Rozdział czterdziesty ósmy

Przespała jedynie pół nocy, może cztery godziny, ale kiedy się rozbudziła miała w sobie energię, której dawno zaczęło jej brakować. Wigor powrócił, zwłaszcza po jej nocnych postanowieniach i planach, jakie sobie obrała. Intrygujący Severus Snape, nigdy by na to nie wpadła.

Egoistka, mruknęła na nią podświadomość, docierając do jej najbardziej słabego punktu, słabości, którą pod naciskiem dobrze zapowiadającej się chwili, chciała wymazać. Potrzebowała tego.

Ale twarze jej przyjaciół dalej mówiły, żeby przestała. Że ich zawiedzie. Uznała jednak, że się nie dowiedzą, byli daleko od Hogwartu, a ona i Snape nie będą się przecież pokazywać publicznie, rozwijając przed sobą czerwony dywan. Chciała go po cichu, niczym kochankowie, którzy ukrywają się pod osłoną nocy, aby nikt nie widział, nikt jej nie oskarżał; on też nie.

Z tą myślą ubrała się w mugolski strój i nawet nie zerkając na Wielką Salę, w której świeciły jeszcze pustki, zeszła prosto do lochów. Domyślała się, jaki widok zastanie, ale okazja obudzenia go była kusząca.

Ale on nie spał.

— CZY NIKT NIE DA MI SIĘ SPOKOJNIE UPIĆ NAWET W ŚWIĘTA?! — wrzasnął, otwierając drzwi, aż ją uszy zapiekły, gdy krzyk odbił się od jej bębenków. Hermiona miała ochotę uciec, kiedy tylko go zobaczyła, jego oczy zapłonęły na jej widok; była ostatnią osobą, którą chciał oglądać. Przewróciła oczami i pod jego ramieniem wślizgnęła się do laboratorium, przechodząc przez gabinet i znajdując się nareszcie w sypialni, gdzie cicho prowadził ją od początku Pokój Życzeń; podczas świąt wróciła tam raz. Ale znów nie wyczuła z tamtego miejsca niczego dobrego, co by faktycznie dla niej wzbudzało bezpieczne.

Policzki ją zapiekły z oburzenia.

— Ile wypiłeś? — chłód zabrzmiał w jej stalowym głosie. Na podłodze walało się kilka butelek, nie wspominając o tych na łóżku. — Musimy obrodzić i zabezpieczyć składniki, nie po to użerałam się z tym starożytnym hipokrytą, aby tam teraz wracać, bo ty wolałeś się nad sobą użalać! Merlinie — jęknęła żałośnie, podnosząc z podłogi meksykańską whisky — pijesz takie świństwa?

Obróciła się w jego stronę, pokazując palcem na butelkę, ale wmurowało ją, że znalazł się tuż obok niej, w pierwszej chwili w jej buchnęła woń piżmowych perfum, które jej zdaniem powinny pozostać zakazane za swoją zdradziecką naturę.

Butelka opadła z brzdękiem na podłogę, pozostawiając sobie głuche echo szkła… nikt nie zwrócił na nią uwagi, a samotna butelka potoczyła się pod łóżko, chowając się pod nie i zostawiając tą dwójkę samych w intymnej chwili.

Dotknął jej zakręcony, niesforny kosmyk, który opadł, jakby z premedytacją na czoło, domagając się uwagi. Kiedy musnął dłonią jej policzek, rozchyliła nieświadomie usta, nie mogąc uspokoić nagle przyśpieszonego oddechu. Zgarnął kosmyk za ucho; zrozumiała, jak Severus obchodzi się ze swoimi składnikami w obróbce, w tym zdecydowanym ruchu była łagodność, jakby jego palce dotykało delikatnego szkła, które może się pod samym dotykiem skruszyć. I zaborczość w opuszkach jego palców była odczuwalna, jego palce znaczyły swoją zdobycz, tylko swoim magnetyzmem, wywołując w niej narkotyczny głód, przez który mogłaby błagać o jeszcze więcej. Zachłanność była tutaj słabością.

Zadrżała.

Nieznacznie się pochylił, Hermiona poczuła w jego oddechu znaną woń alkoholu, która sprowadziła ją boleśnie na ziemię, psując nastrój, przekuwając go szpilką, jakby była balonem.

— Jest pan pijany — mruknęła, delikatnie go od siebie odsuwając. Zdjęła rękę z jego torsu, opóźniając ten ruch o sekundę, dalej czuła jego rozgrzany oddech, a rozbiegane onyksowe oczy błądziły po jej twarzy, ciele, włosach, ustach, wpędzając ją w rumieńce, ale i nagłe niekonwencjonalne myśli.

