Rozdział dwudziesty pierwszy

Zaraz po śniadaniu Hermiona zeszła do lochów, gdzie — jak co sobotę — miały się odbyć zajęcia ze Snapem i Draconem. Jak zwykle zastała ich już w środku. Nie spóźniła się, miała jeszcze dwie minuty, ale oni jak zawsze byli delikatnie przed czasem. Dżentelmeni.

Malfoy skinął na jej widok głową, ale Snape nie lubił się bawić w takie animozje.

— Nie spóźniłaś się, znowu jest pani chora, Panno Granger? — zapytał zjadliwie, ale zignorowała go, siadając na stoliku, gdzie mieściło się jej stanowisko.

— Złaź — warknął Snape, ale ona tylko zaczęła wesoło wymachiwać nogami, jeszcze bardziej go wkurzając. — Głucha jesteś?

— Nie, mój słuch ma się dobrze, dziękuję, że się pan pyta, profesorze — odpowiedziała mu ze słodkim uśmiechem.

— Możemy zacząć? — wtrącił się Draco, a oboje pokiwali głową. Snape przywrócił swój obojętny wyraz twarzy, a Hermiona zeszła, stając na równe nogi.

Draco pokręcił zrezygnowany głową — codziennie było coraz gorzej, bo obojgu zaczęły puszczać hamulce, czego chyba nie zauważali. Malfoy jednak przyznał ze zdziwieniem, że nawet on nie może sobie pozwolić na takie traktowanie swojego ojca chrzestnego, bo byłby zmieciony z powierzchni ziemi — chociaż Hermiona dalej stała w tym samym miejscu, co chwila mu przerywając.

— Świetnie — sarknął Snape, wykonując jeden ruch różdżką, a około czterdzieści przeróżnych składników zaczęły wirować nad ich głowami, lądując w końcu na obu stanowiskach. — Dzisiaj będzie wyjątkowo źle…

Machnął ręką na Granger, żeby się zamknęła, co zrobiła, wpatrując się pogardliwie w Mistrza Eliksirów. Już nie otwierała ust.

— … bo pewnie spowodujecie nie jeden wybuch. Przez ostatni czas poczuliście dopiero namiastkę, drobną cząsteczkę świata Alchemii i Eliksirów. Teraz  już nie będzie czasu na pomyłki, bo one mogą was kosztować życie — zaczynamy eliksiry czarnomagiczne. Będziecie musieli pokonać strach i gorycz, a tylko prawdziwa chęć tworzenia pomoże wam osiągnąć cel. Tylko alchemiczny zmysł, pokroju prawdziwego Mistrza Eliksirów, wskaże wam dobrą drogę — jeśli po dzisiejszych zajęciach nic nie poczujecie, możecie jutro nie wracać.

Hermiona i Draco wpatrywali się w skupioną, jakby rozświetloną, twarz Snape’a. Szatynka mogłaby przysiąc, że na koniec swojego monologu prawie się uśmiechnął… czy tylko o eliksirach i o czarnej magii potrafił mówić z czułością, czy to może jednak nie czułość, a zwykłe szaleństwo?; pomyślała ze smutkiem, mimowolnie przestając słuchać, co właśnie powiedział Severus, już normalnym, zrzędliwym tonem.

— Czy ty masz tylko dwie opcje w swojej pustej głowie: gadać i nie słuchać? — sarknął wściekle, sztyletując ją spojrzeniem onyksowych oczu. 

— Przepraszam — bąknęła, rumieniąc się. 

Draco patrzył na nią kątem oka, rozbawiony — doskonale wiedział o czym, a właściwie o kim, myślała, inaczej przecież by się nie speszyła.

— Ale… — zaczęła Hermiona.

— Mówiłem — syknął profesor z jadowitym uśmiechem.

— … czy powinniśmy się rozgrzebywać aż tak w czarnej magii? Czy to nie może okazać się niebezpiecznie? — zapytała, ignorując jego krzywą minę, sztyletujący wzrok... ignorując jego całego.

— Panno Granger — parsknął Snape i bynajmniej nie był rozbawiony — w tym momencie śmierdzisz bardziej czarną magią niż połowa uczniów Slytherina.

Hermiona zbladła, a Draco wlepił w nią wzrok, czego Snape starał się nie zauważyć i przeszedł do następnego tłumaczenia, którego Gryfonka nie słuchała.

— Sporządzicie Eliksir Słodkiego Snu — powiedział Mistrz Eliksirów, a przez chwilę Draco popatrzył się na niego, jak na idiotę. — Jeszcze jedno takie spojrzenie, Draco, a wylecisz z moich kwater wprost do jeziora…

— Czytałam o nim, profesorze, ma tą samą barwę i konsystencję, co zwykły Eliksir Słodkiego Snu — nieświadoma niczego ofiara myśli, że sięga po wywar na koszmary, bezsenność, a tak naprawdę po nim kładzie się spać i umiera we śnie.

Dziewczyna mówiła bezbarwnym, wypranym od uczuć głosem, a wyglądała tak samo źle, kiedy przebywała w Skrzydle Szpitalnym po tym, jak zemdlała w laboratorium Snape’a.

— Tak, Granger, właśnie o nim mowa. Ciekawi mnie, w której książce to przeczytałaś, skoro żadna w hogwarckiej bibliotece, nawet w Dziale Ksiąg Zakazanych, nic o tym nie wspomina… Kupujesz książki o czarnej magii na wypadach w Hogsemade, czy może już wcześniej się zaopatrzyłaś? — syknął, już nawet nie wściekły — chociaż to też — a zdziwiony.

