Rozdział siedemdziesiąty siódmy

 Życie bywa zaskakujące. Zwłaszcza, kiedy budzą cię poranne krzyki twojego współlokatora. Hermiona jęknęła pod nosem, zrzucając z siebie kołdrę, kiedy głosy stały się nie do wytrzymania.

Zegar wskazywał szóstą trzydzieści sześć.

Przeszła przez swoje dormitorium chwiejnym krokiem i otworzyła drzwi, które dzieliły ją od salonu. Wyszła ze swojej sypialni w najmniej odpowiednim momencie. W chwili, kiedy chciała potrzeć zaspane oczy, coś miękkiego trafiło ją w twarz. Poduszka spadła na podłogę i została tak samo niezauważona jak Hermiona.

Granger uniosła jedną brew.

— Och! Jasne! Wszystkie nagle są twoimi koleżankami, znajomymi… — Ginny prychnęła pod nosem, a głos miała jak śpiewaczka operowa. Tak przynajmniej się Hermionie wydawało, ale ona nadawała na kompletnie innych falach. — N a g l e  wróciła do naszego towarzystwa Astoria — Ginny spojrzała na Hermionę płomiennie — godzinę po tym, jak poszłaś spać. I co zrobił Blaise? Poszedł ją odprowadzić… Dżentelmen w każdym calu.

Spojrzała na swojego jeszcze chłopaka wyzywająco. Hermiona przyjrzała się Ginny, było jej daleko do płaczu, choć chrzęst łamanego serca był w tych roztrzęsionych ruchach. Dłonie jej drżały, a pierś falowała przez przyspieszony oddech.

— To jeszcze nic nie znaczy. — Wyjąkała wreszcie Hermiona. Blaise spojrzał się na nią przelotnie, nim znowu przewrócił oczami.

— Jasne, szkoda tylko, że nie wrócił na noc. — Warknęła, zaciskając zęby. Bez słowa odwróciła się na pięcie i poszła do pokoju Hermiony, aby ochłonąć. Zatrzasnęła za sobą drzwi i być może, nawet Granger nie miała wstępu do swojego pokoju. Jakimś sposobem, może była jeszcze śpiąca, ale nie zamierzała tam wchodzić i wyganiać Ginny. Kiedy zamykała za sobą drzwi, widziała jej szklane oczy.

— Blaise. — Zabini patrzył jeszcze na drzwi. Niewykluczone, że widział te łzy, ale ona nie zamierzała pytać.

— Hermiona. — Powiedział rozbawiony, siadając na kanapie. Przysiadła się obok niego, nie odrywając wzroku od jego poweselałej twarzy.

— Co się stało?

— Słyszałaś. — Jego ironiczny uśmiech bladł. Wpatrywał się w kominek, w którym powoli tliły się ostatnie płomienie, tak staranne utrzymywane przez imprezowiczów w nocy. Hermiona poprawiła swoją czarną koszulę, o wiele na nią za dużą, która sięgała do połowy uda; rozwiązała włosy z niedbałego koka, a burza loków rozsypała się na jej łopatkach. Blaise przyglądał się jej w milczeniu, ona zniosła ten wzrok. Siedzieli tak jakiś czas, przyglądając się sobie nawzajem.

— Po co? — westchnął Blaise.

— Skoro nie chcesz mówić, to z tobą posiedzę. — Odpowiedziała niepewnie. Przez ten cały czas nie odrywali od siebie wzroku. Hermiona przełknęła ślinę, zastanawiając się, czy on myśli o tym samym; nie rozmawiali od tygodni, ich zażyłość wisiała na włosku. Lecz oboje nie starali się o siebie nawzajem dbać. Granger widziała w twarzy Blaise’a coś. Ukrywał się za powściągliwością i srogą miną, która miała odstraszyć.

