Rozdział dwudziesty siódmy

Zdrowie Malfoya stało pod wielkim znakiem zapytania. Wybudził się ze śpiączki, ale nie było pewne, czy kiedykolwiek będzie jeszcze mógł grać w quidditcha. Jakaś część mózgu, odpowiedzialna za równowagę i koordynację ciała, najbardziej ucierpiała.

— Draco… — powiedziała Hermiona, nie dowierzając, że to on ma zrezygnować z ukochanego sportu. Fakt, nie lubiła quidditcha, jednak to tak jakby ktoś nagle jej zabrał wszystkie książki i zabronił się uczyć — nie była nawet w stanie sobie tego wyobrazić. 

Draco udawał twardego.

— Już nie Malfoy? — parsknął, szczerząc się, jak głupi do sera — doprawdy, czasami potrafił zachowywać się jak dziecko. Widząc jej minę, uśmiech mu wcale nie zelżał. — Och, daj spokój… Hermiono… nie będę z tego powodu płakał.

Grał, och, jak on dobrze grał. Nawet, kiedy nie musiał, udawał że to go nie boli, jak go ten cholerny Lucjusz Malfoy nauczył — naprawdę czasami nie rozumiała tej arystokracji… Może z jakiegoś tam powodu rozumiała podział na szlamy, mieszańców i tak dalej, ale co ma się do tego ukazywanie emocji? To już arystokracja ich nie może mieć; przecież są idealni.

— Astoria chciała z tobą rozmawiać — poinformowała go pewnego dnia. Przyglądała mu się dłuższą chwilę, analizując jego mimikę, jak robiła w przypadku Snape; jak się okazało, byli do siebie w tym podobni. 

Draco jedynie zacisnął usta.

— To, że nie przejmuję się już quidditchem, nie znaczy, że chce z nią rozmawiać, czy chociaż oglądać na oczy — ona jest nienormalna — warknął, a Hermiona i Blaise zerknęli na siebie wymownie, bo przecież tylko oni znali całą prawdę — no i jeszcze Cassie i Nott.

Panna Greengrass nie radziła sobie z całą sytuacją dobrze — kiedy Malfoy nie wybudził się jeszcze ze śpiączki, płakała przy jego łóżku, nie odstępując go na krok — w dzień i w nocy czekała aż otworzy łaskawie oczy. Nie oczekiwała, że po obudzeniu obdarzy ją uśmiechem, ale nawet Hermionie było jej żal, kiedy Malfoy spokojnym i nad wyraz opanowanym głosem  wychrypiał:

— Wynoś się — nawet kiedy Hermiona jeszcze nienawidziła Draco, a on nienawidził jej; nigdy nie słyszała tak ociekającego jadem tonu, lodowatego głosu, który wywołał na jej skórze nieprzyjemne ciarki.

W tamtym momencie, kiedy Astoria wychodziła, zrozumiała jak Draco naprawdę cierpi. Odebrali mu jedyną rzecz, którą kochał. 

Astoria rozpłakała się dopiero, kiedy wyszła ze Skrzydła Szpitalnego i po raz drugi Hermiona jej pomogła, zapraszając do Kwater Prefektów Naczelnych na Ognistą Whiskey, którą Blaise przemycił z Hogsmeade.

Kiedy wielokrotnie poruszano temat młodszej siostry Dapfne Greengrass, Draco ucinał go jednym warknięciem — a zły Malfoy, to nieznośny Malfoy, więc Hermiona dawała sobie spokój i nie ciągnęła tematu.

— Jak sobie radzisz sama? — zapytał wieczorem Draco, był piątek pierwszego tygodnia grudnia. Za oknami była już temperatura na minusie, ale — za co uczniowie byli dyrektorowi wdzięczni — nie odwołano ostatniego wyjścia do Hogsmeade w tym semestrze.

— Co? — zdziwiła się Hermiona, bo wyrwał ją z myśli o eliksirze, który teraz powinien zmieniać barwę w lochach. 

— U Snape’a, teraz ty mnie zastępujesz — powtórzył, przypatrując jej się dziwnie, kiedy się zarumieniła. — Mój kochany wujaszek daje ci się we znaki?

— Nie do końca — burknęła, nagle zainteresowana jakimś zagięciem na pościeli.

— Możesz uściślić? — dodał zaciekawiony, zakładając ręce na piersi. Ledwo powstrzymał zadziorny uśmiech, który go kusił, aby wypłynąć na twarz; ale wtedy Hermiona nic by nie zdradziła.

— W ogóle nie rozmawiamy… tak go irytowałam, że urządził sobie laboratorium w swoim gabinecie, aby być, jak najdalej ode mnie… — odpowiedziała obojętnie, bawiąc się swoją różdżką.

Draconowi błyszczały oczy z podniecenia — na Merlina! — nareszcie coś się dzieje w tym zamku. I nie miał na myśli tych okropności, które się zdarzały w Hogwarcie, tylko chodziło mu o dobre nowiny. To zazwyczaj inni uciekali na kilometr od jego wujka, bo był tak irytujący, ale nigdy to nie działało w drugą stronę.

Przed czym uciekasz, wujaszku?; zastanowił się Draco, wpatrując w rumianą twarz Hermiony, która myślała nad czymś gorliwie; jej oczy błyszczały, ale nie był to mądry błysk, do którego przywykł, ale coś innego. Bardziej nieznanego, a nawet tajemniczego.

Może i to dobra nowina dla Draco, ale już niedługo miało się zdarzyć coś o wiele gorszego, co przyćmi wszystko, co było dla Malfoya dobre.

— Daj spokój z tymi aluzjami, wiemy, co się przecież wydarzy —powiedział niecierpliwie Ron.

