Rozdział pięćdziesiąty trzeci

Prychnęła, kiedy w końcu przez łzy udało jej się odczytać wiadomość — ma się stawić u Severusa, teraz, zaraz. Dobre sobie, niech spada na drzewo. UFAŁA MU… przecież mu ufała. Kiedy zniknęła Ginny, nawet bardziej mu ufała niż komukolwiek. Bardziej niż Harry’emu czy Ronowi, bardziej niż... samej sobie, bo przecież potrafiła mu powierzyć swoje życie nad jeziorem Sceleri, gdzie dotknął jej policzka. Od samej myśli o tym zdarzeniu jej policzek zapalił się ogniem.

Czarna sowa zastukała w okno, ale to już nie była wiadomość od Severusa, a od Malfoya. Zostań tam, gdzie jesteś. I tak miała to w planach, kiedy już zabarykadowała się zaklęciami w swoim pokoju, a następnie w łóżku. Nie zaprzątała sobie głowy tym, że Draco nigdy nie miał czarnej sowy. Już chciała założyć zaklęcie Fideliusa, ale nie miała Strażnika Tajemnic… Fuknęła ze złości poduszką, która wylądowała w drugim kącie pokoju, co ona z sobą robi, gdzie jej gryfońska godność? Czemu ryczy jak głupia nad Ginny i nad tą całą sprawą? Jak nie ta przyjaciółka to inna — pomyślała, a było to bolesne kłamstwo, ale czasami wolała to od prawdy, która wbijała jej nóż w plecy jeszcze głębiej. Nigdy nikomu tak nie zaufa jak właśnie Ginny, to ona ją nauczyła, że była kobietą, potrafiła z niej tą kobiecość wydobyć, nawet tak błahymi rzeczami jak jakaś sukienka i czarne szczudła, potocznie zwanymi szpilkami. Potrafiły rozmawiać godzinami, a milczeć jeszcze dłużej.

Usłyszała natarczywe pukanie do drzwi. Przetarła oczy, miała nadzieję, że nie wygląda tragicznie i machnęła różdżką, odblokowując drzwi od tony zaklęć jednym machnięciem.

— Hermiona — w drzwiach stanął Draco. — Blaise mi napisał, co się stało.

Wzruszyła ramionami.

— Nie zgrywaj się — pokręcił głową — z odległości pięciu metrów zauważyłbym twoje zapuchnięte oczy — powiedział ostro, a do jej oczu napłynęła kolejna tura. Coś pękło.

Przytulił ją do siebie… ale to nie były te ramiona, które poczuła kilka godzin wcześniej. Pierwszy raz, poza tym jednym w Skrzydle Szpitalnym, ale wtedy zemdlała, nie liczyło się. A był teraz tak daleko, w samych lochach, ale tam już nie mogła być, nie miała w tamtym miejscu, czego szukać. Oj, bo się popłaczę, syknął głos w myślach, co było zbyt realne.

— Niepotrzebnie przyjechałeś — stwierdziła, odsuwając się. Nie miała ochoty na niczyje towarzystwo.

— Właśnie widzę, że trzymasz się wyjątkowo świetnie. Chodź, podobno niczego jeszcze nie zjadłaś, idziemy do kuchni — posłusznie poszła zanim. Tak, tak po prostu się zgodziła, choć nie pasował jej ten plan wcale. Było jej wszystko jedno. — Granger — zaczął sucho — trochę życia…

— Podziękuję — odwarknęła, a on zacisnął usta i nic więcej nie powiedział. Doszli do kuchni i otworzyli wejście, za którym skrywała się ogromna kuchnia, gdzie pracowały skrzaty, chociaż dalej przecież była przerwa świąteczna, a oprócz ciała pedagogicznego, w zamku było dziesięciu uczniów. Zdała sobie sprawę, że była w tą przerwę tylko raz na posiłku ze wszystkimi, resztę razy przesiedziała u Snape’a. Zacisnęła usta.

— Panienka Granger — pisnął skrzat, a przed nią stanęła Skarpetka. Tylko nie to.

— Och — mruknęła zaskoczona — witaj, witaj.

— Jak miło widzieć panienkę! — zapiszczała skrzatka radośnie — niech panienka tylko zobaczy. Pan mój, Pan Snape, dał Skarpetce ubranie…

Hermiona rozdziawiła usta ze zdziwienia i omal się opluła.

—… oczywiście powiedział, że jeśli chcę to dalej mogę mu służyć, tylko nie chciał, żebym chodziła w takim starym ubranku — stworzonko okręciło się wokół własnej osi, a Hermiona dopiero teraz zauważyła jej zielony sweter. Oczywiście, zieleń; czego się spodziewała. — I Skarpetka się zgodziła! — pisk zadzwonił niemiło Hermionie w uszach — to takie miłe, panienko, dziękuję…

— Ale to nie moja zasługa — zdziwiła się, a Skarpetka uśmiechnęła jeszcze szerzej, jakby tylko kpiąc z jej skromności.

