Rozdział ósmy

— Cześć, Hermiono — podskoczyła, gdy za plecami wyrwał ją ze skupienia głos Neville’a.

— O, Neville, cześć… siadaj, co będziesz tak stał — zachęciła go, a on chętnie zajął krzesło obok. Dopiero, kiedy usiadł, zobaczyła jego poharataną twarz.

— Wielkie nieba, co ci się stało? — przybliżyła się, aby obejrzeć rany na obu policzkach, ale szybko się cofnęła, gdy chłopak zaczął się dziko rumienić.

— Od początku wojny pomagam profesor Sprout, co zresztą wiesz,  jesteś w Zakonie, ale — od razu uśmiechnął się szczęśliwie, gdy opowiadał Hermionie, a zaróżowione policzki były już tylko i wyłącznie spowodowane dumą — teraz, gdy jest po wszystkim; Sprout zgodziła się, abym mógł pomagać jej w cieplarni po lekcjach.

— Neville, to cudownie! — naprawdę ucieszyła się. — Od pierwszych zajęć zielarstwa wiedziałam, że tak to się skończy.

— Tak, tak, jesteś nieomylna, Hermiono — gdy odwróciła wzrok, chłopak przewrócił oczami, ale w tym nie było grama złośliwości. — Nawet nie wiesz, jaki jestem szczęśliwy. Odkąd się urodziłem, myślałem, że będę we wszystkim najgorszy.

Posmutniał na krótką chwilę, wspominając złośliwe słowa swojej babci, ale już po sekundzie wrócił mu wigor.

— Tak w ogóle to, co robisz w bibliotece… w sobotę… przed książkami? Nawet, jak na ciebie to dziwne, jest ledwo ósma.

— Przepraszam, ale nie mogę ci powiedzieć — powiedziała ponuro, ale on tylko pokiwał głową. Od zawsze był wyrozumiały; no poza tym głupim incydentem w pierwszej klasie, kiedy pierwszy i ostatni raz jej się sprzeciwił, a Hermiona go spetryfikowała. Do teraz miała wyrzuty sumienia, zaatakować Neville'a!

— Rozumiem, ale jakbyś miała jakiś… problem, możesz się do mnie zwrócić — spojrzał na nią ciepło, a jego zielone oczy, jak zawsze były wypełnione dobrymi intencjami. — Jesteśmy w końcu przyjaciółmi, prawda?

— Oczywiście, że tak — Hermiona posłała mu promienny uśmiech, ale zgasł, gdy sobie przypomniała, że tak naprawdę nie wie, co on tu robi. — A ty, czemu nie jesteś w łóżku?

— Szóstoklasiści wczoraj trochę poturbowali wnykopieńki i muszę do nich zaglądać, co osiem godzin — jak można je potraktować Diffindo? — Neville pokręcił ze smutkiem głową, najwyraźniej zapominając się pożegnać, bo już wyszedł z biblioteki, mamrocząc coś pod nosem —zapewne dalej o swoich roślinkach.

Hermiona uśmiechnęła się delikatnie, uradowana, że jeden z jej przyjaciół od jakiegoś czasu — w końcu! — naprawdę jest szczęśliwy i całkowicie się spełnia. Nie mówiąc już o jego dziewczynie, którą tak dobrze ukrywa — jednak  nietrudno zauważyć jego wypieki, które dostaje, gdy tylko Krukonka do niego mrugnie podczas posiłków.

Nie lubiła jej, ale co to zmienia skoro Neville w końcu znalazł pokrewną duszę? Dla Hermiony to pochodzenie już nie miało znaczenie, w końcu jak sam Neville powiedział — byli przyjaciółmi, a to do czegoś zobowiązuje.

Przez chwilę zastanawiała się, jakby jej przyjaciele zareagowali, gdyby związała się z kimś kogo nie lubili — lub, co gorsza — nienawidzili. Ale odsunęła od siebie te myśli, w końcu żaden Ślizgon jej się nie podobał.

Wzdrygnęła się na samą myśl.

Wyszła w końcu z biblioteki na obiad — dopiero w te pare godzin uporała się z całym nawałem prac domowych. Zeszła zamyślona do Wielkiej Sali, gdzie niektórzy już pewnie kończyli posiłek.

