Rozdział pięćdziesiąty pierwszy

Teleportowali się z głośnym trzaskiem, a Snape od razu puścił jej rękę i potarł o szatę, jakby właśnie ubrudził się szlamem, co za ironia; cudowny bohater wojenny, jeszcze srebrnej zbroi mu brakowało do pełni prestiżu. Przewróciła oczami.

— Idziemy — szli piaskowym brzegiem, wcale się nie spieszyli. W każdym razie Hermiona się nie spieszyła, bo została w tyle, ona zapatrzyła się w błękitne fale, bo mogły się wtedy dla niej zaliczać do magicznych cudów, ale zdecydowanie to było zbyt dramatyczne. Severus zainteresował się własnymi myślami i nawet na nią nie zerknął, więc nie była przyłapana w swoich cichych westchnieniach do wody, która przypominała jej modre oczy Fleur Weasley. Nie wiedziała, skąd to porównanie. Nie przepadała za Flegmą, ale jednak… tak, to był ten sam kolor. Swoją drogą, bardzo piękny i zbyt, jej zdaniem, wydumany. Tylko ktoś płytki mógł zamieszkać w tak idealnym miejscu, które było dla Severusa i Hermiony przytłaczające.

— Ale się odstawiłeś — zażartowała, żeby przerwać ciszę. Założył na siebie te same czarne szaty, co zawsze. Chociaż wiedziała, że ma milion sztuk tych samych, czarnych rzeczy, nie chciała mu szczędzić przytyków. Skrupulatnie dbał o swój image, aby mu to wypominać. Bo przyznać się, że jego mroczny styl przyprawiał ją o palpitacje, nie zamierzała. Zostawał więc śmiech.

— Ustalmy coś — syknął, łapiąc ją boleśnie za ramię i przyciągając w swoją stronę tak blisko, że mógł liczyć piegi na jej twarzy, a ona miała idealny widok na jego wąskie usta, z których wydobywał się syk — kiedy tam wejdziemy, skończy się spoufalanie, panno Granger. Masz się do mnie odnosić z szacunkiem, Granger, pamiętaj, że jesteś uczennicą, a ja twoim nauczycielem. Czy to jasne? — zapytał jadowicie.

Syczał prosto w jej usta. Czuła jeszcze zapach czarnej kawy, którą wypił przed wyjściem. Którą raczej wypili wspólnie z jednego kubka. Och, chciała go tylko zdenerwować, ale teraz zapach mielonych ziaren będzie ją prześladował cały wieczór. Próbowała udawać, że wcale się go nie boi, chociaż potulnie mu odpowiedziała, za co miała się ochotę utopić.

— Jasne — jej głos był cichy, przez co doprowadziło Severusa do kpiącego uśmiechu. W końcu ją puścił, a ona rozmasowała sobie ramię. Pewnie będzie miała siniaka. — Ale tylko tam będziesz dla mnie nauczycielem. — Dodała już pewniej, miło zmazując z jego twarzy uśmieszek.

— Co proszę? — odwrócił się z powrotem w jej stronę. Parsknął szyderczo. — Próbujesz mi dyktować warunki?! Przypominam ci, że…

— Przymknij się na chwilę. Wiem, że nie jesteś tu ze zwykłego widzimisię, że nie kazałeś mi zostać w Hogwarcie na święta bez powodu. Nie wiem, czemu godzisz się na moje towarzystwo, pewnie robisz to na czyjeś polecenie — domyślam się, że Dumbledore’a…

Uniósł kpiąco brew, ale był pełen uznania jej inteligencji i niewątpliwie dobrze działającej dedukcji.

— ... wiem jednak, że nawet na jego polecenie nie pokazałbyś swojej prawdziwej twarzy. A robiłeś to przy mnie nieraz, nie wmówisz mi, że nic to dla ciebie nie znaczyło — co słowo jej głos skąpił na mocy, aż w końcu bez pożegnania odeszła w stronę domu, gdzie zebrali się już pewnie wszyscy goście. Światła były pozapalane w całym domu, a świąteczne dekoracje oświetlały dom, nadając mu czerwoną poświatę. Nie było śniegu, ale ktoś magicznie wyczarował go, że sypał wesoło wokół podwórka. Były to podobnie rzucone zaklęcie, jak na sufit w Wielkiej Sali.

— Hermiona! — Harry wybiegł z domu i chwycił ją w ramiona, okręcając trzysta sześćdziesiąt  stopni wokół własnej osi. Jego zielone oczy zaświeciły się. — Myślałem, że już nie przyjedziesz, chodź, wszyscy czekają… na was.

Skrzywił się, kiedy powiedział to w liczbie mnogiej, a ona dostrzegła tylko, jak czarne szaty znikają w środku domu. Weszła z Harrym do środka, gdzie było tak świątecznie, że aż widać kto urządzał wnętrze magicznymi ozdobami. Fred i George rozmawiali jeszcze, czy gnom, zastępujący zawieszonego na suficie aniołka, powinien wisieć akurat tutaj.

— Och, nareszcie — Molly uścisnęła ją serdecznie — już myślałam, że nigdy się nie zjawicie. Zdejmij płaszcz, bo się ugotujesz.

— Cześć — kolejna osoba chętna do spoufalonego przywitania, Ron, oczywiście. Z jakiegoś powodu większa część form dotyku ze strony ludzi ją irytowała. Ale miała ochotę zrzucić się z Wieży, bo Severus już jej się rzucał na mózg. Za dużo jego towarzystwa.

— Jak tam? — uśmiechnęła się w jego stronę, ale obraz jej się zamazał, bo dostała śnieżką w twarz i już po chwili dało się słyszeć krzyki Pani Weasley:

— Mówiłam wam, żebyście nie przywoływali prawdziwego śniegu, myślałam, że choć trochę w y d o r o ś l e l i ś c i e! — Molly właśnie zdzieliła ścierką bliźniaków. George i Fred próbowali się jakoś bronić, ale ich matka miała lepsze oko do celowania niż myśleli.

— Proszę — Hagrid podał jej chusteczkę wielkości obrusa — cholibka, te Fred i George to same problemy, są jeszcze gorszy niż kiedy chodzieli do Hogwartu. Znajdowałem ich w Zakazanym Lesie i do tego jeszcze w jednym kawałeczku! Nigdy nie zapomnę, jak zabierali Aragogowi przez tydzień wieprzowinę...

 Uścisnęła go na przywitanie.

— W ogóle żeście mnie z Harrym i Ronem ni odwiedzacie, z wami się najlepiej plotkowało, pamiętam jeszcze was jako dzieciaki, które wywęszyły mi Puszka, a potem Norberta, cholibka… co za czasy — w jego dużych oczach zakręciły się łzy, był już nieźle wstawiony; musiała się dużo ze Snapem spóźnić.

Usiadła przy stole, gdzie już każdy znalazł swoje miejsce. Siedziała między Ronem, a Billem. Koło Ronalda Harry. Nawet dalej zauważyła Remusa, który bawił się ze swoim synkiem, który właśnie zmienił sobie kolor włosów na turkusowy.

— To jego ulubiony kolor — poinformował ją Lupin, który chyba nigdy nie wyglądał lepiej. Nie miał postrzępionych szat, a twarz wyglądała młodziej, gdy uśmiech poszerzał mu twarz. Hermiona nigdy nie widziała go tak szczęśliwego. — Tak samo jak Nimfadory…

— Remusie — syknęła Tonks, którą chyba już zawsze będzie tak nazywać, mimo że wzięli ślub i teraz była Panią Lupin. Przecież w myślach może tak sobie o niej mówić.

