Rozdział osiemdziesiąty piąty

— O rany.

Cały ranek starannie się szykowała. Ubrania nie miały ani jednego niepotrzebnego zagięcia, torba była wypełniona odpowiednimi książkami. A śniadanie miało się rozpocząć za pięć minut, dlatego wyszła z dormitorium, aby stawić się przed Wielką Salą dokładnie za pięć minut. Przez ostatni tydzień Hermiona była punktualna, wszystko było pod kontrolą.

Zostały jej cztery minuty do śniadania, a siedziała dokładnie w tym samym miejscu, co chwilę temu. Z pewnością się spóźni, co na chwilę przestało zaprzątać jej głowę. Zrzuciła torbę z kolan. Po całym salonie były rozłożone ciężkie księgi, para leżała przytulona do siebie. Kiedy Ginny lub Blaise przekręcali się, nawet nie wiadomo jak delikatnie, słychać było chrzęst gniecionych kartek, na których smacznie spali. Podłoga była usłana w zaschniętych kropelkach atramentu. Brud Hermionie nie przeszkadzał. Wpatrywała się w spokojne twarze śpiących. Mogła im zazdrościć, ale tego nie robiła, w sercu poczuła ciepło. Wcześniej był tam tylko chłód albo po prostu nic. Wielkie, ogromne, obrzydliwe nic. W zorganizowanym świecie jej to nie przeszkadzało. Patrzyła załzawionymi oczami na Blaise’a i Ginny i czuła ciepło, od którego zakręciło jej się w głowie.

— Czy to Weasley, czy Diabelskie Sidła — parsknął Draco, wchodząc niepostrzeżenie do salonu. Hermiona zacisnęła powieki, żeby pozbyć się łez. Odwróciła głowę, Malfoy nie spuszczał z niej oka. — Przez ostatni tydzień byłaś punktualna do bólu, aż zaczęliśmy się martwić. Dzisiaj nie przyszłaś. Pomyślałem, hej, coś jest nie tak. I widząc w jakim jesteś stanie, uważam, że się nie pomyliłem.

— Żartujesz, prawda? — zapytała zaskoczona.

— Granger — westchnął, kierując się w jej stronę. Zrzucił księgi ze stolika na podłogę i usiadł na nim, naprzeciwko jej fotela. — Jasne, że nie żartuje. Może to pytanie zabrzmi głupio, ale co się dzieje?

— Owutemy, czuję się nieprzygotowana — powiedziała, wzruszając obojętnie ramiona. Patrzył na nią przez cały czas, próbowała wyzywająco spojrzeć mu w oczy. Ale nie było rady, nie potrafiła.

— Jesteś najbardziej przygotowaną osobą, jaką znam — zaśmiał się serdecznie, ale wyczuła w jego ruchach irytację. Draco chciał się czegoś dowiedzieć, więc musiał to dostać podane na tacy. Taki był, taki ją czasem irytował. Malfoyowie zawsze dostają to, czego chcą; powiedział kiedyś, nie spuszczając z kpiącego tonu. — Oboje wiemy, że Owutemy nie mają nic do rzeczy.

— To po co się głupio pytasz, skoro niby wszystko wiesz?

Umilkł.

— Wszystko jest w porządku — odezwała się żartobliwym tonem.

— Chyba jesteś nienormalna.

— Całkiem możliwe, a teraz ich obudź i chodźmy na to śniadanie. I tak jesteśmy strasznie spóźnieni.

— W sumie… Dzisiaj jest jeden z lżejszych dni — powiedziała Ginny, zerkając na profesjonalnie rozłożone plany lekcji. Ich czwórka siedziała na końcu ławy Slytherinu, w odosobnieniu. Większość miejsc była już pusta, uczniowie zbierali się na swoje pierwsze lekcje. Hermiona nie miała w tym czasie żadnych zajęć, tak samo jak Draco i Blaise, co oceniła Ginny dokładnie studiując cztery plany.

