Rozdział sześćdziesiąty piąty

Droga do dormitorium była nieregularna, nie pamiętała właściwie, jak się tam dostała. Czy biegła, czy się wlekła, jak na skazanie; nie była pewna. Severus próbował powiedzieć — wprawdzie warczał, ale to nie miało znaczenia — że mają dzisiaj zajęcia, tuż po kolacji. Z projektu, który zdążyła znienawidzić. Potrzebowała czasu, aby to wszystko przetrawić i bolało ją, że czas się nie zatrzymał, nie mogła za nim nadążyć, choćby biegła nie wiadomo jak szybko… nie dałaby rady. Nawet nie zdążyła na kolację, a do laboratorium musiała skrócić sobie drogę opuszczonymi korytarzami o wyszarzałych ścianach, żeby nie dostać sytej reprymendy i nie widzieć tego firmowego, ironicznego uśmiechu, który byłby w stanie zdenerwować każdego.

Weszła do środka, a zapach skoszonej trawy, starego pergaminu i kawy uderzył w nią, jakby ktoś użył do tego młotka i przyłożył jej w sam czubek głowy. Ostatni zapach ją zabolał.

— Dzisiaj amortencja? Po co? — sapnęła w stronę Severusa, prużąc się pod jego spojrzeniem. Zmrużyła oczy w półmroku; nigdy nie potrzebowali większego światła, ale teraz popadali skrajność. W ciemności więcej chwil można ukryć. Skupiła się na Snapie. Na Dracona nawet nie ważyła się spojrzeć, on zresztą też jej unikał, nawet się nie odwrócił, gdy weszła. Był milczący. Zastanowiła się, czy Draco wiedział od początku o misternym planie Blaise'a Zabiniego, ale szybko odgoniła te parszywe insynuacje. Miała nadzieję, że nie wiedział. Wystarczył jeden czerwony krzyżyk, jaki postawiła obok nazwiska Blaise’a. Skreśliła go długą, nieprzerwaną linią. 

— Rób i nie gadaj. Muszę się skupić. — Odpowiedział jej spokojnie Severus. Zawsze był opanowany, gdy ważył swoje mikstury. Podeszła do swojego stanowiska i kiedy wkładała rękawice, wychylając się na wszelkie sposoby, spojrzała, co dzisiaj przygotowuje Severus Snape. Ciekawośc nie ustępowała, zawsze ją to interesowało. Ale szokiem było dla niej to, że waży dokładnie to samo, co ona i Draco. Dlaczego? Może chciał się zrelaksować przed tak prostą recepturą.

Na swoim stanowisku miała już przygotowane składniki. Co do normalności nie należało. Zawsze musiała spędzać przynajmniej pięć minut w schowku na składniki, bo oczywiście Severus miał swoje własne, jej zdaniem pedantyczne, sposoby układania składników. Co miesiąc te same ingerencje znajdowały się w kompletnie innym miejscu. W duchu myślała, że on to robi specjalnie, żeby tylko utrudnić jej pracę. I niewiele mijała się z prawdą, przeczucia były słuszne. Tylko, że Draco też jej grał na nosie i gdy wracała obładowana składnikami, i z rumieńcami wstydu, że zajęło jej to tak dużo czasu, Draco miał ten swój półuśmiech, który próbował maskować. A Severus… milczał, co było niecodzienne, bez kpiny i złośliwości, po prostu na nią patrzył. Przyzwyczaiła się do spojrzeń pełnych pogardy, uwielbiała je. P r z e s t a ń, syknął jej głos, i miał stuprocentową rację, nie chciała przecież o nim myśleć. Mogłoby to wyjść dość dwuznacznie, wystarczyłoby tylko, żeby na chwilę oderwał się od eliksiru, spojrzał na nią i już jej twarz przypominała buraka. Wiedziałby, o czym myślała, co wyszło by trochę żenująco, zwłaszcza, kiedy wkradał jej się w myśli, dosłownie i w przenośni. 

