Rozdział trzydziesty dziewiąty

W końcu się dowiecie — pamiętacie co Was tak ciekawiło?

Nadszedł ten moment, ten rozdział. 

***

— Idziesz? — zapytał Draco, zabierając swoją torbę z ziemi.

— Idź beze mnie — powiedziała, a on uśmiechnął się szyderczo, z miną a nie mówiłem? Prychnęła jak rozjuszona kotka i odwróciła się do niego plecami. Jego dziwne sugestie zaczęły być irytujące, czasami po prostu machnęła na to lekceważąco ręką, ale częściej po prostu wychodziła z siebie, licząc z zaciśniętymi pięściami do dziesięciu, aby się opanować. 

Draco zamknął za sobą drzwi, a ona odetchnęła głęboko, zanim zapukała do gabinetu Severusa Snape’a. Zaraz po ogłoszeniu końca lekcji — po siedmiu bitych godzinach — wybył do swoich prywatnych kwater, gdzie ludzki wzrok nie sięgał. Jednak nikt jej nie odpowiedział, więc bez zbędnych wahań weszła do środka. Wchodząc miała obawy, co może zobaczyć, ale Snape’a w środku nie było. Zerknęła w stronę kolejnych drzwi, które prowadziły do sypialni profesora…

— Nie mogę tego słuchać — burknął Harry, a Ron pokiwał zrezygnowany głową. Wbrew pozorom, oni naprawdę się starali. — Nie miej nam tego za złe, Hermiono, ale my na chwilę wyjdziemy…

— Jeśli Ślizgoni was denerwują, to w ogóle nie wracajcie, bo z jednym z nich ożeniła się Hermiona — powiedział złośliwie narrator.  — Ona chce, aby opowieść ciągnęła się dalej, prawda?

— Wiesz, że nie mam wyboru — zauważyła Hermiona, ale uśmiechnęła się promiennie. Czekała na dalszą dawkę wspomnień.

…te drzwi były uchylone, a ona miała w sobie zbyt wiele ciekawości, aby nie zajrzeć do środka. Sypialnia wyglądała lepiej, niż kiedy była tu ostatnim razem — wszystko było nienagannie uporządkowane. Całość miała jakiś system, nic nie stało tu bez powodu, żadnych zbędnych akcesoriów.

Przystanęła w progu, ale Severusa nigdzie nie było. Dopiero dźwięk dochodzący z innego pomieszczenia dał jej znać, że Mistrz Eliksirów faktycznie tu jest. Przystąpiła z nogi na nogę, nie bardzo wiedząc co zrobić, a kiedy w końcu zdecydowała — żałowała, bo to była decyzja tak głupia, jak samo wejście do gabinetu bez pozwolenia. Weszła w głąb pokoju, uważnie się rozglądając i wychwytując jak najwięcej szczegółów.

Wielkie dwuosobowe łóżko było posłane czarną — zaskoczenie, prawda? — pościelą. Po czymś takim mogła stwierdzić, że musiał mieć wszystko uporządkowane z pedantyczną dokładnością — tak samo, jak gdy sporządzał eliksiry. Ze śmiechem zauważyła, że na komodzie, obok zdjęć jego matki, stoją butelki różnych alkoholi, ale nie zaprzątała sobie tym głowy. Bardziej zainteresowała ją pokaźnych rozmiarów biblioteczka — już zapomniała, że Snape może wejść w każdej chwili i ją nakryć, bo książki liczyły się w tamtym momencie o wiele bardziej.

Było ich, razem z tymi w gabinecie, przeszło dwieście — wszystkie tytuły wzbudzały w niej chęć zaciągnięcia się chociażby zdaniem z każdej książki — w efekcie czego, nie przeczytała nic. Patrzyła rozmarzonym wzrokiem, na każdy tom z osobna, zapamiętując, jak najwięcej tytułów, aby do nich wrócić i wyszukać je w szkolnej bibliotece, chociaż wątpiła, aby miała ona choć jedną pozycję z biblioteki Snape’a. To był zbiór jej osobistych marzeń — chociaż naprawdę się zastanawiała, ile musiałaby pracować, aby je kupić, czy chociaż zdobyć, bo niektóre egzemplarze były tak rzadkie, że wolałaby nawet ich nie dotykać w obawie przed zniszczeniem. W tej kwestii nawet sobie nie ufała…

— Przeszkadzam? — usłyszała wściekły głos, gdzieś za swoimi plecami. Obróciła się pospiesznie, odnajdując drogę do czarnych oczu, które tak dawno zwykły ją paraliżować.

— N—nie — chrząknęła nerwowo — ja tylko…

— Przychodzisz tu i wchodzisz bez pukania — dokończył za nią, wprawiając w głębsze zażenowanie. — Jesteś naprawdę bezczelna — powiedział poważnie, a ona już miała zacząć protestować, że nie, przecież pukała do drzwi, ale dostrzegła w jego oczach błysk rozbawienia. Dopiero wtedy zrozumiała, że stoi tylko w owiniętym wokół bioder ręczniku. O ile widok Dracona w takiej sytuacji jej nie peszył, to Snape’a wręcz przeciwnie — spłonęła rumieńcem, błądząc spojrzeniem wszędzie, tylko nie na sylwetkę Severusa, który budził w niej coś, czego nigdy nie czuła — więc nie mogła tego nazwać.