— Ale inni nie wiedzą, więc się zamknij, Ron… Na czym to było skończone? Nie pamiętam… cholera, Ron!… nieważne, załóżmy, że Draco już wyzdrowiał…

— Jak dobrze, że już wychodzisz — powiedziała Hermiona z ciepłym uśmiechem, opierając się o ramę szpitalnego łóżka. — Wpadnij do nas, kiedy jakoś się już oporządzisz. Blaise marudzi, że nie ma z kim swojej whisky wypić… z desperacji mnie poprosił, żebym mu towarzyszyła. Wyobrażasz sobie?

Draco zaśmiał się, ale zaraz zaczął tłumić kaszel, który zapewne ściągnąłby Madame Pomfrey i nie pozwoliłaby mu zwolnić się ze Skrzydła Szpitalnego. Siedział tu już tydzień — był niedzielny wieczór — dostawał  powoli świra.

— Może odeśle rzeczy do dormitorium i od razu pójdziemy do was? Musze odpocząć od głosu tej starej panny, która siedzi tu dwadzieścia cztery godziny i w kółko gada…

Hermiona zaśmiała się tak głośno, że pielęgniarka wyjrzała z gabinetu, przez co szatynka dostała prawdziwej głupawki — kiedy wychodzili dalej chichotała.

— Jesteś nienormalna — zauważył z udawanym strachem, ale ona tylko machnęła ręką, bo dalej nie mogła złapać tchu. Szli spokojnie i wolno, Malfoy nie mógł sobie pozwolić na nic więcej, dalej był słaby, chociaż udawał, że jest inaczej.

— Wiesz, Draco… skoro pomogłam ci przez ten tydzień w robieniu prac domowych… mógłbyś coś dla mnie zrobić? — zapytała niewinnie, ale on od razu zwęszył podstęp.

— Jasne — odpowiedział i westchnął zrezygnowany, gdy na jej twarzy pojawił się szelmowski uśmiech.

— Wypowiedź hasło do naszego dormitorium — nie wykręcaj się, obiecałeś! — dodała, kiedy mina mu zrzedła. Uśmiechnęła się tryumfalnie.

— Nie obiecywałem, nie będę wyznawał miłości Gryfonom…

Ale po chwili dał sobie spokój, bo dziewczyna spojrzała na niego TAK, że nie wypadało odmówić. Czekoladowe oczy układające się w słodkim spojrzeniu… co te kobiety z nim robiły — zmiękł przez nie.

— Kocham Gryfonów — burknął ponuro, a portret łaskawie się odsunął, a Hermiona śmiała się przez dobrą chwilę, dopóki nie zobaczyła obściskującej się pary na kanapie.

— Cassie, Blaise! Mówiłam, że nie mam ochoty tego oglądać —powiedziała chłodno, a oboje pokiwali głową, chociaż Draco nie przepuścił okazji by z niej zadrwić.

— Och, no tak, brzydzą cię takie rzeczy, bo sama masz minimalne doświadczenie… w dodatku z Weasleyem — równie dobrze mogłaś całować klamkę od drzwi — tyle samo nabrałabyś doświadczenia.

Ale ku zdziwieniu całej trójki, Hermiona wcale się nie oburzyła.

— Skończyłeś? — zapytała, zabawnie marszcząc czoło, a odpowiedziało jej tylko ciche warknięcie.

— Dajcie mi tą Ognistą, bo nie wytrzymam z wami — powiedziała Cassie, a Blaise przywołał ze swojego pokoju butelkę po brzegi wypełnioną łaskawym płynem.

— Hermiono? — zwrócił się do niej Blaise, a ona kiwnęła zdawkowo głową — przecież raz na rok też jej się przecież należała chwila relaksu.

— Swoją drogą, Hermiono, zastanawia mnie, czemu do tej pory jesteś sama. Nie licząc Weasleya, rozumiem, że to była chwilowa niepoczytalność — parsknął Blaise, rozlewając alkohol do czterech szklanek.

— Nie spotkałam nikogo, kto by mnie zainteresował. A Ron wcale nie był niepoczytalnością… — zaprzeczyła z nieodgadnioną miną.

— Jasne — dogryzł Draco i chciał coś jeszcze powiedzieć, ale mu bezczelnie przerwała: — To, że ty masz na pęczki puste dziewczyny, nie znaczy, że mam się pakować w ramiona pierwszemu idiocie, jaki się napatoczy. Straciłeś swoją szansę, kiedy odrzuciłeś Astorię — teraz pozostały ci tylko pustogłowe dziewczyny.

— Astorię? — zdziwił się Malfoy, ignorując jej wcześniejszy wywód.

— Muszę się napić — mruknęła Cassie, biorąc do ręki szklankę.

— Przecież ona mnie nienawidzi, odkąd mój ojciec zabił jej chłopaka — powiedział Draco, a kilka rzeczy zdarzyło się jednocześnie.

Cassie osunęła się z kanapy, a z jej ust toczyła się biała piana. Blaise momentalnie zbladł, Hermiona próbowała zaklęciami spowolnić rozprzestrzenianie się trucizny, a Draco wysłał patronusa do Snape’a, sprowadzając o pomoc.

Krukonka była coraz bardziej sina, a jej koszulka była przesiąknięta śliną i innymi sokami, które wydobywały się z jej ust. Hermiona machała różdżką, aż do samego przyjścia Severusa, mogłaby przysiąc, że widziała iskrzące się łzy na policzkach Blaise’a, który miał beznamiętną minę, jakby patrzył w okno na padający deszcz.

Jedno było dla Hermiony jasne — to nie Cassie miała paść ofiarą Astorii Greengrass. Doszła do takich wniosków patrząc na szeroko otwarte, zielone oczy swojej umierającej przyjaciółki.