Zerknęła na Malfoya. Patrzył na nią bez emocji, ale wyczuła w nim zwyczajną, ludzką niepewność, i to wcale nie były psychologiczne gierki — znała go. Jak przyjaciel przyjaciela i jak matka własne dziecko; widziała to, na co pozwalał jej dotychczas zwrócić uwagę, ale z ręką na duszy miała przeczucie, że to jest Draco Malfoy. Cyniczny, arogancki, ale też niepewny i w porywach chwili jest człowiekiem. Uśmiechnęła się, promieniując czymś rześkim, dopiero wtedy Draco wrócił do obrabiania składników. Odetchnął z ulgą, choć nie było tego po nim widać.

Po godzinie pracy Severus postanowił skontrolować ich kociołki, z których wydobywała się już miła woń osobistych zapachów. Przez chwilę zastanowiła się, co Snape czuje w amortencji, ale zgodnie stwierdziła z własnym, złośliwym humorem, że on nic nie może czuć, bo jest skończonym dupkiem. Gdyby dementor przyssał się do Severusa, prędzej by wrócił głodny, niż jakąś duszę by u niego znalazł. Draco patrzył morderczym wzrokiem na swoją zawartość, Hermiona zresztą tak samo. Zapach świeżo zmielonej, aromatycznej kawy był z minuty na minutę coraz intensywniejszy, nawet zapach pergaminu i skoszonej trawy był ledwo co odczuwalny. Dlatego nie protestowali, gdy Severus kazał im wyczyścić zawartość kociołków, przyjęli to nawet z ulgą. Zapach, dla całej trójki irytujący, nareszcie ustał.

— Amortencja wyszła wam… lepiej, niż za pierwszym razem, kiedy jak niedorozwoje trzymaliście się książkowej receptury. Teraz użyliście instynktu, użyliście innych proporcji, co wam się opłaciło. — Mówił bardzo poważnie i myślał nad czymś gorliwie, dwójka uczniów czekała, aż wreszcie wygłosi swój werdykt. — Myślę, że jesteście gotowi, aby poeksperymentować. Możecie stworzyć swój własny eliksir, macie do dyspozycji  c a ł y  mój zapas. — Hermiona rozchyliła usta, a Draco uniósł brwi, że zniknęły pod platynową, krótką grzywką. Severus nigdy nie pozwalał im się zbliżać do swoich zapasów, dlatego spojrzeli na siebie i pobiegli do schowka, przepychając się tam, gdzie ukazały się następne drzwi do raju. Były zawsze zamknięte, ale nie tym razem. Hermiona i Draco zapomnieli o godności, ignorując przy tym prychnięcie Severusa, podekscytowanie przelewało się w nich, nie mogli się doczekać, aż nastąpi tak piękny dzień, gdzie będą mogli zaspokoić swoje ambicje i stworzą własne eliksiry. Odsunęli od siebie myśl, że jest to niebezpieczne.

Wrócili do laboratorium z wieloma ingerencjami na rękach.

— Jeśli nie jesteście pewni jakiegoś składniki, macie od razu to zgłosić mnie. Nie chcę tu wybuchu, ani tym bardziej marnotrawstwa moich zapasów. Wyrażam się jasno? — usłyszeli, gdy tylko weszli z powrotem do laboratorium. Wywierał swoim stanowczym głosem posłuszeństwo, ale pokiwali głową, żeby go zbyć i zacząć wreszcie działać. Od początku na to czekali.

