim drzwi z hukiem.

— Jak będzie to wyglądało… odwracanie klątwy? — zapytała przyciszonym głosem, jakby głośniejszy ton głosu, miałby zwiastować więcej nadchodzącego bólu.

—  Zdejmij szaty, Granger — warknął, wyciągając różdżkę. — Muszę cię przygotować.

Wykonała posłusznie polecenie, zostając w prześwitującym podkoszulku i czarnych dżinsach — nie czuła się komfortowo, stojąc roznegliżowana przed Severusem Snapem. W tamtym momencie naprawdę poczuła wstyd, choć z innego powodu niż rytuał, który był więcej niż lekkomyślny.

Snape również nie czuł się z tym komfortowo, ale jego mina była nieodgadniona jak zawsze. Jednak odrzucił sobie te myśli i towarzyszące im uczucia — wziął się za zaklęcia i skomplikowane ruchy ręką. Wszystko poszło tak, jak się spodziewał, czyli dobrze.

— Co pan na mnie rzucił?

— Zaklęcia przeciwbólowe, które w minimalnym stopniu mogą ci pomóc — ale wątpię, aby to było możliwe. Ból będzie gorszy od Cruciatusa, Granger.

Jej ciało zaczęło drżeć ze strachu, ale nie zamierzała protestować i wykręcać się, chociaż coś w jej duszy mówiło, że powinna się wycofać. Że to, co ją spotkało to nic złego; co jest strasznego w tym, że jej magia jest na wysokim poziomie? Przecież od lat marzyła, żeby osiągnąć coś takiego… Ale już nie chciała na ten temat rozważać.

Coś innego zaczęło absorbować jej myśli. Snape zdjął z siebie ciężkie szaty i surdut. Został w białej koszuli i czarnych spodniach — omal się zarumieniła, gdy uświadomiła sobie, że pierwszy raz widzi go w takim wydaniu.

Snape rzucał następną dawkę zaklęć, od których poczuła się senna, ale jednocześnie dziwnie pobudzona, choć to koligowało ze sobą. Spojrzała w górę na skupioną twarz profesora, który stał od niej na odległość kilku cali, więc miała chwilę czasu, aby mu się dokładnie przyjrzeć, zanim znowu ukryje swoją twarz za kurtyną czarnych włosów.

Miał ziemistą cerę, której się pewnie nabawił siedząc w lochach bez światła słonecznego — Hermiony cera też poszarzała, odkąd zgodziła się na projekt z Eliksirów. Snape’a twarz była zmęczona, choć było w niej coś stanowczego, co pozwalało mu zdobywać sobie respekt ludzi. Długi, zakrzywiony nos, z którego śmiał się prawie każdy uczeń, z bliska nie odstraszał. Największym jednak atutem mężczyzny były oczy.

Czarne, onyksowe tęczówki, w którym nie można było dostrzec źrenic — a wokół nich paleta czarnych i gęstych rzęs, których trochę mu zazdrościła, bo nigdy — nawet za pomocą czarów czy mugolskich sztuczek; nie osiągnęłaby takiego efektu. Przez to, jak bardzo był chudy — wystające kości policzkowe były bardzo widoczne, a szczękę miał kościstą… co wcale nie odbierało mu od urody. Nie był piękny, ale gdyby go nie znała i spotkała na ulicy, z pewnością niewerbalnie okrzyknęłaby go przystojnym — nie dlatego, że faktycznie taki był, ale dlatego, że miał to coś, co mężczyzna musi mieć, aby przyciągnąć kobietę.

— Skończyłaś? — warknął rozeźlony w jej stronę, nie przestając czarować.

Hermiona nie odpowiadziała, a od napływu zaklęć zaczyna jej się robić na przemian zimno i gorąco. Zaschło jej w gardle, a słowa Snape’a już do niej nie docierały. Zaczęła widzieć, jak przez mgłę, że Severus patrzy w jej oczy, a potem przywołuje jakiś eliksir — chciał jej coś wlać do gardła, ale Hermiona opierała się — w końcu Mistrz Eliksirów użył siły, a wszystkie zmysły Gryfonki zaczęły wracać do normy.

