Rozdział dwudziesty

— Co z Weasleyem i Potterem? — zapytała Cassie ni stąd, ni zowąd sobotniego poranka, czekając aż Hermiona zbierze się na śniadanie.

— A co ma być? — odpowiedziała wymijająco, niby przypadkiem odwracając się do Krukonki plecami, aby nie zobaczyła jej twarzy. Cassie pewnie nie zdawała sobie sprawy, jak jej oczy są rozbrajające. 

Jak dwa, cholerne radary.

— Ty mi powiedz, trochę głośno o waszej Rozbitej Złotej Trójcy.

— Nie obchodzą mnie plotki… — westchnęła rozdrażniona, wkładając na siebie ciepłą bluzę. 

— To wiem, inaczej przejęłabyś się, że połowa szkoły uważa ciebie i Malfoya za parę idealną... porównując, że pasujecie do siebie, niczym eliksir do kociołka! A druga połowa chce cię zabić, co jest absolutnie oczywiste — w jej głosie brzmiało rozbawienie i kpina, Cassie często drażniła się tak z Hermioną. Uśmiechnęła się, kiedy szatynka spojrzała na nią spod byka.

— Oczywiście — sarknęła, ale po chwili wybuchła szyderczym śmiechem. — Nie wiem, skąd oni sobie wymyślili, że ja i Malfoy… nie, to śmieszne… przecież od lat przyjaźnię się z Harrym i Ronem, a żadne plotki o nich…

— Hermiono, te głupie dziewuchy są zazdrosne o… Księcia Slytherinu — nie śmiej się, naprawdę go tak nazywają. Słyszałam, jak mówiły o tym w toalecie — stwierdziła Cassie, wyraźnie gestykulując, że nie jest zadowolona z tego faktu, a wręcz oburzona. 

— Przepraszam, to przecież taka poważna sprawa… — zironizowała, już gotowa do wyjścia. Cassie skrzywiła się, ale razem wyszły z pokoju Hermiony. Na szczęście salon był pusty; nie było Dracona i Blaise'a.

— A żebyś wiedziała! —burknęła. — Malfoy Księciem Slytherinu, na Wielkie Gacie Merlina, do czego to doszło?

— Nie przesadzaj, on nie jest taki zły — zauważyła Hermiona, rozpuszczając włosy, które kaskadami potoczyły do jej połowy pleców, prawdziwymi lokami. Uśmiechnęła się delikatnie do Krukonki, która nie dowierzała w jej słowa.

— Nie jest, ale przecież on wcale nie jest taki przystojny! —protestowała gorąco, a Hermiona wybuchła gromkim śmiechem, jeszcze bardziej irytując Cassie. — No co?

— Nic, po prostu nie podoba ci się, bo jesteś zainteresowana swoim osobistym Księciem Slytherinu — zdusiła w sobie kolejny wybuch na widok jej zdegustowanej miny.

— Bardzo śmieszne… swoją drogą, Malfoy ci się podoba? — zapytała poważnie Krukonka, ale nie zobaczyła ani cienia zmieszania na jej piegowatej twarzy. Hermiona uśmiechnęła się delikatnie.

— Oczywiście, że nie, to tylko przyjaciel. I nie jest w moim typie... — odparła nadzwyczajnie spokojna, cieszyła się, że z jej słów płynie prawda. I że nie padła ofiarą uroku Draco, jak większość zamku, która wzdychała na jego widok, a potem rumieniła się od erotycznych myśli. 

Hermiona aż się wzdrygnęła na myśl, że Draco może budzić takie myśli. A właściwie jakie myśli, skoro nigdy nikt ją nie interesował w taki sposób. 

Niby był Ron, ale z nim było tak... nijako. Jakby dalej byli przyjaciółmi, tylko czasami musieli wymieniać ze sobą ślinę. Czyli około dziesięć razy dziennie. I to nigdy z jej potrzeby.

Na samo wspomnienie robiło jej się niedobrze. 

— A kto dla ciebie jest? — zapytała Cassie z udawanym — albo i nie —przerażeniem. Razem wyszły na korytarz, idąc spacerem do Wielkiej Sali. Nie śpieszyło im się.

— Nikt — odpowiedziała, uśmiechając się tajemniczo. Cassie pokręciła ze  zrezygnowaniem głową — kolejny jej plan się nie powiódł. Ron, Anthony, Draco… nikt nie był w stanie zainteresować przemądrzałej Hermiony Granger — a to oznaczało tylko jedno, czego Cassie obawiała się od początku roku.

— Może jeszcze zmienisz zdanie — głos Krukonki był obojętny, a jednak pobrzmiewała w nim nuta rezygnacji, którą Hermiona zignorowała.

— Nie sądzę — powiedziała, wchodząc do Wielkiej Sali w towarzystwie kilku ciekawskich spojrzeń, i Cassie, która na chwilę spuściła wzrok z Hermiony i omiotła spojrzeniem całą Salę. 

To był błąd. 

To był ułamek sekundy, ale na twarzy Hermiony zagościł diabelski uśmiech, wręcz szalony i przez nikogo nie zauważony.