Rozdział pięćdziesiąty drugi

Kiedy Hermiona wybiegła z Muszelki wszystko ucichło. A Cassie... znaczy Ginny, stała dalej w tym samym miejscu. Nie bała się spojrzeć tłumowi za nią w oczy, mogłaby to zrobić, każdemu po kolei, ale z osobą, która właśnie wyszła miałaby problem. Nie tylko Hermiona potrzebowała przestrzeni i Ginny westchnęła, gdy drzwi za Granger się zamknęły. Chociaż płakała i rudowłosa czuła się jak ostatni śmieć.

— GINNY?! — krzyknęli zaskoczeni Ron i Harry, a Molly i Artur po prostu podeszli i przytulili ją mocno do siebie. Molly rozpłakała się na dobre.

— Córeczko — szlochała, a Ginny klepała ją po plecach, choć sama miała ochotę gdzieś się zaszyć i rozpłakać, jak małe dziecko. Ale nie na to pora. Zszokował ją fakt, że dopiero kiedy jej mamą ją dotknęła, rozpłakała się. Dopiero kiedy się upewniła, że jest prawdziwa, że nie kłamie jest w stanie się cieszyć. Miała nadzieję, że to łzy radości.

Artur w końcu uwolnił Ginny od Pani Weasley i zaczął uspokoił, bo ona ze swoją gorącą głową i matczyną troską tworzyła mieszankę wybuchową. Jednak potem zdarzyło się coś, co pozwoliło Molly na moment zapomnieć o płaczu.

— Ginny — wymruczał jej Blaise do ucha, gdy zamieszanie na chwilo wzrosło i mógł sobie na to pozwolić. — nareszcie nie muszę ci mówić Cassie — gdyby mógł ją przytulić, byłaby mu wdzięczna, potrzebowała teraz tego. Ale Blaise nie mógł. Taki już los Ślizgona i jego zdobyczy, nie będą się sobą chwalić. Prosił ją w tej sprawie o wyrozumiałość; raz uległa.

Fred, George, Charlie, Bill nie wiedzieli, na czym ma polegać jej misja — nikt nie wiedział poza Blaisem, Severusem i samym Albusem, który to wszystko uknuł… no, nie sam. Ale bracia uśmiechali się do niej radośnie, z wypisaną ulgą na twarzy. Jej rodzice też. Reszta Zakonu Feniksa również ucieszyła się na jej widok, ale nie tak hucznie, jak najbliższa rodzina.

— Coś było w tobie podobnego, wiedziałam! — zaśmiała się Dora, trzymając na rączkach małego Lupina. Remus uśmiechał się do niej dziwnie, że poczuła się nagle niemile widziana we własnym domu.

— Jak mogłaś nam nie powiedzieć? — burknął Ron, a Harry stał obok, w tak samo rozgoryczonym stanie, ale z innego powodu. Łypał groźnie na Blaise’a, który miał drwinę w oczach i patrzył prosto na niego. Jego mina mówiła jasno: wygrałem.

— A widzisz kogoś, kto wiedział o mojej misji? Niby czemu akurat tobie miałabym mówić? — oburzyła się, łypiąc groźnie na brata, ale nie wytrzymała i uśmiechnęła się, choć nie tęskniła specjalnie za Ronem. Żartowała, a Ron odetchnął z ulgą. — Straszna z ciebie plotkara, Ron!

— Nieprawda! — poczerwieniał i odszedł, aby nabrać odwagi przy kremowym piwie.

— Cześć, Harry — Ginny uśmiechnęła się na jego widok, mimo że miał niewyraźną minę. Zignorowała, że ręka Blaise’a na jej plecach nagle wzmocniła uścisk. Oczywiście dotykał ją tak, aby nikt tego nie dostrzegł. Wolał się nią cieszyć w milczeniu. — Jak tam święta?

Harry spojrzał na nią z niedowierzaniem, ale widząc te iskierki rozbawienia, oboje odetchnęli z ulgą. Tak, bardzo za nią tęsknił. Ale nie spodziewał się, że ona tak po prostu… nie będzie na niego czekać. Zerwał z nią, ale nie rozumiał, co tu robi Zabini — przecież Ginny mówiła mu przy rozstaniu, że poczeka! Czuł się skołowany.

Ginny wywróciła oczami, a iskry z jej oczu uleciały.

— Nie teraz — powiedziała tylko i szepnęła coś na ucho Blaise’owi, a on zniknął z jadalni i poszedł w swoją stronę. Wszyscy powrócili do wesołych rozmów, ignorując ostatnie dziesięć minut, bo tak było każdemu łatwiej. Ginny poczuła na sobie spojrzenie, które wypalało jej kark. Obróciła się i spojrzała wprost w czarne oczy Severusa Snape’a — tylko on nie skomentował jej nagłego powrotu, ale nie zdziwiła się, przecież wiedział od jakiegoś czasu. Nie spuszczał z niego wzroku. Ginny jeszcze się nie przyzwyczaiła do tych bezdennych oczu, które były zimne; nie rozumiała, jak można je kochać. Jak można jego kochać.

W końcu wstał ze swojego miejsca.