Obrabiali swoje składniki, mieszali w kociołkach wywar oraz denerwowali się, gdy nic im to nie dawało. Skończyli późno w nocy. Severus sam się wciągnął w przygotowanie następnego eliksiru; gdy skończył swoją amortencję, przeklął cały świat i wyrzucił wywar jednym zaklęciem przez drzwi, które z hukiem się za kociołkiem zamknęły. Klął bardzo paskudnie, aż uszy więdły. Severus na chwilę odstąpił od swoich dżentelmeńskich manier. O ile je w ogóle kiedyś miał (szatynka ominęła wizję ich wspólnych posiłków, które biły jego elegancją, o sylwestrowym tańcu, który każdy mężczyzna z dobrej rodziny musi znać… a już na pewno nie myślała o Snapie). Hermiona spojrzała wtedy na Dracona ze zdziwieniem, ale on się tylko dziwnie uśmiechał, jakby zachowanie Snape’a było do przewidzenia. Próbowała go potem wypytać, o co chodziło, ale tylko się pokręcił głową z niedowierzeniem i powiedział, że sama niech się domyśli. Wzruszyła ramionami i już na drugi dzień zapomniała o całej sytuacji.

— Skończyliście? — zapytał Severus, a właściwie syknął za ich plecami, przyprawiając ją o zawał, że aż podskoczyła w miejscu. Zaprzeczyła ruchem głowy.

— Ja chyba skończyłem, ale nie wiem, czy coś z tego wyszło — przyznał Draco, mieszając w kociołku, z którego unosił się intensywny zapach jakiejś rośliny. Niby to kwiatowy zapach, ale jednak czuć było zapach ziemi i rosy.

— Co chciałeś stworzyć, Draco? — odezwał się Snape, mieszając powoli w kociołku oraz wąchając opary. Spojrzał na swojego chrześniaka, który wzruszył ramionami.

— Sam nie wiem.

— Stworzyłeś ziołową nalewkę. — Przyznał, przestając mieszać. — Nie wiem, jak ona działa, ale jest dobra. Prześlę to tej wariatce ze Skrzydła Szpitalnego, może zrobi z niej użytek. Jestem prawie pewny, że nikogo nie otrujesz. — Uśmiechnął się paskudnie, a Draco zaśmiał się, jakby ten wisielczy humor na to zasługiwał. Hermiona była za to niespokojna, jej eliksir był bezbarwny i pachniał cynamonem. Severus podszedł do jej kociołka i zmarszczył brwi.

— Co to jest, Granger?

— Nie wiem.

— Twoja elokwencja mnie powala. — Parsknął szyderczo, przysunął się bliżej do kociołka, stając od niej w odległości może cala. Ani myślała się odsunąć. Po jej plecach przeszedł elektryczny dreszcz, to było dziwne uczucie, całkowicie jej nieznane; chociaż może raz go doświadczyła, gdy tańczyli w sylwestrową noc, a potem…

— Granger, idiotko, mówię do ciebie. — Warknął tuż koło jej ucha swoim zrzędliwym głosem. Skupiła się bardziej na jego twarzy, znowu coś do niej mówił, ale nie mogła nic zrozumieć. Powoli zaczęło jej się robić ciemno przed oczami, wtedy dopiero przypomniała sobie ich pocałunek, ich pierwszy prawdziwy pocałunek, który chciałaby zapamiętać do końca życia. I jego zapach, dlaczego on tak pięknie pachniał? Zapach ciała pomieszany z piżmowymi perfumami, który już zawsze będzie jej się kojarzył z bezpieczeństwem. Westchnęła jeszcze, nim ciemność całkowicie ją pochłonęła, jeśli to nie jest ta miłość, o której każdy mówi, to ona już nie wie co. A bardzo nie lubi nie wiedzieć.