— Nie licząc McGonnagall i Snape’a. Czekam, aż ona wyjdzie z siebie i stanie obok, żeby czegoś jeszcze nas nauczyć przed Owutemami — parsknął Blaise, dopijając kawę. Hermionie zrobiło się niedobrze na zapach świeżych oparów czarnej kawy. Pozieleniała, odsuwając od siebie niedojedzoną jajecznicę.

— Ginny, spóźnisz się na Mugoloznawstwo — zauważyła Hermiona, lustrując wzrokiem Draco, który oparł twarz o dłoń i przymknął oczy. Jeszcze chwilę temu tryskał energią.

Ginny odpowiedziała, że wie.

— To co tu jeszcze robisz? — Granger zmarszczyła brwi. Blaise ignorowałem je obie, czytając jakiś podręcznik o archaicznych zaklęciach. Draco prawie usnął. Sala zdążyła całkiem opustoszeć, a jedzenie zniknąć ze stołów. Stały jeszcze tylko dzbanki z ciepłą herbatą i kubki. Stół nauczycielski jakby zniknął z całej scenerii. Hermiona lubiła na niego patrzeć, gdy zasiadała w nim kadra. Teraz te miejsca wydawały się bez wyrazu, najważniejszego elementu układanki zabrakło.

— Mugoloznawstwo to przyjemny przedmiot — zaczęła Ginny, lewitując plany lekcji do właścicieli. Rude włosy miała rozwiane, rano nie zdążyła się uczesać, gdy Draco ją obudził. — Kiedyś na niego chodziłaś, pewnie o tym wiesz. Jest naprawdę przyjemny, nie sprawia mi trudności, nauczycielka nam pobłaża… Tak przynajmniej było, gdy nie zaczął się ostatni miesiąc do przygotowania na egzaminy. Potrafi zrobić nam niespodziewany test, co nie jest niczym dziwnym. Robi ten test na ostatnią chwilę, ale to nic. Zazwyczaj daje nam na dziesięć stron pytań dwie lekcje. Zawsze dostaję najwyższą ocenę w swojej klasie, nie ucząc się praktycznie wcale. Gdy byłam z Harrym, opowiadał mi o mugolach, więc wszystko dobrze pamiętam. Dlatego nie chcę już chodzić na te zajęcia od czasu do czasu. Nudzą mnie, niczego nowego już się nie dowiem, bo tego podstawa programowa nie wymaga. Nawet wątpię, by ta nauczycielka wiedziała więcej ode mnie. A to jest okropne. Dlaczego ona ma mnie uczyć, gdy być może ja wiem więcej niż ona? Coś takiego jest — Ginny uśmiechnęła się pod nosem. Dziwiąc się sobie, że tak łatwo jej myśli ubrać w słowa. — Coś takiego jest uwłaszczające.

— W takim razie ja nie pójdę na eliksiry — Hermiona wzruszyła ramionami, a cała trójka spojrzała na nią tak gwałtownie, że zapiekły ją policzki. — Co?

— Myślę, że… na eliksirach zawsze można dowiedzieć się czegoś nowego. Zawsze jest jakiś nowy sposób do wynalezienia, aby obrobić jakiś składnik — powiedział Draco, ale natrafiając na jej zimne oczy, dodał: — Ale jak chcesz.

— Właśnie, Draco ma rację. Ten jeden raz — szepnęła Ginny, unikając wzroku Hermiony i parskając śmiechem w swój rękaw. Tylko Blaise nie wyraził swojej opinii, jego wzrok ponownie powiódł do otwartej księgi z zaklęciami.

— Skoro wszyscy mówimy, co myślimy. Blaise, może się wypowiesz? — Hermionie głos zadrżał w gardle ze złości. Ginny i Draco spojrzeli po sobie, a Zabini przeniósł powoli obojętny wzrok na Granger, ale kiedy w końcu to zrobił, odłożył książkę na bok. Podparł łokcie o stół. Draco przewrócił oczami, mając nadzieję, że jego przemowa nie będzie tak długa, jak to miał w swoim dziwnym zwyczaju.

