Rozdział trzydziesty pierwszy

Kiedy Astoria wyszła, zostawiając Hermionę bez słowa — w szatynce coś pękło, pokruszyło na drobne, samotne kawałki, spadające pod jej sercem, jeden po drugim. Chciała spokoju, chociaż po wojnie, chociaż krótką chwilę pełną spokoju. Musiała stąd uciec, jak najdalej oraz jak najszybciej.

Wstała, jeszcze z mokrymi włosami oraz czerwonymi oczami i wyszła ze swoich prywatnych kwater.

Kiedy stanęła przed posągiem chimery, chwilę się zastanowiła, jak wejść do środka. Jednak po chwili wyjęła różdżkę, szepcząc: Confundus.

Chimera uskoczyła z opóźnieniem, powoli ukazując przejście, które miało prowadzić do gabinetu Dumbledore’a. To było za proste; pomyślała zdziwiona, a złe przeczucia usadowiły się na jej ściśniętym żołądku.

— Witam, Panno Granger — usłyszała miły głos, który z pewnością należał do dyrektora. No tak, właśnie wychodził, dlatego chimera się otworzyła, zganiła się w myślach. Przecież w Historii Hogwartu  pisało wyraźnie, że tego typu zaklęcia nie działają na zabezpieczenia do gabinetu dyrektora. To najlepiej strzeżone miejsce w Hogwarcie.

— Dzień dobry — przywitała się, ale nie wykrzesała z siebie cienia uśmiechu.

— Wejdź, proszę — Dumbledore wskazał na drzwi do swojego gabinetu, a gdy to zrobił, otworzyły się. Zauważyła, że dyrektor nie miał w ręku różdżkę — a więc i dyrektor opanował w sobie tą moc; magia bezróżdżkowa. Tak samo, jak Snape. Też muszę się za to zabrać; pomyślała z goryczą.

— Co cię do mnie sprowadza, moja droga? — zapytał, siadając za biurkiem. Nawet się nie rozejrzała, siadając naprzeciwko biurka, ale szepty zaczęły być coraz wyraźniejsze, a Fineas Nigelus nie bawił się w takie animozje, jak dyskrecja.

— Na brodę Merlina — mruknął pod nosem, zaskoczony. — To przecież Hermiona Granger — dodał już głośniej i pewniej. Usiadł dostojniej w swojej ramie, dumnie wypinając pierś, podkreślając ile jest w nim arystokracji.

— Dzień dobry — skinęła zdawkowo głową w stronę byłego dyrektora, rumieniąc się delikatnie.

— Przywlokłeś ją tu siłą? — profesor Black warknął w stronę dyrektora. Przez twarz Albusa przeszedł dziwny cień, ale potem znowu wyglądał, jak rozpromieniony starusze, jakby usłyszał właśnie dobry dowcip.

— Panna Granger sama postanowiła nas odwiedzić, Fineasie — odparł miło. Za miło; zauważyła Hermiona, kiedy Black od razu zamknął usta i powrócił do udawania, że śpi, choć oczy miał jedynie zmrużone. Hermiona i Albus spojrzeli na siebie.

— Ach, nie przejmuj się tym — Dumbledore machnął ręką, widząc jej zdziwioną minę i uniesione wysoko brwi — jesteś tutaj rozpoznawana, zresztą, jak wszędzie. Nawet wśród portretów budzisz respekt, Hermiono Granger — jej imię wymówił melodyjnie, jakby było ono czarnomagiczny zaklęciem. Zacisnęła dłoń na krawędzi krzesła.

Przez chwilę miała ochotę wyprzeć się swojego nazwiska. Rumieńce zniknęły z jej twarzy, a zdziwione spojrzenie ustąpiło pustce. Stała czujność; w jej głowie zadudnił chrapliwy głos Moody’ego.

— Chciałam porozmawiać o Astorii Greengrass i Terrym… — zaczęła.