Na jej pustym talerzu wylądował wściekły gnom, który teraz uciekał przez stół.

— Wybacz, Hermiono — krzyknął Charlie, próbując wymierzyć w oddalające się stworzonko i jednocześnie patrzeć, czy przypadkiem Molly na niego nie patrzy, ale ona była zajęta rozmową z Severusem i Albusem Dumbledorem.

— Jest z tobą bezpieczna, Severusie? — zapytała cicho Pani Weasley, zarzucając swoim matczynym tonem jego majestatyczną, nieczułą osobę.

— Nie. Jest irytująca i mam ochotę mu ją wcisnąć, żeby tylko się zamknęła. Na zawsze. — Uśmiechnął się pogardliwie.

— Severusie! — Skarcił go Dumbledore, ale Molly uśmiechnęła się delikatnie, jakby z jego tyrad zrozumiała o wiele więcej niż Albus. I tak też po fakcie było, Severus nigdy bezpośrednio nie mówił, co go trapi.

Zarumieniła się, gdy cała trójka zawiesiła na niej wzrok i zwróciła swoją uwagę na Remusa.

—… będę ci mówił Nimfadora, bo to piękne imię — kłócił się Remus ze swoją żoną, której włosy przypominały kolorem płatki soczystej, czerwonej róży z miodowymi refleksami. Ten miód podobał się Hermionie, pewnie było to rozbawienie, pomieszane, oczywiście, z czystą furią.

— A idź ty — machnęła ręką Dora i zabrała mu synka z rąk i poszła do łazienki, bo mały był najwyraźniej głodny, trochę zaczął płakać. Ale to wzrok Lupina wywołał na usta Hermiony uśmiech, bo wpatrywał się rozmarzony w oddającą sylwetkę Tonks. Na jego twarzy błąkał się jakiś spokojny ton, bardzo harmonijny.

— Ciekawa jestem, co by się stało gdyby jednak Dora nie zaciągnęła cię przed ołtarz — zagadnęła Hermiona zadziornie, a Kingsley zaśmiał się tubalnie na widok skwaszonej miny Remusa.

— Pewnie dalej miałby na obiad sarnę — odpowiedział jej Shacklebolt.

— Bill — zaszczebiotała Fleur z tą samą słodyczą w głosie — mógłbiś mi pomóc? — jej angielski poprawił się, bo już przynajmniej nie dorzucała do niego francuskiego „r”, choć wymawianie literki ,,h" dalej wydawało jej się absurdalnym wymysłem Anglików. 

— Oczywiście — odsunął krzesło od stołu i wstał, aby potem razem wyszli na zewnątrz przez kuchnię. Kiedy zatrzasnęły się za nimi drzwi, otworzyły się drugie, wejściowe, obijając o ścianę z łoskotem.

— Witam, moi mili! — krzyknął na powitanie Blaise, a Hermionę zatkało, bo nie sądziła, że się tu zjawi. Nawet nie brała tego pod uwagę… Jednak z drugiej strony… Niewiele myślała przez ostatnie dni o przyziemnych sprawach. Chrząknęła cicho. Ale nie zauważyła, że przed Blaisem kroczyła pewnie w jej stronę… Cassie.

— Merlinie! — pisnęła Granger i rzuciła jej się na szyję. Dziewczyna o czarnych i lśniących włosach, które mieniły się zdrowo w blasku różnobarwnych lampek, zaśmiała się.

— Udusisz mnie…

— Przepraszam — bąknęła, odsuwając się, ale z ust nie schodził jej uśmiech. I ulga. — Jak się czujesz, jak było, przepraszam, że cię nie odwiedzałam i przepraszam, że to wypiłaś, to moja wina, naprawdę…

— Ale ty dużo gadasz — rzucił w jej stronę Ron, a kilka osób zaśmiało się, ale machnęła na nich ręką.

— Właśnie, za bardzo się spinasz — dodała Cassie i uśmiechnęła się tajemniczo, dodając ciszej. — Jesteś tu z nim?

— Co? Z Ronem, nie…

— Nie mówiłam o nim. Dużo się działo, gdy mnie nie było, co? — powiedziała dziwnie spokojnie, ale Hermiona nie mogła nic dodać, bo weszła do środka rozchichotana Fleur, trzymając Billa za rękę.

— Kochani, chodźcie na zewnątrz, wszystko gotowi — krzyknęła, a cały zdziwiony tłum wyszedł na zewnątrz, gdzie wcale nie było zimno, choć padał magiczny śnieg. — Cieszę się, że tak wielu z was mogę gościć w swoim domu, jesteśmi tu całą rodziną, choć wielu z was nie jest ze sobą spokrewnionych, to rodzinne więzy czuć tu tak bardzo, że…

Jej modre oczy zaszły łzami, a Bill pocałował ją w czoło i dokończył za nią.

— Nie przedłużając, bo Fleur ma pociąg do dramatu, zwłaszcza w ostatnim czasie — tu spojrzał na jej płaski brzuch — według Hermiony, to nie był najlepszy pomysł, aby przekazać radosną nowinę, no ale… — a kilka westchnień zdziwienia przeszło przez ogródek, a Molly Weasley aż krzyknęła — przygotowaliśmy dla was to — pstryknął palcami i za jego plecami odkryła się ogromna choinka, przystrojona w bombki, które mieniły się w każdym możliwym kolorze, a pod nią było ponad sto prezentów — po kilka dla każdego.

— Merlinie — wydarło się z kilku gardeł.

— Każda bombka, która nie jest w srebrnym kolorze, ma wygrawerowane imię. Każda w innym kolorze, które z Fleur uznaliśmy za stosowne, zgodnie z czyimś charakterem. Ach, np. profesor Snape ma czarną.

Śmiech potoczył się po ogródku, a Hermiona samego zainteresowanego znalazła na samym końcu, był wysoki, więc nie trudno go było znaleźć. Podeszła do niego, udając, że nie widzi wymownego wzroku Cassie.

— Bill zadbał o… pana… image — odezwała się, ale on dalej miał kwaśną minę, która błagała, żeby ktoś go stąd zabrał. — Przecież nie jest tu tak źle. — Hermionie podobał się pomysł z bombkami, Fleur i Bill stworzyli dla każdej osoby namiastkę prawdziwej magii.

— Jak się lubi bandę sentymentalnych oferm — zachichotała na tą wzmiankę, a Snape spojrzał na nią dziwnie, ale pokręcił niezauważalnie głową i znowu przeniósł onyksowe oczy na zbiorowisko z chłodną rezerwą. — Idź po prezenty, Granger, a nie stoisz jak kołek.

— Niech inni się pomęczą w szukaniu, a ja podejdę jako przedostatnia i robotę będę miała z głowy. — Gdy to mówiła, mogłaby przysiąc, że Severus się uśmiechnął. Nie chłodne uniesienie warg, czy kącików. Po upłynięciu chwili już wiedziała, że to nie była żadna iluzja.

— Przedostatnia? — zakpił.

— Rozumiem, że panu też się nie spieszy — dodała i obserwowała, jak zaczyna się napór na już drgającą choinkę w poszukiwaniu swojej bombki z imieniem, której kolor odpowiadał kolorowi papieru, w którym były zapakowane prezenty.

— Mi się spieszy do lochów — burknął.