— A jeśli przespałem się z Astorią? — szepnął, podając Hermionie wskazany koc. Bez żarzącego się paleniska, w pokoju nie było tak ciepło jak zeszłej nocy. Dziewczyna odchyliła głowę w tył, przyglądając się białemu sufitowi i kulistej, kwiatowej rozecie na środku. Odpowiedziała dopiero, gdy szczelnie opatuliła się kocem.

— Astoria jest na tyle zdesperowany, aby to zrobić. Zresztą… ona nie myśli teraz racjonalnie. Pewnie przyszła do was nad ranem, już kompletnie upita. — Hermiona rzuciła mu pytające spojrzenie, a Blaise skinął głową, najwyraźniej odtwarzając sobie tą scenę jeszcze raz w zamglonych wspomnieniach.

— Nawet gdyby chciała z tobą wskoczyć do łóżka, byłaby niepoczytalna, a ty nie wykorzystujesz kobiet w takiej sytuacji — zaśmiała się na widok jego zdziwionej miny — nie patrz tak. Jestem pewna, że nic nie zrobiłeś — Ginny jest dla ciebie zbyt ważna.

Blaise to przemilczał.

— Nigdy nie widziałam jak ją dotykasz, do wczoraj, kiedy trochę wypiliście. Objąłeś ją i może zabrzmię ckliwie — westchnęła. Blaise pomyślał, że Granger daleko do ckliwej — wyglądaliście na oddanych sobie. Jakby cały świat to tylko wasza dwójka.

Blaise mruknął coś w odpowiedzi i skrzyżował ręce na torsie. Dawno nie widziała, jak się tak naprawdę uśmiecha. Myślała, że ten proces sądowy, że to go tak obciąża; jednak jego barki dalej były sztywne, a mina nieprzystępna, nie tak jak na początku roku, wtedy próbował to ukryć i w miarę mu to wychodziło. Do czasu aż go poznała. Przywołała Stworka, domowego skrzata. Harry dalej nie zdjął rozkazu, odkąd wyruszyli na poszukiwania horkruksów, skrzat dalej był posłuszny Hermionie, a jej rozkazy wykonywał z radością. Zamówiła dwie czarne kawy i wkrótce oboje, siedząc na dwóch krańcach kanapy, popijali w milczeniu swój nałóg. Wysłała również skrzata, aby sprawdził, czy i Ginny sobie czegoś nie życzy, bo z pewnością nie wybierała się na śniadanie. Kiedy coś ją trapiło, traciła apetyt.

— O której masz projekt? — Blaise odezwał się jako pierwszy, odkładając pusty kubek na szklany stolik. Zwróciła na niego uwagę, uśmiechając się delikatnie. Nic w tym salonie nie potrafiło utrzymać się w tajemnicy, tylko Astorii brakowało, aby Ginny urwała jej głowę.

— Zaraz po śniadaniu, o dziewiątej. — Rzekła. Starała się nie patrzeć na zegarek ścienny, który wcześniej doglądała co minutę. Wbiła wzrok w swoje kolana, które pokryte były puszystym kocem. Poprawiła za dużą koszulę, która zsunęła jej się z ramienia.

Blaise chwilę rozważał jej odpowiedź, nim wstał z kanapy, przyglądając się jej bladej twarzy.

— Już ósma. — Szepnął do siebie, wędrując wzrokiem na zegar. Westchnął. — Zajmuję łazienkę, a ty, Granger — uśmiechnął się do niej kpiąco, choć i to przychodziło mu z większym trudem. Wyglądał na zmęczonego — wyskakuj z koszuli Snape’a, zrób się na bóstwo, czy co ty tam zwykle robisz. Draco kazał ci przekazać, że nie idzie na ten cały projekt.