Pokiwał głową, wskazując, aby usiadła na oprawionym w skórę fotelu. Jego mina pozostawała taka jak zawsze, gdy nie chciał się z uczuciami obnażyć, obojętna twarz, jakby miniona niezręczna sytuacja wcale się nie wydarzyła, a ona dopiero weszła do pokoju. Te kilka butelek na podłodze i zapach alkoholu unoszący się w powietrzu, już nie stanowił dla niej problemu.

— Skarpetka — wymówił wyraźnie, a już po sekundzie pojawiła się przed nim drobna skrzatka z wielkimi, srebrnymi oczami, łudząco podobnymi do stalowych tęczówek Dracona Malfoya — przynieś śniadanie… dla dwóch osób. I jakąś kawę — skrzatka aż podskoczyła z zachwytu, a Snape — myśląc, że Hermiona nie patrzy — uniósł nieznacznie kąciki ust, a skrzat teleportował się z trzaskiem do kuchni.

W Hermionie zebrała się czułość.

— Wiem, że ci się podobam, Granger, ale pohamuj się i nie pożeraj mnie wzrokiem — zakpił, ale dalej wzbierało się w niej to miłe uczucie, które pozwoliło jego uwagę zignorować.

— Nie wiedziałam, że lubi pan skrzaty… — zaczęła z promiennym uśmiechem, wpatrując się w miejsce, w którym Skarpetka przed chwilą zniknęła. Przed zniknięciem skrzatki, Hermiona zdążyła zauważyć, że stworzonko miało na sobie nienaganne ubranie, a nie jak Zgredek w drugiej klasie, porozdzierane szmaty.

— Bo nie lubię — warknął.

— Tak, a ten uśmiech, to co? — przybrała zadowoloną, pełną satysfakcji minę. — Dlaczego pan, jak osioł, próbuje pokazać, jaki z pana drań?

— Jestem draniem, Granger, i niech w końcu to do ciebie…

— Och, ale brednie — burknęła, siadając po turecku na fotelu i wpatrując się oceniająco w jego twarz. Było w tym coś wyzywającego. Przyjął zaproszenie do gry. — Uratował pan cały świat, mi kilkukrotnie życie, moi przyjaciołom także, zrobił to pan z własnej, nieprzymuszonej woli. Obrażasz i kpisz ze mnie, przy każdej okazji, a jednak już nie jest mi z tego powodu smutno, Severusie, przyzwyczaiłam się do ciebie. I wiesz co? LUBIĘ CIĘ.

Skrzywił się i spojrzał na nią ponuro, udając, że ta nagła deklaracja wcale go nie… zaintrygowała. Przed sobą chyba może przyznać, że zrobiło mu się lepiej z myślą, że ktoś go jednak nie nienawidzi, a Granger nie opanowała oklumencji, aby o tym wiedzieć. Idiotka.

— Szkoda, że twoje uczucie jest jednostronne — powiedział, uśmiechając się w najwredniejszy sposób, tak bardzo jej znany. Prychnęła szyderczo i dostrzegła, że tym go zdziwiła, spodziewając się najwyraźniej, że ją tym urazi. Za dużo było jednak utartego schematu w tych słowach; dawno temu zauważyła, że to nic innego, jak jego obronny system, a nie myśli. Chciał zranić drugą osobę.

— Jasne. Pewnie dlatego zaraz będziemy jeść razem śniadanie…

— Chyba za dużo sobie wyobrażasz, Granger, uważasz, że JA mógłbym CIEBIE… KIEDYŚ… POLUBIĆ? — każde słowo ociekało jadem. Wzdrygnęła się, maskując histeryczny śmiech, który miał ochotę wydobyć się z jej gardła, ale nie dała się zbić z tropu.

— Oczywiście, S e v e r u s i e — szepnęła konspiracyjnie i wstała z fotela, stojąc teraz przed nim. Z takiej odległości mógł policzyć jej nieliczne piegi, które znikły, odkąd nie wychodziła na słońce i towarzyszyła mu w lochach razem z Draco.

Skrzywił się, kiedy przeszło mu przez myśl, że te piegi są na swój sposób urokliwe, gorsze w skutkach od jakiejś tam klątwy. Miał nadzieję, że myśli były spowodowane alkoholem. Stłamsił ogień, który płynął w jego żyłach, szepcząc do jego ucha, że przecież ilość wypitego alkoholu nigdy nie była w jego przypadku ważna; mimo wszystko, zawsze zachowywał trzeźwość umysłu.

— Polubisz mnie — stwierdziła, uśmiechając się do niego czule, i z lubością oglądając, jak jego oczy zaczynają płonąć. Czarne i nieprzeniknione, jak głębia, w której można utonąć.

— Skąd możesz to wiedzieć? — nie odsunął się, co samo w sobie było wyczynem. Czuł jej zapach, było to co najmniej niewłaściwe.