 Dziwny tydzień — pełen ciężkiej pracy. Od dziewiątej do siedemnastej lekcje, obiadokolacja, szybkie odrabianie lekcji, kolacja, cztery godziny (a czasem i więcej) dodatkowych lekcji z Malfoy’em i Snapem i, nareszcie, upragniony sen. Czasami nie zdążyła się przebrać, bo gdy tylko jej głowa znalazła się na poduszce, morzył ją sen.

Zabini  nie irytował jej tak, jak dotychczas, był chodzącą wyrozumiałością w trakcie, kiedy ona przypominała tykającą bombę. Blaise pomagał nawet bardziej od Rona i Harry’ego, którzy nie zdawali sobie z niczego sprawy. Ślizgon niby też nic nie wiedział, jak uparcie udawał, ale zdawała sobie sprawę, że Malfoy maczał w tym palce. Ale nie zamierzała narażać się Snape’owi i mówić swoim przyjaciołom o jej tajemnych lekcjach. Tak nawet było jej bardziej na rękę. Ale to dlatego, że nie widziała tych podejrzliwych spojrzeń Rona, czy zamyślonego wzroku Harry’ego, gdy tylko widzieli jej zmęczoną twarz i drgające ze zmęczenia dłonie.

Wszystkie myśli zajęły jej całą drogę i gdy zorientowała się, już siedziała pomiędzy Harrym i Nevillem, który pierwszy się do niej odezwał:

— Marnie wyglądasz, Hermiono. Dopiero wyszłaś z biblioteki? —zapytał Longbottom, troskliwie. Ku jej ogromnemu szczęściu, na chwilę przestał jeść, żeby się do niej odezwać — w przeciwieństwie do Rona.

— Byfaś w bhibliotece? — tłuczone ziemniaki wypadły z jego ust prosto na stół, a ona jęknęła z obrzydzenia i czekała, aż Ginny zwróci mu uwagę głosem, który był podobny do tego Pani Weasley. Ale po chwili zrozumiała, że czeka na nic, bo Ginny wciąż nie było.

Nie dawała znaku życia od miesiąca.

Spuściła smętnie głowę, ignorując pytający wyraz twarzy Rona i wzięła się za swoją porcję, która w ogóle jej nie wchodziła. Harry przyglądał się jej w skupieniu, ale nic nie powiedział, tylko pokazał Ronowi, aby dał jej dzisiaj spokój. To nie był czas na kłótnie, bo Potter domyślał się, o czym właśnie myśli przyjaciółka — pomyślał o tym samym.

Harry już nie tęsknił za Ginny; on usychał z tęsknoty. Oczywiście, nie okazywał tego w nadzwyczajny sposób — Ron by go zabił.

Najpierw z nią zrywasz, a teraz gadasz jak dureń, stary, odpuść ją sobie; wyimaginowane słowa jego przyjaciela utkwiły mu w głowie jak mantra. Musi przestać.

Szatynka tymczasem nie tknęła niczego, poza łykiem ciepłej herbaty, którą zawsze zaczynała lubić, gdy na dworze pojawiały się pierwsze oznaki zimy. Był listopad, ale mróz tym razem odwiedził ich o kilka tygodni wcześniej.

Skrzywiła się, gdy przypomniała sobie o liściku, który dostała w bibliotece od Malfoya przed samym wyjściem na obiad. Snape ich wzywa. Co prawda, nie tak tą sobotę sobie wyobrażała, ale co ma powiedzieć? Sorry, Snape, mam plany i będę się obijać? To nie w jej stylu — sama w końcu się zgodziła na ten projekt.

Westchnęła i wstała ze swojego miejsca…

— Gdzie idziesz? — zapytał Harry, był zdziwiony i zarazem zagniewany. Przyszła zaledwie dwie minuty temu! — Nie posiedzisz z nami?

— Przepraszam, ale nie mogę… muszę… — trudno jej było cokolwiek wykrztusić, gdy Neville patrzył prosto w jej oczy z takim, jakimś dziwnym zrozumieniem.

