Rozdział dwudziesty trzeci

— Witaj, mój młody przyjacielu — przywitał się Dumbledore z życzliwym uśmiechem, przyglądając się swojemu nastoletniemu szpiegowi.

— Tak, tak — chłopak machnął ręką, siadając przy swoim ulubionym fotelu dla gości. Problem w tym, że on nie był gościem. 

— Coś nowego? — zapytał staruszek, przeszywając go na wskroś spojrzeniem błękitnych oczu.

— Nie patrz się tak, Dumbledore, wiesz, że to nie działa — warknął.

Fineas Black prychnął szyderczo, gdy się obudził. Wyszedł ze swoich ram i zawędrował nad głową Dumbledore’a, gdzie znajdował się najbliższy portret, aby wszystko słyszeć i widzieć.

— Witam, profesorze Black — powiedział chłopak grzecznie, kiwając z uznaniem głową.

— Miło cię widzieć, młodzieńcze… Ale ciebie już niekoniecznie, stary durniu. Radziłem byś sobie odpuścił ten pomysł ze szpiegostwem —warczał, patrząc się z wyraźną pogardą na Albusa.

— Fineasie, nie czas na to.

— Zawsze tak mówisz — mruknął wściekły, ale posłusznie zamilkł.

Dumbledore pokręcił niezauważalnie głową i wstał ze swojego miejsca, wyglądając, co się rozgrywa na poszarzałych Błoniach.

— Czy coś się zmieniło?

— Tak, jak mnie prosiłeś — zaczął siedemnastolatek — przekazałem Snape’owi moje domysły o czarnej magii, którą Hermiona Granger się nagle zainteresowała… raz, gdy ją śledziłem, jak sam prosiłeś, znalazłem ją w Dziale Ksiąg Zakazanych… nie wiem, jak to powiedzieć, ale… wykonałem wszystko tak, jak trzeba, ale Snape chyba wyczuł, że coś jest nie tak.

— Och, nie miałbym do ciebie o to pretensji, to naturalne, że Severus ci nie uwierzył. Może i twoja oklumencja jest opanowana na wysokim poziomie, ale jednak to Severus posługuje się nią na równi ze mną, czy kiedyś z Voldemortem… — dodał po chwili namysłu — może nawet opanował ją lepiej niż ja.

Chłopak, przekręcił szybko głowę, wpatrując się z niedowierzaniem w dyrektora, który tylko uśmiechnął się dobrodusznie, widząc jego reakcję.

— Tak, mój drogi, nawet jeśli profesor Snape nie wdarł się do twojego umysłu, to z pewnością wyczuł w tobie kłamstwo. Ostatnio jest nieufny nawet względem mnie… sam mu się nie dziwię, w końcu nie mówię mu całej prawdy — mówił Albus, wracając na swoje miejsce za biurkiem, a jego złote szaty zamigotały przez załamanie światła. 

— Dlaczego, więc mu nie powiesz? To idiotyczne, co robisz… —powiedział nastolatek z kpiną w głosie, przekręcając się nerwowo i tylko kątem oka widząc niezadowolenia na twarzy profesora Blacka.

— To jeszcze nie jest odpowiedni czas. Niech się zajmie eliksirami dla Zakonu... pomoc Dracona i Hermiony na pewno mu się opłaci, o ile z niej skorzysta.

— Cóż… ten projekt z Eliksirów naprawdę się sprawdził?

— Och, tak, tak! Dotarcie do podświadomości Dracona nie było prostym zadaniem, ale gdy już poszedł do Severusa i poprosił o te lekcje —za moją namową, Severus się zgodził. Chociaż, niestety, wszystkiego się domyślił.

— Byłoby o wiele łatwiej gdybyś wtajemniczył w pełni Snape’a, Dumbledore. Dla mnie to całe szpiegostwo byłoby mniej obciążające — zauważył z kwaśną miną.

— Wiem, ale przykro mi, to nie ten czas. Całkowicie by go to rozproszyło — odpowiedział, a Fineas i chłopak prychnęli wściekle, jak jeden mąż. Obaj łypali na niego spod przymrużonych oczu.

— Uspokójcie się — zagrzmiał dyrektor już o wiele poważniej. —Severus domyślił się, jaki mam plan wobec Dracona i Hermiony…

— …który jest idiotyczny! — syknął Fineas. — Chcesz rozkochać szlamę w Draconie Malfoyu, dziedzicu z nieskalaną krwią…

Drzwi otworzyły  się gwałtownie, a uczennica weszła do środka z wrednym uśmiechem, który zdobił jej twarz całą drogę, gdy szła w stronę gabinetu dyrektora. Lśniące włosy zamigotały w blasku świec, a Fineas chrząknął, gdy zobaczył, kto do nich zawitał na naradę. 

— Och, moja droga, w samą porę, już się niepokoiłem — powiedział Dumbledore, a ona skinęła mu głową z dziwnym wyrazem twarzy.

— Właśnie mówiliśmy o głupim pomyśle Albusa — mruknął Fineas, onieśmielony piękną dziewczyną, która w dodatku miała czyściutką krew. Ach, co za strata, że był taki stary… no i nie żył.

Dziewczyna parsknęła śmiechem.

— Nie macie się, czym martwić. Hermiona nie patrzy na Dracona w tych kategoriach, przykro mi. Moja rola się właśnie tutaj skończyła —warknęła przymilnie, pięknie się ukłoniła i odwróciła na pięcie —odprowadzona trzema spojrzeniami: rozmarzonym, dumnym i zawiedzionym.

— Proszę jeszcze zostać chwilę — poprosił, choć w rzeczywistości był to rozkaz; dyrektor był śmiertelnie poważny, podnosząc się z krzesła. — Wiem, że coś ukrywasz, twoje podróże w czasie na pewno owocują czymś o wiele większym. O czymś nam nie mówisz.

— Oczywiście, że tak — wiem o wiele więcej, ale za żadne skarby nie zdradzę Hermiony, nie będziesz nią manipulował, tak jak mnie do tej brudnej roboty… nie próbuj oklumencji, Dumbledore, wiesz, że to nic nie da… oklumencja nie jest twoją mocną stroną.

— Oczywiście — stwierdził Albus z zaciętą miną. — Wiesz, że możesz wszystko tym zaprzepaścić, prawda? Cały mój plan.

— Byłam w przyszłości, nie jest tam kolorowo, ale Hermiona swoją decyzją niczego nie zrujnuje. Więc nie masz się o co martwić — w dodatku pomoże Draconowi, ale nie dlatego, że go kocha… to znaczy pokocha go, ale w taki sposób, jak Harry’ego i Rona.

— Jesteś tego pewna? — zapytał chłopak, pierwszy raz się odzywając w jej towarzystwie. Posłała mu niemrawy uśmiech.

— Absolutnie — odpowiedziała. Westchnęła głęboko i wyszła z gabinetu Dumbledore'a trzaskając drzwiami.