Rozdział sześćdziesiąty szósty

Tup, tup, tup.

Skrzyp, skrzyp, skrzyp.

Ktoś usiadł, ktoś coś wyszeptał. Ktoś nie dawał jej spokoju i notorycznie przychodził na krzesło, obok łóżka. Zgadywała, że to było krzesło. Straciła przytomność dwanaście godzin, czternaście minut i trzydzieści sześć sekund temu, w komnatach Severusa. Nie wiedziała, w którym miejscu dokładnie leży, może Skrzydło Szpitalne, a może dalej na kanapie. Jej ciało to było więzienie, na dodatek ślepe i nieczułe. Już wiedziała, co to znaczy być człowiekiem zgorzkniałym — nie czuć. Hermiona już była zgorzkniała i bez autentycznego wigoru. Narkotyk jakby wyparował i zostawił po sobie nieznośnego kaca, oraz suchość w ustach, jakby miała kapcia w buzi. Ale nie miała jak się napić, ani też zrobić cokolwiek. Gdy jej prawa noga zdrętwiała, nie było możliwości, aby zmienić pozycję lub też wykonać jakiś ruch. Zmartwiała. 

Płakała, jej ciało drżał z rozpaczy, ale oczy dalej niewzruszone i nietknięte. Czasami słyszała piski, które wydobywały się z gardła. Ale czy to było jej gardło, nie wiedziała. Zbłąkana dusza szukała wyjścia, uwięziona w czarnej klatce, które miało postać wyniszczonego ciała zgorzkniałej Hermiony Granger. Na zewnątrz, nad ciałem Hermiony, pachniało spokojnie, a dusza musiała się gnieździć w tak niespokojnym miejscu, jakim było ciało młodej dziewczyny.

Ciało zadrżało m o c n i e j, kiedy głos doszedł do uszu duszy. Dusza skupiła swe oczy, delikatnie je mrużąc. (Severus?, szepnęła). Kim była dusza… głos z zewnątrz to wiedział. Skup się na głosie, skup się. SKUP SIĘ, a dowiesz się, kim tak naprawdę jesteś i czy chcesz iść na drugą stronę. Proszę cię… Ja nie chcę umierać, chlipnęło coś, co płakało.

— Kiedy się wreszcie obudzisz? — ktoś szepnął nad jej policzkiem. Dusza nadleciała pod policzek i nadstawiła uszu, aby usłyszeć, co osoba po drugiej stronie mówi. Mów głośniej. — Nawet nie jesteś w stanie sobie wyobrazić, jak się martwię… Harry i Ron też. Nie mówiąc o Nevillu. Severus i Draco próbują się bawić w ignorancję, ale też chodzą wkurzeni… chociaż Snape zawsze chodzi wkurzony, więc nie wiem. I Blaise… on martwi się razem ze mną. Cały Gryffindor o ciebie pyta! — zaśmiała się pod nosem. — Wiem, to okropne, ale nie dostaliśmy żadnych punktów, odkąd tu jesteś.

Blaise, ten dupek? Hermiona warknęła, ale zaraz krzyknęła zaskoczona i zrobiła piruet we własnym gardle. Przypomniała sobie, po co chce żyć i kim tak naprawdę jest. I że nie chce umierać, nawet za cenę tego więzienia.

Blaise nie jest już dla mnie ważny, Ginny.

— Wiem, że nie chcesz Blaise’a znać, ale nie skreślaj go. Kiedy się obudzisz, wysłuchaj go. Proszę cię. — Ginny posmutniała i oparła swoje czoło o policzek Hermiony. Dusza zwiotczała, a piruety nie wychodziły już tak dobrze, jak sekundę wcześniej.

Nie chcę się dla Blaise’a budzić.

— Wiem… — zaczęła rudowłosa i skuliła się na łóżku, obok nieruchomego, półmartwego ciała. — Pewnie byś się zastanawiała, czemu tu jestem o drugiej w nocy — już druga? — ale pokłóciłam się z Blaisem i nie wiem, co o tym myśleć. Wywiera na mnie presję, nie chce, abym się za ciebie narażała.

Słodki Merlinie, Ginny, o czym ty…

— Blaise uważa, że nie powinnam. Zależy mu na mnie… Nie może przyjąć do wiadomości, że jesteś moją najlepszą przyjaciółką. Nawet, kiedy wytknęłam mu, że zrobiłby to samo dla Draco, on dalej swoje. Jak z dzieckiem! — prychnęła przez łzy. A Ginny rzadko płakała i to duszę zabolało najmocniej. — Nie myśl sobie, że Blaise cię nie kocha, Hermiono. To nieprawda. Po prostu uważa, że da sobie ze wszystkim radę sam.

Z czym da sobie radę?

— Wszystko jest pogmatwane, sama się gubię. Miało być tak pięknie, Hermiono. Miałyśmy iść razem na ostatni rok, miałyśmy zdać świetnie egzaminy. Przy okazji się zakochać na całe życie we właściwych osobach. Nigdy bym nie przypuszczała…

Ginny zasnęła.

A Hermiona przysiadła na własnym języku i oparła głowę o swoje kolana. Rozpamiętywała swoją podróż po komnatach Severusa, ich rozmowę i bardzo ciche wyznania. Nigdy nie powiedziała wprost, co czuje, ale nie było mowy, że Severus tego nie zauważył i nie zrozumiał małej aluzji. We własnym gardle, siedziała milcząca, wpatrując się w swoje podniebienie. Stęskniłam się za tobą. Kiedy się stąd wydostanę, wszystko się zmieni. Albo w lewo, albo w prawo, Severusie — twoja wola, to ja zdążyłam cię pokochać jako pierwsza i stracić dla ciebie głowę.

Więc mnie uszanuj i zrań w najbardziej delikatny sposób.