Czekając na to, aż Blaise coś powie, Hermiona nieświadomie obracała w dłoniach kubek z letnią herbatą. Wygląda naprawdę smutno, przeszło Blaise’owi przez myśl, kiedy otwierał usta.

— Jesteś dobra z eliksirów, sam Snape cię uczył, musisz być naprawdę dobra — zaczął, przypatrując się Hermionie z przechyloną na bok głową. — I szczerze mówiąc, to twoja sprawa, czy pójdziesz na te zajęcia, czy nie. Jeśli czujesz się na siłach, by nie iść; nie idź. Ale jeśli nie chcesz iść na eliksiry tylko dlatego, że będzie tam Snape… Uważam, że powinnaś mu pokazać, jak sobie radzisz. Jak potrafisz bez niego żyć. Faceci są serio prości, więc walcz, Granger. Niech pożałuje swojej decyzji — powiedział z mocą, wskazując na nią palcem i unosząc kąciki ust. — Jesteś świetna, Granger, nie powinnaś w siebie wątpić. Jesteś teraz w towarzystwie Ślizgonów, jesteśmy królami zemsty.

Draco klasnął zadowolony w dłonie.

— Jeśli chcesz znać nasze zdanie — dodał Malfoy — na Ślizgona najlepszy jest kubeł zimnej wody. Snape to prawdziwy Ślizgon, jeśli zobaczy, że odrzucił coś, co teraz potrafi żyć bez niego, od razu zapragnie to z powrotem. Lubisz psychologię, Granger, podejdź do tego z psychologicznego punktu widzenia.

— Jesteście stuknięci — podsumowała Ginny. — Ale macie rację. Ten jeden raz. Hermiono, jesteś najsilniejszą osobą, jaką znam. Nigdy nie widziałam, jak poddajesz się bez walki…

— Oh, jakie to słodkie… — pisnął Draco.

— Przymknij się — Ginny posłała mu zimne spojrzenie, choć zdradzał ją szczery uśmiech. Z powrotem zwróciła słowa ku Hermionie. — Walcz, walcz, walcz… Pamiętasz ten mój ulubiony kawałek Fatalnych Jędz? Walcz do utraty sił, do utraty tchu, walcz, walcz, walcz, aż czerń przysłoni ci świat.

Ginny nuciła swoją piosenkę do końca dnia, czasami dołączali się do niej Blaise z Draco, ale po kilku godzinach i oni dostawali gęsiej skórki, kiedy słyszeli choć wers piosenki. Krzyczeli na Ginny — zamknij się wreszcie! — ale ona wtedy śpiewała jeszcze głośniej. Każde słowo było zadedykowane Hermionie, czuła to, i z takim przeczuciem całą czwórką schodzili do lochów, gdzie Ginny nareszcie zamilkła.

Hermiona spróbowała sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz czuła lekkość. Była otoczona przyjaciółmi, śpiewem, dobrym humorem i całą gamą uczuć, co przysłoniło jej na chwilę zorganizowaną panoramę, w której chciała się jeszcze niedawno samotnie otaczać. Nie dopuszczając do siebie niczego z zewnątrz, nie przybierała w środkach, żyła jutrzejszym dniem, próbując zapomnieć to, co się w niej kotłowało dzisiaj. Serce jej płonęło ze stresu, a dłonie drżały, czuła opuszkami palców, a nie całą dłonią. Bez bólu i płytkiego oddechu da się zwojować tylko pusty świat.

— Już prawie lato — powiedziała Ginny z podziwem, gdy słońce oświetliło jej twarz. Siedzieli przed salą do eliksirów, na jednym z parapetów. Nie wyciągnęli nawet książki, gdy ktoś rozpuścił plotkę o niespodziewanym teście, jaki sobie Snape wymyślił. — Wyobrażacie sobie? Czas tak szybko minął.