Hermiona zakrztusiła się ostatnim łykiem kawy i zsunęła z siebie błyskawicznie koc. Wyprzedziła Blaise’a, zatrzaskując za sobą drzwi od łazienki w akompaniamencie śmiechu swojego współlokatora. Przemyła twarz letnią wodą, patrząc się na lutro nad umywalką i odganiając każdą myśl, która nie dotyczyła wyłącznie jej. Miała splątane włosy, podkrążone oczy i bladą twarz. Koszula rozpięła się i utworzyła głęboki dekolt — nie wyglądała źle. Daleko jej było do nienagannej uczennicy, ale wyglądała inaczej, bardziej żywiołowo. Pierwszy raz spojrzała na siebie w taki sposób, jak na kobietę, którą teoretycznie była. Przyjrzała się swojej twarzy z każdej strony, oceniając ją na nawet ładną. To był jej dzień, w którym czuła się dobrze ze sobą, choć zeszłej nocy zdecydowanie zasiedziała się w dobrym towarzystwie i alkoholu. Wszystko jednak wskazywało na to, że dzień miał być wyśmienity. Uśmiechnęła się do swojego odbicia, zdejmując prowizoryczną piżamę, za którą jej robiła koszula Severusa. Lepiej nie mówić, jak ją zwędziła, nagimnastykowała się przy tym niemiłosiernie. Nie, że ją zdjęła z właściciela, nie, nie… To był w ich wspólne święta, kiedy traktowali siebie bardzo zażyle. Przyszła tamtego ranka obudzić go, jak zresztą każdego dnia wtedy. Te wspomnienia ją zabolały, dźgały prosto w pierś, jednak nie próbowała z tym walczyć. Oczami wyobraźni przeniosła się w inne miejsce... Spał jak zabity, zakryty kołdrą od pasa, więc skorzystała z okazji i zakradła się do jego szafy, która była po brzegi wypełniona czarnym kolorem. Zerkała cały czas przez ramię, czy się nie obudzi.

Severus leżał bez koszulki, na plecach, nie widziała jego twarzy. Przypomniała sobie jego miarowy oddech, zmierzwione włosy. Zarumieniła się na to wspomnienie, przyciskając nieświadomie kołnierzyk jego koszuli do nosa, gdzie najintensywniej utrzymał się jego zapach.

NEVILLE BYŁ W DOŚĆ osobliwej sytuacji. Niewiele mu brakowało do zażenowania, ale w głębi duszy uśmiechał się jak ostatni głupek. Harry i Ron, którzy siedzieli obok, jeszcze nie tknęli jedzenia; wpatrzeni byli w ten sam punkt co on. Kiedy Longbottom otworzył usta, by się w końcu odezwać, Ron spojrzał się na niego z podziwem.

— Ee… Hermiono? Czy coś się — powiedział niepewnie, robiąc krótką, nieśmiałą pauzę —… stało?

Harry udał napad kaszlu, kiedy Hermiona spojrzała się na chłopców z dziwnym, zbyt naturalnym uśmiechem.

— Nic się nie stało — odparowała, wkładając sobie ostatni kęs kanapki z serem w usta i  zapijając go gorącą herbatą. — Uświadomiłam sobie, że już nie długo koniec zimy, wiosna, potem egzaminy, przed nami tona nauki…

— Dlatego się cieszysz? — Ron spojrzał się na nią, jak na wariatkę. Harry też wyglądał na zniesmaczonego wywlekaniem zbliżających się egzaminów. Neville zaś czekał, aż Hermiona skończy, bo mimo krzywych min chłopaków, ona dalej wyglądała na rozpromienioną.

Do Wielkiej Sali jak na złość wlała się piękna tura porannego słońca. Hermiona przyglądała się temu zjawiskowi jak odurzona jakimiś środkami narkotyzującymi, nim dokończyła swoją szerszą odpowiedź.

— Nie, nie chodzi mi o naukę. Po prostu… mam przeczucie, że wszystko się ułoży, że mimo wszystko jakoś damy radę znieść ten stres, a może nawet spotkają nas… — spojrzała się nagle w stronę wejścia do Sali, jakby wyczuwając czyjąś obecność i wodząc za kimś wzrokiem. Kiedy Ron i Harry się odwrócili, dostrzegli tylko czarną szatę Snape’a i jego kruczoczarne włosy… — a może nawet spotkają nas wyjątkowe rzeczy.