— Jest o tym wzmianka — szepnęła, spoglądając na Severusa, który kipiał ze złości.

— GDZIE, GRANGER?! — krzyknął, przybliżając się do Hermiony, w jego oczach na pierwszy rzut oka, zdaniem Dracona, iskrzyło się czyste szaleństwo. Ale szatynka z tak małej odległości widziała też panikę, którą tak dobrze maskował.

Ona widziała.

— Wujku… — powiedział ostrzegawczo Malfoy, który był wstanie rzucić zaklęcie na Snape’a, jeśli nie pozostanie mu wyboru — nie był wstanie dostrzec, jaka zacięta walka rozgrywa się w głowie Mistrza Eliksirów.

— W Diabłach piętnastego wieku — mruknęła, spuszczając wzrok na swoje buty, a nauczyciel ze świstem wciągnął powietrze. Nikt nic już nie mówił, a cisza spływała po nich powoli, jak źle sporządzony eliksir.

— Wyjdź — syknął Snape, a dziewczyna szykowała się do wyjścia, kiedy: —mówiłem do Dracona, Granger.

Malfoy rzucił w swojego ostatniego członka rodziny ponurym spojrzeniem.

— Wynocha — odparł spokojnie i dopiero ten spokój utwierdził młodszego Ślizgona w przekonaniu, że Granger jest bezpieczna — spokój oznaczał u Snape’a prawdziwą furię, ale skoro był wstanie się opanować —nic tu Dracona nie trzymało.

Zamknął za sobą delikatnie drzwi, widząc ostatnie błagające spojrzenie Hermiony, wołające o pomoc.

— Przywołaj tą księgę, Granger — rozkazał.

Przewróciła oczami, ale posłusznie wyjęła różdżkę i przywołała ją ze swojego pokoju (którą wcześniej schowała pod łóżko), po czym podała ją Mistrzowi Eliksirów.

Snape zaczął wertować opasły tom (który był naprawdę ogromny, Hermiona ledwo go unosiła w obu rękach, a Severus z nonszalancją trzymał go w jednej ręce, a drugą szukał odpowiedniej strony… szatynka pokręciła głową, wyrzucając te niezręczne myśli).

— Widzisz to? — zapytał profesor, wskazując na coś palcem. Gryfonka przybliżyła się i nad ręką Snape’a zobaczyła czarny atrament, układający się w ciasną instrukcję na czarnomagiczny Eliksir Słodkiego Snu.

— Tak — szepnęła, rumieniąc się, bo nigdy nie była koło niego tak blisko.

Severus trzasnął mocno księgą tuż przed twarzą Gryfonki i posłał tom do swojego gabinetu, zamykając go potem na cztery spusty.

Uśmiechnął się wrednie na widok jej rumieńców.

— I bardzo dobrze, że ci wstyd — powiedział, źle interpretując jej zachowanie — chociaż swoją drogą, nie doceniałem cię — Granger. Myślałem, że przyjaciółka Pottera brzydzi się na tyle zaklęciami Niewybaczalnymi, aby ich nie używać. No cóż… najwyraźniej ja też się mylę, czasami.

— Nie zna mnie pan — odparła szybko, zaciskając pięści — jej oczy ciskały gromy, co tylko spowodowało, że Snape parsknął.

— Po czynach poznaje się człowieka, Granger.

— I pan to mówi? —syknęła. — Pan, który zabijał i torturował setki osób?

Mistrz Eliksirów uśmiechnął się paskudnie, a oczy ociekały mu jadem.

— Tak, ja tak mówię. A teraz się wynoś — i nawet nie próbuj wchodzić do biblioteki — ponownie machnął różdżką, a Hermiona przysięgłaby, że w powietrzu zatańczył niewielki zwitek pergaminu — cofnąłem swoje pozwolenie.

— Nie! Nie zgadzam się — sapnęła na jednym wydechu, rozpaczliwie.

— Granger, wyjdź.

Jego głos był spokojny, ale pięść powoli zacisnęła się na jego różdżce, ale ona nie bała się — była sfrustrowana oraz gotowa, żeby błagać go na kolanach.

— Profesorze, nie może pan…

Usłyszała tylko ciche przekleństwo i znalazła się na korytarzu. Próbowała wejść z powrotem, ale drzwi były szczelnie zamknięte.

— Hermiono.

Odwróciła się — Draco.

— Co tu robisz? — zapytała, wpadając w jakiś rozpaczliwy trans. Czuła się, jak w jakimś koszmarze.

— Chodź — Malfoy wyciągnął do niej rękę, którą po chwili przyjęła. Za nim doszli do jej kwater, w których mieszkała z Zabinim — rozpłakała się na dobre. Nie pamiętała samego wejścia do pokoju wspólnego.

— Wiesz, Granger, czarna magia nosi te same skutki, co miłość — bez niej, gdy jej już doświadczysz, poczujesz się nikim — powiedział Zabini. —Nigdy jednak nie sądziłem, że ty wybierzesz czarną magię, kiedy Dumbledore wpajał wam, że miłość jest silniejsza od poczucia władzy.

— Nie chce władzy — szepnęła, siedząc wtulona w poduszki, w ich wspólnym salonie. — Chciałam tylko wiedzieć.

— To czemu teraz płaczesz?

— Nie wiem.