— A ten rok był tak dziwny, Cassie — zachichotała Hermiona, wystawiając twarz do słońca. Przymknęła oczy, było jej naprawdę błogo. Ginny oparła głowę o jej ramię i też zaśmiała się cichutko.

— Z czego się tak chichracie? — zapytał Blaise, ale Draco zaraz go zajął pytaniem o coś nieistotnego. Po chwili obaj powiedzieli, że muszą coś jeszcze załatwić i zeskoczyli z parapetu, znikając po sekundach za zakrętem korytarza. Ginny przewróciła oczami, faceci.

— Draco nie jest taki zły, jak mi się na początku wydawało — powiedziała Ginny, siadając naprzeciwko Hermiony, która dalej miała przymknięte oczy, a twarz skąpaną w słońcu. O ile na co dzień wyglądała przeciętnie, siedząc na nijakim parapecie przed salą do eliksirów, wyglądała naprawdę ładnie. Słońce odsłoniło jej drobne piegi, rozsypane po nosie i policzkach. Brązowe loki zalśniły zdrowo, a uśmiech był jak orzeźwiająca lemoniada w upalny dzień. — Wiesz… nawet do siebie pasujecie.

— Tak uważasz? — Hermiona otworzyła oczy i spojrzała na przyjaciółkę.

— Tak tylko mówię — poprawiła ją, obgryzając paznokcie. — Dobrze byście razem wyglądali. Ty i Malfoy. Hermiona Malfoy… nawet ładnie brzmi, nie uważasz?

— Uhm, może — mruknęła, wzdychając z irytacją.

— To tylko sugestia. Ale fajnie by było, gdybyście się ze sobą spiknęli.

— Dla kogo dobrze, dla tego dobrze.

— Mi to jest całkowicie obojętne, możesz się nawet spotykać z Filchem. Gdybyś mi powiedziała i pokazała, że jesteś z nim szczęśliwa, droga wolna. Krzyż ci z nim na drogę. Bycie woźnym nie jest ambitną profesją, ale najważniejsze, żebyś była przy nim szczęśliwa, prawda?

— Ginny, o czym ty bredzisz. Co ma Filch do Draco?

— No niby nic, ale gdybyś związała się z jednym albo drugim, to bym to zaakceptowała, nie oceniałabym cię, naprawdę. Mówię to, żebyś wiedziała, że możesz zawsze na mnie liczyć. Przyjaźnimy się od zawsze i na zawsze.

— Nie przyjaźnimy się od zawsze — zauważyła Hermiona.

— A ja mam całkiem inne wrażenie. Ale nie o to mi teraz chodzi… W ogóle słuchałaś, co ci powiedziałam?

— To o Draco i Filchu? — jęknęła.

— Dokładnie to mam na myśli.

— Zrozumiałam i doceniam twoje zaangażowanie w moje życie uczuciowe. Jednak ani Filch, ani Draco mnie nie interesuję… w taki sposób.

— Wiem, wiem. Jesteś strasznie stała uczuciowo, dlatego cię tak lubię. Wiem, że choć powiem ci najgorsze słowa na świecie, to i tak mnie nie zostawisz. I to jest w tobie świetne… Znam cię naprawdę dobrze dzięki temu. A Draco i Filch to były tylko przykłady, przyznaj, że dość trafne. Zrozumiałaś, o co mi naprawdę chodzi, nie?

— Że jeśli będę walczyć o Snape’a, to będziesz mi kibicować do utraty tchu, a jeśli się poddam, zrobisz dokładnie to samo? I że będziesz zawsze przy mnie, bo mnie kochasz?

— Zrozumiałaś bezbłędnie — potwierdziła, udając, że łezka jej się w oku zakręciła ze wzruszenia. Kiedy dzwonek rozbrzmiał na korytarzach, Ginny dalej chichotała, zarażając dobrym humorem. Blaise i Draco wrócili dokładnie z dźwiękiem dzwonka. Podali Ginny i Hermionie po jednym kruchym ciastku, zawiniętym w serwetkę.

— Zgłodnieliśmy — powiedział Blaise. — Macie po jednym, żebyście nie utyły.

