Rozdział trzydziesty ósmy

Rozdział napisany pod wpływem chwili i bezsilności.

Jest pewien akapit, może dwa, które są dość drastyczniejsze niż zwykle, więc proszę się mieć na baczności.

***

Czy potrafilibyście znieść śmierć? Nie jest mówione o fabularnej postaci. Nie jest też mowa o delikatnej kobiecie w czarnej szacie do kostek, która zabiera naszych bliskich w lepsze miejsce; jak głoszą historie dla dzieci — nie historia, a historie.

Mowa o tej nienawistnej duszy, o ile można nadać jej miano duszy; zastanawialiście się może, czemu śmierć jest określana jako kobieta?

Szła spokojnie, w swoim tempie, które było raczej ślamazarne, nigdy nie uprawiała sportu, a to też nie zamieściłaby na swojej liście rzeczy, które chciałaby zrobić przed śmiercią; dość infantylne były te myśli, zważywszy na to, że jej kroki same wiodły na cmentarz. Cmentarz u schyłku Zakazanego Lasu. W zasięgu wzroku dostrzegła miejsce, gdzie kiedyś leżał biały grobowiec Dumbledore’a.

Było jej na tamtym pogrzebie smutno; jak to na pogrzebach, powiedziałby ktoś. Ale to nie było to. Wtedy poczuła, że to po części jej barki zostały obciążone — nie byłoby to aż tak dołujące, gdyby nie poczuła się pokonana. Wyprana od nadziei. Tylko trzymały się jej te głupie myśli, aby iść przed siebie z dumnie podniesioną głową. Nie brała pod uwagę ucieczki; jeśli miałaby umrzeć, zrobiłaby to w słusznej sprawie.

Śmierć wisiała w powietrzu. Zimowy wiatr smagał jej twarz, a rude włosy były rozwiane na wszystkie strony, pusząc się od nadmiaru wilgoci; paskudna pogoda. Ale bardzo trzeźwiąca z drugiej strony.

Spojrzała na nagrobek swojej zmarłej siostry. Nigdy sobie nie wyobrażała, że będzie za nią płakać — nie lubiły się to niedomówienie, ale też nienawiścią by tego nie nazwała; siostry nie mogą się nienawidzić z zasady, tak samo jak muszą się dla zasady kochać — mama zawsze im to przypominała, gdy ojca nie było w pobliżu.

— Dafne, jesteś największą suką na świecie, pasożytem — warczała w stronę marmuru, ale jej nie odpowiedział. Był raczej milczący, choć w duchu wyobrażała sobie, jak jej siostra zaczyna również ją przezywać, zawsze miała słabe nerwy. — Merlinie, jak ja cię nienawidzę — kopnęła w końcu nagrobek, ale tylko nabawiła się bólu, a cisza dalej fruwała w powietrzu, jak denerwująca mucha.

Prychnęła szyderczo, masując sobie stopę. Nawet gdy nie żyła, była bezczelna.

— Nienawidzę cię — szepnęła jeszcze raz Astoria, opadając z sił. Jakby to wyznanie miało być odpowiedzią na obrazę jej nie żyjącej siostry. Miała nadzieję, że zdycha sobie spokojnie w piekle. Albo chodzi może na herbatkę z Voldemortem.

Usiadła na przerzedzonej trawie, ziemia była lodowata. Spojrzała na nazwisko wygrawerowane na skale. Potem jej wzrok przeniósł się na dalszy szereg drobnych obelisków. Dafne na pewno nie chciałaby skończyć właśnie tak. Raz, gdy przez chwilę ich rozmowa potoczyła się w miarę normalnie…

— Dlaczego? — zapytała Astoria, kryjąc zdziwienie. Ojciec by ją zabił, gdyby okazała na swojej twarzy jakikolwiek cień emocji. Mówiły cicho, ale on cały czas siedział na kanapie kilka metrów dalej i mógł,  w każdej chwili spojrzeć na nie kątem oka. Obie zignorowały zatroskany wzrok matki.

— Po prostu — odpowiedziała z westchnieniem irytacji — wiem, że umrę, ale chciałabym swoją śmiercią zrobić trochę szumu — wzruszyła niedbale ramionami, zawsze lubiła być w centrum uwagi i wcale się z tym nie kryła.

— Nie umrzesz — warknęła Astoria, a Dafne zanim wysłała jej pobłażliwy uśmiech, spojrzała, czy ojciec przypadkiem na nie nie zerka.

