Rozdział czterdziesty siódmy

            Ufałam ci.

Ufałam ci.

             Ufałam ci.

Ufałam ci.

             Ufałam ci.

Ufałam ci.

Ufała mu. Zakopując w pobliskim lesie, albo topiąc w samym jeziorze Sceleri, resztkę zdrowego rozsądku, wprawiając go w inne uczucia, do których nie przywykł, a nawet nie wiedział o ich istnieniu, ona powiedziała to, tak po prostu. Nie płakała przy tym, nie lamentowała nad jego biednym losem, nie była litościwa, tylko zdradzona. Severus zdradził tylko raz, nie wspominał tego dobrze.

Tych słów też nie będzie.

Nie mógł przeżyć tej prostoty, ona po prostu to powiedziała, jakby to było oczywistością, która bije w oczy jak wschodzące słońce, jakby była rozpaczliwą deską ratunku, aby mu powiedzieć, że tak, znowu zniszczył coś, co inni budowali długi czas. Od początku mógłby wspomnieć, że to marnotrawstwo, każda sekunda w jego towarzystwie, ale chciał, żeby sami do tego doszli; żeby się zawiedli i nie wracali, nie oczekiwał ciepła, jakie biło od drugiej osoby. Sam roztaczał się w zimnych lochach, tam był sobą.

Na jego nienaturalnie kościstej twarzy, skóra rozciągnęła się, tworząc najbardziej ironiczny, ale też sztuczny uśmiech, osoba trzecia na sam jego widok skrzywiłaby się znacznie, jakby połknęła kilo cytryn, a osoba bardziej słaba emocjonalnie, po prostu uciekłaby w popłochu.

Zaczął się rozglądać po swojej sypialni, aby upewnić się, że jest sam. Wojenne nawyki; czasami go spotykała w takich sytuacjach niespodzianka. Śmierciożercy w czasie wojny często go odwiedzali i, niestety, nie pukali do drzwi, a czekali na jego ulubionym fotelu. Gdyby Voldemort czekałby na niego rozwalony na łóżku, wcale by go ten widok nie zdziwił… ten krzywy uśmiech jeszcze raz przeszedł przez jego twarz, gdy myślał o ilości Cruciatusów, jakie rzucił na niego Czarny Pan, gdy wywalał śmierciożerców ze swoich prywatnych kwater. Nigdy potem nie wracali. W ramach zemsty zgłaszali tą zniewagę swojemu panu. Severus po zaklęciach puszył się jeszcze bardziej, nie ukazał im swojej skruchy; nikt bowiem nie wyzwał go nigdy na oficjalną skargę. Wiedzieli, że umie równie dobrze władać różdżką, co Czarny Pan. Ale on też zdawał sobie sprawę, kto jest donosicielem, do dzisiaj ich stękania o litość dzwoniły w jego uszach, wprawiając w ekscytację.

Żałować mu pozostało, że nie posiada myślodsiewni, aby wtórnie przyjrzeć się ich powoli umierającym w agonii twarzom. Oni byli potworami, postąpił słusznie, zapewne jeden śmierciożerca przypadał na jednego człowieka z białej strony, co statystycznie pomagało w wygraniu wojny… jednak co też z tego? Robił to dla siebie.

Draco miał rację, dostawał paranoi i dobrze o tym wiedział, nawet co więcej, nie miał specjalnie zamiaru nad tym pracować; paranoja po dniach, tygodniach… parowała razem z oparami jego mikstur, było jej coraz mniej, jego powojenna paranoja ustępowała, choć przychodziła następna, jeszcze gorsza.

Jednak w jego chorobie nastąpiła znaczna zmiana, kiedy chciał wymierzyć różdżkę w Granger, w niewinną i kruchą dziewczynę, uczennicę, która była teraz pod jego skrzydłami. Wtedy powojenna paranoja zaczęła ewoluować na tak ogromną skalę, jak miała miejsce ewolucja człowieka. Paranoidalnie czuł się winny i zagubiony; od tamtej chwili chciał, żeby była bezpieczna i nie zginęła z jego różdżki. To był priorytet.