Neville pokiwał głową w zamyśleniu, a gdy dostrzegł, że Marietta wchodzi zaspana na śniadanie, musiał przyznać Hermionie rację.

— Hermiono… — zaczął Neville, ale dostrzegł Granger już przy wyjściu, w towarzystwie Severusa Snape’a. Oboje wyglądali na oburzonych, a Hermiona miała czerwone policzki ze złości. Longbottom zdziwił się, Granger przecież ledwo wstała od stołu, a mimo to zdążyli się pokłócić. Nie był zaniepokojony, w końcu to dalej Snape. Nawet jeśli jakiś dziwny i może zainteresowany Hermioną, był tą samą osobą. Harry i Ron nie zauważyli niczego podejrzanego; to nie tak, że nie byli spostrzegawczymi ludźmi. Zwyczajnie nie przyszło by im do głowy, że ta dwójka mogłaby coś do siebie czuć. Neville też został dopiero uświadomiony przez Mariettę, która miała wybitny zmysł obserwacji, co nazywała kobiecą intuicją.

Hermiona i Severus wyszli razem, choć w znacznej odległości od siebie. Nikt nie zwrócił na nich uwagi, niewiele zresztą osób zwlekło się jeszcze na śniadanie. A szkoda, widok ukrytego szczęścia Hermiony był widokiem wart wiele.

ZESZLI DO LOCHÓW w gwarze sarkastycznej rozmowy. Severus krzywił się, gdy Hermiona miała na jego kąśliwą uwagę przygotowaną odpowiedź, lub krzywił się, gdy udawało mu się jej dopiec.

Oboje wyglądali jak spuszczeni ze smyczy, bez zahamowań; pozwalali sobie na o wiele więcej, niż kiedy widzieli się ostatni raz. Tego dnia, w swoim towarzystwie, byli jacyś swobodni, a rozmowa w szpitalu, która miała być pożegnaniem, nigdy nie weszła do ich kręgu tematów. Żadne z nich nie chciało myśleć o tamtym czasie. A przynajmniej Hermiona starała się zapomnieć, że coś takiego się stało; brakowało jej tego człowieka i choć przyszłość była niepewna, nie chciała się nad tym zastanawiać. Uwielbiała poczucie kontroli, ale TO było poza schematem, którego wyuczyła się na pamięć. Nie chciała czy też chciała tego uczucia, nie miało to znaczenia, ono dalej było. Tłamszone uczucie czy też nie, nie mogła oderwać oczu od jego onyksowych tęczówek. Trudno też powiedzieć, że się specjalnie starała. Widziała go wczorajszego dnia na rozprawie sądowej, nawet udało im się zamienić kilka słów i rozwiązać zagadkę Rookwooda.

— Mieliśmy rację — Hermiona dała specjalnie nacisk na liczbę mnogą. Zrobiła niezdecydowaną minę, patrząc mu w oczy. Severus nigdy nie naciskał, co dodało jej odwagi. — Astoria to zrobiła.

— To? — zakpił. Szli schodami do lochów. Nikogo nie spotkali, byli kompletnie sami, a Snape, choć wiedział, że to dziecinne i nieostrożne, próbował ciągnąć tą bezsensowną rozmowę. Spojrzał w dół, na drobną Gryfonkę, zdając sobie sprawę, że choć w logicznych realiach ich wymiana zdań była bezsensowna, czerpał z tego satysfakcję i nie zamierzał Granger zbyć.

— Wiesz, co mam na myśli — rzuciła mu szybkie spojrzenie, ale gdy nie zareagował na niezwracanie się do niego per profesorze, uniosła kąciki ust, a jej twarz złagodniała.

— Tylko jedno to o Greengrass świadczy. — Przewrócił oczami, dając jej jasno do zrozumienia, że nie powie tego na głos z powodu swoich iście nienagannych manier. Nigdy nie powiedział aż tak wulgarnego słowa na ucznia czy uczennicę i nie zamierzał tego zmieniać.

