Rozdział dwudziesty szósty

— Dzień dobry, profesorze — mruknęła pod nosem, odkładając torbę w kąt laboratorium. Zdjęła wierzchnie szaty, które tylko przeszkadzałyby w pracy i ubrała rękawice ze smoczej skóry, aby bez problemu obrobić żrące składniki.

Snape przyglądał się jej w milczeniu, myśląc, że jest w tym bezkarny.

— Czemu mi się pan przygląda? — zapytała, nastawiając palnik na odpowiednią temperaturę, w jakiej powinien się dusić Wywar Tojadowy.

— Zastanawiam się, jak można wyglądać tak źle, jak ty, Granger —burknął, odwracając się do niej plecami. 

Hermiona zachichotała.

— Czyli nic nowego.

— Bardzo śmieszne — sarknął. — Twój humor powinien cię pozbawić kilku punktów…

— O, nie trzeba, naprawdę — powiedziała już mniej entuzjastycznie i szybko zmieniła temat. — Czy ten Wywar jest dla Remusa?

— Jeśli chociaż raz czegoś nie sknocisz i wykonasz go poprawnie — rzucił w jej stronę jadowite spojrzenie — tak, będzie dla Lupina… chociaż jakby mu wysłać Wywar, który niepoprawnie stworzył Draco, miałbym go nareszcie z głowy…

Wywróciła oczami.

— Co za optymistyczna wizja — zauważyła, krojąc akonit, który wrzucało się jako główny składnik na samym końcu.

— Tylko z takich słynę — odpowiedział ironicznie, a ona zaśmiała się cicho. Może to były okrutne żarty, przesycone czarnym humorem, jednak Hermiona miała pewność, że Snape nigdy by czegoś takiego zrobił. 

Po chwili ciszy nie wytrzymała:

— Profesorze, tak właściwie, co pan teraz tworzy? — zapytała, obracając się i wpatrując w jego plecy. Jego mięśnie nawet na chwilę się nie napięły, a głos dalej pozostawał oschły, jak zwykle.

— Gdybym powiedział to na głos, Panno Granger, niewątpliwie nawiedziłyby cię koszmary — rzucił obojętnie, chociaż wyczuła w tym coś jeszcze… jakby drgnięcie głosem.

— Ale…

— Może źle to ująłem — zamknij się i nie pytaj o nic więcej — rzucił w jej stronę chłodnym głosem. Ale Hermiona przysięgłaby, że jest rozbawiony — ba! — była pewna, że się uśmiecha. Ale nie mogłaby zobaczyć tego uśmiechu, który ukrywał za kurtyną czarnych włosów.

Posłusznie zamknęła usta, ale dalej zerkała na niego z obrażoną miną, przeklinając siebie, że zostawiła różdżkę w torbie — na tych lekcjach nie powinna się bez niej ruszać — Snape był nieznośny, a fakt, że Dracona tu nie było, tylko zniekształcił jego moralne hamulce.

— Przestań się gapić — syknął złośliwie, przyprawiając ją o wściekłe rumieńce, że została przyłapana na czymś tak prozaicznym.

— Świetnie — głos miała twardy ze złości.

— Chyba mówiłem, że masz się nie odzywać — pięć punktów od Gryffindoru.

— To nie w porządku! — zaprotestowała, rzucając nóż na deskę do krojenia i powodując przy tym metaliczny łoskot. Podparła ręce o biodra w bojowej pozycji.

— Kolejne pięć punktów…

— Jest pan nienormalny!… — irytowała się, a ręce bezsilnie zsunęły się z jej bioder, zaciskając w pięści. 

— Dziesięć punktów… — mruknął miękko, dalej na nią nie patrząc.

— SPRAWIA TO PANU RADOŚĆ, CZY CO?! — krzyknęła i dopiero wtedy zrozumiała, w jak bardzo złym położeniu się znalazła. Snape umilkł, ale powoli — a każda sekunda zwłoki przyprawiała Hermionę o niepewność — odwrócił się.