Choć Hermiona Granger irytowała go, chciał ją chronić, Dracona również, on też był w niebezpieczeństwie, i, co go martwiło, nie tylko on, Severus, był zagrożeniem. Ale oni jeszcze nie wiedzieli… potarł skronie swoimi szczupłymi, jak u pianisty, palcami.

Tak, to banalne, ale czuł się za tą dwójkę odpowiedzialny. Za Dracona bardziej, ale to już wynikało z ich więzów krwi i obietnicy, jaką złożył lata temu. Granger była kompletnie inną kategorią, do której Severus jeszcze nikogo i nigdy nie zaszufladkował. Nawet nie wiedział, jak powinien tą szufladkę nazwać… w każdym razie, Hermiona musiała tam samotnie siedzieć, czekając na odpowiedni dopisek z jego strony. Dziwiło go to, a nawet w chwili kompletnego mętliku irytowało, ale jednocześnie sytuacja wydawała się zabawna, a czarny, jak jego szaty, humor towarzyszył mu przez całe życie.

Wziął butelkę jakiegoś alkoholu, którą dostał na poprzednie święta od starej przyjaciółki i uznał, że to idealny czas, aby otworzyć tą meksykańską whisky, która miała więcej procentów niż Ognista starego Ogdena. Poczuł dobre pieczenie w gardle, gdy wlał w siebie żółty napój i nawet się nie skrzywdził, chociaż tego pożałował, bo może to ulżyłoby temu smakowi. Smak jednak znikł po chwili, jak u wieloletniego alkoholika, którym zresztą był od siedemnastu lat.

Wyzwolony, przynajmniej na chwilę, od tortur wyobraźni, wziął kolejny łyk, by choć na sekundę cieszyć język charakterystycznym smakiem uwydatnionego spirytusu i wielu innych składników oraz aromatów; mógłby je wymienić wszystkie za pomocą samego węchu, w tej dziedzinie nie miał sobie równych, był w końcu Mistrzem Eliksirów, po samym zapachu mógłby stworzyć dobry duplikat, dopiero co poznanego zapachu jakiegoś płynu.

Co lubił w alkoholu? A to, że mógł bez wyrzutów sumienia, myśleć o pewnych sprawach. Nabierał odwagi, choć następnego dnia tego żałował. Nad niektórymi sprawami nie warto się rozwodzić. Problemem było to, że nie uczył się na błędach. Siedemnaście lat, dzień w dzień, popełniał te same błędy, jakby każdy dzień był taki sam i również nie zwiastował niczego nowego.

Były święta i mógł się upić bez smęcenia Dumbledore’a, McGonnagall, czy, broń cię Merlinie, Poppy. Dobrze, że Sprout siedziała zawsze cicho, bo jej reprymend by nie zniósł. Ją tolerował najbardziej z całego kółka różańcowego, najmniej gadała i dostarczała mu najlepszej jakości składniki do mikstur — a nie musiała tego robić. Dziwiła go ta bezinteresowność, ale korzystał póki mógł. Był pewien, że pewnego dnia spojrzy na niego jak na potwora, a nie osobę, która zasługuje na litość — Merlinie! — zabijał, torturował, a oni mu parzą filiżankę herbaty? Gdyby Czarny Pan wrócił zza grobu naparzyliby mu cały dzbanek? Żałośni ci ludzie, wierzą w jego przemianę, a przecież nie różnił się specjalnie ze swojego okresu, kiedy był śmierciożercą albo miał to jeszcze w planach, czyli odkąd skończył jedenaście lat.

I znowu przypomniała mu się ta nieszczęsna szkatułka, którą otwierał zawsze po alkoholu. Taki jego zwyczaj, słabość... a może jednak upamiętniająca tradycja. Przywołał ją do siebie i nawet nie wytarł od kurzu. Nie zdziwił się, kiedy zobaczył odciski palców Hermiony, dwa drobne punkty, które tylko mu przypomniały, jak bardzo jest żałosny.

