Rozdział czterdziesty szósty

O mały włos. Sekunda zwłoki, a z niej samej zostałyby jedynie zwłoki bez ostatniej iskierki w oczach. Bez wspomnień. Zabiłby ją na miejscu, bez cienia rozsądku, ani dozy współczucia. Dowiedziałby się, wściekłby się, ale zniszczyłby ją tak, że na powrót nic by do niego nie poczuła, a śmierć wydałaby się jedynie łaską z jego strony.

Wiedziała i czuła.

Tylko co dokładnie? Bezpieczeństwo. Nigdy nie zeszłaby do jeziora Sceleri, ani nawet nie stanęła na popielatym piachu, gdyby jej nie zapewnił, że nic nie ma prawa się stać — jemu i jej. Gdyby mu nie ufała, a tajemniczym sposobem znalazłaby się w głębinach jeziora, nie umiałaby wynegocjować od Filipa życia, a jedynie dałaby się zabić już w pierwszej lub drugiej sekundzie.

Co czuła? Co to za noc?

Chciała przejść przez bramę, która oddzielała ją od wejścia do zamku i wygodnego łóżka, gdzie miała ochotę zakopać się i spać, aż niewyżyta śmierć w złowieszczym czarnym płaszczu, by po nią nie przyszła.

Ale brama była zamknięta. Musiała czekać na Snape'a. Nie, nie, nie… jęczała w myślach, przechodząc z jęku do pisku, ale nie mogła wydusić z siebie słowa; co za upokorzenie. Nie chciała go widzieć, oglądać i rozmawiać z nim. Nienawiść na powrót się w niej zaogniła, gdy spojrzała w czarne niebo, a jedyna rzecz, o której potrafiła myśleć, były jego oczy.

Czekała dziesięć minut, dopóki Snape nie teleportował się przed bramą, lądując parę metrów od niej, gdzie czekała zmarznięta na murku, za którym znajdowały się bramy Hogwartu. Nawet na nią nie spojrzał, ale i tak czekał, aż przejdzie do środka, (chociaż miała wrażenie, że ma ochotę zostawić ją i na koniec uśmiechnąć się sadystycznie, machając jej ręką na pożegnanie i życząc miłej nocy), po czym zniknął w ciemnościach, przez chwilę było, tylko słychać złowieszczy szelest jego szat, ale i te dźwięki w pewnym momencie zginęły bezdusznie w ciemnościach, zostawiając ją samą, wywierając niemiłe uczucie na karku, jakby ktoś ją obserwował i drwił z jej bezradności.

Nie miała siły, ani chęci, aby mu dorównać kroku. Przeprawa nad jezioro (a właściwie w jeziorze) okazała się znojną pracą, najchętniej położyłaby się do łóżka i przespała całe święta — przynajmniej nie miałaby na karku Severusa. O ironio, właściwie nie miałaby go w swoich myślach i wspomnieniach.

Bezczelny dupek, przeklęła go bezgłośnie, ledwo poruszając ustami.

Kiedy wróciła do pokoju, od razu położyła się do łóżka. Z trudem przebrała się z jeszcze pachnących kawą ubrań, włosy otulały jej twarz, dalej pachnąc intensywnym, kwiatowym aromatem, od którego powoli zaczęła ją boleć głowa. Była wycieńczona, a kiedy jej głowa znalazła się na poduszce nie mogła z wrażenia zasnąć, mimo że zmęczenie gwizdało sobie cicho w jej głowie. Myślała o nim. 

W chwilach kompletnego rozchwiania emocjonalnego nie potrafiła myśleć o Severusie i ich dziwnej sytuacji, relacji, nieważne, jak to nazwać; ważne, jak to wyglądało.

Nie powinna cały czas odpychać od siebie myśli o Snapie, musi to wszystko sobie poukładać, przemyśleć, bo już długo i tak by nie pociągnęła. Trzeba było coś zdecydować, a może nawet zaplanować… Nie było wątpliwości, że Severus jest najbardziej upartą osobą na świecie, ale przecież i tak ten miesiąc był najbardziej decydującym... Pozwalał jej wymawiać swoje imię, gdy byli sami. A to przełom między nimi. Nadal ją przezywał i poniżał, przy każdej nadarzającej się okazji, a jednak wyczuła w tym jakąś swobodność, jaką się ostatnio odznaczał w jej towarzystwie. W jego słowach był kłujący jad, który rozchodził się w jej żyłach, jak trucizna, odbierająca życie nie z dnia na dzień, a miesiącami, a jednak czasami między tym jadem było coś jeszcze, co wywierało na niej dwojakie wrażenie.

Uśmiechnęła się sennie, kiedy zrozumiała, że te święta to niebywała okazja, aby go zrozumieć — plan zniszczenia świąt Severusowi Snape’owi uznała za stracony, bo teraz miała w głowie inny, może lepszy pomysł, jak podejść Mistrza Eliksirów. Był on najbardziej skrytym, bezczelnym i aspołecznym człowiekiem, jakiego poznała w całym życiu i zapewne drugiego takiego nie pozna. W każdym razie miała taką nadzieję.

Intrygowało ją to — on ją intrygował, choć w tej myśli było coś niewłaściwego, był nauczycielem, tyle że kiedy ostatnio myślała o nim w takich właśnie kategoriach? Kiedy przestała być dla niego jedynie beztreściwą uczennicą, kiedy obrali ścieżki, które szły w głąb nieznanego, czasami nieznacznie się stykając i łącząc się wspólnie w cienką dróżkę? Nad jeziorem szli ramię w ramię, dopóki Severus znowu postawił na samotność. Ale to dobrze.