— Co musisz?

— Umówiłam się — palnęła, a zaraz potem zaczerwieniła. Co jej przyszło do głowy, żeby to powiedzieć?

Ron i Harry popatrzyli po sobie, choć myślała, że odzyskanie rozumu zajmie im dłużej.

— Eee… — zaczął Harry, w ten swój harry’owaty sposób — no to miłego dnia.

— No — mruknął Ron, chyba trochę zażenowany. Był zaczerwieniony po koniuszki uszu, a wzrok miał wbity w swoje dłonie.

Wzruszyła ramionami i poszła dalej, uparcie ignorując blondyna z drugiego końca Sali, którego oczy śmiały się. Jęknęła, gdy w połowie drogi do lochów dogonił ją.

— Co im powiedziałaś?

— To nie twoja sprawa — odparła jadowicie.

— Ktoś tu skłamał — już chciała się oburzyć, ale: — rumieniec cię zdradza.

Pokręciła ze zrezygnowaniem głową nad swoją i Malfoya — a już jego w szczególności — głupotą. Poczłapali się do gabinetu Mistrza Eliksirów.

Hermiona ze zgorszeniem przypomniała sobie incydent z poniedziałku, w którym mieli zacząć ten projekt. Szatynka w podnieceniu zastanawiała się, co będą robić i od czego zaczną, aż w połowie drogi, gdzieś na trzecim piętrze, zorientowała się, że nie wie, gdzie jest gabinet Profesora Snape’a. Na horyzoncie nie widziała żywej duszy — obiadokolacja trwała w najlepsze, a ona postanowiła sobie ją odpuścić, a przecież Harry mógłby jej pomóc; profesor Snape dawał mu kiedyś lekcje oklumencji.

W końcu natrafiła na jednego z duchów, którego imienia nie pamiętała (portrety nie chciały jej udzielić takich informacji, jak miejsce zamieszkania jednego z profesorów), ale duszek życzliwie zaprowadził ją pod same drzwi. Co i tak nic nie pomogło, bo spóźniła się piętnaście minut. Snape żadnych tłumaczeń nie przyjmował do wiadomości, a Malfoy miał zabawę nie z tej ziemi.

Wzdrygnęła się na samo wspomnienie — naprawdę bała się wtedy o własne życie. Dopiero śmiejący się Malfoy upewnił ją w przekonaniu, że profesor nie urwie jej głowy. Co najwyżej pękną jej bębenki, ale będzie żyć.

— Nie martw się, Granger. Już w żadną sobotę nas do siebie nie ściągnie; teraz chciał nas sprawdzić — powiedział nagle Malfoy, jakby sądził, że to właśnie zaprząta jej umysł. Mimo to, podjęła temat.

— Sprawdzić? — zapytała.

— Czy faktycznie nam zależy na tych zajęciach.

Dziewczyna pokiwała głową, chociaż przeklinała swoje myśli, że znalazła w zachowaniu Snape'a pewną logikę — faktycznie nie uśmiechało jej się kolejne cztery godzin spędzić z tą dwójką, ale nie będzie narzekać, sama się o to prosiła. Chciała się uczyć.

Duża, a nawet znaczna większość uczniów nie rozumiała tego. Nauka? — a co to i z czym to się je? Przecież cały magiczny świat był fascynujący i bolało ją, że ktoś, kto od początku zdawał sobie sprawę ze swojego pochodzenia, po prostu nie docenia, co posiada i jak pokaźną wiedzę ma od początku swojego istnienia. Ona tego nie miała i chciała swoje zaległości nadrobić.

Chociaż po siedmiu latach w tym świecie czuła się jeszcze głupsza, niż na początku. Wiedziała wiele, o tak, ale wciąż pojawiało się wiele pytań, na które nie mogła znaleźć odpowiedzi. To ją nurtowało i motywowało do dalszych poszukiwań.

Hermiona podziękowała samej sobie, że właśnie tonęła w grubym, workowatym swetrze, bo gdy zeszli do lochów; Snape ich nie powitał gorącą czekoladą. Było chłodno, a od wykafelkowanej podłogi bił, siekający jej stopy, mróz.