Hermiona uderzyła go w tył głowy, demonstracyjnie wpychając sobie całe ciasto do ust i oblizując usta. Ginny zrobiła dokładnie to samo. Drzwi do sali otworzyły się z dramatycznym hukiem. Jak zawsze. Snape jednym ostrym spojrzeniem powiedział im, że mają wchodzić do środka. Hermiona weszła do klasy, a Ginny wzięła ją pod ramię. Po sali niósł się ich dźwięczny śmiech.

— Ja nie wiem, profesorze, co się z nimi dzisiaj dzieje. Gdybym miał panu udzielić rady, to powiedziałbym, że one potrzebują szlabanu. Może wtedy ich entuzjazm by opadł — Draco stanął tuż obok Snape'a, ubierając na twarz swoją głupią, filozoficzną minę. Severus ściął go wzrokiem.

— Marne twe nadzieje, bracie — Blaise poklepał Malfoya po ramieniu i razem weszli do sali, zostawiając na korytarzu wściekłego Snape'a. Reszta klasa usiadła w swoich ławkach. Hermiona zajęła swoje stałe miejsce w trzeciej ławce z Draco. Ginny wybrała miejsce obok Neville'a, nie wiadomo dlaczego. Zwykle siadywała z Blaisem. Ale ani on, ani ona, nie wyglądali na zdziwionych tą zmianą miejsca. Oboje uśmiechali się.

— Co im jest? — zapytała Hermiona trochę zaskoczona. Draco wzruszył ramionami, parskając czasami pod nosem, widząc, jak Blaise próbuje nieudolnie zmusić do zjedzenia ostatniego ciastka Astorię Greengrass. Granger patrzyła to na Malfoya, to na Blaise'a i Astorię.

Kiedy do Hermiony dotarło, co się właśnie dzieje, pisnęła uradowana i rzuciła się Malfoyowi na szyję, szepcząc mu do ucha — nareszcie, nareszcie...

— Panno Granger — usłyszała znajome warknięcie. Odskoczyła od Draco jak oparzona, rumieniąc się dziko. Czarne oczy płonęły, mężczyzna w nieśmiertelnie czarnej szacie stał, opierając się jedną ręką o swoje biurko. W drugiej dłoni trzymał różdżkę. Hermiona miała wrażenie, że ją zaraz połamie. — Umów się z panem Malfoyme PO mojej lekcji. Przesiądź się do pierwszej ławki.

— Słucham? — zdziwiła się.

— Głucha jesteś? — syknął wściekły. Wzięła swoje rzeczy i posłusznie przeniosła się do pierwszej ławki, tuż przed biurkiem profesora Snape'a, postrachu szkoły. Cała klasa przyglądała się jej, więc była podwójnie zażenowana. Miała ochotę udusić Severusa i tą trójkę, która się teraz śmiała za jej plecami. Ale dzięki temu przypomniała sobie ich słowa na śniadaniu. Miała mu pokazać, aby żałował, dlatego uniosła dumnie wzrok, kiedy świdrował ją czarnymi oczami. Odsunęła swoje krzesło z piskiem i usiadła na nim z największą gracją, na jaką ją było stać.

— Czy tak jest dobrze, profesorze? — powiedziała cicho i uroczo, patrząc na Snape'a swoimi dużymi, brązowymi oczami. Nikt oprócz niego nie widział tego spojrzenia, który zarezerwowany był tylko dla niego. Szalały w nich iskry nienawiści, przelewające się ze słodką ironią, potoczniej zwaną miłością. Snape skrzywił się i odwrócił wzrok. Jednym machnięciem różdżki rozesłał po jednym wielostronicowym teście dla każdego. Kilkoro mniej przygotowanych uczniów jęknęło żałośnie, co tylko się spotkało z jego ironicznym uśmiechem. Spojrzał na Granger, która z ogromną radością zaczęła pisać odpowiedź na pierwsze pytanie.

— Macie godzinę.