— Naprawdę pan marudzi — sarknęła, a dziwnie było jej po takim czasie mówić do niego na „pan”. Nie wiedziała tego, ale on też czuł się z tym nieswojo, a przecież był do tego uczucia przyzwyczajony. — Nawet dla cie… pana — poprawiła się od razu, ignorując jego dzikie spojrzenie. Nikt ich nie podsłuchiwał. — Są prezenty.

— Jesteś nieznośna — warknął.

— Za to pan jest idealnym, cierpliwym rozmówcą.

— Granger!

— Też mam krzyknąć pana imię, żeby było panu miło?

— G r a n g e r!

— Kusi pan… — zachichotała, doprowadzając go do czystej furii, że odsunął się od niej na parę metrów, opierając z nonszalancją… tak cholernie pociągającą nonszalancją… o ścianę domu.

Tłum powoli zmierzał z powrotem do domu, bo nawet jeśli śnieg nie był prawdziwy, to było tylko kilka stopni na plusie. Ostatnia weszła do środka Cassie, która udała, że ich nie zauważyła, choć uśmiechała się do swoich prezentów zadziornie. Zostali sami.

— Nareszcie — westchnęła z ulgą i uśmiechnęła się na widok choinki, która czekała tylko, żeby do niej podejść. — Idziemy, Severusie?

Spojrzał na nią spod byka.

— Granger, co ja…

— Mówiłeś, że kiedy znajdziemy się w środku mam się do ciebie odnosić z szacunkiem, a jesteśmy na zewnątrz, na dodatek zupełnie sami — wyjęła różdżkę i rzuciła na okna domu zaklęcie. Gdy ktoś przez nie wyjrzy, nawet jeśli będzie patrzył na choinkę, pod którą stoją — nie dostrzeże ich.

— Wymądrzasz się po raz kolejny — pokręcił głową, ale dołączył do niej i ściągnął z choinki czarną bombkę ze swoim wygrawerowanym imieniem. Stuknął w nią różdżką, a kula rozsypała się w proch.

— Ale jesteś nieczuły… — przewróciła oczami i znalazła swoją bombkę na samej górze, musiała ją przywołać, nie dostrzegła jej wcześniej, bo wydawała się srebrna. Tylko nie była posypana brokatem, jak reszta. — Zobacz — szepnęła w jego stronę i pokazała mu bombkę. Była całkowicie biała, jak płatek śniegu. Jego była czarna jak smoła, oczywiście, dopóki nie obróciła się w pył.

Zawiesiła ją z powrotem na choince i sięgnęła po czarny prezent, aby mu go podać.

— Mogłaś użyć zaklęcia przywołującego, a nie babrać się w śniegu — zadrwił i przyjął niechętnie paczki. Spodziewał się może jednej, ale nie siedmiu, co tylko go zirytowało.

— Ale co to by było za przyjemność? Coś takiego ma w sobie klimat — uśmiechnęła się do niego, ścierając z czerwonego nosa śnieg. Skrzywił się pogardliwie. Jak on nienawidził świąt, na dodatek miał obok siebie irytującą gówniarę, która na domiar złego była Gryfonką.

— Idiotyzmy — mruknął i wysłał prezenty do Hogwartu. Nie zamierzał ich ruszać teraz i to przy niej. Niektóre mogłyby się okazać wysoce niekonwencjonalne. Hermiona jednak dalej siedziała w śniegu i właśnie rozerwała jakąś kopertkę. Był Mistrzem Oklumencji i czuł emocje innych ludzi, co pozwalało mu niegdyś manipulację, ale od Granger znikąd zaczęła bić histeria.

Rozwinęła list, a ręce się jej telepały, jakby widział swoje po kilkugodzinnym Cruciatusie.

W liście było kilka zdań, które przeczytała, aż w końcu wypadł jej z rąk. Rozchyliła usta w szoku, a z oczu popłynęły łzy. Ściągnął brwi i kucnął obok niej. Zaczęło jej brakować powietrza na łzy i zaczęła zwyczajnie szlochać, podkulając kolana pod brodę…

— Granger — warknął, automatycznie maskując zdziwienie. Spojrzała w jego oczy, a potem kiwnięciem wskazała na list.

Droga Hermiono,

Wiem, co czujesz, chociaż może to za duże słowo, ale nie martw się. Moja misja trwa, żyję i nie chcę, żebyś o mnie myślała. Po prostu zapomnij. Nie chcę dawać Ci nadziei, że wrócę. Przypomnij sobie moje ostatnie słowa, wiem, że pamiętasz — zrób to, a wiele to ułatwi, a zmieni jeszcze więcej.

Na zawsze                        

                                                                  Ginny

PS pamiętaj, kto okazał się twoim przyjacielem.

Mógł się tego spodziewać, westchnął ze złości i niedbałym ruchem zgarnął ją ramieniem, że teraz płakała w jego nową szatę. Jak on nienawidził występować w roli pocieszyciela. Zignorował fakt, przeklinając siarczyście w myślach, że żaden nauczyciel nie pociesza w taki sposób swoich uczniów... a tym bardziej uczennic.

— Chodź do środka, uspokoisz się — mówił trzeźwiąco, ale spokojnie. Nie było w tym współczucia, którego potrzebowała. Zacisnęła palce na czarnym materiale jego szaty, wypłakując sobie oczy. Czuła, że cały nagle zesztywniał, ale myślała o sobie i o tęsknocie, ale także jego napięte mięśnie były ostoją, co ją po fakcie przeraziło.

— Nie — odpowiedziała, ale to bardziej przypominał charkot.

— Nie będziesz się musiała tłumaczyć.

Odsunęła się na parę cali, w jej cynamonowych oczach w dalszej mierze tańczyły łzy, a w jego czarnych brzmiała echem surowość. Była tak zrozpaczona, rozchwiana, że na chwilę, krótki moment miała ochotę…

Przysunęła się bliżej do jego wąskich ust, ale on szybko się cofnął. A raczej odsunął  jak spłoszone zwierzę. Jego głos był oschły — będziesz żałować, Granger. 

Zaśmiała się cicho i wstała razem z nim, otrzepując śnieg z nóg. Doskonale wiedziała, że to nie była tylko i wyłącznie magia chwili.

— To samo chciałam ci powiedzieć, kiedy chciałeś to zrobić, tyle że ty byłeś po alkoholu — na chwilę zapomniała o pergaminie, który również przesłała do Hogwartu, jak Snape z resztą prezentów. Leżały teraz w jej dormitorium.

Severus stanął wpół kroku i tym razem nie miał czasu na zamaskowanie zdziwienia. Ona chciała go pocałować, ale bała się, że będzie żałował? Co za brednie. Co za idiotka, która była uczennicą… a on w dalszym ciągu nauczycielem. Pieprzony Dumbledore i jego pieprzone misje.

— Chodźmy już — warknął i wszedł do środka z zapłakaną Hermioną. Każde spojrzenie spoczęło na nich.

— Co się stało? — Dora jako pierwsza podeszła do szatynki, ale wystarczyło jedno spojrzenie Snape’a, aby się odsunęła. Jej opiekun, pomyślał Dumbledore, który popijał z Arturem skrzacie wino, swoją drogą — bardzo mocne.

— Co się z Severusem stało? — zapytał, jeszcze trzeźwy, Pan Weasley. Chociaż wzrok miał już zamglony.

— Nie mam pojęcia, Arturze — Albus zachichotał.

— Tak, jasne, ty miałbyś nie wiedzieć? To jego zadanie?

— Każdy ma swoją rolę do odegrania — uciął temat i wrócił do oglądania spektaklu.