Stanęli przed drzwiami.

Draco uniósł dłoń, aby zapukać do środka, ale zanim dotknął drewnianych drzwi, one same nieznacznie się uchyliły. Mieli wejść.

— Szybko — warknął Snape.

Gdy tylko weszli, drzwi za ich plecami zamknęły się na niewidzialny klucz. Spojrzała błyskawicznie na nauczyciela, ale nawet nie zauważyła, żeby trzymał w ręku różdżkę.

— Potrzebujemy dzisiaj panaceum na wszelkie trucizny…

— My?

Rzucił jej to ponure spojrzenie, które zazwyczaj dostaje Harry'ego na eliksirach, ale przez tydzień była zdolna się przyzwyczaić do jego... nietypowego okazywania negatywnych emocji.

Nie spuszczała z niego wzroku i była to bardzo nierówna walka na spojrzenia, bo on miał w tym lata praktyki. Draco przyglądał im się z zaciekawieniem, myśląc, że ta dwójka jest o wiele ciekawsza, niż eliksiry i jeszcze trochę popatrzy na to widowisko, zanim wspomni o swojej obecności.

— Zakon, Granger — Malfoy widział w Hermionie ledwo wyczuwalny lęk, bo najwyraźniej ona też zauważyła drgającą wargę Snape’a, który właśnie marzył o skróceniu jej żywota.

— Jak to? — znowu zapytała, co było jednoznaczne z samobójstwem.

Mistrz Eliksirów już się szykował, aby ryknąć ze złości, ale właśnie drzwi otworzyły się i weszła roześmiana, od ucha do ucha, Minerwa McGonnagall.

Malfoy wzniósł oczy ku niebu, pytając się niewerbalnie Merlina, czy Snape dzisiaj umrze ze wściekłości. Jak na razie trzymał się dzielnie, ale Opiekunka Gryfon otwierała już usta.

— Draco, Hermiona — przywitała się skinieniem głowy i zwróciła się do Snape’a. — Severusie, wiesz co jest dzisiaj, prawda?

— Nie mam na to teraz czasu — mruknął posępnie, chyba wiedząc, że to opiekunki Gryffindoru nie zniechęci.

— Co mnie to interesuje? Zakład to zakład, mój drogi — ostatnie słowo zaświergotała z dostrzegalną ironią, co przyprawiło całą trójkę o krzywy grymas.

Gryfonka i Ślizgon spojrzeli na siebie znacząco, chłonąc każde słowo. Oboje profesorów zdawało się zapomnieć, że dalej w ich towarzystwie jest dwójka uczniów.

Snape warknął coś niezrozumiałego pod nosem, ale posłusznie poszedł do jakiegoś pokoju, możliwe, że to był jego prywatny salon albo sypialnia — Hermiona nie mogła tego stwierdzić, dostali kategoryczny zakaz wchodzenia, przez którekolwiek drzwi, odejmując magazynek na składniki. A po tak długim monologu, jaki dostali, odechciało jej się nawet próbować. Nie żeby w ogóle miała to w planach ( po Hogwarcie krążyły legendy o prywatnej biblioteczce Snape'a! ).

— Gryfoni wygrali w ostatnim meczu — oznajmiła, puszczając im oczko w chwili, kiedy Mistrz Eliksirów wrócił do gabinetu.

— Idź pij i nigdy nie wracaj — spojrzał na profesorkę Transmutacji z niechęcią i podał jej jakiś pakunek, zawinięty w szary papier.

— Jak pięknie zapakowane, nie trzeba było — powiedziała wrednie, odbierając prostokątną paczkę. — Nie zatrułeś, prawda?

— Gdybym chciał cię otruć, zrobiłbym to już pierwszego dnia, odkąd postawiłem nogę w tej szkole. Już wtedy byłaś wkurzająca.

— Wiem, ciągle mi to mówisz — odparła teatralnie rozczulona.

Pożegnała się z całą trójką i wyszła z prywatnych kwater Mistrza Eliksirów, który był już kompletnie wytrącony z równowagi. Miał zaciśnięte usta w wąską kreskę, a każde jego ruchy powodowały huk, jak zamykanie drzwi, szafki, czy czegokolwiek.

