Rozdział pięćdziesiąty czwarty

Jedynym sposobem na zbycie Nie—Dracona była wędrówka właśnie tutaj. Ciemne kafelki szarpały jej stopy, było zimno, choć przywykła przez ostatnie dni. Lochy, podziemie Hogwartu — jak zwał, tak zwał, ale nie była tu bez powodu. Po wymuszonym śniadaniu z Jakby—Draco, musiała tu przyjść. Niecierpliwił się, zresztą jak zwykle, w końcu Snape i wyrozumiałaś? Niemal parsknęła pod nosem.

Zapukała, Nie—Draco zostawił ją na początku korytarza, ale dalej patrzył z daleka, czy na pewno wchodzi do środka. Ostatkiem sił nie pokazała mu środkowego palca. To byłoby niegrzeczne. Drzwi delikatnie kliknęły, odskakując na kilka centymetrów. Nie była gościem, mogła wchodzić bez pukania, co robiła do wigilii. Weszła do środka.

— W końcu nauczyłaś się kultury i zaczęłaś pukać? — usłyszała jego zrzędliwy ton, opierał się o własne stanowisko pracy, zakładając ręce na torsie. Nie miał już na sobie czarnych szat, a elegancką koszulę i spodnie. Uwielbiała ten zestaw, więc rumieńce nie schodziły jej z twarzy przez większość czasu.

— Jestem kulturalna — burknęła ponuro. Już otwierał usta, ale nie chciała go słuchać. Ta cała rozmowa… to nie było to, czego oczekiwała. Zwłaszcza że dalej w jakimś tam stopniu bolało. — Po co miałam przyjść… profesorze?

Oczy Snape’a zwęziły się, ale nic nie powiedział. Chciał przecież szacunku. Tylko dlaczego oboje czuli, że coś właśnie dobiegło końca i miało nie wrócić? Przełknęła ślinę, czując niemiły skurcz w żołądku. Kłamstwo, proszę państwa, tylko jedno kłamstwo to wszystko ziściło. 

— Uznałem, że powinnaś znać całą wersję wydarzeń, Granger — warknął — ale jeśli nie chcesz, nie będę nadwyrężał swojego głosu.

— Chcę — odpowiedziała od razu. — W końcu inaczej by pan nadwyrężył głos i powydzierał się na uczniów. Takie trzymacie emocji jest niezdrowe. — Parsknęła, gdy zaszczycił ją morderczym spojrzeniem. Było w ich rozmowie tyle napięcia, że nawet jej nie skarcił.

Pokiwał głową i wskazał jej na gabinet. Weszła pierwsza do zaciemnionego, tak dobrze jej znanego, pomieszczenia. Nie było tu okna, w końcu byli w lochach, a Severus nie chciał sztucznego okienka, magicznie sterując pogodą. Który nietoperz lubił światło?

— Panna Weasley była na misji, dostała nietypowe zadanie, bo przeniesienie się w przyszłość. Dumbledore posiadał ostatni zmieniacz czasu… — zaczął od razu. Nie, on po prostu walnął prosto z mostu. Nie była w ogóle na to przygotowana.

— ŻE JAK?! — ryknęła zaskoczona, a oczy zamieniły się w spodki. — Była w przyszłości? Po co, to niebezpieczne, ryzyko jest ogromne…