— Kiedyś przecież będziesz musiał powiedzieć mi po imieniu.

— I to uważasz za argument, który potwierdzi, że masz rację? ŻE CIĘ POLUBIĘ — jego głos był ostry, zreflektował się po tamtej słabości, pokazując, że ma nad nią kontrolę. Zrzedła jej mina, a Severus poczuł dziką satysfakcję.

— Tak, tak uważam — odparła twardo, ale głos miała słaby. Z ulgą stwierdziła, że Skarpetka wróciła z posiłkiem i w milczeniu zjedli przy stoliku, który Snape przetransmutował z pustej już butelki.

Hermiona cicho jadła swoją jajecznicę, kątem oka obserwując Severusa, który zatracił się w najlepsze w jedzeniu albo myślach. Miał dwa razy większą porcję od niej. Upiła łyk gorzkiej, czarnej kawy, której nienawidziła. Była obrzydliwa, ale nie chciała sprawiać kłopotu i udawać się za paniusię, przecierpi smak i tyle. Szkoda było psuć tak miły czas; w końcu Snape na chwilę się zamknął.

— Severusie… — zaczęła.

—Przestań do mnie mówić, jak do kolegi — warknął, przerywając jej, ale krótkim uśmiechem go zignorowała. Próbując go zagłuszyć hukiem swojego widelca, który opadł na talerz.

— Skoro obiecałam ci, że w te święta się ode mnie nie odpędzisz, na Wigilię idziemy do Muszelki…

Snape zaśmiał się gardłowo, wyginając twarz w taki sposób, że uśmiechnęła się mimowolnie. Jego głos niósł się echem po całej sypialni. Mogła oddać do połamania swoją różdżkę, aby ta chwila trwała o sekundę dłużej. Chociaż każdy moment bez maski wprawiał ją w smutek, był jak odwlekane pożegnanie; on tak czy inaczej, włożyłby ją z powrotem na siebie.

Po raz drugi w jej towarzystwie śmiał się. Tak, liczyła. Czuła się z tym dobrze, doceniała te gesty, jakby był psychopatą, który nagle za jej pomocą, wracał do normalności; tak w większej mierze było, ale strzepnęła te natrętne myśli, gdy Snape przestał się śmiać i zasztyletował ją wzrokiem jak intruza.

No, to jesteśmy w domu, zadrwiła w myślach.

— Granger, chyba nie sądzisz, że mnie tam zaciągniesz? Cały Zakon tam będzie, nie dziękuję, boję się od nich zarazić głupotą.

— Ode mnie się nie boisz? — zarumieniła się, kiedy kolejny plan uplótł w się w jej głowie, jakby natrętny pająk już zamieszkał tam na dobre.

— Jesteś głupia, jeśli tak sądzisz — syknął z przekąsem — i nie pochlebiaj sobie.

— Gdzieżbym śmiała — fuknęła ze złością, Hermiona poczuła się upokorzona, a zapiekła uraza przerodziła się w jej dłoni, którą zacisnęła na różdżce w gotowości. Tonący brzytwy się chwyta, prawda? — Ja mam sobie pochlebiać? No tak, to przecież ja w tym pomieszczeniu mam nadmuchane, jak balon, ego.

— Cieszę się, że to sobie wyjaśniliśmy — parsknął. Kątem oka spojrzała na jego rozchmurzą twarz. Wydawał się bardziej odprężony. Ale to może dlatego, że kiedy się odwróciła, wlał trochę whisky do swojej kawy. — Skarpetka! Posprzątaj — rozkazał, a kiedy skrzatka to zrobiła i ukłoniła się przed swoim panem, że prawie dotykała głową ziemi przed jego bosymi stopami, dodał — dziękuję.

Skarpetka posłała mu nieśmiały uśmiech i wróciła do kuchni w Hogwarcie. Hermiona spojrzała na niego z niedowierzaniem, a po poprzedniej obrazie nie było śladu, bezgraniczne wzruszenie miotało nią, a różdżka prawie wyślizgnęła się z jej ręki.

— Granger, jesteś wrażliwa, jak byle jaki Puchon — zadrwił, ale ten niemiły ton wcale jej nie zraził, chociaż nieziemsko ją irytował i miała mu ochotę w końcu przypiec, to… traktował skrzaty lepiej od ludzi. Pod swoją gruboskórną skorupą musiało się coś kryć. To coś odkryła Lily Evans, a ona chciała pójść w jej ślady; nie wykluczała w tym przypadku porażki, ale ryzyko było bardziej kuszące, niż kiedykolwiek wcześniej.

Zawiesiła dłużej wzrok na jego stopie. Nawet tam miał blizny.