Rozdział czwarty (dziewięćdziesiąty czwarty)

Życie bez oddechu

Hermiona wzięła do ręki pilota i wyłączyła poranny seans z Neridą. Dzisiaj nie była specjalnie zaskoczona tym, co jej opowiedziano. Kiedy czuła się dobrze, miała wyśmienity humor — pamięć zawodziła z mniejszym naciskiem. Może również dlatego, że nie miała wobec swojej pamięci złudzeń. To był dzień, gdzie miała ochotę się śmiać na głos, wtedy akceptacja przychodziła łatwiej. Wstała z dywanu i niespiesznie zeszła na dół, niosąc brudny talerz po śniadaniu. Zmyła naczynia tradycyjną metodą, lecz do zaparzenia kawy posłała dwa sprawne zaklęcia. Draco miał się pojawić lada chwila, o ile, jak sądziła, przyjdzie wcześniej. A miała niemal pewność, że usłyszy trzask teleportacji za kilka minut. Potem jej myśli zeszły w stronę eliksirów i niedawno obejrzanego filmu. Zakochać się w Snape’ie podczas indywidualnych zajęć z mikstur — parsknęła śmiechem. Najwyraźniej jej życie miało się kręcić wokół kociołka i szczurzych ogonów. 

Usłyszała ciche pyknięcie i dźwięk otwieranych drzwi. 

— Nigdy nie pukasz, co? — zażartowała, kiedy wyczuła jego obecność w kuchni. — Kawa jest gotowa. Już kończę zmywać i możemy się brać…

— Wszystko w porządku? — przerwał, przystając obok zlewu. Spojrzała na niego ze zdziwieniem, kiedy wziął do rąk ręcznik i zaczął wycierać naczynia. Hermiona znała jego poranne zwyczaje, bez kawy nie był w stanie do pracy. Nawet do tak prostej czynności, jak wycieranie naczyń, potrzebował kofeiny. To znaczyło, że napił się jej w domu, a robił to tylko wtedy, kiedy Astoria miała na to czas przed wyjściem do szpitala.

— Chyba ja cię powinnam o to zapytać — odparła Hermiona, nie przerywając mycia. — Coś w szpitalu?

— Szukają czegoś na nią. Ma kontrole więcej razy w miesiącu, niż wcześniej przez całą swoją karierę — wyraźnie się nachmurzył. W milczeniu skończyli zmywać i dopiero wtedy zaproponowała spokojną rozmowę przy kawie lub śniadaniu. Draco chciał czymś zająć ręce, więc przenieśli się z rozmową do piwnicy — do pracowni. Strzeliste półki, które ciągnęły się aż do sufitu, pokryte były słojami i woreczkami. Kiedyś (kiedy Hermiona nie potrafiła sobie znaleźć miejsca w pustym domu) poukładała składniki od najrzadszych do tych najpospolitszych. Regularnie sprzątała w laboratorium, wszystko było na swoim miejscu. 

— Ja zacznę od Eliksiru Uzupełniający Krew — powiedziała, spoglądając na listę przywieszoną na białej ścianie.  Uznała, że nie będzie go ciągnąć za język. Spędzali ze sobą pięć dni w tygodniu, pracowali ze sobą… Dobrze go znała. Może nawet lepiej niż osobę, którą poślubiła. Draco wkrótce do niej dołączył, robiąc bazę do antidotum na ukąszenia. W pewnej fazie tworzenia oba eliksiry musiały odstać, aby nabrać mocy. Hermiona i Draco usiedli na podłodze, popijając zimną kawę.

— Ta wojna się jeszcze nie zaczęła, a już mam dosyć — przyznał Draco z beznamiętnym wyrazem twarzy. — Myślałem, że… Ta wojna z Voldemortem była dla mnie wiadoma, odkąd nauczyłem się mówić. Ojciec mnie przygotowywał do służby.

— Do czego zmierzasz? — przerwała mu, przyglądając się jego krzywiącej z obrzydzenia twarzy. 

— Chodzi o Astorię i Scorpiusa…

— Błagam cię! — prychnęła, odbijając się plecami od ściany, aby lepiej mu się przyjrzeć. — Nie masz prawa żałować, że wybrałeś własne szczęście, a nie czekanie na atak.

— Nie jestem Potterem, który zawalił własne małżeństwo, żeby bawić się w zbawiciela świata.

— Właśnie — przyznała mu rację, choć zrobiła to z trudem. — Więc nie wygaduj bzdur, że żałujesz albo… albo że jest ci ciężko już teraz. Masz ich przynajmniej przy sobie — dodała z goryczą i wstała z podłogi. Jej eliksir powinien być już prawie gotowy. Zignorowała dziwną minę Dracona, w której przeważało współczucie i złość. Nie miał prawa być zły, ale mu tego nie powiedziała, tylko wzięła się do cichej pracy. Do południa zajęli się kończeniem eliksirów i wysłaniem ich do Świętego Munga. Astoria w odpowiedzi przysłała fakturę zapłaty za ich pracę.

— Granger.