— Ale nic jej się nie stało — przerwał brutalnie — przestań się od rana drzeć — wytknął niechętnie, aż jego ton znowu przybrał chłód. — Nie dowiesz się, a przynajmniej nie ode mnie, po co tam była. To nie twoja sprawa — powiedział, kiedy już chciała zaprotestować — przez przypadek dowiedziała się o niebezpieczeństwie, jakie na ciebie czeka. Nie zdążyła nas uprzedzić, czy chociaż wrócić, kiedy zaatakowano cię po raz pierwszy. A właściwie prześladowano cię przez dłuższy czas. Jakimś cudem udało jej się wysłać mi wiadomość. Sądzę, że pamiętasz, jak podłożyłem ci replikę tej pogróżki… byłaś tak rozhisteryzowana, że nie zauważyłaś, czyje to pismo — nie oszczędził drwin i krzywych uśmiechów — kiedy Ginevra wróciła, Dumbledore nie pozwolił jej na powrót w swojej postaci, słyszałaby zbyt wiele pytań i zwróciłaby na siebie niepotrzebną uwagę. A przynajmniej mogła cię przez cały czas szpiegować. Chodziłyście na niemal te same przedmioty, wiem, że to zauważyłaś, Granger — tak samo ta mierna wymówka, że postać Cassandry Steel uczęszczała od pierwszego roku do Hogwartu — znasz w końcu, każdego ucznia na pamięć, prawda? Twoja fotograficzna pamięć — z pewnością nie wspominał tego, aby ją pochwalić, na jego usta wślizgnęła się drwina, założył ręce na torsie, dalej opierając się o biurko w ten charakterystyczny, przerażająco pociągający sposób. — Poznałaś Cassandrę w najbardziej naturalnej scenie, na jaką Ginevra mogła wpaść, z Zabinim, który tylko przed Dumbledorem udawał zdenerwowanego tym faktem. Tak, ta dwójka klei się do siebie, jak jasna cholera — sarknął — kolejny czystokrwisty czarodziej na straty — Hermiona przewróciła oczami. — Jeszcze raz to zrobisz, a historyjka dobiegnie końca. Twojego końca, kompletna ignorantko — zacisnęła usta, ale nic nie powiedziała, chciała wiedzieć, co dalej. Już nie wywracała oczami. —Cassandra nie odstępowała cię na krok. Psychicznie i fizycznie nie wyrabiała, bo obserwowanie cię było męczące pewnie tak samo, jak słuchanie, jak gadasz, więc to całkowicie zrozumiałe…

— Stąd pomysł na projekt z eliksirów. Aby ją odciążyć — dokończyła dobitnie, a on pokiwał głową. Świdrował ją wzrokiem. — Nie wybrał mnie pan, bo uważa, że jestem dobra z eliksirów? To była tylko misja?

— Oczywiście — prychnął. — Czego się spodziewałaś?

— Od pana? Sama już nie wiem — szepnęła i zakręciło jej się głowo. Musiała zapytać. — Więc te święta… też były zwykłym zadaniem — bardziej stwierdziła, niż zapytała.

— Tak — jego ton był po prostu obojętny, jakby wzruszył ramionami. Pokiwała głową i wstała z drewnianego krzesła, grzecznie go stawiając na właściwe miejsce. — W takim razie, do widzenia. Czas w pańskim towarzystwie był nawet przyjemny, kiedy pan spał lub siedział cicho — powiedziała wrednie, uśmiechając się przy tym tak samo złośliwie jak on. — Niemiłego dnia i nie do widzenia, Severusie.

Wyszła. To był ostatni raz, kiedy potrafiła wymówić jego imię w taki sposób.

Cała ta historia nie trzymała się kupy. Gdzie w tym wszystkim Nie—Draco? Gdzie jest w tym wszystkim Blaise, który wiedział o Ginny i jej przemianie? Fakt, że był jej chłopakiem, nie docierał jakoś do Hermiony. Nie był argumentem. I co, do cholery, robił jej prześladowca? Kim był? Czego oczekiwał, jeśli nie jej śmierci, bo to mógł zrobić już dawno. Przed tą całą szopką z truciznami.

Westchnęła, krzywiąc się niesamowicie, aby tylko się nie rozpłakać. Zacisnęła boleśnie paznokcie na wnętrzu dłoni, aby policzki dalej były suche. Wiedziała, że jest obserwowana, ale udawanie silnej na krótki moment jej nie satysfakcjonowało. 

Zanim doszła do swojego pokoju, była już w kompletnie innym świecie. Czy to bezsilność, czy to zwyczajna zadra samotnej miłości, wolała nie wiedzieć.