Rozdział trzydziesty siódmy

— Granger — przywitał się Draco, jak zwykle im przyszło w tym roku. Jeszcze nigdy nie powiedzieli sobie po prostu cześć, zwykłe słowo, które mówi do siebie każdy przyjaciel — bo oni byli przyjaciółmi, ale niezwykłymi. Bo to nie była zwyczajna relacja, żadne słowa nie mogły określić tego, co ich łączyło. Ale oni chyba jeszcze tego nie wiedzieli.

— Oh, jasne, Draco, wchodź sobie do mojego dormitorium bez pukania — przecież ja nie zasługuję na prywatność, jestem tylko przemądrzałą kujonką — powiedziała groźnie, chociaż Draco nie wyczuł w tym zagrożenia. Ona nie mogła być groźna — taka niewinna, a poza tym te brązowe oczy, które przypominały mu na myśl o płynnej czekoladzie, nie mogły być złe. Nawet gdy w grę wchodziła przeszłość. Bo każdy miał prawo zgubić się w walce.

— Cieszę się, że mnie rozumiesz — odpowiedział i bez zbędnych próśb wgramolił się na jej łóżko. — Jestem zmęczony tymi eliksirami…

— Wyobraź sobie, że ja też — na dodatek muszę skończyć te wypracowania!; mam dość… co za… nienawidzę Dumbledore’a… jak on w ogóle mógł się nie… — burczała.

— Co? — szczerze się zdziwił. — Dumbledore? Co z nim?

— Och… — mruknęła, odwracając wzrok i wlepiając go w opasły tom, który rozłożyła sobie na nogach. Jej niewyparzony język. — Nic takiego.

— Hermiona… — teraz to on mówił groźnie, tylko że jego ton faktycznie brzmiał niebezpiecznie, a oczy w tym czasie nie przypominały oczu szczeniaczka. 

— Jesteś nieznośny — zirytowała się, ale odłożyła książkę na bok i spojrzała na niego — poprosiłam Dumbledore o wolne… daj mi dokończyć! — przewróciła oczami, poprawiając sobie szkolny mundurek — ...chciałam odpocząć od tych ataków. Po wojnie marzyłam o spokoju, a na dodatek Snape…

— Co Snape? — zapytał niby to obojętnie, ale Hermiona dostrzegła błysk w szarych oczach, który nie ułatwił jej dalszego mówienia. Zgromiła go wzrokiem.

— Jest upierdliwy, zresztą ty też. W genach to macie? — zapytała z kpiną.

Draco uniósł wysoko brwi.

— Zaczynasz się zachowywać, jak twój ulubiony Mistrz Eliksirów — zauważył, ale zaraz został zbesztany poduszką, a jego uszy zostały poranione przez krzyk szatynki: TO NIE JEST ŻADEN MÓJ ULUBIONY MISTRZ ELIKSIRÓW, TY PATENTOWANY KRETYNIE, JAK CI ZARAZ PRZYŁOŻE TO Z TWOICH WŁOSÓW ZEJDZIE CAŁY UTLENIACZ!

Ale ten tleniony kretyn śmiał się w najlepsze. Hermiona waliła go na oślep poduszką, a mimo to Draco odczuł, że dziewczyna ma w sobie trochę siły — wyrobiła sobie ją pewnie przy obróbce składników do eliksirów. Nawet on poczuł, że jego ręce są bardziej umięśnione i żylaste; i zaczynały mu przypominać ręce Snape’a…

— Dobra, dobra, nic już nie mówię — wystękał, krztusząc się, gdy pióro z poduszki wpadło mu do ust.

— Mam nadzieję — stwierdziła ponuro i zmieniła temat. — O której mamy iść?

— Za godzinę…

— Och, więc pewnie musisz coś przez tą godzinę załatwić, więc łaskawie się stąd ewakuuj, mam parę rzeczy do zrobienia  — idź sobie.