— Co to było? — zapytała, spoglądając na twarz profesora. Ze zdziwieniem zauważyła, że ona sama siedzi na jakimś drewnianym krześle.

— Nie mogłaś się utrzymać na nogach — powiedział, widząc jej spojrzenie. — A to —wskazał na pustą fiolkę — to eliksir wzmacniający i uspokajający. Czarna magia zaczyna się w tobie buntować i zaczęłaś się wyrywać.

Uśmiechnął się wrednie, a ona skrzywiła się — głupi nietoperz.

— Zabawne — mruknęła zmęczona.

— Nawet nie wiesz jak bardzo, Granger — odpowiedział, a przez jego twarz przeszedł sarkastyczny błysk — zwykle widoczny, gdy odbierał Gryffindorowi punkty. Hermiona pokręciła zrezygnowana głową, nie miała siły się z nim kłócić.

— Mogę dostać coś na te rany? — spojrzała na niego, wskazując na świeżą krew, która sączyła się z jej zadrapań. Bała się myśleć, ile bólu musiała znieść, żeby samej sobie to zrobić. Krew zaczęła kapać na drewnianą posadzkę.

Dziękowała w duchu, że z wczorajszej nocy nic nie pamiętała, a raczej pamiętała zmodyfikowane wspomnienia.

— Nie — odpowiedział ze skupieniem. — Musisz wyglądać identycznie, jak w nocy, kiedy to sobie zadałaś.

Westchnęła, zaciskając pięści, bo pieczenie zaczęło być nie do zniesienia. Snape wysłał jej ponure spojrzenie, które ona odebrała jako kolejną kpinę, ale to jednak kpiną nie było. Nie skomentowała tego, zatracona we własnym bólu.

— Kiedy będziesz mnie odczarowywał, ból będzie jeszcze większy, prawda? — szepnęła.

— Nie przypominam sobie, żebyśmy mówili sobie na ty — syknął, nie odpowiadając na jej pytanie, co uznała za odpowiedź — tak, będzie cholernie bolało.

— Przepraszam — jęknęła, dysząc ciężko, bo następne rany zaczęły się otwierać — na nogach, gdzie było ich najwięcej. — Niech pan mnie zagada, proszę, inaczej zacznę wrzeszczeć z bólu, a uczniowie, którzy będę przechodzić obok pańskich komnat mogą trochę dziwnie zareagować, gdy usłyszą stękanie kobiecego głosu…

— Kobiecego głosu? — zadrwił. — Chyba za bardzo sobie pochlebiasz, Granger.

— Musi pan mnie cały czas obrażać? Jakby nie patrzeć, powinien pan zachować profesjonalizm w swoim zawodzie. Stanowisko nauczyciela to poważna funkcja…

— Zachowuję profesjonalizm, idiotko — warknął, a Hermiona parsknęła przez łzy bólu — to że nie chwalę każdego za byle głupotę, jak moi głupi koledzy, to nie znaczy, że jestem nie profesjonalny.

Poczuła, że czarne spodnie były już całe nasiąknięte krwią.

— A Harry i Neville? — zapytała, kuląc się na krześle, jakby to miało ulżyć. Snape uśmiechnął się kwaśno, ale nie wiedziała, czy to dlatego, że zakrwawiała mu podłogę, czy dlatego, że wspomniała o jego znienawidzonych uczniach.

— To są wyjątki potwierdzające regułę — oparł się o swoje biurko, przyglądając się jej cierpieniu. Zaczęła się wić. Nie chciała wiedzieć, o czym myśli, czy ją potępia za to czego się dopuściła, czy może ją rozumie; te myśli wydawały się naprawdę głupie.

— Jasne — mruknęła ironicznie.

— Ty też jesteś wyjątkiem, Granger — powiedział, uśmiechając się kpiąco, co ją zaciekawiło — podobno, każda kobieta ma coś w sobie pięknego, ty jesteś tym wyjątkiem.

Obrzuciła go oburzonym spojrzeniem, co faktycznie pozwoliło na chwilę zapomnieć.

— Przynajmniej przyznaje pan, że jestem kobietą — zauważyła, a na jej twarzy rozświetlił uśmiech, choć łzy dalej rzewnie płynęły. Posłał jej wątpliwie miłe spojrzenie.