— …profesorze? — mruknął Draco, spoglądając ukradkiem na Hermionę, która dalej była zszokowana teatrem, jaki urządziła surowa Minerwa McGonnagall... ta McGonnagall!

Niby czasami w Norze widziała ją w akcji, gdzie byli sami członkowie Zakonu i mogła pokazać pełną twarz, ale… no cóż… z bliska wydawało jej się to jeszcze ciekawsze. Hermiona potrząsnęła gwałtownie głową, żeby wybudzić się z tego dziwnego snu, ale nic się nie wydarzyło. Snape dalej łypał na nich jak opętany.

— Bierzcie się za antidota — to już nie była prośba, a rozkaz. Hermiona ostatnią siłą woli postanowiła się nie buntować. Był nauczycielem, ale to nie znaczy, że może się, na każdym wyżywać. We wcześniejszych latach było to do zniesienia, ale z roku na rok robił się coraz bardziej cyniczny!

— Nie lepszy będzie zwykły bezoar? — zapytała wysoko unosząc głowę, pokazując, że wcale się go nie boi.

— NIE! — ryknął, ucinając temat.

— Dlaczego?

Zabawne było patrzeć, jak prawa ręka Snape’a niebezpiecznie zaciska się w kieszeni, zapewne na różdżce, ale to jednocześnie przeraziło Dracona.

— Granger, pójdziesz po składniki? — zapytał Draco, jak najbardziej swobodnie, stając przed nią i jednocześnie zagracając Severusowi drogę do niej. Był żywą tarczą.

— Proszę — dodał, co było wyrazem najprawdziwszej rozpaczy, nigdy ją o nic nie prosił, nawet o ten felerny projekt.

Spojrzała na niego podejrzliwie, odgarniając zbłąkany, kasztanowy kosmyk z twarzy i przymrużyła oczy. Po krótkiej chwili jednak poszła do osobnego pomieszczenia z ingerencjami. Gdy zamknęła za sobą drzwi, Draco miał ochotę urwać swojemu ojcowi chrzestnemu głowę.

— Zwariowałeś?! — wyszeptał, ale jego głos miał większą siłę miażdżenia niżeliby krzyczał.

— O co ci chodzi? — zapytał normalnie i odwracając się do niego plecami, poszedł do swojego gabinetu.

— O to, że chciałeś na nią podnieść różdżkę! NA GRANGER! Przeliterować ci to?! Ona nie jest wrogiem, ty dostajesz jakiejś paranoi. Od zawsze lubiła się wymądrzać, przywykłeś do tego, uczysz ją siedem lat, ale ona teraz tylko cię zapytała o cholerny kamień do… — Jego gabinet był wyciszony, więc mógł krzyczeć do woli.

— Skończyłeś? — parsknął, szukając na jednym z regałów jakiejś książki.

— Ciebie to bawi?

— Jasne, że go to bawiło. Dupek… Ciekawe, co by się stało, gdyby jednak Draco go nie powstrzymał — piekliła się Hermiona, ale na jej twarzy błąkał się uśmiech na to wspomnienie.

— Muszę zabić Dracona, gdyby Snape by cię wtedy czymś przeklął, pewnie zamknęłabyś się na dobre — warknął narrator, czyli ja.

— Próbujesz mi wygłosić reprymendę, chociaż dobrze wiesz, że nic tym nie wskórasz. Mówiłem tobie, Dumbledorowi, że nie jestem w stanie prowadzić dodatkowych zajęć — spojrzał na Dracona, wyraźnie go oceniając. — Wystarczy jedno twoje słowo, a ta cała farsa się skończy, Draco. Nie jesteście przy mnie bezpieczni.

Blondyn na chwilę znieruchomiał, ale nic nie powiedział na tą nagłą szczerość. W normalnych okolicznościach nigdy, by się do czegoś podobnego nie przyznał. Spojrzał odruchowo na drzwi, za którymi zapewne Hermiona już pracowała pełną parą.

Hermiona, Hermiona, Hermiona.

— Nie.

— Słucham? — Snape uniósł brew w kpiącym geście, jakby tego właśnie się spodziewał.