Dla niektórych to będzie jak wyścig z czasem, pomyślała Hermiona. Oddała swój test po półgodzinie, gdzie odpowiedziała starannie na każde pytanie. Zaraz za nią zrobił to Draco. Spojrzała na niego ze swojej ławki, puścił jej oczko. Wyjęła z torby książkę, pergamin i pióro. Zatopiła stalówkę w atramencie i nakreśliła staranną wiadomość do Malfoya.

Wiedziałam! Wiedziałam! Wiedziałam! Długo kazałeś Astorii czekać.

Odpowiedź przyszła po mniej niż minucie.

Teraz tylko pytanie czy nie za długo. Blaise obiecał, że wygłosi wielką rekomendację na mój temat, ale nie wiem, co z tego będzie.

Nie masz się, o co martwić. Wiem o sprawach, o których ty nie masz zielonego pojęcia. Ta dziewczyna skoczy za tobą w ogień... Można powiedzieć, że już to zrobiła przez pewną kwestię. Ona cię kocha. 

Granger, o czym ty gadasz?

Nieważne, Draco. Po prostu mi zaufaj. Będzie dobrze, ona za tobą szaleje i rozumie, że byłeś idiotą przez całe swoje życie i dalej nim będziesz. Swoją drogą, dlaczego kazałeś na siebie tak długo czekać. Nie chce mi się wierzyć, że niczego przez ten cały czas nie zauważy...

Nie zdążyła dopisać, kiedy kartka znalazła się na biurku Snape'a. Ona i Malfoy mieli zostać na przerwie. Oznajmił jej dość jednoznacznie, że mają kłopoty. Chciała mu dopiec jeszcze bardziej, więc tylko wzruszyła ramionami i położyła się na ławce, próbując nie zasnąć. Co Snape mógłby jej zrobić za jakiś zwitek pergaminu? Szlaban z Flichem? Nie ma sprawy. Umyć cały swój gabinet, posortować składniki alfabetycznie? Zrobi to bez słówka prostestu. Tylko niech nie każe jej robić tych rzeczy w jego towarzystwie, nie zniesie jego obecności dłużej, niż jest to konieczne.

Dzwonek zadzwonił za szybko. Reszta uczniów oddała swoje prace. Jedni mieli gorsze, a drugie lepsze miny. Ginny i Blaise wyglądali na rozpogodzonych, pomachali im na pożegnanie, życząc powodzenia. Hermiona kątem oka widziała, jak Astoria wychodzi z głową w chmurach. Naprawdę dziwny widok. Dziewczyna o stoickim spokoju, poważnej minie, teraz miała rozmarzone, maślane oczka. Ten widok ją rozczulił.

— CO TO JEST?! — warknął Snape, gdy drzwi się zamknęły za ostatnim uczniem. Trzymał w ręku pognieciony pergamin. — Doprawdy nie wiem, jak można być tak głupim, żeby pisać o takich rzeczach. Nie wolno wam pisać o takich rzeczach. Sprawy procesu sądowego nie mogą być przelane na papier, idioci.

— Jakiego procesu? My nic…

— Jeszcze trochę... a Granger, w chwili swojej miłosierności, napisałaby o Astorii i pieprzonym Rookwoodzie — Snape spojrzał wściekły na Granger, a gdy to zrobił, ostudziła jego zapał.

— Nie zamierzałam o tym pisać, na miłość boską. Draco nic o tym nie wie! — krzyknęła, wyglądała jak jednocześnie rozwścieczony i wygłodniały hipogryf. Hermiona kątem oka widziała niezrozumienie na twarzy Malfoya. Zrobiło jej się słabo. Snape krył zaskoczenie, które Hermiona już dawno umiała zauważyć.