— Jasna cholera, gdzie jest Draco? — warknął pod nosem. — Zaraz ubrudzisz mi całą podłogę.

— O, dziękuję za troskę — mruknęła, ale kaszel nie pozwolił jej na dalszą wypowiedź. Zasłoniła sobie usta ręką, na której została krew. Jęknęła. — Niech pan już zaczyna.

— Nie mogę — burknął — muszę dostać pozwolenie Dumbledore’a. Jeśli umrzesz, pójdę do Azkabanu. Możesz sobie uważać, Granger, ty i twoi znajomi — powiedział z kpiną — że już dawno powinienem tam trafić, ale nie za bardzo mi się spieszy.

Czy ten człowiek zawsze musi wszystko psuć?; pomyślała rozeźlona.

Podniosła się z krzesła na chwiejnych nogach, a Snape doskoczył do niej w ostatniej chwili, gdy powinna już leżeć na ziemi. Czuła jego zimne palce na ramionach, ich zimno na chwilę ukoiło ból.

— CO TY WYPRAWIASZ, SKOŃCZONA KRETYNKO?! — wrzasnął jej prosto do ucha, ale zignorowała uporczywe dzwonienie w uszach.

— Nigdy, ale to przenigdy — powiedziała słabo, stukając wskazującym palcem w tors Snape’a — proszę, czegoś takiego nie mówić! Uratował pan nas, wszystkich. Jeśli ktoś miałby posłać pana do Azkabanu za pańskie zbrodnie to znalazłabym się tam przed panem.

Nie przerwał jej wywodu, a ona uparcie szukała jego spojrzenia. Kiedy w końcu spojrzała w czarne, nieprzeniknione oczy, mruknął:

— Majaczysz, Granger.

Szarpnięciem usadowił ją z powrotem na krześle. Nic już więcej nie powiedzieli, dopóki w laboratorium nie pojawił się patronus w kształcie feniksa; Dumbledore.

— Nie powinieneś czekać na moje pozwolenie, Severusie — feniks zniknął tak szybko, jak się pojawił. Za nim patronus zaczął mówić, Snape wziął bezwładną Hermionę na ręce i zaprowadził gdzieś, gdzie świat jej wirował w różne spirale…

Przeszli przez gabinet,  a potem znaleźli się w obszernej sypialni, która najwyraźniej należała do Snape’a. Ale Hermiona nie przyjrzała się wystrojowi.

— Pobrudzę panu dywan — zachrypiała, miała nieobecny głos.

— Rzeczywiście, Granger, to teraz twój największy problem — warknął i położył ją na puchowym dywanie. — Módl się, żebyś w miarę szybko zemdlała… no i przeżyła.

— Dzięki za pocieszenie — mruknęła, zamykając oczy.

— Czy ja ci nie mówiłem, że masz się do mnie zwracać z należytym szacunkiem? — zapytał, choć zrobił to z czystej zasady

Parsknęła chrapliwym śmiechem.

— Skoro i tak mam umrzeć to… spadaj, Snape.

Odważyłam się! Tak, HA!; pomyślała zwycięsko.

— Wiesz, że jeśli przeżyjesz, Granger, to zginiesz z moich rąk, prawda? — zadrwił, chociaż przeszło mu przez myśl, że nie byłoby tak źle, gdyby mówiła do niego po imieniu, ale aż wzdrygnął się na te niekonwencjonalne myśli.

— Zawsze byłeś taki dowcipny, Severusie? — Mistrz Eliksirów pozostawał niewzruszony, ale nic już nie powiedział — uznał, że dziewczyna naprawdę straciła dużo krwi. Wyciągnął różdżkę i już chciał zaczął odwrócenie rytuału, ale Hermiona powiedziała jeszcze:

— Wiesz co, Snape? Zawsze wiedziałam, że nie jest jesteś taki zły za jakiego chcesz uchodzić.

Zaczął odwracać rytuał i uśmiechnął się, gdy dziewczyna zaczęła wrzeszczeć z bólu — należało się jej, nie wolno bawić się uczuciami Severusa Snape’a.

Potem było już tylko gorzej.