— Coś ty jej zrobił?! — krzyknął Ron, stając metr od Severusa i zagracając mu drogę. Spojrzał na niego z tą znaną sobie drwiną i przystanął, przekładając w dłoni różdżkę, niby to ze znudzenia. Na jego ustach wstąpił sadystyczny uśmiech, zapraszający Rona do następnego ruchu, który mógłby być jego ostatnim.

— Ron, uspokój się! — fuknęła Molly — jest wigilia, nie chcę słyszeć żadnych kłótni! Siadać do  s t o ł u — Pani Weasley obdarzyła swojego najmłodszego syna TĄ miną, że poszedł na swoje miejsce z podkulonym ogonem. — Och, a ty Severusie siedzisz między Dumbledorem i Lupinem — Snape pokiwał głową i zostawił Hermionę samą.

— Chcesz może herbatki, Hermiono? — zapytała z troską Molly. Ale ta pokręciła głową. Nie zdążyła nic powiedzieć, a Cassie pojawiła się tuż obok.

— Ja się nią zajmę, Pani Weasley — powiedziała uprzejmie do gospodyni, która obdarzyła ją przez chwilę wątpliwym uśmiechem, ale w końcu się uśmiechnęła i pokiwała twierdząco głową, wróciła samotnie do stołu, gdzie sztućce już poszły w ruch.

— Chodź — szepnęła dziewczyna i zaprowadziła ją w część salonu, gdzie nikt z jadalni nie miał prawa ich widzieć. Prawie się obie zabiły, na podłodze wszędzie się poniewierały zdarte papierzyska z ładnie zapakowanych prezentów. Cassie machnięciem różdżki wysłała wszystkie w niebyt, przeklinając cicho i niezrozumiale pod nosem. — Co się stało?

Hermiona westchnęła.

— Nie chcę o tym teraz mówić, chodź do stołu — mruknęła, machając lekceważąco ręką i zaczęła wstawać. Cassie złapała ją za ramię, a Hermiona syknęła z bólu, Krukonka od razu zabrała rękę i pociągnęła jej rękaw aż do obojczyka. Na ramieniu miała siniaka, który wyglądał jak pięć smug, łudząco podobnych do długich palców Snape’a.

— Kto ci to zrobił? — zapytała, a szatynka nie odpowiedziała, co Cassie jeszcze bardziej rozzłościło. — Snape?

— Nie rozumiem twojego niedowierzania w głosie — burknęła Hermiona, a Cassie przywołała różdżką maść na siniaki i wtarła ją w posiniaczoną skórę.

— Myślałam, że wobec ciebie jest inny.

Gryfonka odsunęła się zdziwiona i rzuciła na nich Muffiato. Na wszelki wypadek.

— O czym ty mówisz? — zapytała, a Krukonka zakręciła słoiczek i wysłała go z powrotem do łazienki, siląc się na spokój, bo odetchnęła głęboko.

— Dobrze wiesz, o czym mówię. Widzę, jak na niego patrzysz. Mam oczy…

— Nie znasz mnie — warknęła zirytowana — skąd możesz wiedzieć, jak patrzę na kogoś… w ten sposób? Nigdy nikogo nie darzyłam głębszym uczuciem, a ty mi mówisz, że patrzę na Severu…

Przerwała wpół słowa i przeklęła głośno, opadając na oparcie kanapy, kompletnie wytrącona z równowagi.

— Możesz uważać, że cię nie znam, ale tak nie jest. Przyjaciół poznaje się w biedzie — Cassie odeszła z obrażoną miną, a Hermiona miała oczy wielkości galeonów. Rzuciła się biegiem z kanapy i wycelowała różdżkę w plecy Cassie, która nagle się odwróciła, również wyciągając różdżkę.

Przeszły do części kuchni, w której była jadalnia. Każdy odłożył sztućce z łoskotem, przypatrując się tej dziwacznej scenie. Jedynie Snape był rozbawiony, a Dumbledore i Blaise zaniepokojeni.

— Cassie, jak ci na nazwisko? — przerwała Hermiona ciszę.

— Steel — odpowiedziała od razu, zdziwiona, choć szatynka teraz dobrze widziała, jak udaje to całe zdziwienie. Jak mogła się na to wcześniej nabrać?

— Jasne, a ja wróżka — warknęła szatynka i wymierzyła pierwsze zaklęcie, które Steel zgrabnie odbiła i tak zaczęła się walka, chociaż Cassie głównie odpierała ataki. Może z poczucia winy. Rozwścieczona Hermiona była o wiele lepsza, za dużo było w niej złości. — Jak mogłaś mi to zrobić?! — krzyczała Hermiona, a samotne łzy potoczyły się echem po jej policzku. — Ufałam ci, od początku… zawsze byłam… kochałam cię jak siostrę, ty… cholerna ignorantko! 

— Hermiono — krzyknął ktoś znad stołu, może to był Harry, a może Ron. Widziała stalowe oczy Dracona, które bacznie ją śledziły, ale różne rzeczy mogły jej się wtedy wydawać. Zwłaszcza, że Dracona tam wcale z nimi nie było.

— NIE WTRĄCAJ SIĘ! — wycedziła szatynka i sama Cassie.

— Hermiono, uspokój się! Porozmawiajmy! — krzyknęła, odpierając z trudem wszystkie zaklęcia, które zapewne Hermiona nieświadomie maglowała wszystkie z głowy, z całych siedmiu lat.

— Porozmawiajmy?! POROZMAWIAJMY?! — ryknęła, a czerwone promienie przybrały na szybkości i mocy. — OKŁAMAŁAŚ MNIE!

W końcu rozpłakała się na dobre.

— Nienawidzę cię — szepnęła Hermiona, krzywiąc się, aby powstrzymać szloch. Cassie zaiskrzyły łzy w oczach, ale była wytrwała. Zawsze była wytrwalsza od Hermiony. Hermiona uniosła różdżkę, a Cassie się nie opierała, wiedziała, co chce zrobić. Już za późno.

Turkusowy promień wydobył się z różdżki Hermiony, kręcąc się wokół szatynki i lawirując w powietrzu, aż trafiając Cassie prosto w pierś, która na chwilę zamigotała.

Załamany Blaise jęknął, a reszta zamarła, nie wiedząc, czego miałaby się spodziewać. Severus wstał od stołu, aby nie słyszeć nagłych krzyków zaskoczenia. Zabrał szklankę z Ognistą i przyglądał się w skupieniu Hermionie, której oczy iskrzyły się niezdrowo. Musiał przyznać, że dobrze radziła sobie w walce.

Czarne włosy Cassie zaczęły zmieniać swoją barwę, tak samo oczy — teraz brązowe, jak płynna czekolada i zawsze ożywione; a włosy ognistorude. Cassie zaczęła maleć, jej twarz zaczęła się przekształcać się, aż w końcu przed nią stała Ginny Weasley. Żywa. Zdrowa.

Po jadalni przeszły krzyki, a Hermiona zaszlochała, zakrywając usta dłonią.

— Nienawidzę cię — szepnęła cicho i wyszła prawie biegiem z Muszelki, aby potem teleportować się do Hogwartu, lądując we własnym łóżku i rozkoszując się bólem oraz kłamstwem, którym karmili ją od miesięcy. Nawet On, w końcu nie był zdziwiony. Wiedział. Ból kłamstwa był prawie tak samo odczuwalny jak ten fizyczny, gdy parę lat później rzucano na nią zaklęcie Cruciatus z kilku różdżek. Kiedy nimi obrywała, zdychając w powolnej agonii, przypomniał jej się ten incydent. To takie irracjonalne, że ból goni ból.