Obudziła się z dziwnym ciepłem, który palił jej tył głowy w dziwnych spazmach. Otworzyła oczy, a kominek buchał w nią swój żar, było okropnie gorąco, ale nie potrafiła się tym odpowiednio przejąć, odrzucić koc z własnego ciała czy chociaż zdjąć bluzę. Wtuliła się w miękki, puszysty, idealny, niesamowity materiał koca i dała się zalać potem. Pomieszczenie, każdy fragment sufitu i jakiejkolwiek rzeczy, wszystko było ciepłe, przyprawiało ją o błogość. Nie myślała, gdzie jest, ani jak się tam znalazła, nie pamiętałaby pewnie najprostszego zaklęcia, ale też nie próbowała go przywołać z pamięci, więc nie miała pewności w garści. Hermiona po prostu była, sama, ona i jej umysł, ciało już nie miało znaczenia. Pot i odruchy wymiotne były w oddali... Czuła je, ale to ciało nie było już jej. Nie pamiętała, że ma niesforne włosy i nieidealne ciało. Umysł był najważniejszy, jej myśli też. Była w swoim świecie, w którym była idealna. I pewna siebie. Nie chciała z tego rezygnować na rzecz tamtego, szarego świata, w którym już dawno zapomniała, kim jest i po co właściwie jest. Teraz też trudno jej było sobie czyjeś nazwisko przypomnieć, bała się, że komuś zabierze tożsamość i jej dawną duszą porwie nocny wiatr. Może nie odczuwała samej siebie na co dzień, gdzieś się zgubiła, ale dalej była w ciemniejszych zakamarkach świadomości. Onieśmielał ją ten świat, miodowe oczy błyszczały z podekscytowania. Zaszkliły się z jakiegoś powodu, chociaż nie miała akurat ochoty płakać. Przyłożyła usta do wierzchu dłoni i pocałowała ją; to był średniowieczny, przesiąknięty szacunkiem gest.

— Granger? — usłyszała głos, piękny, zniewalający, głęboki głos. Jego głos. Spojrzała w górę, nawet nie zwróciła uwagi, że leży na kanapie, w jego kwaterach. To było tak nieistotne. Czuła się szczęśliwa — jego oczy były zwrócone w jej twarz. Miał naprawdę fantastyczne oczy. Czarne, zniewalające, mogłaby w nich utonąć, co już jej się zdarzyło nie raz, ani nie dwa. Westchnęła cichutko, przymykając oczy, bo obraz znowu zaczął się rozmazywać. Na jego policzek padał cień, światło kominka nie było w stanie tam dotrzeć, choćby bardzo tego pragnęło, nie mogło. Ogień żarzył się mocno, czekając cichutko i słuchając, jak oboje coś krzyczą do siebie bezgłośnym szeptem. Ogień był pogrążony we własnych obowiązkach i zaparte słuchał swoich gości, jak troskliwy barman, czekający na napiwek.

— Jesteś piękny. — Przyszło jej na myśl. Powiedziała to na głos. Severus usłyszał, ale nie poczuła się roznegliżowana. Była na swoim miejscu, a takie słowa wydawały się naturalne. I oczywiste. Powinna mówić takie rzeczy, każdy powinien. Nie wolno milczeć, jeśli rozmawiamy z drogą osobą. Czemu milczymy? — Boże.Boże.Boże. Dlaczego musi być w nim tyle zaniechań i wyniosłości? Boże? Ogień, który przywykł do własnego ciepła, myślał o Bogu i zdawał sobie sprawę, kiedy tylko ich rozmowa znowu zaczęła niebezpiecznie przebiegać, że jest coś nie tak. Wcześniej tego nie dostrzegł, w świąteczny czas często tu bywał, ale inaczej; podglądał ich z daleka, gdzie z drugiego końca sypialni stały ogromne, zdaniem ognia, fotele. Swoje rozmowy traktowali jak honorowy pojedynek, za młoda dziewczyna, która dziwnym trafem miała własny fotel w tym pokoju, zawsze chciała mieć ostatnie słowo, a mężczyzna, który tu mieszkał, nie dawał jej ulg. Zasada: głupszym się ustępuje, nie była tutaj właściwa, bo choć nie rozumiał, co mówili, mówili dużo. Czasami ogień sądził, że są inteligentni, ale zaraz sobie przypominał, a raczej ponownie się zastanawiał, ile czasu im zajmuje zebranie się na uśmiech. Ogień się nie uśmiechał, ale już dawno zrozumiał, co może znaczyć; nie był przecież głupi, a ludzie przewidywalni. Dziewczyna o błyszczących się oczach często się śmiała, raz nawet zdobyła na taki ciepły uśmiech, że sam ogień poczuł jak powoli mięknie i w tym samym topnieje. Ale mężczyzna tego nie widział, czytał wtedy książkę, a kasztanowłosa przestała się uśmiechać i zamilkła na kilka minut wpatrując się w ogień, który próbował się wydawać nudny. Chciał dalszej części seansu, chciał, żeby patrzyła na mężczyznę i znowu zaczęli rozmawiać. Potem, kiedy nadszedł szary dzień, ona nie przyszła do kwater mężczyzny, a spektakl dobiegł końca. Co więc teraz dziewczyna o kasztanowych włosach i dziwnie ciepłym spojrzeniu tu robiła? Czemu leżała, jak opętana ciemnością i patrzyła na mężczyznę tym ciepłym spojrzeniem, który zawsze starała się ukrywać? Spektakl wrócił na estradę, tylko pod inną nazwą? Ogień próbował zrozumieć i z gorączką patrzył, co się dzieje.