Myślała, że serce wyskoczy jej z piersi, a czas nie po raz pierwszy płynął jak mu pasowało i ciągnął się nieubłaganie wolno.

— Chciałam porozmawiać — mruknęła zażenowana, odwracając się bokiem do Snape’a i udając, że jakiś tom przykuł nagle jej uwagę — poczekam na pana w gabinecie.

— Nie, powiesz mi to teraz — to było polecenie, a gdyby Hermiona spojrzała na jego twarz, wiedziałaby, jak bardzo jest w tym momencie zdziwiony, zaintrygowany i zarazem wściekły. — Ile mam czekać?

— To nieetyczne — jęknęła błagalnie.

— Nieetycznym zachowaniem popisałaś się, kiedy weszłaś tu bez pozwolenia — warknął zirytowany, krzyżując ręce na nagim, chudym torsie. — Spójrz na mnie, Granger.

Tak, jak się zapewne każdy domyśla, Snape miał ubaw nie z tej ziemi, kiedy czerwona jak burak Hermiona stała dwa metry dalej, a łzy zażenowania ciskały jej się do oczu — szukając wzrokiem ratunku. Na dodatek, pierwszy raz jej usta zamknęły się.

Spojrzała pierw na jego jeszcze mokre włosy, które lśniły, mimo że w całym pomieszczeniu panował mrok, bo kotary zasłaniały okna, a żadna ze świec nie była zapalona. Potem spojrzała na jego oczy, dopiero teraz zobaczyła, że nie jest aż tak zdenerwowany, ale to nie zmniejszyło jej niepokoju, bo jej wzrok prześlizgnął się z oczu na wystające kości policzkowe, które były dla niej piękne, a kiedy wzrok spoczął na ustach myślała, że coś zaraz przewróci jej się w żołądku i spuściła wzrok na swoje buty — Merlinie…

— Powiedziałem: spójrz na mnie — dodał poważniej, ale ona nie mogła i po prostu wyszła z sypialni, kompletnie upokorzona i zgorszona swoim zachowaniem. Czuła się żałośnie — tak też wyglądała, ale nie potrafiła o tym myśleć.

Szła w bliżej nieokreślonym dla siebie kierunku, wracając wspomnieniami do momentu, w którym odwiedziła Pokój Życzeń i prosiła o pokazanie miejsca, w którym poczułaby się bezpiecznie — kiedy pokój zmaterializował się w sypialnię, nie laboratorium, Severusa Snape’a omal odwodniła się z powodu wylanych łez. Zbyt wiele łączyło ją z tym człowiekiem. Miała tego świadomość podczas przyrządzania Eliksiru Rozpaczy, dzięki któremu zrozumiała pewne kwestie. Nie powinna zgadzać się na ten Projekt, nie powinna, bo teraz miała o wiele większy problem niż brak czasu. Jej problemem był Severus Snape, który pewnie nawet nie wie, jak ma na imię.

Pamiętała tego Snape’a, w którym skrywało się jej sumienie — wtedy był iluzją i wytworem wyobraźni; ale za to jakim wytworem? Najprzyjemniejszym ze wszystkich, bo o ile naprawdę myślała o nim, jak o przyjacielu, to w jej umyśle faktycznie zachował się jak przyjaciel. Obarczył ją takimi słowami, które wydają się zwykłe, a jednak tęskniła za nimi. Ale takiego Snape’a przecież nie ma — takiego go sobie wyobraziłam, wymarzyłam, skarciła się w myślach.

— Granger? — zdziwił się Blaise, który przystanął, kiedy tylko ją zobaczył. Byli sami na korytarzu, a ją nawet nie interesowało, co on robił w tej części zamku — chociaż po chwili namysłu sama nie wiedziała, gdzie jest. — Co się stało?

— A co miało się stać? — zapytała, przypominając sobie, że nigdy nie umiała kłamać.

— Nie pal głupa, Hermiono. Przecież widzę, jak wyglądasz — jak chodząca katastrofa — zauważył, przyglądając się jej uważnie. Miała napuszone włosy, a czekoladowe oczy błyszczały się nieświeżym blaskiem — niezdrowym, jak się Blaise’owi zdawało.

— Nic mi nie jest — jęknęła żałośnie, ale kiedy zobaczyła jego sceptyczny wzrok, dodała: — człowiek czasami za dużo sobie wyobraża i tyle.

— Facet? — zapytał, unosząc jeden kącik ust.

— Przyjaciel — poprawiła go i też się uśmiechnęła, choć nie miała na to ochoty. Był to zwyczajny przymus, aby go dodatkowo nie martwić. — Czasami coś nazywamy przyjaźnią, a później okazuje się to o wiele za dużym słowem. A to boli.

— Jasne, że boli — sarknął przemądrzale — ale czy tak nie jest lepiej? Wiedzieć wcześniej, że ktoś na naszą przyjaźń nie zasługiwał? — spojrzał na nią łagodnie.

— Wiedzieć można, ale ja chyba nie umieć żyć bez tej przyjaźni, Blaise — uświadomiła go i chyba też siebie, bo w jej kącikach zaiskrzyły się łzy. Oboje westchnęli. Ta rozmowa była trudna.

Blaise podszedł do niej i przytulił — a sama ta obecność jej w zupełności wystarczała. Nie płakała, bo nie było za czym…

ale było jej niewyobrażalnie smutno.