— Oczywiście, to naturalne — wtrącił się Dumbledore i otworzył szufladę w biurku, wyciągając z niej rolkę pergaminu i podał ją Hermionie. — To raport z przesłuchania Panny Greengrass i Pana Boota. Myślę, że mogą panią zainteresować, Panno Granger.

— Dziękuję — powiedziała, a jej wzrok przez chwilę zawiesił się rolce papieru. — Jednak nie o tym dokładnie chciałam porozmawiać.

— W takim razie zamieniam się w słuch — odparł widocznie zniecierpliwiony. Miała wrażenie, że tylko czekał, aż w jego towarzystwie zajrzy, co jest na pergaminie. Ale opanowała się, w żadnym wypadku nie chciała stracić kontroli nad sytuacją… i nad sobą.

— Do przerwy świątecznej zostało niecałe dwa tygodnie, profesorze, więc pomyślałam, że… mogłabym opuścić Hogwart o ten czas wcześniej i wrócić na drugi semestr.

Dyrektor spojrzał na nią swoim przenikliwym spojrzeniem, a błękit jego tęczówek zaczął po prostu rozsiewać w niej strach. Przeczuła przemożną ochotę, żeby warknąć w stronę dyrektora, aby przestał się gapić, ale po dłuższej analizie, zrugała siebie — to przecież Dumbledore.

— Rozumiem, że to, co się do teraz wydarzyło trochę zaczęło cię przytłaczać, mam rację? — kiwnęła głową, a on wydawał się tym poruszony. — W  dodatku nie tak dawno zakończyła się wojna — chciałaś zapewne odpocząć, a tu coś takiego.

— Z ust mi pan to wyciągnął, profesorze — odpowiedziała, kiwając twierdząco głową jeszcze żywiej, pełna nadziei.

— Widzi pani, Panno Granger, osobiście się zgadzam — w końcu materiał masz już opanowany, aby dobrze zdać Owutemy — jednakże to nie do końca moja decyzja — przełknęła głośną ślinę, domyślając się, do czego może zmierzać. — Profesor Snape wiele razy… wspominał, że to, co robi dla ciebie i Dracona jest pochłaniające — przyjął was pod swoje skrzydła, więc jeśli to profesor Snape zgodzi się na twój… urlop, nie widzę przeszkód.

Och, no tak — szkoda tylko, że Hermiona widziała jedną wielką przeszkodę w postaci cholernego nietoperza, który za Chiny nie da jej wolnego —Ha! — jeszcze na dodatek ją wyśmieje i każe pracować od świtu do rana — dzięki wielkie za taki urlop! Co za felerny… nie to przecież nie był przypadek. Dumbledore zrobił to umyślnie, gdyby go prosiła o coś, co ją utrzyma w tym samym miejscu, zgodziłby się bez wahania i wcale nie zwalił decyzji na barki profesora Snape’a.

Dumbledore wpatrywał się w nią z dobrym uśmiechem, który był chyba jego stałym atrybutem, ale Hermionie zaczął wydawać się irytujący, więc chciała już ukrócić swoje męki.

— Świetnie — powiedziała bezbarwnym tonem… a co jej tam; uśmiechnęła się promiennie; a po minie dyrektora wiedziała, że nie takiej reakcji się spodziewał. — W takim razie dziękuję za poświęcony mi czas. Do widzenia.

— Miłego wieczoru, Panno Granger — odpowiedział, a ten sam dobroduszny uśmiech pożegnał ją. Kiedy wychodziła z komnat Snape’a miała ochotę trzasnąć drzwiami… kiedy jednak wychodziła z gabinetu dyrektora to już nie była ochota, a czysta potrzeba. Ale nie będzie dawać nikomu satysfakcji — i tak już się czuła, jak skończona idiotka.

Niemniej jednak — była głodna, a w połączeniu ze wściekłością — była to mieszanka wybuchowa, więc zeszła na kolację. Musiała jeszcze powiedzieć Draco o wieczornych zajęciach ze Snapem

Westchnęła, kiedy przy stole nie znalazła Dracona, ale uwagę przykuł jej, kto inny. Pisnęła, gdy upewniła się, że to ta sama osoba, o której myśli. Blaise!; pisnęła na głos, a kilkoro Ślizgonów posłało jej zgorszony uśmiech, ale nie przejęła się tym. Podbiegła do Zabiniego od razu.