Mężczyzna uśmiechnął się drwiąco, dziewczyna odpowiedziała mu na ten uśmiech, ale bardziej delikatnie, oczy świeciły jej się tak mocno, że ogień poczuł, że blednie przy tym. Mężczyzna najwyraźniej nie uraził jej czymś tak krzywym. Po prostu taki był. Potrafiła to zaakceptować; wcześniej wydawało jej się to niemożliwe, ale teraz… Mogła wszystko. Chciała mieć go obok, tak jak teraz, przed tym ciepłym kominkiem. Będąc w tym ciepłym miejscu.

— Majaczysz.

— Przecież wiesz, że nie. Nie majaczę… A ty kłamiesz, bo znasz prawdę. — Odpowiedziała mu i wtuliła się w poduszkę, która była miękka. I miała czarny kolor, jej ulubiony. Zachichotała, bo dopiero teraz zrozumiała, że lubi czarny kolor przez oczy Severusa.

— Granger, otwórz oczy, nie zasypiaj. — Powiedział stanowczo, więc otworzyła oczy, ale zachciało jej się jeszcze bardziej spać. Chciała spać, czemu on jej nie dał spać? Czemu był taki zimny, skoro się o nią zawsze troszczył. Nie rozumiała. — Nie krzyw się tak. Jeśli zaśniesz, możesz się już nie obudzić.

— Och, teraz rozumiem. Może będzie faktycznie lepiej, jak nie zasnę. — Przyznała. Przemilczała jego przewrócenie oczami, bo to był taki ludzi odruch, bardzo nieliczny w jego wykonaniu, więc się cieszyła, że taki właśnie jest.

— Granger…  — warknął i przeszedł obok kanapy, że teraz siedział na stoliku do kawy, a ona dalej leżała na kanapie. Usiadł tam dla niej, żeby ją lepiej widzieć. Czy to nie cudowne? Tak cudowne, że aż się otrzeźwiła i otworzyła te niesforne oczy, które chciały się zamknąć i oczekiwały, aż ona zaśnie na zawsze.

— Może zagramy w naszą grę? Żeby moje oczy nie zasnęły.

— Słucham?

— W nigdy. Tylko bez alkoholu, bo to by było bezsensu. — Nie wiedziała, czemu to by było bezsensu. Po prostu takie było. Bezsensu. Zachichotała, bo te myśli były naprawdę zabawne. Nawet nie wiedziała, czemu tak nad nimi myśli. Przecież to tylko głupie myśli. Spojrzała na niego rozmarzonymi oczami, on dalej na nią patrzył. Tylko inaczej. I uśmiechnął się. Naprawdę się uśmiechnął. To był cudowny uśmiech, który przez chwilę nie schodził z jego ust. Dla niej uśmiechał się milion lat. Czas płynął, jak ona chciała, to było niesamowite uczucie, mogła panować nad czasem. Mogła patrzeć na jego uśmiech do końca życie, przecież to takie proste.