Zbyt długa, wspólna droga nie była im pisana. Przez tą noc powinni wrócić do własnej, nieznanej ziemi, aby później... no właśnie, co później? Za dużo w tych żałosnych myślach nadziei.

— No właśnie, Hermiono, od kiedy jesteś żałosna? — powiedziała do siebie, ale ponownie się uśmiechnęła, bo w swoich myślach nie doszukała się żadnej sprzeczności. Nie czuła winy, że jest na tym miejscu, które mogłaby okrzyknąć tylko swoim osobistym miejscem, i też nie bała się swoich groteskowych myśli. W pewnym momencie zrozumiała, że tak miało być od samego początku, odkąd Ginny ją przekonała, aby wrócić na ostatni rok w Hogwarcie. Odkąd widziała ją po raz ostatni, a ich rozmowa poprzedzająca jej zniknięcie, skończyła się na Draconie.

To nie o Dracona chodziło, on był tylko pośrednim punktem odniesienia, teraz rozumiała.

— Możesz być ze mnie dumna, Ginny — szepnęła ironicznie, a może trochę płaczliwie, jakby jej przyjaciółka leżała tuż obok i miała to usłyszeć. A może pocieszyć.

Gdyby ona to widziała... słuchaj głosu serca, co za beztroska myśl naszła wtedy Ginny. Hermiona wypełniła to rozpaczliwe żądanie, a teraz miała więcej problemów niż kiedykolwiek wcześniej, które zwykle ograniczały się na nauce i przyjaciołach, którzy bezustannie pakowali się w kłopoty. Teraz jej problemem był... mężczyzna. Czy może nauczyciel? A może jedno i drugie? Nie, to nie powinno tak być. Lubiła czasami czytać romanse (a właściwe jej romantyczne książki skupiały się na tylko jednej; Romeo i Julia, do których pozostawał sentyment, ale też szczypta jakiegoś realizmu w obliczu wspólnej tragedii kochanków), ale być ich główną bohaterką… to nie powinno mieć miejsca, ba!, po prostu nie mogło mieć miejsca, poprawiła się.

Musiała to przyznać, bała się, jak to się może potoczyć. Była przyzwyczajona do samotnych dni, mimo że była otoczona przyjaciółmi. Przyjaciele jednak nie byli na tyle ze sobą zżyci, aby dzielić się, każdą myślą, uśmiechem... i wszystkim! To było dla niej nierealne, bolesne i nie rozumiała innych osób, które skrycie marzyły, aby znaleźć swoją drugą połówkę, jakby to był jedyny cel w ich życiu. Hermiona miała wobec siebie o wiele większe plany i ambicje, niż znalezienie sobie jedynie drugiej osoby. To było zbędne i bez tego potrafiła wskrzesić na swoich ustach uśmiech.

Ale coś ją zakuło z mocą w pierś, bo zapomniała o jednej ważnej kwestii. O granicach Severusa, z jakimi żyje… tylko czasami zapominała, a kiedy na powrót przypominała sobie o szkatułce, w której znajdowało się jedynie zdjęcie Lily Evans, po raz kolejny nie dowierzała w swoją głupotę, potem przez logiczny ciąg myślała o filiżankach do herbaty, na których były namalowane lilie, które na pewno nie znalazły się tam z przypadku. To wszystko ją martwiło, ale może na okres świąt powinna na moment o tym zapomnieć, udawać, że o niczym nie wie? Udawać przed samą sobą, oczywiście, bo nie wiedziała, jak Snape zareagowałby, gdyby zrozumiał, jaką wiedzą ona włada. Wiedzą, z którą żyło jej się coraz trudniej — wolałaby raz nie wiedzieć. Raz. Była to na pewno gorsza samoświadomość, niż gdy sięgała po książkę o czarnej magii. Czarna magia dawała zapomnieć, niczym narkotyk, dlatego wtedy po nią nieroztropnie sięgnęła — od początku pamiętała, dlaczego postanowiła urządzić na sobie rytuał. Skłamała przed Draconem, Severusem i przed samą sobą. Nie było innego wyjścia. Prawda była w tym przypadku zbyt bolesna dla każdego, kto teraz powinien spokojnie spać w tym zamku...

Ale to była bezsenna noc. Dwie osoby wpatrzone w sufit nad łóżkiem, jedna z alkoholem w ręku, a druga ze łzami. Życie potrafiło zaskoczyć, choćby takim siarczystym policzkiem.

***

Ogłaszam wszem i wobec, że rozdziały będą się od teraz pojawiały, co dwa dni. Nie dlatego, że nie mam weny, czy takie inne wymówki. Po prostu muszę sobie to wszystko uporządkować, pomyśleć, jak zamknąć pewne wątki.

Mam nadzieję, że nie zawiodłam Waszych oczekiwań. Jestem pewna, że Wy też potrzebujecie chwili oddechu. Publikuję codziennie już od dziesiątego stycznia.

(Powiem w sekrecie, że już zostało opublikowane sto piętnaście stron... wyobrażacie sobie? Zostało mi ich pięćdziesiąt, a i tak wiem, że po korekcie i dopisywaniu będzie ich siedemdziesiąt. Poza tym będę wracać do stałego dopisywania... Nie wiem, co się stało, że mój słomiany zapał w tej kwestii na chwilę wybył...).

Widzimy się nie jutro, a pojutrze!

Do pojutrza w takim razie!