 Teleportowali się z głośnym trzaskiem, a Snape od razu puścił jej rękę i potarł o szatę, jakby właśnie ubrudził się szlamem, co za ironia; cudowny bohater wojenny, jeszcze srebrnej zbroi mu brakowało do pełni prestiżu. Przewróciła oczami.

— Idziemy — szli piaskowym brzegiem, wcale się nie spieszyli. W każdym razie Hermiona się nie spieszyła, bo została w tyle, ona zapatrzyła się w błękitne fale, bo mogły się wtedy dla niej zaliczać do magicznych cudów, ale zdecydowanie to było zbyt dramatyczne. Severus zainteresował się własnymi myślami i nawet na nią nie zerknął, więc nie była przyłapana w swoich cichych westchnieniach do wody, która przypominała jej modre oczy Fleur Weasley. Nie wiedziała, skąd to porównanie. Nie przepadała za Flegmą, ale jednak… tak, to był ten sam kolor. Swoją drogą, bardzo piękny i zbyt, jej zdaniem, wydumany. Tylko ktoś płytki mógł zamieszkać w tak idealnym miejscu, które było dla Severusa i Hermiony przytłaczające.

— Ale się odstawiłeś — zażartowała, żeby przerwać ciszę. Założył na siebie te same czarne szaty, co zawsze. Chociaż wiedziała, że ma milion sztuk tych samych, czarnych rzeczy, nie chciała mu szczędzić przytyków. Skrupulatnie dbał o swój image, aby mu to wypominać. Bo przyznać się, że jego mroczny styl przyprawiał ją o palpitacje, nie zamierzała. Zostawał więc śmiech.

— Ustalmy coś — syknął, łapiąc ją boleśnie za ramię i przyciągając w swoją stronę tak blisko, że mógł liczyć piegi na jej twarzy, a ona miała idealny widok na jego wąskie usta, z których wydobywał się syk — kiedy tam wejdziemy, skończy się spoufalanie, panno Granger. Masz się do mnie odnosić z szacunkiem, Granger, pamiętaj, że jesteś uczennicą, a ja twoim nauczycielem. Czy to jasne? — zapytał jadowicie.

Syczał prosto w jej usta. Czuła jeszcze zapach czarnej kawy, którą wypił przed wyjściem. Którą raczej wypili wspólnie z jednego kubka. Och, chciała go tylko zdenerwować, ale teraz zapach mielonych ziaren będzie ją prześladował cały wieczór. Próbowała udawać, że wcale się go nie boi, chociaż potulnie mu odpowiedziała, za co miała się ochotę utopić.

— Jasne — jej głos był cichy, przez co doprowadziło Severusa do kpiącego uśmiechu. W końcu ją puścił, a ona rozmasowała sobie ramię. Pewnie będzie miała siniaka. — Ale tylko tam będziesz dla mnie nauczycielem. — Dodała już pewniej, miło zmazując z jego twarzy uśmieszek.

— Co proszę? — odwrócił się z powrotem w jej stronę. Parsknął szyderczo. — Próbujesz mi dyktować warunki?! Przypominam ci, że…

— Przymknij się na chwilę. Wiem, że nie jesteś tu ze zwykłego widzimisię, że nie kazałeś mi zostać w Hogwarcie na święta bez powodu. Nie wiem, czemu godzisz się na moje towarzystwo, pewnie robisz to na czyjeś polecenie — domyślam się, że Dumbledore’a…

Uniósł kpiąco brew, ale był pełen uznania jej inteligencji i niewątpliwie dobrze działającej dedukcji.

— ... wiem jednak, że nawet na jego polecenie nie pokazałbyś swojej prawdziwej twarzy. A robiłeś to przy mnie nieraz, nie wmówisz mi, że nic to dla ciebie nie znaczyło — co słowo jej głos skąpił na mocy, aż w końcu bez pożegnania odeszła w stronę domu, gdzie zebrali się już pewnie wszyscy goście. Światła były pozapalane w całym domu, a świąteczne dekoracje oświetlały dom, nadając mu czerwoną poświatę. Nie było śniegu, ale ktoś magicznie wyczarował go, że sypał wesoło wokół podwórka. Były to podobnie rzucone zaklęcie, jak na sufit w Wielkiej Sali.

— Hermiona! — Harry wybiegł z domu i chwycił ją w ramiona, okręcając trzysta sześćdziesiąt  stopni wokół własnej osi. Jego zielone oczy zaświeciły się. — Myślałem, że już nie przyjedziesz, chodź, wszyscy czekają… na was.

Skrzywił się, kiedy powiedział to w liczbie mnogiej, a ona dostrzegła tylko, jak czarne szaty znikają w środku domu. Weszła z Harrym do środka, gdzie było tak świątecznie, że aż widać kto urządzał wnętrze magicznymi ozdobami. Fred i George rozmawiali jeszcze, czy gnom, zastępujący zawieszonego na suficie aniołka, powinien wisieć akurat tutaj.

— Och, nareszcie — Molly uścisnęła ją serdecznie — już myślałam, że nigdy się nie zjawicie. Zdejmij płaszcz, bo się ugotujesz.

— Cześć — kolejna osoba chętna do spoufalonego przywitania, Ron, oczywiście. Z jakiegoś powodu większa część form dotyku ze strony ludzi ją irytowała. Ale miała ochotę zrzucić się z Wieży, bo Severus już jej się rzucał na mózg. Za dużo jego towarzystwa.

— Jak tam? — uśmiechnęła się w jego stronę, ale obraz jej się zamazał, bo dostała śnieżką w twarz i już po chwili dało się słyszeć krzyki Pani Weasley:

— Mówiłam wam, żebyście nie przywoływali prawdziwego śniegu, myślałam, że choć trochę w y d o r o ś l e l i ś c i e! — Molly właśnie zdzieliła ścierką bliźniaków. George i Fred próbowali się jakoś bronić, ale ich matka miała lepsze oko do celowania niż myśleli.

— Proszę — Hagrid podał jej chusteczkę wielkości obrusa — cholibka, te Fred i George to same problemy, są jeszcze gorszy niż kiedy chodzieli do Hogwartu. Znajdowałem ich w Zakazanym Lesie i do tego jeszcze w jednym kawałeczku! Nigdy nie zapomnę, jak zabierali Aragogowi przez tydzień wieprzowinę...

 Uścisnęła go na przywitanie.

— W ogóle żeście mnie z Harrym i Ronem ni odwiedzacie, z wami się najlepiej plotkowało, pamiętam jeszcze was jako dzieciaki, które wywęszyły mi Puszka, a potem Norberta, cholibka… co za czasy — w jego dużych oczach zakręciły się łzy, był już nieźle wstawiony; musiała się dużo ze Snapem spóźnić.

Usiadła przy stole, gdzie już każdy znalazł swoje miejsce. Siedziała między Ronem, a Billem. Koło Ronalda Harry. Nawet dalej zauważyła Remusa, który bawił się ze swoim synkiem, który właśnie zmienił sobie kolor włosów na turkusowy.

— To jego ulubiony kolor — poinformował ją Lupin, który chyba nigdy nie wyglądał lepiej. Nie miał postrzępionych szat, a twarz wyglądała młodziej, gdy uśmiech poszerzał mu twarz. Hermiona nigdy nie widziała go tak szczęśliwego. — Tak samo jak Nimfadory…

— Remusie — syknęła Tonks, którą chyba już zawsze będzie tak nazywać, mimo że wzięli ślub i teraz była Panią Lupin. Przecież w myślach może tak sobie o niej mówić.