— Nie zrezygnuję z tych zajęć.

Malfoy wyszedł z gabinetu, nie zamykając za sobą drzwi. Przystanął przy swoim kociołku, gdzie obok leżała instrukcja, pisana z kaligraficzną starannością.

Spojrzał na szatynkę, która nie zawracała sobie głowy niczym dookoła. Związała włosy w ciasnego koka, który średnio dodawał jej urodzie, ale przynajmniej żaden włos nie miał prawa dostać się do eliksiru. Każdy jej ruch był starannie dopracowany, a przynajmniej nie wyglądała, jak Potter bez pomocy Księcia Półkrwi, który, swoją drogą, właśnie wrócił do laboratorium i również zaczął w ciszy tworzyć własną, nieznaną im z nazwy, miksturę.

Draco uśmiechnął się pod nosem, Severus był czasami taki przewidywalny, a czasami nie wiadomo, czy zacznie się wściekać, czy w ogóle nic nie powie, ukazując jaki to on jest obojętny na cały świat. Zazwyczaj się jednak wściekał.

— Profesorze, skończyłam bazę — powiedziała Hermiona, Malfoy zerknął na nią, miała dziwnie zachrypnięty głos — pisze, że mam się spytać, czy jest dobra.

Snape bez słowa podszedł do kociołka i prawie niezauważalnie kiwnął głową, najwyraźniej nie miał się do czego przyczepić.

— Przy dodawaniu łzy feniksa zmniejsz ogień do minimum.

Hermiona kiwnęła głową, ale nic więcej nie powiedziała. A Draco musiał wiedzieć.

— Muszę na chwilę wyjść… — rzucił w stronę Snape’a.

— Nie możesz zostawić eliksiru bez nadzoru, a ani ja, ani Panna Granger, nie mamy na to czasu — prawie krzyknął znad swojego kociołka, a jego ręka, która właśnie kroiła szczurzy ogon, niebezpiecznie zadrgała.

Draco zachichotał cicho, a Hermiona spojrzała na niego, jakby miała do czynienia z szaleńcem. Co z tego, że mógłby zaczarować eliksir i go zabezpieczyć, skoro ktoś tu czuje się winny i nie chce zostać sam na sam z pewną dziewczyną o kasztanowych lokach.

Spędzili pięć i pół godziny na robieniu swoich eliksirów, z czego te pół godziny zajęło im przelewanie mikstur do odpowiednich fiolek, aby nie uronić ani kropli.

— Profesorze, co to była za odtrutka, nigdzie o niej nie czytałam — zagadnęła, uśmiechając się nieśmiało do samej siebie, zadowolona, że dała radę stworzyć coś tak piekielnie trudnego.

— Bo to mój wynalazek, Granger — odpowiedział i widząc, że już się jej otwierają usta, dokończył. — To, co teraz stworzyłaś jest zaledwie bazą do prawidłowego eliksiru na wszystkie możliwe odtrutki, jakie znam. A znam wszystkie jakie dotąd istnieją. Te, które zostały stworzone w czasie starożytnej Grecji, czy też Rzymie, również.

— A Mezopotamia? To w tamtym regionie najbardziej rozwinęła się sztuka Alchemii, a każdy składnik był tam na wyciągnięcie ręki.

Draco przysłuchiwał im się, chociaż udawał, że dalej sprząta swoje stanowisko. Omal nie zachłysnął się powietrzem, gdy usłyszał jego głos.

— Tak… — zaczął rozbawiony.

— Dobrze słyszeliście, Snape był rozbawiony. Hermiona dokonała cudu — powtórzył narrator, uśmiechając się zjadliwie.

— Daj spokój — warknęła szatynka — czuł się winny, tylko dlatego rozmawiał ze mną, jak z człowiekiem na swoim poziomie…

— Wiem, wiem.

— Sumerowie stworzyli bazę, na której opiera się teraz cała Alchemia i Eliksiry. Chociaż przed Sumerami zapewne też był ktoś, kto tą wiedzę musiał im przekazać.

