Rozdział siedemdziesiąty ósmy

Serce miała ściśnięte, a oczy czujne i zarazem strapione.

Kafejka, dziewiąta wieczór. Drugie imię Obliviate.

Niewiele czasu zajęło jej rozszyfrować tę wiadomość, dlatego przechodziła przez londyńskie centrum jak w szaleńczym amoku. To anonimowe spotkanie nie było szczytem rozsądku, ale kiedy Hermiona o osiemnastej, w poniedziałkowy wieczór…

Parsknęła śmiechem, gdy Severus wygłosił jedną ze swoich trafnych puent; nie obyło się bez ironii i cynizmu, ale do tego zdążyła przywyknąć. Człowiek potrafił przyzwyczaić się do wszystkiego, nawet jeśli z początku zapierał się rękami i nogami.

— Zabieraj te kłaki z mojego nosa — burknął Snape, nim kichnął. Przewróciła oczami, podniosła się do pozycji siedzącej i związała włosy. Czuła na sobie jego natarczywy, pożądliwy wzrok. Zarumieniła się, zakrywając kołdrą piersi. Materiał zsunął się z niej lub ktoś mu pomógł.

— Granger… — Zaczął złośliwie.

— Mam je ściąć? — zapytała, wskazując na włosy. Miała dość własnej nieśmiałości, a jeszcze bardziej tego, że Snape lubił bawić się jej kosztem. Policzki przez trzy ostatnie dni były czerwone, odkąd... pierwszy raz… no, wiecie.

Severus wydawał się mieć świetny humor, w niczym nie wyglądał jak dupek z lochów, postrach szkoły. Był kpiący, śmiał się z niej, ale Hermiona dostrzegła w nim pogodność, na jaką mu tylko pozwalał ciężki charakter. Przyglądała mu się przez weekend o wiele uważniej, spędzili ze sobą naprawdę wiele czasu. Nie wychodzili z jego komnat na posiłki, oboje odreagowywali w swoim towarzystwie stresy; rozprawa i wszystko z nią związane, co już powoli oddalało się za ich plecami. Ich wspólny czas przypominał minione święta, gdzie byli tylko dla siebie.

— Ani mi się waż — powiedział dobitnie. I choć Hermiona nie była uległa, zwłaszcza w sprawach damsko-męskich, szalała za jego zaborczością. Skrzywiła się w duchu, czując, że robi się coraz bardziej romantyczna, ckliwa… a to wszystko przez niego, przez te całe uniesienia i szczęście, jakie tylko on jest w stanie z niej wydobyć. Miękła, a on miał coraz większy dystans. Westchnęła, z powrotem kładąc się obok Severusa. Przez chwilę miała nadzieję, że może ją obejmie, ale przez dwie noce zdążyła przywyknąć do zawodu. Ale i tak było jej miło. Ułożyła się na lewym boku, owijając kołdrą i wpatrując w unoszącą się spokojnie pierś Severusa. Brązowe oczy iskrzyły się, dlatego jej partner próbował na nią nie patrzeć.

 — Która godzina? — zapytał Snape. Hermiona obrzuciła go taksującym spojrzeniem, nim odnalazła między prześcieradłem a kołdrą swoją bieliznę. Ubrała ją bez słowa, udając, że wcale ją coś takiego nie zraniło. Była silna i nie potrzebowała jego towarzystwa. Snape zmrużył kpiąco oczy, podpierając głowę o dłoń i przyglądając się jej dość agresywnym ruchom. Hermiona nawet na chwilę zapomniała o nieśmiałości i wstała z łóżka w samych majtkach, kierując się do łazienki, aby wziąć prysznic. Wróciła w całości ubrana i po prostu wyszła, nie mówiąc słowa pożegnania. Nie tyle, co była wściekła, a po prostu nie chciała się wygłupiać z wylewnymi słowami, albo choćby żałosnym dobranoc. Nie chciała pokazać, że jej zależy, choć gdyby to pokazała, on uznałby to za kolejną formę naigrywania się z jego wspaniałej osoby.

