Rozdział czterdziesty dziewiąty

— Musimy zabezpieczyć składniki, Granger, idź, zacznij, ja w swoim czasie dołączę — powiedział w końcu, chociaż chciałby siedzieć tak cały czas, nawet w jej towarzystwie. Było mu wyjątkowo dobrze, dzięki mugolskiej wódce, która towarzyszyła mu jako dodatek do czarnej jak śmierć kawy.

Spojrzała na niego z morderczym błyskiem, psując całkowicie jego dobry humor.

— Chyba żartujesz. Jesteś jeszcze pijany…

— Zdążyłaś mi to już wypomnieć — odwarknął, ale to jej nie ostudziło i dalej czekała z założonymi rękami — nie interesuj się moim stanem, Granger. Nawet pod wpływem jestem lepszy w eliksirach niż ty — upił ostatni łyk z pożałowaniem, bo nie był już przygotowany na tyradę Hermiony, która już otwierała usta.

— Nie mówiłam o eliksirach — burknęła, a na jej policzkach pojawił się rumieniec — możesz sobie coś zrobić. Nawet Mistrzowie, kiedy nie byli kompletnie skupieni, mieli z tym problem. Czytałam…

— Nie rozśmieszaj mnie i wynocha, chcę się ubrać — jedno pytanie dręczyło go, gdy wyszła: co ją to obchodziło? Martwiła się. Najbardziej absurdalna myśl ze wszystkich, a pamiętał każdą swoją udrękę po alkoholu. Nic nie było go w stanie tak upić, aby stracił świadomość.

Zdjął z siebie białą, pogniecioną koszulę i spodnie, ubrania zostawił rozwalone na ziemi, tego dnia nie miał ochoty na swoje pedantyczne przyzwyczajenia. Wszedł pod prysznic, a z myśli nie dało się odepchnąć tej kretyńskiej potrzeby, aby dołączyć do Granger. Właśnie, zaklęcia używane do zabezpieczania tak rzadkich składników są niebezpieczne — gdyby Granger zadrgał głos, bądź, broń Merlinie, ręka, mógłby już dziewczynę zdrapywać ze swoich ścian; a jak już wspominał, dzisiaj miał wyjątkowo leniwy dzień. Właśnie dlatego ubrał się i szybko wyszedł z łazienki, a kiedy otworzył drzwi do laboratorium zobaczył ją w jednym, irytującym kawałku.

Spojrzała na niego, bo akurat skończyła zabezpieczać rzadko spotykaną odmianę asfodelusa, którą mógł użyć do czarnomagicznych wywarów, które korciły go od dawna. Przez swoje czarne myśli nie zauważył, jak Hermiona na jego widok delikatnie się uśmiechnęła.

Wiedziała, że się uprze i nawet gdyby nie mógłby ustać na dwóch nogach — przyszedłby, byleby tylko coś udowodnić albo zrobić jej na złość. Istniała jeszcze opcja trzecia, o której nie wiedziała o tyle, że chociaż istnieje.

— Ile zdążyłaś zabezpieczyć? — zapytał, stając tuż obok, że wdychała jego zapach, pomieszany z zapachem mydła i perfum. Niebezpieczna mieszanka.

— Cztery — odpowiedziała z dumą. Nie było to wcale łatwe, jakby się mogło dla ignorantów wydawać.

— Słaby wynik — wytknął i kpiąco się uśmiechnął — odsuń się, mogę to zrobić naraz.

— To zbyt niebezpieczne — zaprzeczyła gwałtownie, stając tak, że za jej plecami miała składniki, a przed sobą wściekłego Snape’a — chcesz to zrobić naraz? T e r a z, w takim stanie? Muszę zapamiętać, że jesteś po alkoholu lekkomyślny.

— Wziąłem eliksir, ty idiotko — syknął wściekle i nie zauważył nawet, że mówi przez zaciśnięte zęby — i wątpię, żebyś czegoś nie mogła zapamiętać, co w tym trudnego dla Wiem —To —Wszystko—Granger.

— Przestań mnie w końcu obrażać, do jasnej cholery, ja chcę dobrze, nie chcę, żeby przez twoją dumę coś się nam stało — żeby tobie się coś stało.

— Czy kiedykolwiek coś się… jak to nazwałaś?... przez moją dumę... stało? — zapytał, opierając się jedną ręką o biurko. Aby go nie dotknąć i dalej chronić składniki przed jego szaleńczymi zapędami, musiała gnieździć się, praktycznie przytulona plecami do biurka. Zrobił to specjalnie.

Nie zauważyła, że stoi zbyt blisko, była zbyt pochłonięta kłótnią, a może po prostu przyzwyczaiła się do tego, że jest obok, gdy są sami.

— Nie — odpowiedziała, ale odpowiedź wcale jej nie uspokoiła.

— Właśnie, więc rusz się…

— Severusie, proszę — szepnęła tak, że na moment zastanowił, czy faktycznie nie postępuje lekkomyślnie, ale jej zdanie nigdy nie miało dla niego znaczenia, z nikim się nie liczył. To eliksiry, jego działka, szkoda, że na chwilę o tym zapomniał. I to przez kogoś takiego.

— Odsuń się albo cię wyrzucę — posłusznie się odsunęła, ale była wściekła. Stanęła tuż obok, aby widzieć, jak czaruje wszystkie składniki za jednym razem, narażając się na niebezpieczeństwo w razie jego pomyłki. Nie zauważyła, kiedy wyciągnął różdżkę, był to dopracowany ruch, wręcz niedostrzegalny. Kiedy zaczął rzucać zaklęcia uznała, że to bezsensu, gdyby faktycznie się odsunęła — ta potężna magia ją przyciągała. Nie znała tego zaklęcia, było pewnie zarezerwowane dla prawdziwych Mistrzów Alchemii i Eliksirów.

Nie minęło pół minuty, a opuścił różdżkę, a wargi drgały mu niebezpiecznie.

— Już? — zapytała z niedowierzaniem.

— Już — odpowiedział i… Merlinie… uśmiechnął się, wkładając na siebie najwredniejszy z uśmiechów. Na Hermionę spadło to jak grom — męczyła się nad zabezpieczeniem czterech składników dziesięć minut… a wystarczyło jego pół minuty. 

— I CO CIĘ ŚMIESZY? — warknęła, czując jak się rumieni, a włosy nieznośnie puszą się. Severus nie powstrzymał szyderczego parsknięcia, wyciągał z jej złości wiele satysfakcji.

Hermiona uniosła rękę, na chwilę grożąc palcem, ale potem zacisnęła ją w pięść i opuściła. Odetchnęła głęboko, aby nie rzucić się na niego z pięściami. 

— Ty, Granger — odpowiedział, przeciągając każdą głoskę z lubością.

Coś mruknęła niezrozumiałego pod nosem, co brzmiało jak: Snape, śmierć, ból.

— Mówiłaś może coś? — zapytał, unosząc brew.

— Nienawidzę cię.

— W to nie wątpię — odparł, a przez myśl mu przeszedł błysk. Może to i dobrze, że Hermiona nie wybuchła w powietrze? Już nie mówił o tym, że miałby dużo do sprzątania, jej szczątki i tak dalej...