Na jej pustym talerzu wylądował wściekły gnom, który teraz uciekał przez stół.

— Wybacz, Hermiono — krzyknął Charlie, próbując wymierzyć w oddalające się stworzonko i jednocześnie patrzeć, czy przypadkiem Molly na niego nie patrzy, ale ona była zajęta rozmową z Severusem i Albusem Dumbledorem.

— Jest z tobą bezpieczna, Severusie? — zapytała cicho Pani Weasley, zarzucając swoim matczynym tonem jego majestatyczną, nieczułą osobę.

— Nie. Jest irytująca i mam ochotę mu ją wcisnąć, żeby tylko się zamknęła. Na zawsze. — Uśmiechnął się pogardliwie.

— Severusie! — Skarcił go Dumbledore, ale Molly uśmiechnęła się delikatnie, jakby z jego tyrad zrozumiała o wiele więcej niż Albus. I tak też po fakcie było, Severus nigdy bezpośrednio nie mówił, co go trapi.

Zarumieniła się, gdy cała trójka zawiesiła na niej wzrok i zwróciła swoją uwagę na Remusa.

—… będę ci mówił Nimfadora, bo to piękne imię — kłócił się Remus ze swoją żoną, której włosy przypominały kolorem płatki soczystej, czerwonej róży z miodowymi refleksami. Ten miód podobał się Hermionie, pewnie było to rozbawienie, pomieszane, oczywiście, z czystą furią.

— A idź ty — machnęła ręką Dora i zabrała mu synka z rąk i poszła do łazienki, bo mały był najwyraźniej głodny, trochę zaczął płakać. Ale to wzrok Lupina wywołał na usta Hermiony uśmiech, bo wpatrywał się rozmarzony w oddającą sylwetkę Tonks. Na jego twarzy błąkał się jakiś spokojny ton, bardzo harmonijny.

— Ciekawa jestem, co by się stało gdyby jednak Dora nie zaciągnęła cię przed ołtarz — zagadnęła Hermiona zadziornie, a Kingsley zaśmiał się tubalnie na widok skwaszonej miny Remusa.

— Pewnie dalej miałby na obiad sarnę — odpowiedział jej Shacklebolt.

— Bill — zaszczebiotała Fleur z tą samą słodyczą w głosie — mógłbiś mi pomóc? — jej angielski poprawił się, bo już przynajmniej nie dorzucała do niego francuskiego „r”, choć wymawianie literki ,,h" dalej wydawało jej się absurdalnym wymysłem Anglików. 

— Oczywiście — odsunął krzesło od stołu i wstał, aby potem razem wyszli na zewnątrz przez kuchnię. Kiedy zatrzasnęły się za nimi drzwi, otworzyły się drugie, wejściowe, obijając o ścianę z łoskotem.

— Witam, moi mili! — krzyknął na powitanie Blaise, a Hermionę zatkało, bo nie sądziła, że się tu zjawi. Nawet nie brała tego pod uwagę… Jednak z drugiej strony… Niewiele myślała przez ostatnie dni o przyziemnych sprawach. Chrząknęła cicho. Ale nie zauważyła, że przed Blaisem kroczyła pewnie w jej stronę… Cassie.

— Merlinie! — pisnęła Granger i rzuciła jej się na szyję. Dziewczyna o czarnych i lśniących włosach, które mieniły się zdrowo w blasku różnobarwnych lampek, zaśmiała się.

— Udusisz mnie…

— Przepraszam — bąknęła, odsuwając się, ale z ust nie schodził jej uśmiech. I ulga. — Jak się czujesz, jak było, przepraszam, że cię nie odwiedzałam i przepraszam, że to wypiłaś, to moja wina, naprawdę…

— Ale ty dużo gadasz — rzucił w jej stronę Ron, a kilka osób zaśmiało się, ale machnęła na nich ręką.

— Właśnie, za bardzo się spinasz — dodała Cassie i uśmiechnęła się tajemniczo, dodając ciszej. — Jesteś tu z nim?

— Co? Z Ronem, nie…

— Nie mówiłam o nim. Dużo się działo, gdy mnie nie było, co? — powiedziała dziwnie spokojnie, ale Hermiona nie mogła nic dodać, bo weszła do środka rozchichotana Fleur, trzymając Billa za rękę.

— Kochani, chodźcie na zewnątrz, wszystko gotowi — krzyknęła, a cały zdziwiony tłum wyszedł na zewnątrz, gdzie wcale nie było zimno, choć padał magiczny śnieg. — Cieszę się, że tak wielu z was mogę gościć w swoim domu, jesteśmi tu całą rodziną, choć wielu z was nie jest ze sobą spokrewnionych, to rodzinne więzy czuć tu tak bardzo, że…

Jej modre oczy zaszły łzami, a Bill pocałował ją w czoło i dokończył za nią.

— Nie przedłużając, bo Fleur ma pociąg do dramatu, zwłaszcza w ostatnim czasie — tu spojrzał na jej płaski brzuch — według Hermiony, to nie był najlepszy pomysł, aby przekazać radosną nowinę, no ale… — a kilka westchnień zdziwienia przeszło przez ogródek, a Molly Weasley aż krzyknęła — przygotowaliśmy dla was to — pstryknął palcami i za jego plecami odkryła się ogromna choinka, przystrojona w bombki, które mieniły się w każdym możliwym kolorze, a pod nią było ponad sto prezentów — po kilka dla każdego.

— Merlinie — wydarło się z kilku gardeł.

— Każda bombka, która nie jest w srebrnym kolorze, ma wygrawerowane imię. Każda w innym kolorze, które z Fleur uznaliśmy za stosowne, zgodnie z czyimś charakterem. Ach, np. profesor Snape ma czarną.

Śmiech potoczył się po ogródku, a Hermiona samego zainteresowanego znalazła na samym końcu, był wysoki, więc nie trudno go było znaleźć. Podeszła do niego, udając, że nie widzi wymownego wzroku Cassie.

— Bill zadbał o… pana… image — odezwała się, ale on dalej miał kwaśną minę, która błagała, żeby ktoś go stąd zabrał. — Przecież nie jest tu tak źle. — Hermionie podobał się pomysł z bombkami, Fleur i Bill stworzyli dla każdej osoby namiastkę prawdziwej magii.

— Jak się lubi bandę sentymentalnych oferm — zachichotała na tą wzmiankę, a Snape spojrzał na nią dziwnie, ale pokręcił niezauważalnie głową i znowu przeniósł onyksowe oczy na zbiorowisko z chłodną rezerwą. — Idź po prezenty, Granger, a nie stoisz jak kołek.

— Niech inni się pomęczą w szukaniu, a ja podejdę jako przedostatnia i robotę będę miała z głowy. — Gdy to mówiła, mogłaby przysiąc, że Severus się uśmiechnął. Nie chłodne uniesienie warg, czy kącików. Po upłynięciu chwili już wiedziała, że to nie była żadna iluzja.

— Przedostatnia? — zakpił.

— Rozumiem, że panu też się nie spieszy — dodała i obserwowała, jak zaczyna się napór na już drgającą choinkę w poszukiwaniu swojej bombki z imieniem, której kolor odpowiadał kolorowi papieru, w którym były zapakowane prezenty.

— Mi się spieszy do lochów — burknął.