— Dobrze. — Odpowiedział. I dalej się uśmiechał. Chociaż mogła to być tylko iluzja, bo przecież panowała nad czasem i mogła wyobrażać sobie jego uśmiech. Jednak też się uśmiechnęła rozanielona. Jego usta, które nie przywykły do takiego gestu, uwydatniły słodkie zmarszczki. — Zacznij, Granger.

— Nigdy… — zastanowiła się, na chwilę odrywając wzrok od Severusa, bo ją okropnie rozpraszał tym uśmiechem i czułością w oczach. — Nigdy nie byłam zakochana. Do teraz. — Zachichotała, kiedy się skrzywił. Głupek, niedomyślny głupek.

— W kim? — Zapytał, już się nie uśmiechał, ona też nie. Miała zmartwioną minę.

— Przepraszam, że już się nie uśmiechasz. Nie chciałam cię rozzłościć. — Powiedziała szczerze i z poczuciem winy w głosie. Od razu przestał marszczyć brwi ze złości i chyba zmienił swoją taktykę. Po prostu na nią patrzył czarnymi oczami. Zarumieniła się od tego spojrzenia, ale dalej na niego patrzyła. Przecież różowe policzki to coś naturalnego. Gdy ktoś jest dla ciebie ważny, tak właśnie na ciebie działa. Przecież to takie proste. Jak dwa plus dwa równa się pięć. Zachichotała przez tą myśl. Była taka zabawna.

— Nie rozzłościłaś mnie, Granger. Po prostu mnie zadziwiasz.

— Naprawdę? — Uśmiechnęła się. — A to dobrze? — Wstała do pozycji siedzącej. Już nie leżała; miękka, czarna poduszka już nie była taka niesamowita. Chociaż nie, była niesamowita, ale Severus był bardziej.

— Sam chciałabym wiedzieć. — Mruknął posępnie i drgnął, spinając mięśnie, gdy Hermiona dotknęła jego gładkiego policzka. Dopiero teraz zobaczyła i poczuła jak piękną ma twarz. I kości policzkowe. Sunęła palcem po jego policzku, po jego idealnych brwiach, nie za gęstych. Po prostu idealnych. Takie, jakie mężczyzna powinien mieć. Severus przymknął oczy, a palcem dotknęła jego powiek, potem nosa, który był duży, ale mu to pasowało. Bynajmniej jej to nie przeszkadzało. I dotknęła ust. Wąskich ust, które ciągle ją kusiły. Nie zatrzymała się na nich, bo mogłaby coś pominąć. Ale usta były takie absorbujące. Nie, chyba jeszcze nie czas na to, pomyślała i przeczesała palcami jego włosy. Wcale nie były tłuste, ale za to lśniące i zdrowe. I idealnie proste. Odsunęła rękę, a on znowu otworzył oczy.

— Dobrze, gdy ktoś cię zadziwia. Wtedy wszystko jest niespodziewane. Nikt nie lubi monotonii, prawda? — zauważyła z miną odkrywcy. Uniósł kąciki ust, ale to był okropnie smutny uśmiech.

— Niektórzy nie zasługują na nic więcej, niż monotonia.

— Tylko źli ludzie na to nie zasługują.

— No właśnie.

— Czy to boli? — szepnęła rozżalona, gdy jego oczy były takie smutne. Nie chciała, żeby był smutny. Wolała go uśmiechniętego. Albo rozłoszczonego. Wszystko, tylko nie smutek. Nie mogła na to patrzeć. To było parszywe uczucie, widzieć jak najważniejsza osoba na świecie nie potrafi być przy tobie szczęśliwa.

— Co dokładnie?

— Takie myśli? Czy one bolą, gdy tak o sobie myślisz? Takie myślenie jest głupie. Bo znam osoby, które cię kochają, a ty je odtrącasz. Ranisz siebie i tych ludzi. W tym mnie.