— Jak Cassie się czuje? — zapytała szeptem, siadając obok ciemnoskórego współlokatora.

— Cassie? — odparł nieobecnym głosem, ale zaraz dodał:

— Nie chce tutaj o tym rozmawiać, Granger — jego głos był chłodny, a ona zrozumiała, że każdy im się przysłuchuje.

— Muffiato — szepnęła, a on pokiwał głową.

— Poprawia się jej, ale nie wróci już w tym semestrze — powiedział, patrząc na Hermionę, a jego twarzy była bez wyrazu, zresztą jak zwykle, ale jednak widziała w jego ruchach coś ponurego i przytłaczającego, jakby na jego nadgarstkach przez całe plecy ciągnęły się żelazne łańcuchy, krępujące nie tylko ruchy. — Myślę, że już na święta będzie całkiem zdrowa.

Szatynka pokiwała głową i spuściła na chwilę wzrok.

— Pewnie wiesz, że to ja miałam być ofiarą — mówiła cicho, choć przecież nie było to konieczne, bo i tak nikt by ich nie usłyszał. — To ja powinnam tam leżeć…

— Przestań — warknął nagle, zaciskając pięści na sztucach — cieszę się, że tak to się skończyło. Gdybyś to ty wypiła pierwsza; nie przeżyłabyś. Nikt z naszej trójki nie umiałby na tyle zahamować trucizny, jak ty to zrobiłaś. Cassie żyje, to jest dla mnie najważniejsze. Poza tym… Draco mi mówił, co się stało dzisiaj — dodał, lustrując ją tajemniczym spojrzeniem. Była niemal pewna, że jej współczuł.

— Co? — zapytała z niedowierzaniem z powrotem patrząc się w brązowe oczy Blaise’a. Z niedowierzania przeszła we wściekłość. — Nie miał prawa tego robić! — oburzyła się, wywołując na jego wargach hamowany uśmiech.

— Jasne, że nie miał. Jednak… był zszokowany na tyle, aby o tym na chwilę zapomnieć. On coś w twoich wspomnieniach zobaczył, co jego doprowadziło do takiego stanu. Nie jest ci w stanie spojrzeć ci w oczy, Hermiono — jej imię wypowiedział matowo. Westchnęła, dziękując Merlinowie, że to jemu przychodzi jej się zwierzać.

W Gryffindorze przyjaciele by umarli dla ciebie.

W Slytherinie przyjaciele by zabili dla ciebie.

— Przecież to ten rytuał… — powiedziała od razu, ale Blaise jej przerwał.

— To nie to. On jako syn śmierciożercy widział o wiele gorsze rzeczy. Nie wiem, co mogło go tak wytrącić z równowagi… nie wiem i mnie to ciekawi. Przypomnij sobie…

Reszta słów Zabiniego już do niej nie dochodziła, bo ona doskonale wiedziała, co Draco zobaczył — jak mogła nie wiedzieć, przecież co noc przejawiało się to w jej koszmarach; które były przesycone śmiercią. Ale domyślała się, że to go zszokowało. W swoich snach bała się o ludzi, na których jej zależało. Było tam wiele niepożądanych osób i sam Draco — zaczął się pojawiać, kiedy zrozumiała, że go lubi, ale co to zmienia? Co w tym szokującego?

Wstała z ławki, ignorując pytający wzrok Blaise’a, choć była mu wdzięczna.

Zeszła do lochów, ale nie do Snape’a, tylko do Dracona. Nie znała hasła, ale miała wrażenie, że zaklęcie Confundus tutaj się idealnie nada — i miała rację. Rzuciła na siebie zaklęcie Kameleona, ale potem zrozumiała, że nie było takiej potrzeby, bo każdy już był na kolacji.

Prawie każdy, oczywiście.