Był opanowany, co wcale nie zwiastowało niczego dobrego — była w środku przerażona jak dziecko, ale jako Gryfonka spojrzała na niego hardo, zadzierając nos. I dopiero, kiedy zrobił pierwszy krok, przełknęła głośno ślinę i miała ochotę uciekać z tych cholernych lochów, gdzie pieprz rośnie albo i jeszcze dalej.

Drugi krok — strach, szok, o jakimś uczuciu zapomniała wspomnieć?

Trzeci krok — WIEJ HERMIONO, krzyczała podświadomość, czy też instynkt samozachowawczy. O Merlinie…

Przystanął pół metra od niej, co i tak wydawało jej się zbyt małą odległością. Z przerażeniem ponownie przypomniała sobie, że jej różdżka została w torbie — pewnie razem z jej odwagą.

Nie miała możliwości na ucieczkę, zasłonił jej całe pole manewru.

Zacisnęła zęby, wiedziała, że Snape tylko czeka aż się rozpłacze, padnie na zawał z przerażenia — ale jej mina dalej okazywała wyłącznie obojętność, co tylko go drażniło, a ona zdawała sobie z tego sprawę. Zbyt długo budził strach u uczniów, a ona nie chciała być taka, jak wszyscy; była Gryfonką, do cholery.

— Nie boję się pana — powiedziała pewnie Hermiona, co kosztowało ją dużo siły. W onyksowych oczach i na chudej twarzy błysnęło coś, co prawie ją oślepiło — czy to było szaleństwo, tego nie wiedziała, równie dobrze mogła to być kpina, wymieszana z rozbawieniem. Ale to było uczucie, jakieś uczucie, a ich przecież nigdy nie pozwalał sobie zdradzać.

— Jeszcze będziesz żałować — wymruczał groźnie Snape.

Groźnie to może brzmiało, ale jednocześnie — na Merlina! — dziwnie. Zarumieniła się ogniście, marząc, żeby zakopać się pod ziemią z zażenowania. Czuła jego oddech na sobie, zapach ciała; czuła wszystko, jej zmysły się wyostrzyły, a serce zaczęło szaleć, wybijając swój nienaturalny rytm do niewyobrażalnego tempa. Jakby właśnie okrążyła zamek, a z jej kondycją różne to mogłoby mieć skutki.

Jeśli Malfoy nie wybudzi się ze śpiączki, własnoręcznie go obudzę albo do niego dołączę; pomyślała rozgoryczona, odsuwając się na możliwie dużą odległość; przez co wpadła na swój stolik, który służył jej za stanowisko do pracy.

Z jego twarzy nie dało się nic odczytać, w pewnym momencie jakby chciał zrobić jeszcze jeden, ostatni krok, ale w końcu odwrócił się do niej gwałtownie — wracając do swojej części Sali, udając, że nic się nie stało.

A stało się, bo poczuła jednocześnie radość, że poszedł sobie… i zawód, bo coś ją znowu ominęło. Długo jeszcze wpatrywała się Mistrza Eliksirów, ale on i tak ją ignorował. Kiedy byli sami, tylko cisza im towarzyszyła. 

Będąc blisko Snape’a czuła się jeszcze bardziej samotna, niż kiedykolwiek wcześniej.

— Możemy już odetkać uszy? — zapytał Harry, a Ron pokiwał zniesmaczony głową. — Koniec o Severusie?

— Tak, skończył się wątek Severusa — Hermiona zachichotała, dodając: — na razie.

Zaśmiała się głośno, kiedy Weasley i Potter jęknęli przeciągle, jakby właśnie się dowiedzieli, że po dwudziestu latach przysługuje im pójście na dwugodzinne eliksiry do Snape’a.

***

Jak mocno zniszczyłam Wam psychikę?

Jestem zadowolona z tego tekstu.