— Jak to? Kiedy wynaleźli pismo klinowe i zaczęli się nim ściśle posługiwać, zapisując, każdy najdrobniejszy przełom, wyraźnie zagarnęli wszystkie zasługi dla siebie.

— Owszem, ale jeśli miałabyś predyspozycję do bycia Mistrzem Eliksirów, a w to wątpię, mogłabyś zdobyć taki tytuł i odbyć staż u jednego z Mistrzów, który nauczyłby cię, co jest oczywiste o tej dziedzinie. Zdobycie tytułu nie jest dla samego zdobycia, do tego jest przekładana wiedza, jaką tylko sam Mistrz Eliksirów może się posługiwać.

— Dlaczego uważa pan, że nie mogłabym być Mistrzynią Eliksirów? —zapytała, zaciskając usta.

— Aby przejść staż trzeba pracy… — zaczął sucho, a po poprzednim, w miarę, jak na niego, normalnym tonie, nie było już ani śladu.

— O, Pan uważa, że nie jestem w stanie zapracować sobie na ten tytuł, bo co — bo niby nie mam predyspozycji, nie jestem zahartowana i nie wiem, co to ciężka praca, tak?

— Tak, dokładnie tak uważam — odparł i nic sobie nie robiąc z jej bojowego nastawienia, uniósł różdżkę i otworzył nią drzwi. — Do, niestety, widzenia.

Draco i Hermiona zostali wypchnięci przez magiczną siłę i znaleźli się z powrotem na korytarzu w lochach, gdzie bez oparów z kociołka było bardzo zimno. Jednak nawet to Granger nie ostudziło:

— Co za bezczelny ignorant! — warknęła, podnosząc się z ziemi. — Nie wierzę, po prostu nie wierzę, że mógł coś takiego powiedzieć!

Mówiła pod nosem, a gdy Malfoy odezwał się, drgnęła zaskoczona.

— Granger, czy ty jesteś walnięta? Snape właśnie rozmawiał z tobą jak z równym sobie, a ty się przejmujesz, że cię obraził? Robił to nieraz i pewnie…

W końcu machnął ręką, bo równie dobrze mógłby to mówić sklątce tylnowybuchowej. Ona nie zrozumie — może i jest inteligentna, ale nie mądra, dalej za mało doświadczona i przede wszystkim — niewinna, aby zrozumieć.

— Co chciałeś powiedzieć? — zapytała już normalnie, rozpuszczając swoje kasztanowe włosy z ciasnego koka.

— Nic, po prostu się dziwię, że nazywają cię najinteligentniejszą czarownicą od czasów Roveny Ravenclow, a nie możesz dostrzec, że Snape… że… nie, to i tak nie ma znaczenia.

— Malfoy, dokończ — poprosiła, co brzmiało jak rozkaz, ale blondyn to przemilczał, bo w ułamku sekundy Gryfonka potrafiła być bardzo przekonywująca.

— Snape nie jest taki, jak go inni postrzegają, Granger.

— Przecież o tym wiem, ale to nie znaczy, że ma mnie obrażać… — odparła łagodniej i spuściła wzrok. — Może i zaczął... zachowywać się cynicznie, nawet jak na siebie przez ostatni czas, ale pokładanie mu się do wyżycia jakoś nie specjalnie mnie zadowala… przykro mi.

Odeszła przyspieszonym krokiem, nie dając po sobie poznać, że jest speszona. Poszła prosto na kolację, gdzie zapewne czekali na nią przyjaciele, gdzie pewnie nie będzie mogła się nikomu wyżalić, jak bardzo nienawidzi Snape’a i Malfoya. A Harry i Ron znowu zaczną rozmawiać o czymś błahym, co nieskutecznie zaprzątać będzie jej umysł i wcale nie skończy myśleć, jak bardzo żałuje swojej decyzji o projekcie z eliksirów. Po tych sześciu dniach na pewien moment zabraknie jej chęci do życia.

Malfoy miał wrażenie, że czas na moment się zatrzymał, a oddalająca się sylwetka Hermiony idzie w nieskończoność. Zebrała się w nim pewna doza radości, ale tylko przez chwilę był ją w stanie uchwycić — ale jedno wiedział na pewno — to nie miał być spokojny rok.