— Nie mam zamiaru, nudzi mi się w Slytherinie…

— A ja jestem idealnym lekarstwem na to? Nie rozśmieszaj mnie, Malfoy, bo pomyślę, że pałasz do mnie nieokiełznane uczucie — mrugnęła, kokietując, a on miał nienikłe wrażenie, że się rumieni — a chichot Hermiony utwierdził go w tym przekonaniu. Na Merlina! — ta dziewczyna jest nienormalna i na dodatek umie wykorzystać swój wdzięk, nawet jeśli nie robi tego umyślnie.

— Wyglądasz uroczo, kiedy się rumienisz — powiedziała z szerokim uśmiechem.

— Jesteś obłąkana — syknął i położył głowę na poduszce, rozkładając się na całą długość łóżka, jego rumieńce nie były zanadto widoczne w takiej pozycji. — Co robisz na święta?

— Miałam nadzieję, że uda mi się wcześniej stąd wyrwać, ale Dumbledore uznał, że o moim wcześniejszym zakończeniu semestru nie może decydować on, dyrektor, tylko kto? NO SNAPE, BO KTÓŻBY INNY? 

— Żartujesz — powiedział, zrywając się do pozycji siedzącej, a ona posłała mu takie spojrzenie, w którym nie było cienia żartu. — Stary Drops z jakiegoś powodu chce, żebyś nie opuszczała Hogwartu… ciekawe dlaczego.

— Nie wiem, Draco, powoli to wszystko mnie przeraża… najpierw Terry, Astoria, a potem Cassie w Mungu... mam wrażenie, że szykuje się tu coś większego. Że to jakaś gra, w której muszę brać udział, chociaż nie znam zasad… Boję się. — Dodała z westchnieniem. — Naprawdę. Cały czas mam wrażenie, że jestem obserwowana… a ten cały Projekt z Eliksirów nie jest tu przypadkowy. Może Snape ma za zadanie mieć na nas oko?

— Dobrze, że nie tylko ja mam takie myśli, Gra… Hermiono — ja też główkuję, o co tu chodzi. Na początku roku Snape — pewnie na polecenie Dumbledore’a — powiedział, że powinienem się zastanowić o wspólnych lekcjach — przecież on mi powiedział, że jestem niezły z Eliksirów! USŁYSZAŁEM KOMPLEMENT OD SNAPE’A… coś musi być na rzeczy, przecież to jasne. I zastanawiam się, czy Dumbledore naprawdę nas uważa za bandę kretynów, tylko dlatego, że on jest nieprzeciętnie inteligentny…

— Polemizowałabym z tą inteligencją — przerwała Hermiona — już dawno zauważyłam, że Snape jest bardziej uzdolniony od Dumbledore’a — nie patrz na mnie i nie doszukuj się w tym jakiś podtekstów, Draco! — czuć od niego magię, gdy tylko stanie się w jego pobliżu… Myślę, że to ma związek z tym, że jego magia jest połączona — czarna magia i biała magia. Oczywiście, dyrektor jest wielkim czarodziejem, ale sam rozumiesz.

— Tak, mówił mi — przyznał jej rację, zdziwiony, że była w stanie dostrzec coś takiego — że to zrobił, ale kiedy już się zorientował, jaki błąd popełnił — nie można było tego całego rytuału odwrócić — dlatego wpadł w panikę, kiedy ty to zrobiłaś. Wiedział, jaki los cię czeka…

— O czym ty mówisz, jaką panikę? Ja widziałam tylko grymas…

— Bo jeszcze nie opanowałaś wiedzy o jego ruchach. To są drobne gesty, które u niego wyrażają prawdziwą salwę emocji, którą w sobie zawsze nosi. Nie okazuje emocji, bo nie może sobie na to pozwolić — a przynajmniej tak to sobie wmówił, kiedy jeszcze był dzieckiem… Mówię ci to wszystko, abyś go próbowała zrozumieć.

— Ale po co, Draco? Ja nie chcę go rozumieć, ta wiedza jest mi zbędna. Snape nic dla mnie nie znaczy — nie widzę go w kategorii kolegi, znajomego, przyjaciela… czy kogoś jeszcze — to tylko nauczyciel. On jest dla mnie nikim… Czuję wobec niego szacunek i niechęć, to wszystko.

