Rozdział siódmy

— Jestem padnięty, jeszcze ten trening! — jęknął Ron, wtulając się w jedną z poduszek na kanapie. W kominku strzelał miło ogień, a zegar za minutę miał wybić dwudziestą trzecią. Pokój wspólny Gryffindoru był niemal pusty.

— Mogłem go przełożyć na jutro, byliśmy fatalni — marudził Harry, ale wziął się za rysunek swojej drużyny, rozmyślając, jakie ustawienie pasowałoby najlepiej, każdemu zawodnikowi z osobna.

— Przesadzacie — Hermiona pochylała się nad ciężkim tonem, był oprawiony w czarną skórę.

— Co ty w ogóle czytasz? — zapytał Ron, próbując na chwilę wyjąć z jej rąk książkę i ledwo się powstrzymała, aby nie zacząć panikować.

— Historię Magii — skłamała gładko, odsuwając się od przyjaciela.

— Jak ty możesz to czytać — skomentował i z powrotem opadł na kanapę. — W ogóle to, dlaczego zostałaś po Eliksirach?

Teraz i Harry wpatrywał się w nią z zainteresowaniem. Te zielone, życzliwe oczy trudniej było okłamać.

— Chciałam się zapytać o pewien eliksir, którego opis znalazłam w bibliotece — jej wzrok był wbity w wolumin z Działu Ksiąg Zakazanych. Ona i Malfoy dostali zgodę na pożyczanie stamtąd książek, mieli być przy tym dyskretni... I gdy to usłyszała, schowała swoją godność do kieszeni, bo biegiem udała się do biblioteki — w przeciwieństwie do Dracona, który dotarł tam za nią po dziesięciu minutach, kpina malowała się na jego twarzy. Zapewne on i Snape zdążyli skomentować jej dziecinną reakcję, ale nie przejęła się tym. Niewiele rzeczy da radę wprawić ją w ekscytację, zimna logika i ocena sytuacji zawsze wygrywała z sercem, ale jeśli chodziło o coś tak banalnego, jak o książki, jej dotychczasową największą miłość; była szczęśliwa, niczym jedenastoletnia dziewczynka, która właśnie dostała swoją pierwszą różdżkę.

— Za dużo czytasz, Hermiono, skoro idziesz do Snape’a na misję samobójczą — stwierdził Ron, sennie. Ziewnął, nie zasłaniając przy tym ust, co ją obrzydziło i skrzywiła się. Z litości jednak nie zwróciła mu uwagi.

Po chwili dało się słyszeć ciche chrapanie, ale ani Hermiona, ani Harry nie mieli serca go budzić i wysyłać do sypialni.

Kiedy chrapanie stało się dla niej nieznośne, choć Harry nie skarżył się, bo był przyzwyczajony — rzuciła na Rona Silencio, rozkoszując się ciszą, jaka nastała, pieściła ich uszy.

— Dzięki — powiedział Harry. — Może do tego przywykłem, ale mimo wszystko cisza jest o niebo lepsza.

— Nie ma za co — posłała mu zmęczony uśmiech.

Oboje siedzieli do północy — Harry testował wszystkie możliwości ustawienia swojej drużyny, a Hermiona zaczytała się w Najsilniejszych Eliksirach. 

Nie miała potem ochoty ruszać się do swoich prywatnych kwater i po prostu przysnęła na kanapie, Harry usnął jako ostatni, ale jeszcze przed snem uśmiechnął się ciepło, gdy Hermiona opadła na Rona i prawie stykali się twarzami. Naprawdę dobrze razem wyglądali.