— Naprawdę pan marudzi — sarknęła, a dziwnie było jej po takim czasie mówić do niego na „pan”. Nie wiedziała tego, ale on też czuł się z tym nieswojo, a przecież był do tego uczucia przyzwyczajony. — Nawet dla cie… pana — poprawiła się od razu, ignorując jego dzikie spojrzenie. Nikt ich nie podsłuchiwał. — Są prezenty.

— Jesteś nieznośna — warknął.

— Za to pan jest idealnym, cierpliwym rozmówcą.

— Granger!

— Też mam krzyknąć pana imię, żeby było panu miło?

— G r a n g e r!

— Kusi pan… — zachichotała, doprowadzając go do czystej furii, że odsunął się od niej na parę metrów, opierając z nonszalancją… tak cholernie pociągającą nonszalancją… o ścianę domu.

Tłum powoli zmierzał z powrotem do domu, bo nawet jeśli śnieg nie był prawdziwy, to było tylko kilka stopni na plusie. Ostatnia weszła do środka Cassie, która udała, że ich nie zauważyła, choć uśmiechała się do swoich prezentów zadziornie. Zostali sami.

— Nareszcie — westchnęła z ulgą i uśmiechnęła się na widok choinki, która czekała tylko, żeby do niej podejść. — Idziemy, Severusie?

Spojrzał na nią spod byka.

— Granger, co ja…

— Mówiłeś, że kiedy znajdziemy się w środku mam się do ciebie odnosić z szacunkiem, a jesteśmy na zewnątrz, na dodatek zupełnie sami — wyjęła różdżkę i rzuciła na okna domu zaklęcie. Gdy ktoś przez nie wyjrzy, nawet jeśli będzie patrzył na choinkę, pod którą stoją — nie dostrzeże ich.

— Wymądrzasz się po raz kolejny — pokręcił głową, ale dołączył do niej i ściągnął z choinki czarną bombkę ze swoim wygrawerowanym imieniem. Stuknął w nią różdżką, a kula rozsypała się w proch.

— Ale jesteś nieczuły… — przewróciła oczami i znalazła swoją bombkę na samej górze, musiała ją przywołać, nie dostrzegła jej wcześniej, bo wydawała się srebrna. Tylko nie była posypana brokatem, jak reszta. — Zobacz — szepnęła w jego stronę i pokazała mu bombkę. Była całkowicie biała, jak płatek śniegu. Jego była czarna jak smoła, oczywiście, dopóki nie obróciła się w pył.

Zawiesiła ją z powrotem na choince i sięgnęła po czarny prezent, aby mu go podać.

— Mogłaś użyć zaklęcia przywołującego, a nie babrać się w śniegu — zadrwił i przyjął niechętnie paczki. Spodziewał się może jednej, ale nie siedmiu, co tylko go zirytowało.

— Ale co to by było za przyjemność? Coś takiego ma w sobie klimat — uśmiechnęła się do niego, ścierając z czerwonego nosa śnieg. Skrzywił się pogardliwie. Jak on nienawidził świąt, na dodatek miał obok siebie irytującą gówniarę, która na domiar złego była Gryfonką.

— Idiotyzmy — mruknął i wysłał prezenty do Hogwartu. Nie zamierzał ich ruszać teraz i to przy niej. Niektóre mogłyby się okazać wysoce niekonwencjonalne. Hermiona jednak dalej siedziała w śniegu i właśnie rozerwała jakąś kopertkę. Był Mistrzem Oklumencji i czuł emocje innych ludzi, co pozwalało mu niegdyś manipulację, ale od Granger znikąd zaczęła bić histeria.

Rozwinęła list, a ręce się jej telepały, jakby widział swoje po kilkugodzinnym Cruciatusie.

W liście było kilka zdań, które przeczytała, aż w końcu wypadł jej z rąk. Rozchyliła usta w szoku, a z oczu popłynęły łzy. Ściągnął brwi i kucnął obok niej. Zaczęło jej brakować powietrza na łzy i zaczęła zwyczajnie szlochać, podkulając kolana pod brodę…

— Granger — warknął, automatycznie maskując zdziwienie. Spojrzała w jego oczy, a potem kiwnięciem wskazała na list.

Droga Hermiono,

Wiem, co czujesz, chociaż może to za duże słowo, ale nie martw się. Moja misja trwa, żyję i nie chcę, żebyś o mnie myślała. Po prostu zapomnij. Nie chcę dawać Ci nadziei, że wrócę. Przypomnij sobie moje ostatnie słowa, wiem, że pamiętasz — zrób to, a wiele to ułatwi, a zmieni jeszcze więcej.

Na zawsze                        

                                                                  Ginny

PS pamiętaj, kto okazał się twoim przyjacielem.

Mógł się tego spodziewać, westchnął ze złości i niedbałym ruchem zgarnął ją ramieniem, że teraz płakała w jego nową szatę. Jak on nienawidził występować w roli pocieszyciela. Zignorował fakt, przeklinając siarczyście w myślach, że żaden nauczyciel nie pociesza w taki sposób swoich uczniów... a tym bardziej uczennic.

— Chodź do środka, uspokoisz się — mówił trzeźwiąco, ale spokojnie. Nie było w tym współczucia, którego potrzebowała. Zacisnęła palce na czarnym materiale jego szaty, wypłakując sobie oczy. Czuła, że cały nagle zesztywniał, ale myślała o sobie i o tęsknocie, ale także jego napięte mięśnie były ostoją, co ją po fakcie przeraziło.

— Nie — odpowiedziała, ale to bardziej przypominał charkot.

— Nie będziesz się musiała tłumaczyć.

Odsunęła się na parę cali, w jej cynamonowych oczach w dalszej mierze tańczyły łzy, a w jego czarnych brzmiała echem surowość. Była tak zrozpaczona, rozchwiana, że na chwilę, krótki moment miała ochotę…

Przysunęła się bliżej do jego wąskich ust, ale on szybko się cofnął. A raczej odsunął  jak spłoszone zwierzę. Jego głos był oschły — będziesz żałować, Granger. 

Zaśmiała się cicho i wstała razem z nim, otrzepując śnieg z nóg. Doskonale wiedziała, że to nie była tylko i wyłącznie magia chwili.

— To samo chciałam ci powiedzieć, kiedy chciałeś to zrobić, tyle że ty byłeś po alkoholu — na chwilę zapomniała o pergaminie, który również przesłała do Hogwartu, jak Snape z resztą prezentów. Leżały teraz w jej dormitorium.

Severus stanął wpół kroku i tym razem nie miał czasu na zamaskowanie zdziwienia. Ona chciała go pocałować, ale bała się, że będzie żałował? Co za brednie. Co za idiotka, która była uczennicą… a on w dalszym ciągu nauczycielem. Pieprzony Dumbledore i jego pieprzone misje.

— Chodźmy już — warknął i wszedł do środka z zapłakaną Hermioną. Każde spojrzenie spoczęło na nich.

— Co się stało? — Dora jako pierwsza podeszła do szatynki, ale wystarczyło jedno spojrzenie Snape’a, aby się odsunęła. Jej opiekun, pomyślał Dumbledore, który popijał z Arturem skrzacie wino, swoją drogą — bardzo mocne.

— Co się z Severusem stało? — zapytał, jeszcze trzeźwy, Pan Weasley. Chociaż wzrok miał już zamglony.

— Nie mam pojęcia, Arturze — Albus zachichotał.

— Tak, jasne, ty miałbyś nie wiedzieć? To jego zadanie?

— Każdy ma swoją rolę do odegrania — uciął temat i wrócił do oglądania spektaklu.