Była pierwszy raz w Slytherinie, chociaż prawie jej się udało tu dostać w drugiej klasie, gdyby nie dodała do Eliksiru Wielosokowego włosa kota; przypomniała sobie to wydarzenie z rozbawieniem. Ważyła miesiąc najbardziej trudny eliksir w tamtym czasie, a przy najłatwiejszej czynności się wyłożyła — dodała zły włos!

Znalazła w końcu tabliczkę na drzwiach z napisem Draco Malfoy — Kapitan Drużyny Quidditcha. Ze zdziwieniem stwierdziła, że Draco ma prywatne dormitorium. Zapukała do środka, a po dwóch sekundach blondyn otworzył jej drzwi.

Wepchnęła się do środka, nie oczekując zaproszenia i w końcu zdjęła z siebie zaklęcie i już nie była niewidzialna.

— Co ty tu robisz? — zapytał ze złością Draco.

— A jak myślisz? — odpowiedziała opryskliwie. Ze zdziwieniem stwierdziła, że Ślizgon nie ma na sobie koszulki, a biodra miał owinięte tylko ręcznikiem. Jednak ten widok nawet jej nie speszył. — Możesz się ubrać?

Draco wzruszył ramionami, ale podszedł do szafy, a ona w ostatniej chwili się odwróciła, bo Malfoy — wcale niespecjalnie! — zrzucił bez uprzedzenia ręcznik.

— Kretyn — mruknęła, słysząc za sobą złośliwy parsknięcie.

— Już — powiedział, a Hermiona odwróciła się. Malfoy stał przed nią w mugolskim ubraniu. — Co stało, że postanowiłaś odwiedzić ślizgońskie progi, Granger?

— O, wróciliśmy do nazwisk, świetnie — burknęła ponuro, a Draco wzniósł oczy ku niebu, zapewne błagając o cierpliwość.

— Dobrze, Hermiono, powiesz mi o co chodzi?

— Jesteś niemożliwy! — krzyknęła rozeźlona, zaciskając pięści ze złości — przecież to ty wyraźnie masz jakiś problem. Nie wiem, co sobie ubzdurałeś czytając moje wspomnienia, ale na pewno można to jakoś wyjaśnić…

— Jak chcesz wyjaśnić, że potraktowałaś mojego ojca Crucio, Granger — no jak?

Tak myślała.

— Draco — jęknęła rozpaczliwie — nigdy sobie tego nie wybaczyłam, rozumiesz? Twój ojciec skrzywdził moich przyjaciół; torturował ich. Nie jestem idealna, a wtedy zebrały się we mnie takie pokłady nienawiści, że… wolałabym o tym nie pamiętać. To jedna z dwóch zbrodni, której nie powinnam popełniać — zwłaszcza, że stałam po stronie Zakonu.

— Jaka była druga zbrodnia? — zapytał, a ona na samo wspomnienie zielonego snopu światła, wydobywającego się z jego różdżki, miała wrażenie, że się rozpłacze.

— Fenir Greyback zabił Lavender Brown na moich oczach. Nie pomyślałam nawet o zaklęciu — ono samo wydobyło się z mojej różdżki. Ale nie ugodziło Greybacka…

Pierwsze łzy zaczęły swoją wędrówkę. Patrzyła się w głąb zaczarowanego okna, które, mimo że byli w lochach; pokazywało iskrzące się słońce — to jednak Hermiony nie uspokoiło.

— … tylko Colina Creevey, który akurat przebiegał koło nas.

Powiedziała i na nowo rozdrapała stare rany, które nie mogły się zabliźnić. Nic nie pomagało — chociaż Draco był pierwszą osobą, która się o tym dowiedziała, ale zwierzenie też nie przyniosło jej ulgi.

Nawet już przestała ścierać łzy bo i tak zaraz pojawiały się nowe. Nie spojrzała ani razu w oczy Draco, bała się, co może w nich ujrzeć — współczucie, złość, nienawiść?; żadne z tych uczuć nie przyniosłoby jej ukojenia. Po prostu musiała nauczyć się żyć z myślą, że jest mordercą.