— Przecież zrobiła to dla Draco. — Ściągnęła gniewnie brwi. — Poświęciła się, bo go kocha.

— Jesteś naiwna, Granger.

— Nie jestem naiwna, a nawet jeśli, to nie w tym przypadku — odparła pewnie, przystanęli oboje przed drzwiami Severusa. Hermiona pociągnęła za klamkę, ale ona nie ustąpiła. To ją zabolało, że choć projektu nie było przez dwa tygodnie, Severus tak łatwo usunął ją ze swojej listy upoważnionych osób i myśli. Starała się nie patrzeć na jego sarkastyczny uśmiech, nie chciała mu pokazać, że któryś raz z rzędu poszarpał jej duszę na strzępy.

— Dla mnie można to określić jednym słowem — kontynuował Snape, kiwając  głową, aby jako pierwsza weszła do jego kwater. Poczłapał się tuż za nią, zamykając za sobą drzwi. Jej twarz opatuliła się zapachem środka czyszczącego — możliwe, że Severus nudził się i rozdawał uczniom szlabany. Hermiona spojrzała na swoje nietknięte stanowisko, a lawina wspomnień wpiła się w jej umysł. Pamiętała, jak Severus się na nią zdenerwował i byli od siebie oddaleni na może pięć centymetrów i, choć stali blisko siebie, Snape był bardziej nieuchwytny niż kiedykolwiek.

Wróciła do gabinetu po pięciu wspomnieniach, każde z nich różniło się od siebie, ale miały jeden punkt wspólny, miejsce. Czuła na sobie wzrok Severusa, ale przyglądała się szarym kafelkom i drewnianym, starym stolikom; dwa były niemal obok siebie, gdzie zazwyczaj ona i Draco ważyli eliksiry. A jeszcze jeden, ostatni stolik, najnowszy i największy z trzech był w kącie sali, tuż obok drzwi. Hermiona nie podeszła do swojego stanowiska, gdzie wszystko było takie, jakie pozostawiła; podeszła do jego miejsca pracy. Nigdy tego nie robiła, zawsze podziwiała z daleka, jak pracuje. Severus nie zareagował, gdy dotknęła narzędzi, na których czuła jego obecność.

Przyspieszył jej oddech, gdy poczuła dłoń na swoim ramieniu. Zmrużyła oczy, gdy dłoń delikatnie zaczęła wędrować po karku, wślizgując się pod koszulkę i dotykając obojczyków. Przechodziły ją tony dreszczy. Smakowała tych nowych uczuć i rosnącego pożądania, którego nigdy nie czuła w takim natężeniu.

Gdy pomyślała, że chciałaby zobaczyć jego twarz, odwrócił ją jednym szarpnięciem do siebie. Otworzyła oczy, widząc czarne jak węgle oczy, tak rozpalone do dzikiej czerwoności. Rozkoszując się jego dotykiem, stanęła na palcach i pocałowała go, zarzucając mu ramiona na szyję i przyciskając do swojego ciała jak najbliżej. Nie czuła tej obecności od świąt, odkąd smakowała jego usta po raz ostatni. Zapamiętała tamte uczucia, ale ten pocałunek miał w sobie inny rodzaj namiętności. Czuła przepływające wibracje między nimi, oboje drżeli z podniecenia i jakimś cudem, nie odrywając się od siebie ani na moment, znaleźli się w sypiali.

Zegarek wskazywał dziewiątą piętnaście czasu zachodnioeuropejskiego. Zdawało się, że taka godzina nigdy by nie wybiła, gdyby nie tęsknota wisząca nad Hermioną i Severusem.  To jednak było tylko słowne wytłumaczenie, nie mające nic do rzeczy. Kraniec, zwątpienie i żałość, myśleli o tym dopiero o godzinie siedemnastej sześć czasu zachodnioeuropejskiego, kiedy Hermiona wyszła z kwater Severusa.