— Coś ty jej zrobił?! — krzyknął Ron, stając metr od Severusa i zagracając mu drogę. Spojrzał na niego z tą znaną sobie drwiną i przystanął, przekładając w dłoni różdżkę, niby to ze znudzenia. Na jego ustach wstąpił sadystyczny uśmiech, zapraszający Rona do następnego ruchu, który mógłby być jego ostatnim.

— Ron, uspokój się! — fuknęła Molly — jest wigilia, nie chcę słyszeć żadnych kłótni! Siadać do  s t o ł u — Pani Weasley obdarzyła swojego najmłodszego syna TĄ miną, że poszedł na swoje miejsce z podkulonym ogonem. — Och, a ty Severusie siedzisz między Dumbledorem i Lupinem — Snape pokiwał głową i zostawił Hermionę samą.

— Chcesz może herbatki, Hermiono? — zapytała z troską Molly. Ale ta pokręciła głową. Nie zdążyła nic powiedzieć, a Cassie pojawiła się tuż obok.

— Ja się nią zajmę, Pani Weasley — powiedziała uprzejmie do gospodyni, która obdarzyła ją przez chwilę wątpliwym uśmiechem, ale w końcu się uśmiechnęła i pokiwała twierdząco głową, wróciła samotnie do stołu, gdzie sztućce już poszły w ruch.

— Chodź — szepnęła dziewczyna i zaprowadziła ją w część salonu, gdzie nikt z jadalni nie miał prawa ich widzieć. Prawie się obie zabiły, na podłodze wszędzie się poniewierały zdarte papierzyska z ładnie zapakowanych prezentów. Cassie machnięciem różdżki wysłała wszystkie w niebyt, przeklinając cicho i niezrozumiale pod nosem. — Co się stało?

Hermiona westchnęła.

— Nie chcę o tym teraz mówić, chodź do stołu — mruknęła, machając lekceważąco ręką i zaczęła wstawać. Cassie złapała ją za ramię, a Hermiona syknęła z bólu, Krukonka od razu zabrała rękę i pociągnęła jej rękaw aż do obojczyka. Na ramieniu miała siniaka, który wyglądał jak pięć smug, łudząco podobnych do długich palców Snape’a.

— Kto ci to zrobił? — zapytała, a szatynka nie odpowiedziała, co Cassie jeszcze bardziej rozzłościło. — Snape?

— Nie rozumiem twojego niedowierzania w głosie — burknęła Hermiona, a Cassie przywołała różdżką maść na siniaki i wtarła ją w posiniaczoną skórę.

— Myślałam, że wobec ciebie jest inny.

Gryfonka odsunęła się zdziwiona i rzuciła na nich Muffiato. Na wszelki wypadek.

— O czym ty mówisz? — zapytała, a Krukonka zakręciła słoiczek i wysłała go z powrotem do łazienki, siląc się na spokój, bo odetchnęła głęboko.

— Dobrze wiesz, o czym mówię. Widzę, jak na niego patrzysz. Mam oczy…

— Nie znasz mnie — warknęła zirytowana — skąd możesz wiedzieć, jak patrzę na kogoś… w ten sposób? Nigdy nikogo nie darzyłam głębszym uczuciem, a ty mi mówisz, że patrzę na Severu…

Przerwała wpół słowa i przeklęła głośno, opadając na oparcie kanapy, kompletnie wytrącona z równowagi.

— Możesz uważać, że cię nie znam, ale tak nie jest. Przyjaciół poznaje się w biedzie — Cassie odeszła z obrażoną miną, a Hermiona miała oczy wielkości galeonów. Rzuciła się biegiem z kanapy i wycelowała różdżkę w plecy Cassie, która nagle się odwróciła, również wyciągając różdżkę.

Przeszły do części kuchni, w której była jadalnia. Każdy odłożył sztućce z łoskotem, przypatrując się tej dziwacznej scenie. Jedynie Snape był rozbawiony, a Dumbledore i Blaise zaniepokojeni.

— Cassie, jak ci na nazwisko? — przerwała Hermiona ciszę.

— Steel — odpowiedziała od razu, zdziwiona, choć szatynka teraz dobrze widziała, jak udaje to całe zdziwienie. Jak mogła się na to wcześniej nabrać?

— Jasne, a ja wróżka — warknęła szatynka i wymierzyła pierwsze zaklęcie, które Steel zgrabnie odbiła i tak zaczęła się walka, chociaż Cassie głównie odpierała ataki. Może z poczucia winy. Rozwścieczona Hermiona była o wiele lepsza, za dużo było w niej złości. — Jak mogłaś mi to zrobić?! — krzyczała Hermiona, a samotne łzy potoczyły się echem po jej policzku. — Ufałam ci, od początku… zawsze byłam… kochałam cię jak siostrę, ty… cholerna ignorantko! 

— Hermiono — krzyknął ktoś znad stołu, może to był Harry, a może Ron. Widziała stalowe oczy Dracona, które bacznie ją śledziły, ale różne rzeczy mogły jej się wtedy wydawać. Zwłaszcza, że Dracona tam wcale z nimi nie było.

— NIE WTRĄCAJ SIĘ! — wycedziła szatynka i sama Cassie.

— Hermiono, uspokój się! Porozmawiajmy! — krzyknęła, odpierając z trudem wszystkie zaklęcia, które zapewne Hermiona nieświadomie maglowała wszystkie z głowy, z całych siedmiu lat.

— Porozmawiajmy?! POROZMAWIAJMY?! — ryknęła, a czerwone promienie przybrały na szybkości i mocy. — OKŁAMAŁAŚ MNIE!

W końcu rozpłakała się na dobre.

— Nienawidzę cię — szepnęła Hermiona, krzywiąc się, aby powstrzymać szloch. Cassie zaiskrzyły łzy w oczach, ale była wytrwała. Zawsze była wytrwalsza od Hermiony. Hermiona uniosła różdżkę, a Cassie się nie opierała, wiedziała, co chce zrobić. Już za późno.

Turkusowy promień wydobył się z różdżki Hermiony, kręcąc się wokół szatynki i lawirując w powietrzu, aż trafiając Cassie prosto w pierś, która na chwilę zamigotała.

Załamany Blaise jęknął, a reszta zamarła, nie wiedząc, czego miałaby się spodziewać. Severus wstał od stołu, aby nie słyszeć nagłych krzyków zaskoczenia. Zabrał szklankę z Ognistą i przyglądał się w skupieniu Hermionie, której oczy iskrzyły się niezdrowo. Musiał przyznać, że dobrze radziła sobie w walce.

Czarne włosy Cassie zaczęły zmieniać swoją barwę, tak samo oczy — teraz brązowe, jak płynna czekolada i zawsze ożywione; a włosy ognistorude. Cassie zaczęła maleć, jej twarz zaczęła się przekształcać się, aż w końcu przed nią stała Ginny Weasley. Żywa. Zdrowa.

Po jadalni przeszły krzyki, a Hermiona zaszlochała, zakrywając usta dłonią.

— Nienawidzę cię — szepnęła cicho i wyszła prawie biegiem z Muszelki, aby potem teleportować się do Hogwartu, lądując we własnym łóżku i rozkoszując się bólem oraz kłamstwem, którym karmili ją od miesięcy. Nawet On, w końcu nie był zdziwiony. Wiedział. Ból kłamstwa był prawie tak samo odczuwalny jak ten fizyczny, gdy parę lat później rzucano na nią zaklęcie Cruciatus z kilku różdżek. Kiedy nimi obrywała, zdychając w powolnej agonii, przypomniał jej się ten incydent. To takie irracjonalne, że ból goni ból.