— Już idziesz? — zdziwiła się Molly, a widząc jego znudzone spojrzenie, pokiwała głową. — Poczekaj, zapakuje ci trochę jedzenia, tyle tego narobiłam, przecież aż tyle nie zjemy. — I już zniknęła w swojej kuchni z uśmiechem. Uwielbiała dokarmiać Severusa, zaraz po Harrym. Ale to już nie było konieczne u tego drugiego, nie mieszkał u Dursleyów.

Ginny podeszła do Severusa.

— Gratuluję, Weasley — powiedział chłodno, o temperaturze zera absolutnego — naprawdę zabawne przedstawienie. — Ginny zapomniała już, jak wygląda rozmowa ze Snapem, który umiał trafić w twój najczulszy punkt, w twoją słabość i na dodatek zrobić to w najpodlejszy sposób. Był największym dupkiem, jakiego znała.

— Wstydziłby się pan — odpowiedziała spokojnie, zaciskając dłonie w pięści. — Wiedzieliśmy, że tak zareaguje, niech pan nie próbuje wzbudzić we mnie poczucia winy.

Parsknął szyderczo. Ginny rozejrzała się, ale Blaise nie wrócił, a nikt nie zwracał na nich choćby uwagi czy spojrzenia.

— Dziwię się, że już go nie masz — świdrował ją swoim przenikliwym spojrzeniem. Poczuła, jak wdziera się do jej umysłu, ale uruchomiła blokadę. Ona także była uzdolniona w Oklumencji. Kiedy poczuła, że dał sobie spokój z próbą odgadnięcia jej myśli, mogła swobodniej mówić. Musiała mu w duchu podziękować, że się opanował; był lepszy w Oklumencji i mógł to zrobić, ale nie bez uszczerbku na jej zdrowiu. Jeszcze chwila, a zwijałaby się z bólu przed jego stopami.

— Nie powiedziałam, że ich nie mam — odpowiedziała, wyzbywając się emocji, aby przy następnym ataku nie była tak zmęczona, jak za pierwszym. Ale on nie zaatakował drugi raz, choć cieszył się sadystycznie, że cały czas jest przygotowana. — Jeśli pan do niej idzie, może wszystko wytłumaczyć?

— Nie jestem sową, idiotko — warknął, a w jego głosie czuła jad — poza tym, nie miałem zamiaru jej szukać. Nie specjalnie się przejmuję dziewczynką z rozchwianiem emocjonalnym. Nie jestem masochistą, wbrew pozorom. — Wzdrygnęła się, gdy uśmiechnął się paskudnie. Może i nie był masochistą, ale sadystą już tak.

— Gdyby nie był pan masochistą, nie spędziłby świąt tak, jak pan spędził. — Czuła się, że ma go w garści, że się skrzywi, cokolwiek. Ale on tylko prychnął, szydząc z niej.

— To misja, Weasley. Mam ci przypomnieć to, co robiłaś na swojej? A może mam kogoś uświadomić kogoś innego — swoje spojrzenie zwrócił na Blaise, który właśnie wrócił i przysiadł się do Billa i Charliego, którzy najwyraźniej chcieli z nim uciąć męską rozmowę.

— Nie ośmieli się pan — szepnęła ze zgrozą. Zbledła tak, że wyglądała jak trup. Nawet Snape nie był tak blady.

— Mam nadzieję, że to moja zasługa, że już nie wyglądasz jak cień człowieka, Severusie — powiedziała troskliwie Molly. — Jesz codziennie tyle, ile ci kazałam?

Ginny przewróciła oczami, jej mama i jej wyczucie. Ale nie tą ją zszokowało, Snape’owi uniosły się kąciki ust, jakby… powstrzymywał najprawdziwszy uśmiech. Większa część osób w jadalni (ta najmniej upita), patrzyła na tą chwilę z rozdziawionymi ustami.

— Nawet więcej — odpowiedział już normalnie i ponuro. Wyszedł z Muszelki i teleportował się do Hogwartu, zostawiając Zakon Feniksa w szoku. Jego uśmiech to był cud na taką skalę, jak nagłe zmartwychwstanie Dumbledore’a.

— Czy on… on… — wydukał George, po czym czknął i wyzerował całą swoją szklankę. George wolał nie pamiętać tego, co zobaczył.

— Tak, prawie się uśmiechnął — odpowiedział mu Remus, a na jego twarzy pojawił się złośliwy uśmiech, a następnie zaśmiał się iście nie po gryfońsku. Każdy przypatrywał się Lupinowi z nieodgadnioną miną, strachem, a inni nawet na niego nie spojrzeli, aby dolać sobie po kryjomu czegoś mocniejszego do kubka. Chociaż widział to każdy i robił to każdy. Nawet Pani Weasley.

— Co w tym śmiesznego? — zdziwił się Neville, a Remus już miał odpowiedzieć, ale Tonks przerwała mu brutalnie, obdarzając męża karcącym spojrzeniem.

— Chyba nie chciałeś naprawdę im tego wyznać? — zapytała groźnie, a Lupin westchnął i pokręcił głową. Pantoflarz. Dora pocałowała go w policzek i uśmiechnęła, kończąc. — Spokojnie, my z Remusem myślimy, że dowiecie się w swoim czasie o pewnych… okolicznościach.

Ginny przyspieszył oddech, chociaż dobrze wiedziała, że Albusa już w Muszelce nie ma. Gdyby to usłyszał, gdyby wiedział… wolałaby o tym nawet nie myśleć.