Lily Evans machała do niego, a za nią rozciągały się Jasne Błonia Hogwartu. Pamiętał, kiedy robił to zdjęcie. Dzień ukończenia szkoły, w którym pozwoliła mu ostatni dzień na swoje towarzystwo, chociaż byli skłóceni od roku, od momentu, w którym nazwał ją szlamą. Ten dzień był ich ostatecznym pożegnaniem, mieli wkroczyć w dorosłość osobno, a nie było to trudne, bo obrali dwa inne fronty. Tęsknił, ona też tęskniła — wiedział to. James Potter i jego przyjaciele od siedmiu boleści nie mogli zrozumieć, że Severus nigdy nie kochał Lily Evans tak, jak to sobie kreowali. Oni mózgami byli na poziomie gumochłona; jak się Snape’owi zdawało, nie rozumieli, że są różne rodzaje miłości. Tylko Lily rozumiała, bo sama czuła identyczną zażyłość. Zakochała się w Potterze, ale sama kiedyś przyznała, że nie jest to tak silne uczucie, jak uczucie przyjaźni do niego; zapamiętał te słowa bardzo dobrze. Powiedziała mu to w czasie jesiennego balu, gdy Potter znowu zachował się jak kretyn, a Lily ponownie przez niego płakała w ramię Snape'a.

Severus nie był sentymentalny, ale ona była jego wyjątkiem. Starym przyjacielem, którego nie był w stanie do końca zapomnieć, a tym bardziej opłakać, oczywiście, mówiąc w przenośni, on nie płakał od chwili, gdy umarła. Nie było takich łez, które byłyby gorsze od tych, które wylał nad ciałem martwej Lily. Jego słodkiej Lily.

Nie płakał od siedemnastu lat.

On i Evans odetchnęli z ulgą, gdy zrozumieli, że ich zapachy w amortencji różnią się, a ich wspólna teoria mocnej przyjaźni sprawdziła się. Odetchnęli z ulgą, oboje i to wcale nie było bolesne. Nie pasowali do siebie, oprócz tego jednego rozpaczliwego pocałunku na pożegnanie, kiedy widzieli się przedostatni raz. W ten sam dzień, kiedy zrobiono fotografię ze szkatułki.

Potem na przeszkodzie pojawiły się te same patronusy, to już było łatwiejsze do wytłumaczenia, byli bratnimi duszami. W historii coś takiego miało miejsce. Sam Dumbledore nie wiedział, jak ich wspólne uczucie nazwać, więc wcisnął młodemu Potterowi kit, że ją kocha. Tak kocha, ale w inny sposób — zresztą, co to za farsa, że musiał się ze swoich uczuć tłumaczyć jakiemuś gówniarzowi, którego bezczelność proporcjonalnie pokrywała się z zarozumiałością jego zmarłego ojca. Stary Drops zestarzał się na dobre i jeszcze miesza uczniom w głowach, że on, Severus Snape, postrach Hogwartu, ma uczucia. Dobre sobie. Wolał być uznawanym za sarkastycznego dupka, niż być jak taki Lupin, który dalej się łudził, że stworzy fantastyczną, normalną… (wilczą)… rodzinkę z Tonks, a właściwie już Nimfadorą Lupin.

Jego ego niebezpiecznie rosło, kiedy myślał, jak bardzo ludzie się go boją. Jak bardzo się im wydaje inny niż reszta, stąd ten strach. Przyzwyczaił się do tego stanu rzeczy, samotność towarzyszyła mu od urodzenia — a on z wiekiem przyzwyczajał się do jej milczącego towarzystwa.

Tej nocy był w dobrym humorze, choć mięśnie mu boleśnie drgały. Zielone oczy, które powinien był uratować, po raz tysięczny umarły i bezpowrotnie zgasły. Co noc miał nadzieję, że jest to tylko koszmar. Ale ona przecież dalej nie żyła.

I jeszcze ten nieszczęsny, czekoladowy brąz. Ile skruchy było w tym kolorze.