— No jasne, że panienki. Skarpetka nigdy wcześniej nie była tak dobrze traktowana, ani też nie widziała swojego Pana w tak dobrym stanie — skrzatka nagle zacisnęła usta, najwyraźniej moc skrzatów na żadne dalsze słowo jej nie pozwoliła.

Skarpetka otworzyła usta i odetchnęła głęboko.

— Pan też zabronił się Skarpetce karać — burknęła ponuro, wcale nie wyglądała na zadowoloną z tego rozkazu.

— Hermiono, chcesz kawy? — zapytał Draco, który wrócił do niej, bo obłożyła go większa liczba skrzatów, piszcząc, co ma podać. Sugerując różne rodzaje potraw, ciast i innych pyszności.

Doszedł do jej nozdrzy zapach tej kawy — świeżo zmielonej, czarnej, bez cukru czy mleka. Tak obrzydliwej, a rozkosznie pachnącej, przywołujące ostatnie dni, jakby na powrót się znalazła w jego komnatach. Przed oczami widziała najżywiej dwie sceny, niedoszłej sceny ich nieszczęsnego pocałunku — dzięki Merlinowi! — że nic takiego nie miało miejsca. Teraz miałaby jeszcze większy problem.

Jesteś pewna? Przecież wiesz, że wtedy wszystko potoczyłoby się inaczej, jestem twoją podświadomością, jestem tobą, przecież musisz to wiedzieć, Hermiono.

Pokręciła głową, ignorując ten głos.

— Nie, dziękuję, nie lubię kawy. — Może Draco tego nie dostrzegł, ale Skarpetka już tak. To ona przecież widziała, jak Hermiona piła litry kofeiny w towarzystwie jej pana i wcale nie wyglądała na nieszczęśliwą. Przecież lubiła kawę! Skarpetka nie mogła zrozumieć tej sytuacji, ale to w końcu byli tylko ludzie, którzy lubili wszystko komplikować. Lubili też jak się im służy. No, ale to może dobrze, kawa jest przecież niezdrowa, a Hermiona wyglądała teraz źle. Skarpetka podreptała po kanapki dla Hermiony, bo może o wcale o nie nie prosiła, ale martwiła Hermionę swoją niewyraźną miną, której przez święta u niej nie widziała. Dziewczyna była raczej radosną osobą, czyli kompletnym przeciwieństwem Severusa Snape’a.

Hermiona poszła za Skarpetką, oddalając się od Dracona.

— Niech panienka uważa na panicza — Skarpetka nieśmiało wskazała na Malfoya, który usiadł przy kuchennej wysepce i skubał opuszki palców, zastanawiając się nad czymś.

— Co masz na myśli? — Hermiona zmarszczyła brwi, nie bardzo wiedząc, co ma powiedzieć na taką nagłą deklarację. Ale już wolała z dwojga złego tą rozmowę, niż z opiekuńczym Draco. Tak, Draco był opiekuńczy i może wcale nie wyglądał, a tym bardziej się nie przyznawał, zależało mu.

— Panienko… — zaczęła skrzatka, ale nagle jej ogromne oczy zamieniły się w spodki. Draco do nich podszedł. — Chce panienka kanapkę z szynką, serem… a może wszystkiego po trochu? — Skrzatka wyraźnie się zdenerwowała i mówiła bardzo szybko.

— Wystarczy z serem — Hermiona uśmiechnęła się, a Draco stał z nieodgadnioną miną. Wiedział, przeszło jej przez myśl i błagała niebiosa, aby nic się nie stało. Aby wszystko rozegrało się, gdy wyjdą z kuchni. Nie chciała, żeby Skarpetka doniosła Snape’owi o nagłym zachowaniu Hermiony. Przyjęła z wdzięcznością kanapkę i pożegnała się z paroma bardziej jej znanymi skrzatami. Skarpetka pożegnała ją uśmiechem, ale oczy miała strapione.

Draco i Hermiona wyszli z kuchni.

— Wiesz już, prawda? — szepnął Draco. Nigdy nie widziała go z taką dziwną miną, ani obnażonymi oczami. Zawsze ta stal była nieprzystępna. Hermiona pokiwała głową i wyciągnęła różdżkę, wcale się z tym nie kryjąc. Nie ufała mu, ale też nie chciała tego robić. To był obcy człowiek i na dodatek bez skrupułów, skoro postanowił zrobić coś tak brutalnego.

— Nie jestem głupia… — powiedziała, jakby to była ujma na jej honorze.

— Nie jesteś — warknął, wyraźnie zniecierpliwiony. — Chociaż już dawno powinnaś wezwać pomoc albo chociaż swojego nietoperka. — Rzucił jej krzywy uśmiech, który był tylko seksownym półuśmiechem. Ale to nie był Draco.