Draco przewrócił oczami i nic już powiedział — najwyraźniej napomknął o tym wszystkim zbyt wcześnie. Oboje byli uparci — Snape i Hermiona — więc jasne dla Dracona było, że prędko się nie ogarną. Zdziwił się, jak dwie najinteligentniejsze osoby, które znał, potrafią być aż tak ślepe i na dodatek; zwyczajnie głupie na niektóre sprawy.

Westchnął, chociaż to wcale nie przyniosło ulgi — naprawdę chciał szczęścia dla swojego ojca chrzestnego i jeśli taka Granger ma mu to dać to choćby wepchnie mu ją w ramiona — oni jeszcze będą dla siebie — jako przyjaciele, oczywiście, bo niczego więcej się nie spodziewał.

Snape dalej żył w swojej iluzji. Po śmierci Lily Evans nie pozbierał się — dopiero Hermiona zapełniła mu trochę tą pustkę. On niby też, ale widział, że kiedy Hermiona wchodzi, chcąc zacząć zajęcia — Snape oddycha z ulgą, że jest cała, że żadnego ataku jeszcze nie było. Granger też zdaje się tolerować obecność Severusa — co jest większym cudem niż to, że zaprzyjaźniła się z nim, z Draconem Malfoy’em — swoim odwiecznym wrogiem.

Zaśmiał się pod nosem z tej myśli —Hermiona spojrzała na niego, jak na wariata, ale po chwili też się blado uśmiechnęła — najwyraźniej nie zdawała sobie sprawy, jakie decyzje czyhają na nią tuż za rogiem.

Nagle przed oczami Dracona zmaterializował się srebrny lis, tak łudząco podobny w ruchach do jego przyjaciela. Może byś się ruszył?; usłyszał zirytowany ton Terence'a. Hermiona spojrzała na niego spod zmarszczonych brwi, ale nic nie powiedziała.

— Zapomniałem o nim — mruknął Draco, wstając z łóżka. Posłał dziewczynie zawadiacki uśmiech i wyszedł z jej pokoju, zostawiając na oścież otwarte drzwi.

— Malfoy! — burknęła, bo zrobił to z premedytacją. Wstała, aby je za nim zamknąć, ale wtedy znowu w nich pojawił się Draco i wciągnął ją do salonu. — Co ty wyrabiasz?! — krzyknęła.

— Oto ona, Terence — w salonie stał chłopak, kojarzyła go z lekcji Numerologi i Transmutacji. Był Ślizgonem.

— Co to ma znaczyć? — wyszarpała się z uścisku Dracona, poprawiając pogniecioną, białą koszulkę. — Cześć — przywitała się mimochodem z chłopakiem, ale potem znowu spojrzała na Dracona, gromiąc go spojrzeniem, jakim się beszta małe dziecko.

— Cześć — odpowiedział Terence, a Hermiona znowu zaszczyciła go swoim spojrzeniem. Chłopak wyraźnie się z niej śmiał... drwił z niej. Odsunęła na chwilę Dracona na boczny tor, zaciskając usta z irytacji. — Miło cię poznać, Hermiono. Jestem Terence — wyciągnął do niej dłoń, którą przyjęła bez uśmiechu.

Draco przypatrywał się oboju, czując się jak Pan i Władca całej sytuacji.

— Otóż, mamy do ciebie z Terencem sprawę — zaczął Draco, ale Higgs nie dał mu dokończyć, zaszczycając Hermionę szelmowskim uśmiechem.

—  Ale może omówimy to przy kremowym piwie w weekend? Jest wypad do Hogsmeade — spojrzał na nią... jakoś tak dziwnie. Inaczej. Draco przyjrzał mu się zdziwiony, ukrywając nagłą, palącą złość; nie tak to spotkanie miało wyglądać.

Cała trójka na chwilę zamilkła, a Hermiona miała nieodparte wrażenie, że Terence nie jest tu bez powodu. Ta myśl kompletnie ją wytrąciła z równowagi; trochę spokoju, czy to tak wiele?