— Odejmuję wam po piętnaście punktów. Tym razem obędzie się bez szlabanu, nie mielibyście nawet czasu go odrobić. Chcę was widzieć tuż po kolacji w laboratorium. To będzie wasza kara, będziecie harować do późnej nocy. A teraz wynocha — syknął. Hermiona miała nadzieję, że ta szybka zmiana tematu wystarczy, a Draco nie zdąży niczego zauważyć. Starała się wyglądać na wściekłą tonem Snape’a, a w środku topiła się z przerażenia. Nie chciała, żeby Draco dowiedział się w taki sposób o tak delikatnej sprawie. Na dodatek Severus nie wyglądał wcale na skruszonego.

— Wynocha? — warknął Draco.

— No to ma pan za swoje — szepnęła wymownie w stronę Snape’a, który wyglądał na bardziej niż rozjuszonego. Cała sytuacja była po prostu idiotyczna. Hermiona miała ochotę zapytać, czy Snape’owi na chwilę odjęło mózg. Co mu strzeliło do głowy — nie miała zielonego pojęcia. Tak trudno odjąć punkty, zmyć im głowy, żeby się wyżyć i wyprosić z klasy. Co za aspołeczny i nieprzewidywalny dupek.

— Co miało znaczyć to zdanie o Astorii i Rookwoodzie? Co ma jedno do drugiego?

— Nic — powiedział Snape swoim zwykłym, kpiącym tonem. Hermiona odniosła wrażenie, że zaraz naprawdę się nie powstrzyma i go udusi gołymi rękami. — To nie powinno cię obchodzić, a teraz oboje się wynoście z mojej klasy, nie mam czasu.

— Do jasnej cholery, najpierw zaczynasz jakiś wielki wstęp o Astorii i Rookwoodzie, tym obleśnym urzędniku, a teraz tak po prostu mnie wyrzucasz?! Wszystko, co jest związane z procesem jest moją sprawą, o której powinienem wiedzieć.

Hermiona westchnęła cicho, siadając na pierwszej ławce. Severus spojrzał jej w oczy z niemym pytaniem. Kiwnęła głową. Snape zaczął mówić o tej dziwnej historii. Astoria przekonała własnym ciałem, mówiąc delikatnie, Rookwooda, aby zagłosował za uniewinnieniem Draco, który był oskarżony o śmierciożerstwo. Rookwood na tyle wczuł się we własną rolę, że przekonał też kilku innych urzędników za głosowaniem. Trudno było to sobie wyobrazić, wielu ludzi uważa Augustusa za spaczonego człowieka. Ale ci którzy go znają, wiedzą o jego charyzmie. Inaczej nigdy nie zostałby przyjęty do Wizengmotu. Cechowała go sprawiedliwość, szeroka wiedza o prawie, ale jako człowiek sam w sobie był kanalią. I tylko dzięki Astorii Draco wygrał.

— Astoria powiedziała wam o tym? — zapytał Draco, kiedy historia dobiegła końca.

— Nie, sami się domyśleliśmy, kiedy wychodziliśmy z sali rozpraw — powiedziała Hermiona, nieumyślnie mówiąc o sobie i Severusie w liczbie mnogiej. My, nas… — Potem rozmawiałam o tym z Astorią. Potwierdziła każde moje słowo.

— Dzięki za opóźnioną szczerość — syknął. — Myślałem, że ty Granger…

— Astoria jest jedyną osobą, która może ci o takich rzeczach mówić. Nie Granger, ani ja. Nie wchodzi się ludziom do łóżka. Nie możesz mieć też do Greengrass pretensje, zrobiła to, co uważała za słuszne — Severus wszedł mu brutalnie w słowo. Hermiona spojrzała na swojego nauczyciela z wdzięcznością. Kiedy Draco wyszedł z klasy, trzaskając drzwiami, spuściła wzrok.

— Mamy się stawić tuż po kolacji? — zapytała, podnosząc swoją torbę z podłogi.

— Tak będzie dla wszystkich najlepiej — powiedział obojętnie, nawet nie starając się ukryć, że nie chce jej widzieć. Wyszła z przeczuciem, że to co już było, tak łatwo nie wróci. Słowa piosenki, którą nuciła Ginny przez cały dzień, stały się nierealne i przez to okropnie raniące.