— Umrę — odpowiedziała. — Nasza rodzina źle wybrała. Ojciec jest zbyt dumny, żeby to przyznać. Ja też jestem zbyt tchórzliwa, żeby się ratować i zmienić stronę. Naprawdę nienawidzę szlam — nagle zawiesiła głos, biorąc głęboki oddech. Przymknęła na chwilę oczy, a gdy je otworzyła, były pełne łez. Astoria pierwszy raz widziała, jak płacze.

Ich matka zobaczyła to i zajęła czymś ojca. Ona i Astoria bały się.

— Astoria — szepnęła rozpaczliwie Dafne, a po policzkach pociekły jej łzy. — Nienawidzę cię, ty mnie też, nic tego nie zmieni, ale błagam, ratuj się — Astorii oczy też zaszły mgłą, po czym obie stłumiły ustami szloch.

— Pójdę dziś w nocy do ojca, zajmę go — powiedziała cicho — masz w tym czasie uciekać. Równo o północy — Dafne pogładziła jej wierzch dłoni. To było pożegnanie, zanim ich ojciec spojrzał w ich zapłakane oczy. Po godzinnym Cruciatusie poszły spać, a gdy zapadła północ; obie były spokojne.

— Uratowałaś mnie… a ja dalej cię nienawidzę — Astoria roześmiała się przez łzy. — Wiesz, że nigdy sobie tego nie wybaczę? Nie chodzi mi o twoją śmierć, to była twoja głupia decyzja, ale to, jak mnie uratowałaś. Sama poszłaś do tego cholernego sadysty! — oburzyła się, wymachując rękami. — Dalej mam blizny po jego perwersyjnych zabawach… tam bicz, jakiś sznurek, kajdanki, pejcz — hulaj duszo, do wyboru, do koloru — prychnęła szyderczo na to wspomnienie. Wolała nie myśleć, ile jej matka nabawiła się blizn przez tyle lat.

Za nią i Dafne wziął się, gdy wróciły z Hogwartu. Był taki spragniony. Dafne była starsza, więc zaczął jej to robić w wieku jedenastu lat. Astoria w wieku dziesięciu musiała wysłuchiwać jęków ojca za ścianą i… pełnych cierpienia krzyków Dafne. Tak bardzo jej wtedy współczuła.

Rok później nadeszła jej kolei. Obiecała sobie, że nie będzie krzyczeć z bólu; to był błąd. To ojca jeszcze bardziej nakręciło i wyżywał się na niej o wiele bardziej niż na matce, czy Dafne. Zanim doszedł, zemdlała. Z samego rana przyszła do niej Dafne, przytuliła ją do siebie, ale Astoria pierwszy raz ją od siebie odepchnęła.

Od tamtego czasu zaczęły się nienawidzić. Choć Astoria przypuszczała, że tak naprawdę nie pała tego uczucia do Dafne, tylko do ojca. Obie się na sobie wyżywały z bezsilności — spotkało je coś gorszego niż śmierć. Pani Śmierć byłaby tylko wybawieniem. Ale nie mogły umrzeć, Dafne i Astoria nie były egoistkami, wbrew pozorom. Gdyby jedna z nich by ze sobą skończyła, ojciec skupiłby się na jednej… wtedy obie córki miałby nieżywe, co łańcuchem zdarzeń doprowadziłoby do śmierci matki. To była jedyna rzecz, która ich łączyła; dobro matki.

Astoria pokręciła głową z zażenowania i spojrzała na niebo. Właśnie spadł pierwszy śnieg w tym roku. Niezauważalnie się uśmiechnęła, choć rozpacz dawała o sobie znać w tym geście.

— Czy chcesz mi powiedzieć, że mam sobie iść? — zakpiła. — Dobra, i tak się zasiedziałam — stanęła na skostniałe nogi. Okropnie zmarła, ale za to nie czuła bólu. Była w tych okolicach ciała kompletnie martwa.

Westchnęła, czytając po raz tysięczny imię siostry. Datę urodzenia i śmierci. Targały nią wyrzuty sumienia, że ją zostawi tak samą, choć pewnie w rzeczywistości Dafne, by jej podziękowała, że nareszcie sobie idzie. Okropna jędza.

Wyciągnęła różdżkę i machnęła nią krótko.

— No, teraz się wyróżniasz — stwierdziła złośliwie i odeszła od wściekle różowego grobu. Zaciągnęła się świeżym powietrzem i rzuciła jeszcze przez ramię w stronę siostry. 

— Widzimy się jutro.