Kiedy wyszła, Snape stwierdził, że dobrze się stało. Łatwiej mu było myśleć, gdy jej nie było, o całej serii trzydniowych pomyłek, która zdarzyła się całkiem przypadkiem i pod wpływem impulsu. Nie, żeby narzekał, seks był dla niego dobrą formą spędzania czasu, zwłaszcza, że dawno nie był z kobietą. To, że pierwszy raz czuł takie zaangażowanie, tłumaczył sobie, że oboje rozumieli swoje potrzeby. A sekret ich związku dodawał temu wszystkiemu pikanterii, dlatego pierwszy raz czuł się… tak niezwyczajnie uniesiony centymetr nad ziemią. Z tą dziwną, nieokreśloną myślą poszedł pod prysznic, aby potem w spokoju napić się trochę  zagranicznego, szwedzkiego burbonu od Neridy i posprawdzać wypracowania. Spojrzał na sterty wypocin i wybrał tego wieczora mniej wymagającą pracę, biorąc do ręki eseje drugoklasistów. Po sprawdzeniu jednej klasy, przejrzał z niedowierzeniem jeszcze raz oceny, jakie postawił i osłupiał. Były przeciętne, a nie mierne. Wypił jednym haustem trzecią szklankę i mając nieświadomie na twarzy krzywy, choć szczery uśmiech, wziął do ręki pierwszą pracę, którą sprawdził. Były niedociągnięcia w informacjach jakiegoś Puchona i teoretycznie mógłby postawić mu Nędzny, ale… kogo to obchodziło?, pomyślał, zostawiając Zadowalający. Położył swoje długie nogi na biurku, nie myśląc już o za dobrych pracach. Starał się nie wyobrażać sobie ciała Granger, marnie mu szło, choć burbon faktycznie pomagał. Severus skrzywił się niemiłosiernie, wypijając z gwintu. Nie chciał się upić i nawet mu to nie groziło, ale ta cholerna Granger. Snape wstał, wracając do sypialni, aby coś poczytać. Jednak ilekroć przeczytał choćby stronę, jego wzrok wędrował w stronę łóżka.

Wściekł się i gdy naprawdę wypił półtorej butelki, i wreszcie się upijając, dopadł go kac moralny. Granger wydała się już odległa, przypominał sobie jej twarz przez mgłę. I dobrze. Nie chciał jej w głowie, ani w swoim życiu, czy łóżku. Nie podobało mu się ta cała reakcja alergiczna, gdy ją grzecznie wyprosił. Nawet przez chwilę poczuł coś zimnego sercu. Dawno nie czuł wyrzutów sumienia i był pewny, że to nic takiego; pewnie jego serce sobie też kpiło ze wściekłej dziewczyny.

— K u r w a — warknął bełkotliwie pod nosem. Nerida go ostrzegała, że tak będzie. — Żałosne.

Był tak zajęty, gdy Granger wyszła, że nie dostrzegł w jej dłoni zagniecionej kartki. Hermiona z jakiegoś powodu nie włożyła jej do kieszenie, czy jak na amerykańskich filmach nie wsadziła sobie wiadomości do stanika. Chciała, żeby zobaczył, ale jego egoizm był ważniejszy.

BYŁA GODZINA DWUDZIESTA, Hermiona szła powoli między ciemnymi uliczkami, oddalając się na razie z centrum. Niebo czarne, a noc oświetlona jedynie ulicznymi latarniami. Ściskała nieświadomie różdżkę w kieszeni czerwonego płaszcza, idąc coraz szybciej w stronę rodzinnego domu. Nigdy nie przyszłoby jej to do głowy, ale miała jeszcze godzinę na dziwne spotkanie. Nie wyobrażała sobie przesiedzieć ten czas na murku czy w jakiejś bibliotece, a nie zajrzeć tutaj.

— Och, przepraszam — jakaś kobieta ją potrąciła, Hermiona nawet nie zdążyła zobaczyć jej twarzy. Skinęła głową na zgodę i poszła dalej. Zapomniała o niej już po kilku sekundach. Mugole byli odleglejszymi ludźmi, niż kiedy była tu ostatnim razem. Pokręciła głową i przyspieszyła kroku. Zamiast wykrzywionej miny, miała na sobie lekki uśmiech na wspomnienie poprzedniego wieczoru. Wygonił ją z sypialni, był taki nieporadny we własnych uczuciach, że bał się jej dotknąć. W poprzednie dni takie wieczory, gdy było już ,,po”, spędzali czas na rozmowie. Czasami kłócili się, a częściej poruszali niewygodne tematy, które prowadziły do ostrej dyskusji. Śmierć, wojna — czyli to, o czym każdy bał się wspominać. Hermiona była cierpliwa, ale gdy Severus nie uchylił przed nią ani jednego rąbka tajemnicy, nie wiedziała, co zrobić. Czuła się bezradna wobec jego skrytej natury i pierwszy raz nie wiedziała, co dalej; jaki ruch wykonać, aby ich delikatna harmonia nie zawaliła się i stłukła w drobny mak.

