Rozdział dwudziesty drugi

Hermiona kurowała się z odwyku czarnomagicznych mocy przez kilka dni, nim była zupełnie zdrowa i nareszcie wyglądała jak dawnej. Rumiana, delikatna, z mądrym błyskiem w oku.

Przez te kilka dni Snape odwołał ich wspólne lekcje — mówiąc, że kiedy dojdzie do siebie ma wrócić — w każdym razie, dał jej tydzień. Jeśli spóźni się chociaż godzinę, czy jeden dzień, nie ma po co wracać.

Sama zastanawiała się, jak mogła być aż tak głupia — fakt, faktem i dzięki Merlinowi, że żadnych z zaklęć nie stosowała, tylko czytała — ale to najwyraźniej wystarczyło, żeby czarna magia uplotła w niej swoje sidła. Była środa, odwyk się skończył — szła spokojnie w stronę lochów. Niby miała jeszcze kilka dni, ale myśl o robieniu eliksirów ją radowała i wiedziała, że tam wyzdrowieje jeszcze szybciej.

Draco znowu sam wszystko robił, przez co było jej głupio, ale jednak czuła wdzięczność — nigdy nie spodziewałaby się po nim takiej wyrozumiałości.

Po Snapie także.

Pomógł jej i zauważył coś, na co inni nie reagowali lub tego nie zauważali — Zabini jako jedyny wiedział o jej fascynacji, a jednak nie wymsknęło mu się słowo protestu. Po burzliwych myślach zdecydowała, że i Blaise’a słowa nic by tu nie dały, zignorowałaby je. Ktoś musiał nią gwałtownie potrząsnąć, tak jak to zrobił Mistrz Eliksirów. W grę wchodził zakaz odwiedzania Działu Ksiąg Zakazanych — niejednokrotnie próbowała się tam wkraść lub chociaż spojrzeć na te straszne, a zarazem piękne tomy, które ją przyciągały — ale zawsze Pani Pince łypała na nią, magicznie pojawiając się obok. Nie była już dla Hermiony miła.

Ale to ją nie obchodziło, bo już nie zerkała tęskno za złymi księgami.

Z uśmiechem na ustach weszła do laboratorium Snape’a, oczywiście, w środku stali już Draco i Severus, skupieni na swojej pracy — nie spodziewali się jej.

— Granger — Draco posłał jej delikatny uśmiech i wrócił do jakiegoś eliksiru, który leniwie bulgotał, wydając z siebie przyjemny zapach —Amortencja; przeszło jej przez myśl.

— Amortencja, Granger, bierz się do pracy — powiedział Snape, nie patrząc na nią, ale i tak nie wydawał się zaskoczony jej obecnością. —Draco już swoją kończy.

— Zacząłem wczoraj — szepnął, widząc jej zdziwioną minę. Skinęła zdawkowo głową i poszła do magazynu po ingerencje.

Gdy wróciła Draco śmiał się, co brzmiało jakoś przyjemnie, ale zaraz zorientowała się, że Severus też się śmiał. Ś—M—I—A—Ł.  Ale tak naprawdę. I wcale nie brzmiał to, jak śmiech jakiejś hieny, jaką teorię wysuwali Harry z Ronem — chociaż sami tak brzmieli, co było komiczne, gdy o tym rozmawiali.

Nie było to prychnięcie, parsknięcie jadem, niczym takim.

Upuściła słoiczek z fiołkową esencją, bardzo lepką i wydającą z siebie okropnie intensywny kwiatowy zapach — ale szybko się zreflektowała i z powrotem trzymała go w swoich dłoniach. Przestali śmiać się, gdy usłyszeli trzask szkła, ale nic nie powiedzieli. Draco uśmiechnął się wrednie do zszokowanej dziewczyny, a Snape udawał, że wcale nie został przyłapany na — tak jakby — publicznym okazywaniu emocji, bo nie śmianiu się — on przecież się wcale nie śmieje, nigdy.

Wróciła do swojego stanowiska, ignorując wymowne spojrzenie Malfoya. Po czterech godzinach z jej kociołka zaczęły się wydobywać miłe wonie, a nie wściekle kwiatowe, jak przedtem.

— Co czujesz, Granger? — zapytał Draco, a ona drgnęła, bo przyzwyczaiła się do wcześniejszej ciszy. Rozejrzała się, Snape dalej był z nimi, ale wydawał się ich nie zauważać — był chyba daleko w świecie Eliksirów.

Spojrzała się z powrotem na Malfoya, który wydawał się zaciekawiony, a jego nieprzyjemnie chłodne oczy, przeszywały ją na wylot. 

Westchnęła.

— Zapach skoszonej trawy… starego pergaminu… — zawiesiła na chwilę głos — … wydawało mi się, że wcześniej…

— Co? — zdziwił się Draco.

— Wcześniej to był zapach nowego pergaminu, jestem pewna —rzekła oburzona. — Co za głupota.

— A trzeci zapach?

Hermiona powąchała jeszcze raz, a trzeci zapach buchnął jej w twarz, jakby właśnie otworzyła okno w zimowy poranek.

— Kawa… zapach świeżo zmielonej kawy — odpowiedziała, a Draco wydawał się zawiedziony, a nawet podejrzliwy. Chłopak chciał wrócić na swoje stanowisko, ale przerwał mu głos Gryfonki.

— A ty, co czujesz?

Chociaż Draco znał te zapachy na pamięć, podszedł do kociołka, aby jeszcze raz poczuć się bezpiecznie i tak błogo, jakby znalazł się na właściwym miejscu.

— Czuję kwiaty… maciejki… Ognistą Whiskey… woń drewna, z jakiej jest zrobiona miotła.

— Tak, jak Harry — szepnęła smutno, wracając do kończenia eliksiru.

Draco i Hermiona nie dostrzegli — bo nigdy jak? — że Snape przysłuchuje im się, a zwłaszcza Hermionie. Zapachy, które czuła potwierdzały wszystko, o czym wcześniej podsłuchał u Dumbledore’a.