— Gdybyś chciał mnie zabić, zrobiłbyś to w moim dormitorium, gdzie nie znaleźliby mnie szybko, a miałabyś czas na ucieczkę. — Słowa płynęły na jednym wydechu. Różdżkę cały czas miała w pogotowiu, ale nie machała nią na lewo i prawo, aby jej przypadkiem nie wyrwał. Nie chciałaby stanąć w tak patowej sytuacji. — Kim więc jesteś? — Gdyby chciała zebrać w sobie dozę dramatu i komuś opowiedzieć o tym spotkaniu, powiedziałaby, że jej głos potoczył się echem. Nie, nie jej głos, jej zbolały szept. Bała się, cholernie się bała, że on naprawdę będzie chciał ją skrzywdzić; ale to pewnie by ominęła, miała gryfońską dumę i odwagę, ale czasami odzywał się w niej rozsądek.

— To jest świetne pytanie, Granger, naprawdę. — Odpowiedział luźno. Spojrzała na jego dłonie, ale nie miał w nich różdżki, a jedynie na palcu widniał rodowy sygnet. Był arystokratą.

— Nie odpowiesz mi na nie?

— Niestety, na to musisz trochę poczekać. — Posłał jej smutny uśmiech, ale nie było mu przykro, ścisnęła kurczowo palce na swojej różdżce, ale nie była zagrożona. W każdym razie nie teraz.

— Kimkolwiek jesteś… jesteś moim prześladowcą? — Zaschło jej w gardle, ale gdy usłyszała perlisty śmiech Dracona Malfoya, poczuła się co najmniej nieodpowiednio. Draco nie śmiał się z byle powodu, nawet przy niej nie robił tego często. Ten ktoś… Był arystokratą, ale nie krył uczuć. Mieszanka wybuchowa.

— Och, nie, oczywiście, że nie. Skarbie, jestem kimś przeciwnym. Ja cię chronię.

— Śmiejesz się… — szepnęła bardziej do siebie, a stalowe tęczówki Dracona śmiały się z jej poczynań i obserwowały każdy ruch, jakby to wszystko było tylko zabawą. A tu przecież chodziło o jej życie. — Nie zachowujesz się adekwatnie do swojego charakteru, prawda? Udajesz kogoś kim nie jesteś? Mam rację? — Nie—Draco spojrzał na nią niewyraźnie i już wiedziała, że się nie pomyliła. To wszystko było tylko grą.

— Idź już lepiej do Snape’a, on się tobą zajmie. Muszę odpocząć. Cholerny Dumbledore… to nie był dobry pomysł, żebym się ujawnił. Wiesz już zbyt wiele, aby odpuścić, zawzięta bestio. — Przyznał z uznaniem, kręcąc z irytacji głową, że poczuła nieodpartą dumę z własnego geniuszu, ale zaraz zrzedła jej mina; to też mogła być gra. Każde słowo albo najmniejszy gest.

— Czy ja cię znam? — zapytała, choć nie miała zbyt wielkiej nadziei na odpowiedź.

— Z widzenia, ale to raczej oczywiste, że się trzymam na uboczu. Z drugiej strony pewnie mi nie uwierzysz, bo to może być kłamstwo, ale interpretuj to jak chcesz. Gdybym cię znał, pewnie bym cię polubił. Strasznie dużo czasu poświęcasz na bibliotekę.

— Nie musisz mnie niańczyć — prychnęła. Byli już w połowie drogi do lochów, został tylko kawałek, a Hermiona nie miała już sił, aby stawiać czoło nadopiekuńczemu szpiegowi. Już nie miała wątpliwości, jaką pełnił funkcję.

— Muszę — spojrzał na nią filuternie, co nie zwiastowało niczego dobrego. Mężczyźni na nią nie patrzyli w ten sposób. Nigdy. A przez takie spojrzenie, którego właścicielem był Jakby—Draco, mogło się odbić niekorzystnie na jej relacje z… Draco. Ale nie zrobiło się jej gorąco w ten charakterystyczny sposób, była zażenowana.

— Robisz to specjalnie? — zarumieniła się, chociaż było jej niezręcznie, gdy pokiwał głową. Cały czas miał na twarzy ten przebiegły, deprymujący uśmieszek.

— Owszem. Ładnie się rumienisz, jesteś naprawdę słodka, kiedy się postarasz.

— Możesz przestać?

— Wybacz, cały czas zapominam, że nie jesteś wolna.

Zaśmiał się, kiedy odpowiedziała mu cisza, nie zamierzała odpowiadać na jego głupie zaczepki, zwłaszcza że nie wiedziała, z kim ma do czynienia. Był tylko smugą albo przebiegłym cieniem, ale musiała mu przyznać, że pozwolił jej na chwilę zapomnieć o Ginny i Severusie, którzy ją zranili. Już umiała to sobie przyznać, Severus był jedynym mężczyzną, który ją zranił… nie robiąc przy tym kompletnie nic. Po prostu skłamał i choć wiedziała, że nie miał wyboru, to takie myślenie nie okazało się kojące, a żadne tłumaczenie nie było dobre. Musiała to przecierpieć, dlatego niezdrowa była myśl, że właśnie szła do jego komnat. Niezdrowa była myśl i sam fakt, że szła. Jeszcze w takim towarzystwie.