Spojrzał na nią zdziwiony. I chyba jeszcze próbował założył swoją maskę, żeby to nie było widoczne, ale Hermiona widziała, co się w nim działo. Jaka burza od myśli go rozsadzała. To było takie słodkie, że on nic nie wiedział i niczego się nie domyślał. Że kilka minut temu naprawdę myślał, że jest zakochana w nie wiadomo kim. Zaśmiała się perliście.

— O czym ty mówisz?

— Spać mi się chce. — Poskarżyła się, a Severus z trudem przestał marszczyć czoło i usiadł wygodniej na stoliku do kawy. Skóra jak marmur. Głębokie, utopijne oczy oraz na chwilę nie krzywiące się cynicznie wąskie usta.

— Nie możesz spać.

— Musisz mnie czymś zająć. — Wpadła na pomysł,  a właściwie spełnienie swojego postanowienia, które kiedyś sobie zarzuciła. To chyba było w czasie ich wspólnych świąt, przed sylwestrem. — Nie zasnę, jeśli coś powiesz.

— Co takiego?

— Pamiętasz, jak powiedziałam, że jeśli powiesz moje imię, to znaczy, że mnie lubisz? — zastanowił się chwilę, ale w końcu niechętnie pokiwał głową. Na sekundę zamilkła, bo jego włosy zamigotały w świetle, padające z kominka. Potrząsnęła głową w roztargnieniu. Później poogląda jego uśmiech i migoczące, świetliste włosy, przecież panowała nad czasem, co to dla niej za wysiłek. Teraz chciała czegoś innego. — Jeśli mnie lubisz wypowiedź moje imię, wtedy obiecam ci, że nie zasnę. Umowa stoi? — wyciągnęła ku niemu rękę, aby tak zapieczętować ich układ. Po chwili Severus ją uścisnął. Myślała, że się rozpłacze ze szczęścia.

— Powiedź.

— Najpierw obiecaj. — Przekomarzał się i zaśmiał gardłowo, kiedy zrobiła oburzoną minę, chociaż oczy dalej jej się śmiały. Severus nie znosił swojej kamiennej miny, nawet, gdy wynosił śmieci. Na chwilę zastanowiła się, jakby to wyglądało. Snape w mugolskim stroju, wychodzący z jakiejś szemranej kamieniczki i przechodzący szybko w stronę śmierdzącego kontenera, nie wymienianego zapewne od dłuższego czasu, niż było napisane w osiedlowej umowie.

— Nie, najpierw powiedź — zaprotestowała z udawanym zniecierpliwieniem, chociaż uśmiechnęła się w jego stronę. Odpowiedział na jej uśmiech i nagle wydawało jej się to takie nierealne, że on się uśmiecha. Nagle zrobiło jej się zimno i doszedł do niej fakt, że jest w jego kwaterach.

— Hermiono — wyszeptał. Przestał się uśmiechać.

— Obiecuję.

Potem nie widziała już nic, poza ciemnością, i chociaż mogła mówić, coś zakuło ją w piersi. Czuła, że traci przytomność, a lodowaty chłód przebijał jej serce na wylot. To było okropne uczucie. Pisnęła, gdy zabolało jeszcze mocniej, jakby ktoś rzucił na nią zaklęcie Crusiatus w samo serce i tylko serce. Nogi, ręce, usta — wszystko trwało w błogostanie, wyśmiewało się z rozdartego i jeszcze na dodatek szarpanego bólem organu, który powinien tylko pompować krew. A w rzeczywistości serce robiło o wiele więcej.

— Przepraszam, że obiecałam. Nie chciałam… — szepnęła zanim ból jej nie oślepił, usta nie chciały już wypowiedzieć żadnej literki, a oczy nie chciały się otworzyć. W następnej minucie już nie była w stanie myśleć. Właśnie przeżyła swój najpiękniejszy sen, a ogień zamarł w kominku i gdzieś w szklanych odłamkach.