Przestała o tym myśleć, gdy stanęła przed swoim domem, który utrzymywał się w takim samym stanie, jakim go widziała ostatnim razem. Przełknęła ślinę i otworzyła furtkę, w której nigdy nie działał zamek. Jej uścisk na różdżce zelżał. Zaplątała się we wspomnienia, co nie było niczym nadzwyczajnym. Tu się wychowywała, stawała pierwsze dojrzałe kroki, a także pierwszy raz przeczytała książkę. Zaschło jej w ustach, a kroki stawały się co krok cięższe, gdy zbliżała się do drzwi wejściowych. Może gdyby ktoś z nią był, poszłoby łatwiej? Bezboleśnie? Obojętnie… Błądziła wzrokiem po równo przystrzyżonym trawniku i w ostatniej chwili zrezygnowała do wtargnięcia do środka. Obeszła dom, próbując nie patrzeć na te dwa drzewa, które ojciec kiedyś zasadził, bo Hermiona chciała czytać na świeżym powietrzu, na hamaku. Przysiadła się na schodach werandy. Wietrzne dzwoneczki nie wydały z siebie nawet dźwięku, noc wydawała się parna, a niebo jakieś ciche. Tylko czasem słychać były szmery przelatujących samolotów. Hermiona spojrzała się na wysoki żywopłot, o który osobiście dbał ojciec. Praca w ogrodzie zawsze była dla niego jak pobyt w spa, które swoją drogą uwielbiała jej mama. Zawsze ograniczała się z takimi wyjazdami, jakoś nie wyobrażała sobie wyjeżdżać z domu i zostawiać tatę samego. Spa i ogród nigdy się nie pokrywały. Ojciec żartował, że zrobi mamie odnowę biologiczną w domu sprawdzonym i najlepszym błotem z ogródka. Hermionie wydawało się to czasem romantyczne, zwłaszcza w chwili, kiedy już miała tych przekomarzań nie usłyszeć. Opatuliła się szczelniej ramionami, drżąc z nowej fali wspomnień. I tak w kółko. Mogła tak cały czas myśleć i tęsknić, wspominać, marzyć. Starła szybko łzę, to nie wydawała się odpowiednia pora na żałobne wspominki. Wdychała zapach maciejek, które wydzielały zawsze na wieczór orzeźwiający zapach. Przypomniała sobie, jak mama kiedyś je zasadziła i dopiero wtedy się rozpłakała. Postanowiła, że nie wejdzie do domu. Nie była jeszcze na to gotowa, dlatego jak najszybciej wróciła do centrum Londynu. Bilbordy jarzyły się każdym kolorem, ale żaden nie przykuł jej uwagi. Kiedy stanęła przed kawiarenką, w której schronili się ona, Ron i Harry, kiedy napadnięto na Norę, naszły ją wspomnienia. To była zimna wojna, śmierciożercy wtargnęli na wesele Fleur i Billa, a oni uciekli, by zamówić cappuccino w obskurnej, całodobowej kawiarence.

To tutaj było drugie imię Obliviate, gdzie drugi raz w swoim życiu rzuciła Zaklęcie Zapomnienia. Hermiona westchnęła z irytacji, gdy dostrzegła nieziemsko piękną kobietę o ciekawej karnacji.

Nerida.

Mogłam się domyśleć.

Hermiona weszła do środka, a drzwi obiły się o dzwonek. Nerida podniosła głowę znad czarnej kawy i obserwowała Granger, jak podchodzi do stolika. Hermiona bez słowa przysiadła się, siadając naprzeciwko Neridy. Obie spojrzały sobie w oczy, jedna ze skrywaną niechęcią, a druga z kpiną.

— Zamówiłam ci kawę. — Posłała jej półuśmiech, bawiąc się jawnie swoją różdżką. Hermiona wyczuła w powietrzu rzucone na ich stolik zaklęcia zabezpieczające; możliwe, że nikt nie mógł ich dostrzec albo usłyszeć, co nie miało dla Hermiony najmniejszego znaczenia. Nikogo w kawiarni nie było, poza nimi i kelnerką, która słuchała muzyki przez zielone słuchawki.

— Dziękuję — powiedziała Granger, gdy kelnerka bez słowa uprzejmości postawiła przed nią drobną, zwykłą filiżankę. Potem oddaliła się, ani razu nie zerkając na swoich jedynych klientów. Hermiona zmarszczyła czoło, widząc przed sobą czarną jak smoła kawę, którą piła tylko w towarzystwie Severusa.

— Zamówiłam to, co uważałam, że lubisz. — Nerida posłała jej przymilny uśmiech, a w jej oczach tańczyły ogniki niepohamowanej ironii. Nie–Draco we własnej osobie.

______

 Tydzień to zdecydowanie za długo.