— Dawno się tak do mnie nie zwracałeś — zachichotała, bardzo dokładnie czyszcząc swoje stanowisko przed następną turą wywarów. Severus zawsze im powtarzał, że czystość w miejscu pracy jest kluczowa, jeśli nie chce się żadnych nieporządanych składników, nawet mówił o kurzu. Hermiona zastygła w bezruchu, kiedy uświadomiła sobie… że… że pamięta tak nieistotny detal, który usłyszała przed laty z jego ust. A nie mogła przecież tego pamiętać!

— Co się stało?… Granger?… Hermiono? — głos dochodził z tak daleka. W końcu przed szeroko otwartymi oczami dostrzegła skupioną minę Malfoya.

— P-pamiętam… Severus powiedział nam na projekcie z eliksirów, żeby zawsze dobrze c-czyścić swoje stanowisko-o… — jej usta drżały, a z gardła wydobył się gorzki szloch. Nogi się pod nią ugięły. Kiedy się obudziła, leżała na podłodze w pracowni z zimnym ręcznikiem na czole. Ściągnęła go szybko z siebie i spróbowała wstać, asekurując się rękami opartymi na ścianie. Nie posłuchała Dracona, żeby się nie ruszała, co go tylko rozwścieczyło. Machnięciem różdżki wyczarował krzesło i siłą ją na nim usadził. Hermiona próbowała dojść do siebie, ale oddech dalej miała płytki, a włosy od mokrego ręcznika przyklejone do czoła. Malfoy dalej nad nią stał z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

W końcu wyczarował drugie krzesło i na nim usiadł. Skrzyżował ręce na torsie, wznosząc oczy, jakby sufit miał mu powiedzieć, dlaczego to jego Salazar tak pokarał. 

— Malfoy.

— Po prostu nigdy mu nie wybaczę, że cię zostawił. Albo dam w mordę… Tak, ta opcja podoba mi się o wiele bardziej.

— Nie wygaduj bzdur! — zaperzyła się, a policzki jej poczerwieniały. Bynajmniej nie ze złości, a zażenowania, że Draco chciał się śmiertelnie na Snape’a obrazić, bo zostawił Hermionę na pięć miesięcy i dwanaście dni. — Ja naprawdę sobie przypomniałam o tym, że nam radził o utrzymaniu czystości…

Draco się zawahał: 

— Nie przypominam sobie, żeby cokolwiek takiego powiedział. 

— Jestem pewna, że cały czas nam truł, żeby czyścić dokładnie swoje stanowisko… ż-żeby żadne składniki nieporządane nie dostały się do wywaru — usta zaczęły jej ponownie drgać. 

— Uspokój się! — powiedział, rozumiejąc, że nie powinien tego mówić. Nie powinien sugerować, że wspomnienia nie wracają i — co więcej — że zaczyna jej się mieszać w głowie. — Myślę, że powinniśmy wziąć cię do Hogwartu, do pani Pomfrey. Twój stan umysłu może się pogarszać, gdy Snape’a nie ma, Her…

— Nie chcę tego słuchać — warknęła, nie chcąc się obnażać z kolejnej słabości. Zmiażdżyła go oskarżycielskim wzrokiem i przywołała sobie szklankę z zimną wodą (Accio!, pomyślała). Po chwili ciszy jej głos złagodniał i zapytała, co u Scorpiusa. Ucieszyła się na wieść, że zaprzyjaźnił się z synem Harry’ego, Jamesem. Draco przekazał Hermionie również, że zbliża się posiedzenie Zakonu Feniksa w Kwaterze Głównej. Ta informacja nie miała jednak znaczenia, bo czas nie został jeszcze ustalony przez osoby, które zazwyczaj o tym decydowały — McGonnagall, Kingsley i Snape. Z racji nieobecności tego ostatniego, decydowała Minerwa, bo Kingsleya nie było aktualnie w kraju. Zakon działał o wiele sprawniej, do tej wojny przygotowywali się od lat. Hermiona już po ukończeniu Hogwartu zajęła się całą administracją, zakładając po raz pierwszy archiwa raportów, aby nie walały się po podłodze i wpadły w niepowołane ręce.

— Przecież niedawno odbyło się już jedno spotkanie — zauważyła Hermiona, choć nie przerażała ją wizja kolejnego zebrania, mimo że potem musiałaby pisać kolosalnej wielkości raport z wnioskami ze spotkania.

— Nie rozumiesz, Granger. To nie będzie zwykłe spotkanie. Odbędzie się na Grimauld place 12. Są zwołani wszyscy.

— Wszyscy? — jej głos nagle się ożywił. Spojrzał w jej oczy i dostrzegł tą iskrę, której mu brakowało przez ostatnie miesiące. 

— Wszyscy, którzy nie są na misji, oczywiście — poprawił się szybko, a jej entuzjazm opadł szybciej, niż sama by tego pragnęła. Wrócili do tworzenia mikstur w ciężkim milczeniu. Hermiona weszła całą sobą w świat czarów i eliksirów, zapominając o smutnych realiach, które zawsze na nią czekały za drzwiami laboratorium. Draco zaś czasami patrzył na nią ukradkiem, nie mogąc wymazać wspomnienia jej twarzy, kiedy się przejęzyczył. Wyglądała, jak obudzona z pięciomiesięcznego koszmaru, myśląc, że Snape wróci. A potem, gdy się poprawił,  znowu zapadła się pod wodę, jakby ta próba rozpaczliwego złapania powietrza poszła na marne i miała się już nie powtórzyć.